ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ * ΑΓΡΙΝΙΟ

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Άμεση απελευθέρωση του αναρχικού Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

Αφίσα που κολλιέται στο Αγρίνιο, την Άρτα, την Ηγουμενίτσα, τα Γιάννενα, την Κεφαλλονιά, τα Τρίκαλα και την Ξάνθη.




Άμεση απελευθέρωση του αναρχικού Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

…που βρίσκεται αιχμάλωτος του κράτους από τις 14 Φλεβάρη 2011, με μια απροσδιόριστη αναφορά στον τρομονόμο και αφορμή μια πλημελληματικού χαρακτήρα κατηγορία.

Παραμένει προφυλακισμένος με μοναδικό κριτήριο την πολύχρονη δράση του, ως αναρχικός αγωνιστής - εχθρός του κράτους και του κεφαλαίου, στο πλευρό των καταπιεσμένων και αλληλέγγυος στους εξεγερμένους όπου γης.

Ο αγώνας ενάντια στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους δεν είναι ούτε νόμιμος, ούτε παράνομος, είναι δίκαιος, και εμείς, δεν αποδεχόμαστε παρά το δίκιο της εξέγερσης και του αγώνα ενάντια στη σκλαβιά της εξουσίας.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ

Για την κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη,
για την αναρχία.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Αναρχική συλλογικότητα της εφημερίδας ¨Γκιλοτίνα¨
Σύντροφοι-ισσες από Ηγουμενίτσα  

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

17 Νοέμβρη (1973 - 2011) ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ



17 Νοέμβρη (1973 - 2011) 

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ 
ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ 

Όσο η λεηλασία της ανθρώπινης ζωής και της φύσης, από το κράτος και το κεφάλαιο, ειναι κανόνας στην κοινωνία...

Όσο τα αφεντικά συνεχίζουν να θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση, θυσιάζοντας 
ζωές και να οργανώνουν τις συνθήκες της πιο θλιβερής σκλαβιάς, για όλους τους καταπιεσμένους...

Όσο μπάτσοι, δικαστές και λοιπά καθεστωτικά τσιράκια συνεχίζουν να περιφρουρούν το εγκληματικό έργο των αφεντικών τους... 


Τόσο η συνείδηση της κοινωνίας οξύνεται στην κατεύθυνση της αντίστασης, σε οποιοδήποτε μέρος και με κάθε μέσο που μπορεί να πλήξει τους εξουσιαστές και να προωθήσει την κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη. 


ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ




ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 

17 Νοέμβρη 2011, πλατεία Δημάδη, ώρα 6:00μμ





ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ



ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Οι αντικοινωνικοί σχεδιασμοί του συνασπισμού κράτους-κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ συνεχίζονται, αυτή τη φορά με ακόμα πιο βάναυσα αντικοινωνικά μέτρα. Ο καπιταλισμός, εν μέσω της κρίσης που οι ίδιες του οι αντιφάσεις αναπόφευκτα δημιουργούν, σκληραίνει ακόμα περισσότερο τους όρους καταπίεσης και εκμετάλλευσης της κοινωνίας. Σε καθημερινό επίπεδο επιβάλλονται χιλιάδες απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ακόμα μεγαλύτερη αύξηση στα ποσοστά ανεργίας, ολοκληρωτική παύση των κοινωνικών παροχών σε παιδεία, υγεία και ασφάλιση που αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Αποτέλεσμα είναι μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού να ζουν υπό καθεστώς εξαθλίωσης, ενώ καθημερινά γύρω μας χιλιάδες άνθρωποι χάνουν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη στοιχειώδη αγαθά απαραίτητα για την επιβίωση. Είναι πλέον σαφές πως η επίθεση αυτή δε θα σταματήσει παρά μόνο τη στιγμή της πλήρους μετατροπής όλων μας σε δούλους και υποτακτικούς των ντόπιων και διεθνών αφεντικών.

ΕΝΑΝΤΙΑ:

-στο ολοένα και πιο ασφυκτικό καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης

-στη φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση

-στο ρατσισμό, το φόβο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό

-σε κάθε είδους κομματική και συνδικαλιστική χειραγώγηση της κοινωνικής αντιστασης

-στο κράτος, τ’αφεντικά και τις διεθνείς τους συμμαχίες


ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ, ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!

αναρχική ομάδα ‘‘Δυσήνιος Ίππος’’
Πάτρα, Νοέμβρης 2011

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Κείμενο του Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

«Δεν αμφιβάλλουμε πως οι μάζες γρήγορα θα απογοητευθούν από τα νέα είδωλα και θα υποχρεωθούν να στραφούν προς άλλες λύσεις, αφού εγκαταλείψουν τους τελευταίους θεούς τους. Τότε, ύστερα από ένα μεσοδιάστημα- λίγο ως πολύ μακρόχρονο- ο αγώνας αναγκαστικά θα ξαναρχίσει. ...

Θα είναι μια πάλη ανάμεσα στις ζωντανές δυνάμεις που θα αναπτυχθούν μέσ’από το δημιουργικό ενθουσιασμό των μαζών απ’τη μια μεριά και της σοσιαλδημοκρατικής εξουσίας με το συγκεντρωτικό πνεύμα που θα αμυνθεί σκληρά από την άλλη. ...»



(Αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα «Γκόλας Τρούντα», Νο 11, Ρωσία, 20/10/1917)





«ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΤΑΜΙ ΦΟΥΣΚΩΜΕΝΟ, Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ,

ΚΥΛΑΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ΄ΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ.

ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ; ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ;»




● Τα κόμματα, οι διευθυντικές οργανώσεις της εξουσίας. Το ΚΚΕ, ένας καθεστωτικός μηχανισμός με ιστορικό ρόλο και μεγάλη εμπειρία στον έλεγχο και την καταστολή των αντικαπιταλιστικών αγώνων. Μηχανισμός προπαγάνδας και κινηματικής αστυνόμευσης, με επαγγελματικά στελέχη και κερδοσκοπικές εταιρείες, χρηματοδοτούμενος από τα κρατικά, ληστρικά ταμεία και από μεγαλοεπιχειρηματίες. Σπορά της ρώσικης αυτοκρατορίας και σπλάχνο της αστικής δημοκρατίας, η πολιτική εφεδρεία για την αντεπαναστατική παλινόρθωση του κράτους.

Τη δεύτερη μέρα των πρόσφατων απεργειακών διαδηλώσεων το ΚΚΕ ανέλαβε να περιφρουρήσει τη βουλή από την οργή των εξεγερμένων, εφαρμόζοντας μάλιστα μεθόδους που η επίσημη, μισθοφορική, κατασταλτική δύναμη αδυνατεί πλέον να εφαρμόσει επιτυχώς (περιμετρικοί έλεγχοι ταυτοτήτων, σωματικοί έλεγχοι και μετωπική επίθεση σε μπλοκ διαδηλωτών). Η αυθόρμητη αντίσταση αρκετών διαδηλωτών απέκρουσε τις συντονισμένες επιθέσεις των ΚΝΑΤ και των ΜΑΤ και έσπασε το φραγμό που προστάτευε το ναό της αστικής κυριαρχίας. 

Η διαδήλωση της πρώτης μέρας στην Αθήνα είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων τριάντα χρόνων. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέλαβαν το κέντρο της πόλης. Κάποιες χιλιάδες από αυτούς κινήθηκαν αποφασιστικά και δυναμικά ενάντια σε αντικειμενικές υποστάσεις του εχθρικού κόσμου, της τρομοκρατίας, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης, καταστρέφοντας υποδομές της μητροπολιτικής συσσώρευσης, επιτιθέμενοι στους μισθοφόρους και διαρρηγνύοντας τη στρατιωτική άμυνα της βουλής. Το γεγονός ότι το πλήθος και η οργάνωση εκείνων που επέλεξαν να αναλάβουν δράση έξω και σε αντιπαράθεση με τη θεσμική τάξη ήταν ακόμα ανεπαρκή για την κατάληψη και καταστροφή των καθεστωτικών διευθυντηρίων, δίνει πρόσθετη αξία στις πρωτοβουλίες όξυνσης της σύγκρουσης με το κράτος. Η επέκταση και η συνολικοποίηση της εξέγερσης απαιτούν τη συνεχή παρουσία της και την αλληλέγγυα υπεράσπισή της. Η μετάθεση της βίαιης αντιπαράθεσης σε μια μελλούμενη ουτοπική συγκυρία γενικής συμφωνίας, όπως βέβαια και η άρνησή της, προσφέρει με την παθητικότητά της ανοχή στις πολιτικές μανιπουλάτσιες, μεταδίδοντας την υποχωρητικότητα και την ηττοπάθεια μπροστά στην κεφαλαιοκρατική προέλαση. Υποτιμώντας και διαχωρίζοντας τα αντιστασιακά εγχειρήματα παραδινόμαστε στον κατακερματισμό. Η άμβλυνση των κινηματικών αντιθέσεων δεν είναι προϋπόθεση, αλλά συνέπεια της αλληλέγγυας ανάπτυξης της άμεσης εξεγερσιακής δράσης. Όσο οξύνεται ο αντιθεσμικός αγώνας τόσο εντείνονται οι δόλιες προσπάθειες του καθεστώτος να ελέγξει με οικονομικά, στρατιωτικά και ιδεολογικά μέσα τους αγωνιζόμενους. Έτσι φτάνουμε στην έκτακτη επιστράτευση της κομματικής αστυνομίας για την αποκατάσταση της ταξικής ειρήνης. 

