Εκλογική Απεργία τώρα και για πάντα!

Εκλογική Απεργία 
τώρα και για πάντα! 

Το σύστημα οργάνωσης και δόμησης των αστικών κοινωνιών παρά την εντατική προσπάθεια των ισχυρών, να προσαρμοστεί στα συμφέροντα τους, παραμένει πάντα ανοιχτό για τις κοινωνίες. Και αυτό γιατί η απληστία είναι πιο δελεαστική από τη σκέψη, καταλήγοντας πάντα σε αδιέξοδο.

Οι εκπρόσωποι του καθεστώτος υπόσχονται λύσεις σε προβλήματα που γεννά το ίδιο το οικονομικό-πολιτικό σύστημα του οποίου αποτελούν μέρος, επικαλούνται τη λαϊκιά εντολή προκειμένου να συνεχίσουν τη λεηλατική τους επίθεση στη φύση και την κοινωνία. Η εκλογική διαδικασία νομιμοποιεί την πλαστή εικόνα της συναίνεσης και της υποταγής στο κράτος και το κεφάλαιο. Τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η αστική δημοκρατία καλείται από τους ανθρώπους με τις εκλογές που γίνονται να διαχειριστεί τις ζωές τους, που ήδη εδώ καιρό έχουν χάσει την όποια επαφή ή σχέση, μπορούσαν να έχουν αναφορικά με τη διαχείριση των συνθηκών εκείνων, που θα τους εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή για τους ίδιους και τους συνανθρώπους τους. Σαν τον άνθρωπο από τον ¨πύργο¨ του Κάφκα, που παρά τις στωικές προσπάθειες ενός ολόκληρου βίου να διαβεί την πόρτα του πύργου για να συναντήσει αυτούς που τον διαφεντεύουν, προς το τέλος της ζωής του ανακαλύπτει ότι αυτή η πόρτα φτιάχτηκε ειδικά για αυτόν, προκείμενου να περάσει την ζωή του προσπαθώντας να την ανοίξει. 

Οι εκλογές σήμερα με όποιον τρόπο και αν εμφανίζονται (δημοτικές, εθνικές) αντικατοπτρίζουν τις μάταιες προσπάθειες ενός κόσμου να νομίζει ότι έτσι θα πάρει μέρος στην επιλογή των κατευθύνσεων για τη διαχείριση της ζωής του. 

Κάθε 4 χρόνια (στην Ελλάδα) καλούν το λαό να συμμετέχει στην ψευδαίσθηση ότι αποφασίζει για τη μοίρα του. Σε όλο το υπόλοιπο, αλωνίζουν και λεηλατούν τα πάντα χωρίς κανένα έλεγχο και χωρίς ποτέ να δίνουν λόγο σε κανέναν και για τίποτα (βουλευτική ασυλία, κομματική κάλυψη). Στις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιο σκάνδαλο αποκαλύπτεται, και αυτό για τα μάτια του κόσμου, σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης, το σύστημα έχει μεριμνήσει με τη διαδικασία της παραγραφής ή με δικαστήρια που χάνονται μέσα στο χρόνο. Κράτος και κεφάλαιο άλλες φόρες έντεχνα κι άλλες με τη βία και την επιβολή δημιουργούν εκείνες τις συνθήκες που τους επιτρέπουν να υπάρχουν και να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους, σαν επιδημία. Οι εκλογές, μια από τις κύριες θεσμικές λειτουργίες του συστήματος, εξυπηρετούν το άλλοθι της εξουσίας στο ότι η κοινωνία είναι συνυπεύθυνη για τις επιλογές της. 