Όταν ο εχθρός επιτίθεται στρατιωτικά και πολιτικά ανακαταλαμβάνοντας κεκτημένο έδαφος αγώνα, ή σπάμε την κατοχή ή υποτασσόμαστε στα αποτελέσματα που επιβάλλει. Ενίοτε, ένας ελιγμός είναι αναπόφευκτος λόγω πρακτικής αδυναμίας. Κανένας πολιτικός τακτικισμός όμως δεν είναι ικανός να δικαιολογήσει την εγκατάλειψη του άμεσου εξεγερσιακού αγώνα. Ειδικά όταν διακυβέβεται το δυνάμωμα της αντεπίθεσης στα πολιτικά αφεντικά ή ο μαζικός ευνουχισμός της, τα αποτελέσματα μιας ενδεχόμενης υποχώρησης μπροστά στην κομματική αντιεξέγερση θα ήταν καταλυτικά. Όταν ο εχθρός επιτίθεται, η κρισιμότητα της αντιπαράθεσης επικρέμεται αμετάθετα. Ανάκτηση της πρωτοβουλίας σημαίνει αντεπίθεση. Και την Πέμπτη το μεσημέρι τίποτα δεν υποδήλωνε ότι στη συνέχεια των απεργειακών κινητοποιήσεων η κομματική απόπειρα αστυνόμευσης θα υπαναχωρούσε αντί να επεκταθεί. Αντιθέτως, τα χαρακτηριστικά της παρούσας ταξικής σύγκρουσης και η εμπειρία μας δείχνουν ότι η στρατηγική της εσωτερικής καταστολής των κινητοποιήσεων προσβλέπει σ’έναν μακροχρόνιο ολοκληρωτικό έλεγχο. Σε τέτοιες συνθήκες η πρωτοβουλιακή αντίσταση δικαιώνεται εφόσον πλήττει την de facto εγκατάσταση μιας νέας τυραννίας με βαρύ ιστορικό, στο δρόμο και στις συνειδήσεις. 

Υπό το κυρίαρχο πολιτισμικό και πολιτικό καθεστώς όλες οι κοινωνικές σχέσεις συνθλίβονται με τη βία και την τρομοκρατία του κεφαλαίου και του κράτους. Στην τρέχουσα εποχή ειδικά, η συντήρηση της παραγωγής υπεραξίας και κάθε επιχείρηση εκμεταλλευτικής ανάπτυξης βασίζονται στη μαζική εξόντωση καταπιεσμένων ανθρώπων και στην εντατικότερη λεηλασία της φύσης∙ κάθε θεσμική αναδόμηση, κάθε κυβερνητικό σχέδιο βασίζονται στη στρατιωτική επιβολή. Και η κομματική αστυνομία παρατάσσεται απέναντι στο αντιστασιακό μέτωπο, για να διαφυλάξει την απάνθρωπη τάξη. Η κρατιστική πολιτική αντικειμενικοποιείται βίαια και καθολικά. Διαλεκτικά, οι πολιτικές όψεις του εξεγερσιακού αγώνα, ο αντικρατισμός, η αντικαθεστωτικότητα και η αντιθεσμική κοινωνική αυτοοργάνωση είναι αδιαχώριστες από τη βίαιη δράση. Όπως αδιαχώριστα δυναμώνουν και εξελίσσονται η τοπική αντίσταση και η μαζική σύγκρουση. Η όποια αντιπαραβολή τους εκφράζει μια προσπάθεια διαφυγής από αντικειμενικές κρίσεις αναγκαίες για το προχώρημα του αγώνα. Η αποστασιοποίηση από τη βίαιη αντιπαράθεση, με τους κομματικούς μηχανισμούς και τις φάλαγγές τους στη συγκεκριμένη κατάσταση, σημαίνει άρνηση της πολιτικής ρήξης, με την κινηματική αστυνόμευση. Αν επικρατούσε μια τέτοια παθητική θέση οι διαλυτικές συνέπειές της θα επεκτείνονταν σύντομα σε όλους τους χώρους αντίστασης. ΄Ομως, μέσα στον αγώννα μαθαίνουμε και μπορούμε και θυσιάζουμε τις οπισθοδρομικές συμβάσεις και τις βολές μας υπερασπιζόμενοι τη συνέχειά του. 

Ποιό είναι το όριο των βίαιων μέσων που νοηματοδοτούνται και νοηματοδοτούν τη σύγκρουση με τις αντιεξεγερσιακές δυνάμεις; Από την άμεσα διαθέσιμη ισχύ η απαραίτητη για να καταβληθεί η στρατοκρατική κατοχή, η απαραίτητη για να αποκαλυφθεί και να αποκαθηλωθεί η θεσμική τρομοκρατία. Εκείνοι που τάσσονται οργανωμένα και έμπρακτα ενάντια στην ελεύθερη κινηματική δράση χρειάζεται να αντιμετωπίζονται ανάλογα. Μάλιστα, αφού την Πέμπτη το μεσημέρι οι διαδηλωτές κινούμενοι προς τη βουλή βρέθηκαν, όντας απροετοίμαστοι, να βάλλονται από τοπικά πολυπληθέστερες ομάδες κρούσης που επιτίθονταν μαζί με τους μισθοφόρους, είχαν και την αντικειμενική ανάγκη και το δίκιο και την πολιτικά καίρια αποφασιστικότητα να αμυνθούν με ισχυρότερα μέσα από αυτά που χρησιμοποιούσε η κρατική εμπροσθοφυλακή. Όποιοι επικρίνουν τους διαδηλωτές που αμύνθηκαν στην κατασταλτική επέλαση με τα μέσα που διέθεταν, συνηγορούν στην ανήθικη θυματοποίηση της κομματικής αστυνομίας, στη διασπαστική συκοφαντία και στη μοιρολατρική ανοχή του επανακάμπτοντος ελέγχου∙ ρίχνουν λάδι στην αντεπαναστατική μηχανή, όποια κι αν είναι τα κίνητρά τους. Σύσσωμη η πολυκομματική αριστερά συγκαλύπτει το ρόλο του ΚΚΕ και υπερθεματίζει την επίσημη αντιεξεγερσιακή και αντιαναρχική προπαγάνδα. Ορισμένοι σύντροφοι προκειμένου να προσπεράσουν τα αντικειμενικά διλήμματα που τίθενται και τις δυσκολίες που ενέχει ο αγώνας για την αποδόμηση της κομματική δικτατορίας εξισώνουν την κομματική αστυνόμευση με τη αντίσταση προς αυτήν. Είναι αλήθεια ότι οι κομματικοί στρατιώτες είναι εργαζόμενοι ή άνεργοι και πιστεύουν ότι αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση. Αλλά και οι μισθοφόροι είναι νέοι και κακοπληρωμένοι. Και πάντα στα πεδιά των μαχών παρατάσσονταν και θυσιάζονταν οι απόκληροι, ενώ τα οικονομικά διευθυντήρια και τα πολιτικοστρατιωτικά επιτελεια προφυλάσσονται στους πύργους τους. Οι επαναστατημένοι έχουν και συνάισθηση και συνείδηση και ανθρωπιστικό λογισμό. Ωστόσο, η αποδόμηση των ιεραρχικών συστημάτων και η ανάπτυξη της προλεταριακής αυτοοργάνωσης περνάει αναπόφευκτα από τη φθορά της ηγεμονικής ματαιοδοξίας που διακατέχει τους φύλακες της εξουσίας. Χρειάζεται να τρωθεί η αντικειμενική βάση του κράτους και του εξουσιαστικού φαντασιακού. Η μηχανή του ταξικού ελέγχου ενσαρκώνεται και εμψυχώννεται από ανθρώπους και αυτή είναι η τραγωδία του αστικού πολιτισμού. Η άποψη που λέει ότι ο εχθρός βρίσκεται αλλού είναι δόλια∙ θέλει να παρελκύσει για να αφοπλίσει την εξέγερση και να συντηρήσει τη θεσμική τάξη. Όσο πιο μακριά οι επαναστατικές κρίσες τόσο πιο καλά για το καθεστώς. Όσο πιο μακριά ο εχθρός ή όσο πιο σκοτεινός περιγράφεται, τόσο καταλληλότερο καθεστώς συμβάσεων για να αναλάβουν την καθοδήγηση των κινημάτων προς την αφομοίωσή τους οι πολιτικοί αυθέντες. Η σύγκρουση ξεκινάει από εδώ, όπου σταθούμε. Η τυχοδιωκτική σύμπνοια με τις εξουσιαστικές κοινοτοπίες ανοίγει το δρόμο στα καθεστωτικά τάγματα εφόδου. Ας μην αφήσουμε τα πεδία του αγώνα στη μηχανή που εξαφανίζει τις κρατικές δολοφονικές επιχειρήσεις εναντίον νεολαίων και εργατών. Να μην αφήσουμε τα πεδία του αγώνα στην κατοχή καμίας εξουσιαστικής φατρίας. 

Το ΚΚΕ επέλεξε να αποπειραθεί τον έλεγχο της τελευταίας απεργειακής διαδήλωσης, διότι η συγκυρία είναι κρίσιμη για τη σταθερότητα των κρατικών θεσμών. Οι νέες ρυθμίσεις των όρων μισθωτής σκλαβιάς αφαιρούν από τη ΓΣΕΕ και την έσχατη μεσολαβητική αρμοδιότητά της. Το μονοπώλιο της ρεφορμιστικής αντιπροσώπευσης ανήκει πλέον στο κομματικό διευθυντήριο της αριστεράς. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει ήδη αποκαλυφθεί ευρέως ως εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα. Αυτή τη στιγμή, ο μόνος τρόπος αποκατάστασής της είναι ο μετασχηματισμός των ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιστάσεων σ’ένα κρατιστικό κίνημα που θα συγκεντρώσει τις δυνάμεις του στο επερχόμενο εκλογικό θέατρο. Ένας μετασχηματισμός που για να επιτελεστεί πρέπει να αδρανοποιηθεί βιαίως η συγκρουσιακή δυναμική της αντίστασης και να στρατονιστούν οι αγωνιζόμενοι στους σχεδιασμούς της αριστερής αριστοκρατίας, επικυρώνοντας δοξαστικά τον πολιτικό ηγεμονισμό της.

Με την ολοκληρωτική μονεταριστική φιλελευθεροποίηση του ΠΑΣΟΚ, που εξαθλιώνει το σύνολο της εκμεταλλευόμενης βάσης, αλλά και συμπιέζει τις μεσαίες αστικές συντεχνίες, τους μικροεπιχειρηματίες, τους γραφειοκράτες και τους τεχνοκράτες της διοίκησης, το ΚΚΕ συναγωνίζεται μόνο του την ακροδεξιά στην προάσπιση των θιγόμενων συστημικών συμφερόντων. Η ταξική εκπροσώπηση των μικροαστών παίρνει τη μορφή της διαπραγμάτευσης για τις θεσμικές αλλαγές και τη μορφή της ιδεολογικής αντίδρασης μπροστά στην υπαρκτή εξέγερση. Για να εμφανιστεί το ΚΚΕ ως ισχυρός κυβερνητικός πόλος στα μάτια των συντηρητικών ψηφοφόρων και αλληλένδετα ως αξιόπιστη διαπραγματευτική δύναμη μέσα στο καθεστώς, πρέπει να ελέγξει τα κινήματα. Όπως έγραφε ο στίχος: «Δεν θα τολμήσουν, έλεγες, δεν έχουν άλλο δρόμο, σου απαντούσα».

Τα σταλινικά και τα ρεβιζιονιστικά μικροδιευθυντήρια που νεκρανασταίνονται από τις κομματικές διαρροές, επενδύουν καιροσκοπικά στην αντιεξεγερσιακή πολεμική, προσδοκώντας μερίδια στην εκλογική εξαργύρωση του κινηματικού ελέγχου. Όμως σήμερα οι δυνάμεις που αυτονομούνται από την αιχμαλωσία του περισσού αυτενεργούν και ανακαλύπτουν την αντικρατική κοινωνική αυτοοργάνωση. Το ίδιο συμβαίνει με τη βάση των αρστερίστικων κομμάτων. Οι ηγεσίες, εφόσον θέλουν να κρατάνε τις θέσεις τους, συνεχίζουν τους φεουδαρχικούς διαγκωνισμούς, ενσωματώνοντας εξεγερσιακές μεθόδους οπορτουνίστικα. Όσο όμως η ταξική αντεπίθεση δυναμώνει δε θα υπάρχει καμία πολιτική υπεραξία να αντληθεί από τους αγώνες και το ΚΚΕ αναπόφευκτα θα στρέφεται όλο και περισσότερο προς τη συντηρητική αντίδραση. Αλλά αν δεν κατέχει το καρότο, τις δυναμικές κινητοποιήσεις, χάνει και το μαστίγιο, την κινηματική αστυνόμευση. 

Σε πρώτο χρόνο το κατασταλτικό σχέδιο ανακόπηκε. Η συνέχεια του εξεγερσιακού αγώνα θα διαμορφωθεί συνθετικά από την εξέλιξη της μαχητικής αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της συλλογικής αντιθεσμικής συγκρότησης των αντιστεκόμενων στα κάτεργα και στο δρόμο ενάντια στα αφεντικά και τις αστυνομίες τους. 



● Η δύναμη του ΚΚΕ είναι οι κομματικές οργανώσεις βάσης και τα ελεγχόμενα σωματεία, τα στρατευμένα μέλη στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές. Σ’αυτήν αναφέρεται κάθε φορά που εξαγγέλει την ταξική πάλη. Ποιά δουλειά όμως κάνει η συγκεντρωτικά καθοδηγούμενη πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση στο πεδίο της μισθωτής σκλαβιάς; Η κομματική προπαγάνδα πρώτα φθείρει την αγωνιστική διάθεση εκμεταλλευόμενων ανθρώπων, διαποτίζοντάς τους με τη μοιρολατρεία του οικονομικού ντετερμινισμού, με τον οποίο μετατίθεται η επαναστατική ταξική οργάνωση και δράση στον κομματικό αγώνα για την εξουσία. Επίσης, υποβάλλει τη δοξασία της πολιτικής αυθεντίας αποστρέφοντάς τους από την καταννόηση της δυνατότητάς μας να απελευθερωθούμε άμεσα με τη μαχητική αυτοοργάνωσή μας, αποστρέφοντάς τους από την εξεγερσιακή αυτενέργεια, από τη συλλογική ζύμωση και από την καλλιέργεια γνωστικών και πρακτικών δεξιοτήτων κοινωνικής αυτονόμησης ενάντια στην αστική διεύθυνση. Η κομματική οργάνωση επιτίθεται στις αντιστασιακές πρωτοβουλίες που δεν επιτυγχάνει να ελέγξει και επεμβαίνει κατασταλτικά για το σπάσιμο αγώνων. Επιτίθεται συνωμοσιολογώντας, συκοφαντεί επιτιθέμενη στην αγωνιστική και στην προσωπική αξιοπρέπεια όποιων κινούνται ανεξάρτητα, επιτίθεται κινδυνολογώντας, επενδύοντας στην ήττα των αγωνιστικών πρωτοβουλιών. Χτυπάει την αλληλεγγύη των εκμεταλλευόμενων με την κακοπιστία που ξεχειλίζει από τον κομματικό λόγο∙ χτυπάει την αγωνιστική αποφασιστικότητα με τη μυστικοποίηση της πολιτικής αντίληψης και το δογματισμό, που αλληλοσυμπληρώνονται παράγοντας πολιτική σύγχυση. Κι αν παρόλα αυτά η αγωνιστική πρωτοβουλία δεν κάμπτεται, της επιτίθεται με την άμεση βία. Όλοι όποιοι έχουν συμμετάσχει σε αγωνιστικές κινήσεις σε χώρους δουλειάς έχουν την εμπειρία της κομματικής υπονόμευσης ή και της βίαιης κατασταλτικής επέμβασης. Ο γραφειοκρατικά ελεγχόμενος συνδικαλισμός είναι η οργάνωση της εσωτερικής αστυνόμευσης των εργατικών αντιστάσεων. 