Ακούστηκε τελευταία από στέλεχος του πασοκ η έκφραση «μαζί τα φάγαμε…» εννοώντας μια άτυπη συμφωνία μετάξι λαού και εξουσιών. Θυμίζοντας τη γνωστή θέση των μμε ότι «αυτά θέλει ο κόσμος, αυτά του δείχνουμε…» ουσιαστικά, χωρίς σε καμιά από τις δυο αυτές περιπτώσεις να υπάρχει πραγματική δυνατότητα επιλογής. Εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη τους, που στηρίζεται στην κρατική, πυραμιδοειδή και όλο και πιο συγκεντρωτική, δομή οργάνωσης της κοινωνίας, μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ένα άβουλο πλάσμα. Τάζοντας θέσεις, δουλειές, κοινωνική καταξίωση, οικονομική ευημερία, ατομική - κοινωνική γαλήνη και καλλιεργώντας καταστάσεις ατομικισμού, ιδιωτικού συμφέροντος, ματαιοδοξίας, μισαλλοδοξίας, κοινωνικού κανιβαλισμού και ρατσισμού, προσπαθούν να υποδομήσουν οποιαδήποτε δυνατότητα του άνθρωπου (και των κοινωνιών) να εκφραστεί πραγματικά ελεύθερα. 

¨αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες¨ 

Το ¨κεκτημένο των εκλογών¨ τελικά ίσως δεν είναι και τόσο κεκτημένο. Εκλογές, εκτός από το ότι έχουμε και σε ολοκληρωτικά καθεστώτα με τα γνωστά αποτελέσματα, στις δυτικές δημοκρατίες γίνονται γνωστές πολλές φόρες οι περιπτώσεις βίας και νοθείας, ενώ στις περιπτώσεις που θεωρούνται ελεύθερες, ισχύουν όλα τα παραπάνω. 

Το ζήτημα τελικά δεν είναι όπως το βάζουν, δηλαδή, τι θα γίνει αν δεν βγει κανένας αλλά τι θα γίνει αν συνειδητά δεν ψηφίσει κανένας. Εκλογική απεργία, είναι μια πολιτική θέση, που αν θέλει να είναι συνεπής με τον εαυτό της, αποτελεί κομμάτι μιας συνολικότερης διαδικασίας που ανοίγει το δρόμο για την ανάληψη της ζωής μας, από εμάς τους ίδιους, μέσα από την αυτοοργάνωση της αντίστασης και της καθημερινότητας, την αλληλοβοήθεια, τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, στον αγώνα εναντία στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. 

Για να τελειώνουμε με την αντιπροσώπευση την ανάθεση και την διαμεσολάβηση των κοινωνικών αναγκών από ¨ειδικούς¨.

Για την έμπρακτη καθολική άρνηση του πολιτικού καθεστώτος και την αναδιάρθρωσή του, σε όλο και πιο συγκεντρωτικές - ολοκληρωτικές δομές (Καλλικράτης). 

Για μια δίκια μας ¨λύση¨ στην κρίση του καπιταλισμού, που απονομιμοποιεί το πολιτικο-οικονομικό σύστημα των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης. Καταδεικνύοντας το, καθολικά ως υπαίτιο για την κατάσταση της κοινωνικής εξαθλίωσης. 

Γιατί είναι υπόθεση όλων να αρνηθούμε το σφαγείο που μας ετοιμάζουν, μην επιστρέφοντας πίσω.

Το μήνυμα από την εξέγερση της Αργεντινής είναι ξεκάθαρο, «να φύγουν όλοι, να μην έρθει κανείς».

Αυτοοργάνωση σε όλες τις φάσεις της ζωής μας, εργατικά συμβούλια, συνελεύσεις βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς, κολεκτιβοποιημένη παραγωγή, οριζόντια διανομή κοινωνικού πλούτου, σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι των πολυεθνικών. Όλες αυτές οι διαδικασίες λειτούργησαν και λειτουργούν παρά τον πόλεμο που δέχονται από όλο το πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Και αυτό όχι γιατί έχουν τη μεγαλύτερη δυναμική ανθρώπων αλλά γιατί βλέπουν στις πραγματικές ανάγκες και αξίες του ανθρώπου, όπως η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η ισότητα και η αδελφοσύνη. 

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ 

Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, αφεντικά, σύνορα, εκμετάλλευση, καταπίεση, για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, για την αναρχία.

Νοέμβρης 2010

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