Σε ορισμένους χώρους δουλειάς, τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΚΚΕ είναι τα ίδια εργολάβοι και κερδίζουν από την εκμετάλλευση εργατων, μεταναστών κυρίως, όπως στην οικοδομή, ενώ σε κάποιους άλλους χώρους, όπως στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος, επιπρόσθετα συνυπογράφουν τις άδειες για τα πολυπόθητα μεροκάματα θανάτου και τρομοκρατούν όποιους τολμάνε να ορθώσουν μια φωνή αντίστασης στο εφοπλιστικό- εργολαβικό- συνδικαλιστικό σκλαβοπάζαρο. Πρόκειται για εργοδοτικές μαφίες, κομμάτι του ελεγκτικού και εκμεταλλευτικού παραγωγικού μηχανισμού, που μέσω οικονομικών, πολιτικών, τραμπούκικων και ποινικών εκβιασμών κρατάνε τους εργαζόμενους κατακερματισμένους και πειθαναγκασμένους. Ο κομματικός συνδικαλισμός οργανώνει την εργατική δύναμη σαν άβουλο εργαλείο της τεχνοκρατικής, γραφειοκρατικής και χρηματιστικής αστικής διεύθυνσης με βάση τη συντεχνία. Ο συντεχνιακός ταξικός έλεγχος ιστορικά προηγείται της βιομηχανίας, αλλά έγινε βασικό μέσο για την κυριαρχία των κομμάτων μετά την αποθέωσή του από το μουσολινικό φασισμό. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα επιτίθεται ιδεολογικά στους εργαζόμενους ταυτίζοντάς τους με το στηρικτικό κορμό του, τις συντεχνίες, που παραμένει ενεργός για να αποσβέσει την κοινωνική οργή με ψευτοαγωνιστκές παράτες. Και το ΚΚΕ προσπαθεί ματαίως να συγκεντρώσει υπό τον έλεγχο του τις αποκλίνουσες αντιστασιακές δυνάμεις, για να εγγυηθεί τη συνέχεια της ταξικής τυραννίας.Ας μην ξεχνάμε ότι εκατόν έξι χρόνια πριν,το πρώτο βήμα της μπολσεβίκικης δικτατορίας μετά στην κατάληψη της τσαρικής διοίκησης ήταν η αδρανοποίηση των σοβιέτ και η καταστολή των εξεγέρσεων και της κοινωνικής αυτοοργάνωσης σύμφωνα με ένα πολιτικό πρόγραμμα σύνθλιψης των εργατών και των αγροτών στο βωμό του κομματικού- αστικού συγκεντρωτισμού και της βιομηχανικής ανάπτυξης.

Ο πολιτικός αγώνας της εκμεταλλευόμενης βάσης για την απελευθέρωση από την κυριαρχία του κεφαλαίου θεμελιώνεται στην αυτονομία των αγωνιζόμενων από κάθε κρατιστική καθοδήγηση και στην αλληλεγγύη τους. Το προχώρημα προς την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στα νέα, στα προηγούμενα και στα οποιαδήποτε θεσμικά πλαίσια μισθωτής σκλαβιάς, έρχεται με την αντιστασιακή αυτοοργάνωση, την εξεγερσιακή πρωτοβουλία και την αυτοάμυνα απέναντι στην εργοδοτική και συντεχνιακή- εργολαβική τρομοκρατία. Αυτοοργάνωση μαχητική, στην κατεύθυνση της αντεπίθεσης στους καθεστωτικούς μηχανισμούς με όλους τους δυνατούς τρόπους και συχγρόνως ανοιχτή στην κατεύθυνση της συγκρότησης συλλογικής μαζικής ισχύος. Εξεγερσιακή πρωτοβουλία, για τη θραύση του κατακερματισμού, τη διάχυση του αγωνιστικού πνεύματος και την άμεση ανατροπή της ελεγκτικής τάξης ακριβώς εδώ όπου βιώνεται η καταπίεση. Αλληλεγγύη απέναντι στους οικονομικούς εκβιασμούς και αυτοάμυνααπέναντι σε κάθε μορφή καταστολής.



Την εποχή ετούτη που οι διακρατικοί και εθνικοί θεσμοί αναδομούν την ταξική μηχανή έχουμε ιστορική ευθύνη, οι αναρχικοί, οι αντιστεκόμενοι, όλοι οι εκμεταλλευόμενοι να εμβαθύνουμε την κοινωνική αντεπίθεση. Τα αριστερά μέτωπα έρχονται να επανενσωματώσουν την αντίσταση στο καθεστώς. Απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών, των μισθοφόρων τους και της κομματικής αστυνομίας, απέναντι στα πολιτικάντικα αναχώματα, να αντιτάξουμε το κοινό επαναστατικό αντικρατικό πνεύμα, να αντιτάξουμε την ενότητα στην άμεση δράση.



Τιμή στις επαναστάσεις που τσακίστηκαν από την μπολσεβίκικη δικτατορία. 

Τιμή στους ναύτες της Κρονστάνδης.

Τιμή στους λαούς που φυλακίστηκαν επί μισό αιώνα στα κάτεργα του κόκκινου στρατού, για να πουληθούν στη συνέχεια στα πορνεία της φιλελεύθερης δύσης. 

Τιμή στους επαναστατημένους κουμουνιστές που προδίδονται επί ογδόντα χρόνια από το ΚΚΕ και σε όλους τους αγωνιστές που φονεύθηκαν είτε από τα όπλα του έθνους, είτε από τα όπλα του κόμματος. 

Τιμή στον παρόντα εξεγερσιακό αγώνα.

ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ



Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Αιχμάλωτος του κράτους
31/10/2011

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Με αφορμή το δικαστήριο του συντρόφου μας στις 11 Νοέμβρη 2011


ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΩΣ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Η χρονική αφετηρία στην προσπάθεια των διάφορων φασιστοειδών και ακροδεξιών, για την επάνοδό τους, από το περιθώριο της κοινωνικής περιφρόνησης, στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, ήταν η ίδρυση και η τελική είσοδος στη βουλή του νεοφασιστικού κόμματος ΛΑ.Ο.Σ.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια το αυγό του φιδιού εκκολάπτονταν στη ζεστή αγκαλιά του κράτους, τα σώματα ασφαλείας, την εκκλησία και την ΕΥΠ.

Με την εμφάνιση του ακροδεξιού λαϊκισμού στην επίσημη πολιτική και τη μονοπώληση του ρατσιστικού δηλητηρίου στα τηλε-παράθυρα, ανασύρθηκαν από τις τρύπες τους οι διάφοροι ιδεολογικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών - γερμανοτσολιάδων και δοσίλογων και επιδίδονται ξανά στο γνώριμο έργο τους. Δηλαδή, τις δολοφονικές επιθέσεις, τη λασπολογία και συκοφαντία, τη στοχοποίηση και το κυνήγι μαγισσών, ενάντια σε ό,τι για την εξουσία αποτελεί εχθρό. Τους πλέον εξαθλιωμένους, ξένους εργάτες και πρόσφυγες και φυσικά τα κοινωνικά κινήματα, αγωνιστές και χώρους αντίστασης και αγώνα.

Στο Αγρίνιο, το Σεπτέμβρη του 2007, στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. μαζί με μπράβους και μέλη της χρυσής αυγής, επιτίθενται σε παρέα συντρόφων στην κεντρική πλατεία της πόλης και τραυματίζουν σοβαρά στο μάτι έναν από αυτούς, με σπασμένο τασάκι, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως όπλο από μέλος της φασιστοσυμμορίας. Έπειτα, για λόγους νομικής κάλυψης και αποπροσανατολισμού, σχετικά με το ποιός είναι ο επιτιθέμενος, απέναντι σε μια κακουργηματικού τύπου (αυτεπάγγελτη) κατηγορία, κατατίθεται σειρά μηνύσεων από νεοναζί της χρυσής αυγής, σε βάρος συντρόφων. Πρόκειται για γελοίες κατηγορίες (απλές σωματικές βλάβες, εξύβριση, απειλή) και αποτελούν, συν τοις άλλης, προσπάθεια εξάντλησης και στοχοποίησης των αγωνιστών.

Είχαν προηγηθεί ¨επισκέψεις¨ σε σπίτια αγωνιστών με σκοπό την τρομοκράτηση των οικείων τους, με αφορμή την αναγραφή αντιφασιστικών συνθημάτων από άγνωστους συντρόφους σε κεντρικά σημεία της πόλης καθώς και την εξαφάνιση προεκλογικού υλικού του ΛΑ.Ο.Σ. από τους δρόμους του Αγρινίου κάτω από αναρχικά αυτοκόλλητα και αφίσες. Στα παραπάνω περιστατικά φυσικός αυτουργός ήταν το γνωστό θρασύδειλο απόβρασμα – υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης της νεοναζιστικής οργάνωσης χρυσή αυγή, Λεωνίδας Σταθόπουλος, που συνδέεται συγγενικά με το Σπύρο Σταθόπουλο, τότε υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ, ο οποίος είχε διατελέσει και γραμματέας του κόμματος.  Το εν λόγο ανθρωποειδές είχε επίσης ¨επισκεφτεί¨ γνωστό καφενείο της πόλης όπου συχνάζει νεολαία και ζήτησε την ταυτότητα των νεαρών που υπογραφούν ως “terra libera”, απειλώντας, ότι αυτός δεν ανήκει στους γλυκανάλατους του ΛΑ.Ο.Σ, όπως χαρακτηριστικά είπε, αλλά ακόμα παραπέρα… και ότι οι εν λόγο νεαροί θα έχουν πρόβλημα.  (το ¨ακόμα παραπέρα¨ σήμερα, μάλλον τοποθετείται στις φυλακές κορυδαλλού όπου κρατείται για διπλή δολοφονία - συμβόλαιο θανάτου ο υποψήφιος περιφερειάρχης στη δυτική Ελλάδα, με τη χρυσή αυγή, αρχινταβατζής του Αγίου Παντελεήμονα, Χρήστος Ρήγας.)

Ύστερα από μερικούς μήνες ο ίδιος θρασύδειλος τύπος, εμπνεόμενος μάλλον από τη δράση των ιδεολογικών και φυσικών προγόνων του, ¨επισκέφτηκε¨ τον εργοδότη δυο συντρόφων λέγοντας του ότι, οι δυο νεαροί είναι αναρχικοί (έλα, ρε μεγάλε!) και να τους διώξει από τη δουλειά.

Να σημειώσουμε επίσης και την αναγραφή φασιστικών και απειλητικών συνθημάτων έξω από αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, το σπίτι ενός συντρόφου και την τοιχοκόλληση αφίσας με τίτλο ¨αναρχικοί κουφάλες έρχονται κρεμάλες¨.

Ο ίδιος αυτός τύπος λοιπόν αντί να μετράει επισκέψεις στο νοσοκομείο ισάριθμες με αυτές στα σπίτια, τα στέκια και το περιβάλλον αγωνιστών, μηνύει σε μια επίδειξη θράσους, πάνω κάτω τους ίδιους ανθρώπους, και ισχυρίζεται ότι του έχουν προκαλέσει ¨φόβο¨ και ¨ανησυχία¨.

Στους φασίστες όμως, και τα διάφορα ακροδεξιά απολιθώματα ¨φόβο¨ και ¨ανησυχία¨ προκαλεί η συνείδηση του αντικοινωνικού ρόλου τους και οι εξηγήσεις που θα κληθούν αργά ή γρήγορα να δώσουν, στην κοινωνία. Και για να μην ξεχνιόμαστε, στο Αγρίνιο αυτοί πρώτοι μίλησαν για κρεμάλες... ενώ αντίθετα ο ευρύτερος αντιφασιστικός χώρος είπε… ¨ΕΛΑΤΕ ΜΕ ΤΑΣΑΚΙΑ, ΕΛΑΤΕ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙΑ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ.¨

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑ!


Στις 11 Νοέμβρη 2011, εκδικάζεται μήνυση από γνωστό χρυσαυγίτη σε βάρος ενός συντρόφου.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ: Παρασκευή 11 Νοέμβρη 2011, ώρα 10:00πμ
Πρωτοβουλία αναρχικών Αγρινίου
Αλληλέγγυοι σύντροφοι/ισσες 

Συγκέντρωση στα Δικαστήρια, Παρασκευή 11 Νοέμβρη 2011




ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΩΣ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Η χρονική αφετηρία στην προσπάθεια των διάφορων φασιστοειδών και ακροδεξιών, για την επάνοδό τους, από το περιθώριο της κοινωνικής περιφρόνησης, στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, ήταν η ίδρυση και η τελική είσοδος στη βουλή του νεοφασιστικού κόμματος ΛΑ.Ο.Σ. 

Όλα τα προηγούμενα χρόνια το αυγό του φιδιού εκκολάπτονταν στη ζεστή αγκαλιά του κράτους, τα σώματα ασφαλείας, την εκκλησία και την ΕΥΠ. 

Με την εμφάνιση του ακροδεξιού λαϊκισμού στην επίσημη πολιτική και τη μονοπώληση του ρατσιστικού δηλητηρίου στα τηλε-παράθυρα, ανασύρθηκαν από τις τρύπες τους οι διάφοροι ιδεολογικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών - γερμανοτσολιάδων και δοσίλογων και επιδίδονται ξανά στο γνώριμο έργο τους. Δηλαδή, τις δολοφονικές επιθέσεις, τη λασπολογία και συκοφαντία, τη στοχοποίηση και το κυνήγι μαγισσών, ενάντια σε ό,τι για την εξουσία αποτελεί εχθρό. Τους πλέον εξαθλιωμένους, ξένους εργάτες και πρόσφυγες και φυσικά τα κοινωνικά κινήματα, αγωνιστές και χώρους αντίστασης και αγώνα. 

Στο Αγρίνιο, το Σεπτέμβρη του 2007, στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. μαζί με μπράβους και μέλη της χρυσής αυγής, επιτίθενται σε παρέα συντρόφων στην κεντρική πλατεία της πόλης και τραυματίζουν σοβαρά στο μάτι έναν από αυτούς, με σπασμένο τασάκι, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως όπλο, από μέλος της φασιστοσυμμορίας. Έπειτα, για λόγους νομικής κάλυψης και αποπροσανατολισμού, σχετικά με το ποιός είναι ο επιτιθέμενος, απέναντι σε μια κακουργηματικού τύπου (αυτεπάγγελτη) κατηγορία, κατατίθεται σειρά μηνύσεων, από νεοναζί της χρυσής αυγής, σε βάρος συντρόφων. Πρόκειται για γελοίες κατηγορίες (απλές σωματικές βλάβες, εξύβριση, απειλή) και αποτελούν, συν τοις άλλης, προσπάθεια εξάντλησης και στοχοποίησης των αγωνιστών. 


Στις 11 Νοέμβρη 2011, εκδικάζεται μήνυση από γνωστό χρυσαυγίτη σε βάρος ενός συντρόφου.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ: Παρασκευή 11 Νοέμβρη 2011, ώρα 10:00πμ
Πρωτοβουλία αναρχικών Αγρινίου
Αλληλέγγυοι σύντροφοι/ισσες 


Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Η τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη στην ένσταση για το πολιτικό αδίκημα

Θέλω να πω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό εγκληματία ή αδικηματία, ούτε μ’ αυτή την έννοια. Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κανένα έγκλημα αποδεχόμενος ότι ήμουνα μέλος μιας οργάνωσης η οποία έβαλε βόμβες, έχει πυροβολήσει τους μπάτσους και τα λοιπά ή έχει αποπειραθεί να εκτελέσει τον πρώην υπουργό Δημοσίας Τάξης τον Βουλγαράκη. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό εγκληματία ούτε αδικηματία.

Καταρχήν θέλω να αναφέρω γιατί θα απορρίψετε την ένσταση αυτή. Για τους εξής λόγους. Κι αυτή είναι μια πολιτική απόφαση όπως και οι υπόλοιπες που θα τις απορρίψετε, είτε για τη δημοσιότητα είτε για την αλλαγή της αίθουσας. Γιατί έγιναν οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι; Πρώτος του Σταθόπουλου το 2001, όταν ήταν υπουργός ο Σταθόπουλος, κι ο δεύτερος «αντιτρομοκρατικός» του Παπαληγούρα, επί Νέας Δημοκρατίας το 2004. Είπε και κάποια πράγματα ο κύριος Φυτράκης για το Μικτό Ορκωτό. Τι σημαίνει αυτό; Οτι εσείς που είστε επαγγελματίες δικαστές, που πληρώνεστε για να βάζετε τον κόσμο φυλακή, αυτή είναι η δουλειά σας, δεν εμπιστεύεστε τους πολίτες. Δεν θεωρείτε ότι ένας πολίτης, ο οποίος δεν θα είναι δικαστής, κάτι άλλο θα κάνει, όπως υδραυλικός, ότι θα μπορούσε να κρίνει επαρκώς πολιτικά ζητήματα. Τότε όμως, η κρατική προπαγάνδα (δεν ακούγονται κάποιες λέξεις) ότι δε μπορούμε ν’ αφήσουμε για τέτοια ζητήματα τους πολίτες ενόρκους. Γιατί μπορεί να εκφοβίζονται, γιατί μπορεί να τρομοκρατούνται, μπορεί να δέχονται απειλές, για παράδειγμα. Αυτό ήτανε ψέμα. Κανείς ποτέ στην Ελλάδα δεν έχει εκφοβιστεί ή δεν έχει απειληθεί, ένορκος σε δίκη παλιού Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου που δίκαζε υποθέσεις μελών ένοπλης επαναστατικής δράσης.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι υποθέσεις αυτές φύγανε από τα Μικτά Ορκωτά και πήγανε σε δικαστήρια όπως τα δικά σας, που είσαστε επαγγελματίες δικαστές, ήταν γιατί δεν εμπιστεύεστε τους ενόρκους πολίτες, οι οποίοι μπορεί να κρίνουν πολύ διαφορετικά από σας γιατί εσείς είσαστε υπάλληλοι του κρατικού μηχανισμού και ο ρόλος σας είναι εμφανής, ενώ ένας πολίτης ένορκος μπορεί να πει ναι, θεωρώ ότι η δράση αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου είναι πολιτική κι ακόμη και στο ποινικό σκέλος μπορεί να ρίξει πιο χαμηλές ποινές.

Στην προηγούμενη τοποθέτησή μου στις 24 του Οκτώβρη είχα πει κάποια πράγματα για το ρόλο σας, για το ρόλο σας ως δικαστηρίου, ότι είστε ένα ειδικό δικαστήριο. Ο «αντιτρομοκρατικός» νόμος κατασκεύασε την κατηγορία της «σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης» ή «εγκληματικής οργάνωσης» ή όπως αλλιώς, για τον απλούστατο λόγο ότι θέλει να μεγιστοποιήσει τις ποινές οι οποίες επιβάλλονται σε αυτές τις υποθέσεις. Παντού έχει γίνει αυτό το πράγμα. Τώρα έχετε βγάλει νόμο με τον οποίο κάποιος καταδικάζεται μέχρι δέκα χρόνια μόνο και μόνο ως μέλος οργάνωσης, χωρίς να καταδικάζεται για τίποτα άλλο, για πράξη ή ενέργεια. Και με την κατηγορία της «διεύθυνσης», είναι ακόμα περισσότερο, είναι μεγαλύτερη η ποινή που ρίχνεται σ’ αυτή την περίπτωση. Εμείς δηλαδή ως «διευθυντές», υποτιθέμενοι, η κατηγορία είναι από δέκα έως είκοσι χρόνια. Δηλαδή ο μόνος λόγος που φτιάξατε αυτούς τους νόμους, είναι απλά για να μας ρίξετε παραπάνω χρόνια και ποινές.

Εχω ξαναδικαστεί το 1999 για παρόμοια πράξη, απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στο Υπουργείο Ανάπτυξης το 1997. Η πράξη εκείνη είχε γίνει ως πράξη αλληλεγγύης στον αγώνα κάποιων χωριών του Στρυμωνικού Κόλπου για να μην εγκατασταθεί πολυεθνική εταιρία χρυσού τότε. Τότε είχα δικαστεί από Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, το οποίο δικαστήριο με είχε καταδικάσει σε 15 χρόνια την ποινή. Υπήρχε όμως και μια καινοτόμος περίπτωση τότε. Μου είχανε βάλει το ελαφρυντικό των μη ταπεινών ελατηρίων. Εγώ δεν ξέρω αν ήταν αυτό ομόφωνο, δε θυμάμαι τουλάχιστον. Πάντως αυτό έγινε για μία και τελευταία φορά, δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ. (Παρέμβαση Π. Ρούπα: η απόφαση ήταν ομόφωνη). Η συντρόφισσα μου λέει ότι όλοι το είχαν δεχτεί αυτό το πράγμα.

Τι σήμαινε αυτό το πράγμα τότε δηλαδή; Οτι ναι μεν θα σε καταδικάσω 15 χρόνια, έκανες ας πούμε ένα έγκλημα, αλλά τα κίνητρά σου δεν ήταν ταπεινά. Δηλαδή, δεν ήταν και τόσο έγκλημα, ας πούμε, στην πραγματικότητα. Σε τέτοια πράγματα δε θα μπορούσε (δεν ακούγονται μερικές λέξεις) ποτέ. Και ούτε το έκανε κανένα δικαστήριο μετέπειτα. Αυτό που δίκασε τη 17 Νοέμβρη και τον ΕΛΑ, δε θα μπορούσε ποτέ να πεί εσύ ισόβια, εσύ κι εσύ 25 χρόνια φυλάκιση, αλλά υπάρχουν αυτά τα αίτια. Γιατί αυτό στην πραγματικότητα είναι έμμεσος τρόπος, ότι τότε θα αναγνωρίζοταν ότι ναι, έχω πολιτικά κίνητρα!
Τι λέει τώρα το κατηγορητήριο σε μας και τι λέει γενικά; Οτι κατηγορούμαστε για πράξεις και ενέργειες οι οποίες σε τέτοιο βαθμό είχαν σκοπό να βλάψουν, λέει, θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός οργανισμού. Παρ’ όλο που επίσημα ποτέ δεν πρόκειται να μας αναγνωρίσετε ως πολιτικά υποκείμενα, τα οποία έχουν πολιτική δράση, αυτή και μόνο η φράση μες στο κατηγορητήριο –δικά σας είναι αυτά που λέω του εισαγγελέα του κυρίου Μακρόπουλου– λέει ότι ναι, μάγκες, εσείς θέλετε να ανατρέψετε το Σύνταγμα, θέλετε να ανατρέψετε τις πολιτικές και οικονομικές δομές ενός κράτους, στην πραγματικότητα της Ελλάδας. Αυτό, είναι απόδειξη ότι η δράση μας είναι πολιτική.

Οταν συλληφθήκαμε τον Απρίλιο του 2010, υπήρξε μια άλλη δήλωση, τότε διέρευσε, που στην πραγματικότητα αποδείκνυε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια πολιτική οργάνωση. Είχανε πει τότε, στο «Βήμα» το αναφέρανε, 18/4/2010. Η δήλωση έλεγε τα εξής, κυβερνητικοί παράγοντες που δεν κατονομάζονται: «Είναι πιθανόν να μην αντέξουμε ένα μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα που θα πλήξει την εικόνα της Ελλάδας ανεπανόρθωτα. Θα τελείωνε την οικονομία μέσα σε ώρες». Μπορώ να πω, και το έχουμε πει δηλαδή σε κάποια κείμενα μας, πως αυτό κρύβει μια αλήθεια. Εμείς αυτό θέλαμε να κάνουμε. Αυτός είν’ ο σκοπός μας. Και αν δε συλλαμβανόμασταν, αυτό θα κάναμε. Αυτή όμως η φράση αποδεικνύει ότι εμάς μας θεωρούσαν πολιτική απειλή για την οικονομία της χώρας.

Ολες οι ενέργειες που έχει κάνει ο Επαναστατικός Αγώνας, η επίθεση στα δικαστήρια, τα υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας, που έχει αποπειραθεί να εκτελέσει τον Βουλγαράκη, η επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία, που χτύπησε τράπεζες όπως τη Citibank, τη Eurobank, το χρηματιστήριο και τους αστυνομικούς, ήταν όλες πολιτικές πράξεις. Τι θεωρείτε, έγιναν πράξεις για ιδιοτελείς σκοπούς; Θεωρείτε δηλαδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ότι αυτές οι πράξεις έγιναν για ιδιοτελείς σκοπούς; Θα κερδίζαμε κάτι εμείς δηλαδή; Δεν λέει κάτι το βούλευμα όσον αφορά αυτό. Τι θεωρείτε έγκλημα, ποινικό, ποιον βλάψαμε, βλάψαμε το λαό; Σαφώς και βλάψαμε κάποιους, αλλά όχι το λαό, όχι τους πολίτες. Βλάψαμε το σύστημά σας, βλάψαμε το καθεστώς που εσείς ως επαγγελματίες δικαστές υπηρετείτε. Αυτό από μόνο του είναι πολιτική δράση.

Μας μέμφονται ότι η πολιτική δράση δεν είναι η βία. Πολιτική δράση δεν είναι η βία, ότι υπάρχουν άλλα μέσα, μη βίαια, ειρηνικά, με τα οποία μπορείς να διεξάγεις πολιτική δραστηριότητα. Δηλαδή, μόνο το κράτος θα μπορούσε να εξασκήσει βία πολιτική και όχι μια οργάνωση όπως εμείς. Εγώ θα παραφράσω, μάλλον θα χρησιμοποιήσω μια φράση, που είχε πει ο Κλαούζεβιτς, ότι ο πόλεμος που διεξάγουν τα κράτη είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Καταρχήν, εγώ πιστεύω ότι είναι κατεξοχήν πολιτική δράση η βία που διεξάγουν τα κράτη, που διεξάγει ας πούμε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

Θεωρώ ότι και η ένοπλη επαναστατική δράση, με τον τρόπο που την διεξάγαμε εμείς, είναι και αυτή μια πολιτική κατεξοχήν δράση. Ολοι οι στόχοι που εμείς επιλέξαμε να χτυπήσουμε αναλογούν στο κατηγορητήριο που λέει ότι θέλαμε να χτυπήσουμε πολιτικές δομές και οικονομικές δομές του κράτους.

Για παράδειγμα, μπορώ να αναφέρω το εξής: ότι η επίθεση στο υπουργείο Απασχόλησης έγινε ως αντίποινα για το σχεδιαζόμενο νομοσχέδιο του τότε υπουργού Απασχόλησης, Πάνου Παναγιωτόπουλου, το οποίο προέβλεπε την ουσιαστική κατάργηση του οκταώρου με την ελαστικοποίηση του ωραρίου, την κατάργηση της υπερωριακής αμοιβής, τη θεσμοθέτηση του διευθυντικού δικαιώματος για αύξηση του ορίων απολύσεων. Αντίστοιχα, η επίθεση που έγινε έξι μήνες μετά στο υπουργείο Οικονομίας έγινε ως απάντηση στην πολιτική του συγκεκριμένου υπουργείου να εφαρμόσει έναν προϋπολογισμό λιτότητας, που έκοβε τις δημόσιες δαπάνες ακολουθώντας ένα οικονομικό πρόγραμμα που ήταν αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρωτικών αλλαγών που εφάρμοζε η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Αν αυτά δεν είναι πολιτικά, τότε τι είναι;

Οι επιθέσεις του 2009, όταν στην πραγματικότητα η οικονομική κρίση χτυπούσε την Ελλάδα, τότε είχαν γίνει. Απόπειρα ανατίναξης των κεντρικών γραφείων της Citibank στη Κηφισιά (ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της οργάνωσης). Το χτύπημα στο υποκατάστημα της Citibank στη Νέα Ιωνία, η ανατίναξη του υποκαταστήματος της Eurobank στην Αργυρούπολη, η επίθεση στο Χρηματιστήριο –ήταν η τελευταία– αποτελούσαν μέρος μιας στρατηγικής της οργάνωσης την περίοδο εκείνη να επιτεθεί σε δομές του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου που θεωρούνταν υπεύθυνες για την οικονομική κρίση και τροφοδοτούνταν από αυτήν. Για παράδειγμα, η Citibank και η Eurobank είναι και οι δυο κάτοχοι ελληνικών ομολόγων, είναι δηλαδή δανειστές του ελληνικού κράτους και έχουν σωθεί και οι δυο με τα λεφτά των πολιτών που διέθεσαν, που λήστεψαν στην πραγματικότητα τα κράτη, το αμερικάνικο και το ελληνικό, για να τις διασώσουν αντιστοίχως.

Αλήθεια, ο λαός και οι εργαζόμενοι πιστεύετε ότι τρομοκρατήθηκαν από τις επιθέσεις μας αυτές; Εγώ πιστεύω, ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι πιστεύουν στην πραγματικότητα, ότι αυτούς που χτυπήσαμε αυτοί αποτελούν εγκέφαλους της τρομοκρατίας. Δηλαδή οι τράπεζες, οι επενδυτές του χρηματιστηρίου, οι υπουργοί, τα υπουργεία τα οποία εφαρμόζουν τις πολιτικές αυτές, καταλήστευσης του λαού. Ούτε φυσικά πιστεύω ότι ο λαός θεωρεί ότι τρομοκρατήθηκε επειδή η οργάνωση έχε χτυπήσει επίλεκτα τμήματα από τους περιβόητους αστυνομικούς. Αν τώρα κατέβει κάποιος σε κάποια απεργία θα διαπιστώσει με τι λύσσα μιλάει ο λαός για τους αστυνομικούς. Γιατί αυτοί βιαιοπραγούν εναντίον του. Στην πραγματικότητα τι είναι οι αστυνομικοί; Ούτε εσείς έχετε σχέση με τη δικαιοσύνη ούτε η αστυνομία έχει σχέση με τη δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα υπάλληλοι είστε ενός μηχανισμού. Και αυτός ο μηχανισμός δεν έχει άλλη αποστολή απ’ το να προστατεύει τα συμφέροντα των πλουσίων, όχι των φτωχών, ούτε του λαού, Αυτό είστε στη πραγματικότητα. Είστε μισθοφόροι, γρανάζια αυτού του μηχανισμού.

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι ο λαός, τουλάχιστον σημαντική μερίδα του λαού πιστεύει ότι αυτό που κάναμε εμείς είναι τρομοκρατία. Ουτε καν μπορεί να το λέει.

Η επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία είναι μια ενέργεια που μιλάει από μόνη της. Λένε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, υπάρχει ένα τηλεγράφημα του WikiLeaks της γνωστής ιστοσελίδας. Λένε οι Αμερικάνοι μετά την επίθεση που έγινε το 2007: Στην Ελλάδα η δίδυμη απειλή του εξτρεμισμού και της βίας πηγάζει περισσότερο από αντιαμερικανικά, αντινατοϊκά και κατά της παγκοσμιοποίησης αισθήματα, τα οποία έχουν βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Αυτό από μόνοι τους μας λένε οι Αμερικάνοι, οι οποίοι μας είχαν επικηρύξει –όχι σαν πρόσωπα, γιατί δεν μας ξέρανε τότε, ως μέλη της οργάνωσης– με ένα εκατομμύριο δολάρια γι’ αυτή την επίθεση. Ουσιαστικά τι λένε εδώ; Οτι έχουμε τη συμπαράσταση μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έχει και ιστορική μνήμη για το τι ρόλο έχουν παίξει οι Ηνωμένες Πολιτείες ως το μεγαλύτερο κράτος τρομοκράτης στην ιστορία και αυτού του τόπου. Επέμβαση στον εμφύλιο, ρόλο στο πραξικόπημα του 1967, και τι ρόλο έχουν παίξει σε ένα σωρό επεμβάσεις στρατιωτικές, πραξικοπήματα σε όλο τον κόσμο. Στη Λατινική Αμερική, στην Τουρκία, στο Ιράκ, τη Γουατεμάλα, στην Ουρουγουάη, στην Αργεντινή, στη Χιλή, στις Φιλιππίνες και αλλού.

Σοβαρά, πιστεύει κανένας από τον ελληνικό λαό ότι τρομοκρατήθηκε από την επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία; Πείτε τουλάχιστον, ότι ναι κάποιοι τρομοκρατήθηκαν, αλλά όχι ο λαός, ούτε οι πολίτες. Τρομοκρατήθηκε το καθεστώς σας. Ναι, τρομοκρατήσαμε, τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες. Δεν είμαστε εμείς τρομοκράτες, ούτε εγκληματίες. Να έχετε ειλικρινά την πρόθεση να μας αναγνωρίσετε τουλάχιστον, ναι θα σας καταδικάσουμε κύριοι γι’ αυτό που είστε, για αυτό που είμαστε ως πολιτικοί αντίπαλοι. Οχι να μιλάτε, να λέτε υποκρισίες για κίνδυνο κατά πολιτών, για τυφλή τρομοκρατία ή τυφλά χτυπήματα. Αυτά ήθελα να πω.


Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (24.10.2011)

Κατ΄ αρχήν σε σχέση με την κεντρική κατηγορία που μας έχετε προσάψει ότι έχουμε συστήσει «τρομοκρατική οργάνωση», με την οποία «στοχεύαμε κατά της συντεταγμένης τάξης της χώρας και επιδιώκαμε την ανατροπή ή έστω την αλλοίωσή της». Θέλω να μείνω σε αυτό το σημείο. Αυτή η κατηγορία από μόνη της είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι πρόκειται για μια πολιτική δίκη. Δεν υπάρχει καλύτερη ομολογία ότι πρόκειται για μια ομάδα ένοπλη η οποία στρέφεται ενάντια στο καθεστώς, ενάντια στην καθεστωτική τάξη. Αυτή η κατηγορία είναι από μόνη της ομολογία ότι είμαστε πολιτικά υποκείμενα, ότι είχαμε πολιτικούς στόχους και ότι η δράση της ομάδας μας ήταν καθαρά πολιτική.

Δεν παραδέχεστε όμως, ότι είμαστε πολιτική οργάνωση, γιατί αυτό στην πραγματικότητα θα ήταν μια έμμεση ομολογία ότι υπάρχει ένα πολιτικό αντίπαλο δέος σε αυτό το σύστημα. Δηλαδή ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια πολιτική οργάνωση η οποία πρεσβεύει μια άλλου τύπου κοινωνία. Μια άλλου τύπου κοινωνική, πολιτική και οικονομική οργάνωση. Η αναγνώριση ότι έχετε απέναντί σας πολιτικούς αντιπάλους θα σήμαινε στην πραγματικότητα ότι αναγνωρίζετε πως στους κόλπους αυτής της κοινωνίας, αυτού του συστήματος που εσείς υπηρετείτε, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αγωνίζονται, βλέπουν, πρεσβεύουν, επιδιώκουν μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση.

Αυτό από μόνο του θα ήταν ένα πλήγμα στο ίδιο το καθεστώς σας. Το καθεστώς που εσείς υπηρετείτε. Εσείς όμως από την άλλη, θέλετε να προβάλλετε ως μονόδρομο αυτό το καθεστώς. Δηλαδή ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από αυτό το σύστημα. Ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από αυτή την κοινωνία. Θέλετε να πείσετε ότι είναι καταστροφική οποιαδήποτε προσπάθεια, οποιοσδήποτε αγώνας ν΄ απεγκλωβιστούμε από αυτή την κοινωνική κατάσταση. Θέλετε να πείσετε ότι είναι αδύνατη η ύπαρξη κοινωνίας χωρίς κράτος, χωρίς διευθυντές και διευθυνόμενους. Θέλετε να πείσετε ότι είναι αδύνατο να υπάρξει κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους. Θέλετε να πείσετε ότι είναι αδύνατο να υπάρξει κοινωνία χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Όλα αυτά έχουν βέβαια ένα πολιτικό και θεωρητικό υπόβαθρο. Το γνωρίζουμε. Υπάρχουν θεωρητικοί όπως ο Μάλθους, ο Άνταμ Σμίθ, υπήρξαν πολλοί σε όλη την ιστορία του καπιταλιστικού συστήματος που εσείς υπηρετείτε, οι οποίοι θεωρητικοποιήσανε την ύπαρξη της φτώχειας, θεωρητικοποιήσανε το αδύνατο να υπάρξει κοινωνία έξω από τους κοινωνικούς διαχωρισμούς.

Αυτό το υπηρετείτε κι εσείς μέσα από αυτό το δικαστήριο. Όλη αυτή η θεωρία η οποία στην πραγματικότητα θέλει να πείσει ότι είναι η μοίρα του φτωχού να είναι φτωχός, είναι η μοίρα του καταπιεσμένου να είναι καταπιεσμένος και ότι όπως έλεγε ο Σμίθ για όσους τον γνωρίζουν, ότι το κυνήγι του κέρδους πάνω στο οποίο στην πραγματικότητα βασίζεται μια κοινωνία ανισοτήτων και αδικιών όπως η δική μας , είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθένα να βελτιώνει την οικονομική κατάστασή του, πατώντας πάνω στα κεφάλια των άλλων ανθρώπων. Αυτό το θεωρείτε εσείς αναφαίρετο δικαίωμα του καθένα. Είναι για εσάς αυτό που λέμε «οικονομική ελευθερία». Είναι αυτό που υπερασπίζεστε. Πρόκειται για μια προσπάθεια νομιμοποίησης της εγκληματικής φύσης του καθεστώτος. Αυτό το καθεστώς εμείς προσπαθούμε να το ανατρέψουμε ως οργάνωση. Αυτή την κοινωνία της ανισότητας θέλουμε να την ανατρέψουμε.


Θα αναφέρω τώρα ένα παράδειγμα σε σχέση με μια απόφαση του Αρείου Πάγου που αφορούσε την απάντησή του στην προσβολή της δικαστικής απόφασης για την 17Ν. Απαντώντας στο ζήτημα της «τρομοκρατικής» οργάνωσης και του πολιτικού «εγκλήματος» που αναφέρετε εσείς -σε εισαγωγικά για μένα όλα αυτά είχε πει ο Άρειος Πάγος επικαλούμενος την αντικειμενική θεωρία, ότι κάποιος που στρέφεται με την δράση του κατά της συντεταγμένης τάξης της χώρας και επιδιώκει την ανατροπή ή έστω την αλλοίωσή της, για να αναγνωριστεί ως πολιτική η δράση του, δεν αρκεί μόνο η πρόθεση -γιατί ως προς την πρόθεση υποτίθεται ότι αναγνωρίζετε πως είναι πολιτικά τα κίνητρα-, αλλά καθορίζεται από το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής. Δηλαδή, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος ο Άρειος Πάγος λέει: εφόσον εσείς δεν καταφέρετε να ανατρέψετε το καθεστώς, δεν είσαστε πολιτικοί κρατούμενοι, δεν είναι πολιτική η φύση της υπόθεσής σας. Αυτό είναι μια άλλου τύπου ομολογία. Ποια; Ότι «εμείς πάμε με τον νικητή». Δηλαδή, «αν εσείς καταφέρνατε και νικούσατε, τότε θα σας αναγνωρίζαμε ως πολιτικά όντα. Δεν το καταφέρατε, άρα δεν είναι πολιτική η δράση σας. Έχετε μια μειοψηφική δράση».

Είναι λογικό μια οργάνωση όπως ο Επαναστατικός Αγώνας από μόνος του να μην μπορεί να φέρει την ανατροπή. Χρειάζονται ολόκληρες πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες για να το καταφέρει. Αλλά αν υποθέταμε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας κατάφερνε και ανέτρεπε το καθεστώς, αυτό τι θα σήμαινε; Ότι αυτομάτως θα μας αναγνωρίζατε ως πολιτικά υποκείμενα. Θα παύαμε να είμαστε τρομοκράτες γιατί θα είμαστε οι νικητές. Που σημαίνει τι; Ότι και αυτό το δικαστήριο όπως και όλη η κουλτούρα που υπάρχει μέσα σε αυτό το σύστημα λέει πως «πάμε με αυτόν που νικάει». Αυτό σημαίνει πως «δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα αυτού του συστήματος. Δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα αυτής της οργάνωσης. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ποιος είναι από πάνω». Ο νικητής είναι που ορίζει ποιος είναι ο πολιτικός κρατούμενος, ποια είναι η πολιτική δίκη, ποιο είναι το πολιτικό υποκείμενο και ποιος είναι ο εγκληματίας, ποιος είναι ο τρομοκράτης και ποιος είναι αυτός που μπορεί να διασύρεται ως ποινικός εγκληματίας.

Για μένα θεωρείται δεδομένο πως μέσα σε μια κοινωνία όπως η δική μας, όπως αυτή που υπάρχει σήμερα, μέσα σε μια κοινωνία που κυριαρχεί το κράτος σαν μηχανισμός εξουσίας είναι αναπόφευκτο ότι οι αξίες αυτής της κοινωνίας θα ορίζονται από το ποιος νικάει. Ποιος έχει την εξουσία στα χέρια του. Αυτός δίνει νόημα στα πράγματα. Αυτός που είναι από κάτω και αγωνίζεται, θα ορίζεται από αυτούς που τον εξουσιάζουν με τους όρους που αυτοί θέτουν.

Αυτό συμβαίνει και εδώ πέρα. Δηλαδή στην πραγματικότητα και σεις οι ίδιοι, αν τυχόν μια ομάδα κατάφερνε να καταλύσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, αμέσως θα έπρεπε να αλλάξετε την στάση σας και να πείτε «ναι, είναι πολιτικά υποκείμενα».

Κατά ανάλογο τρόπο αν υποθέσουμε ότι γινόταν μια κοινωνική επανάσταση και καταφέρναμε να ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς, αυτό το σύστημα. Σ΄ αυτή την περίπτωση μπορούμε να φανταστούμε για παράδειγμα τον Παπανδρέου να επιχειρεί να πολεμήσει αυτή την επανάσταση. Να οργανωθεί, να φέρει στρατό και να επιτεθεί ενάντια στην προσπάθειά μας την κοινωνική να ανατρέψουμε την καθεστωτική τάξη. Σ΄ αυτή την περίπτωση με βάση τη δικιά σας λογική αυτός που θα είναι ο ηττημένος, αυτός θα είναι ο τρομοκράτης, αυτός θα είναι ο εγκληματίας. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτός να είναι πολιτικό υποκείμενο πλέον, εφόσον είναι ηττημένος. Αυτά τα συζητάμε βέβαια θεωρητικά γιατί στην περίπτωση που εμείς είμαστε οι νικητές δεν θα υπήρχε καν θέμα κατηγοριών.


Τώρα θα ήθελα να τοποθετηθώ σε σχέση με ζητήματα που έθεσε και ο σύντροφος Μαζιώτης και αφορά στο ποιος είναι αυτός που μπορεί να μιλάει για τρομοκράτες από ποια θέση μιλάει, ποιους κατηγορεί ως τρομοκράτες.

Ο Επαναστατικός Αγώνας -όπως είχαμε αναφέρει και στη δήλωσή μας την πρώτη μέρα της δίκης- είναι στην πραγματικότητα μια καθαρά πολιτική οργάνωση, έχει βαθιά κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά, αγωνίζεται για την οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία όλων των ανθρώπων.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό -ειδικά μέσα στις συνθήκες που ζούμε σήμερα- εμείς να κατηγορούμαστε ως τρομοκράτες, τη στιγμή που όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας συνιστούν ένα τεράστιο έγκλημα.

Αυτό που υπηρετεί αυτό το δικαστήριο είναι ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα που βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Μια κρίση που είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας διαδικασίας βαθιάς καταπίεσης και εκμετάλλευσης όλης της υφηλίου και της οποίας τα αποτελέσματα βιώνουν σήμερα όλοι οι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι, οι «αξιότιμοι κύριοι» του συστήματος, οι επενδυτές, οι βιομήχανοι, οι κεφαλαιοκράτες, στην πραγματικότητα αδιαφορούν για τη ζωή του καθένα, στην πραγματικότητα το κέρδος είναι η μόνη αξία για αυτούς. Πηγαίνουν και επενδύουν στα χρηματιστήρια που στην πραγματικότητα είναι ο ναός του χρήματος και ο μηχανισμός που νομιμοποιεί την ευθανασία ολόκληρων τμημάτων του πληθυσμού παγκόσμια. Εμείς πήγαμε σαν οργάνωση και το χτυπήσαμε το χρηματιστήριο, δεν το κρύψαμε, το παραδεχτήκαμε και καλά κάναμε -φέρνω το παράδειγμα μιας ενέργειας για την οποία εσείς μας κατηγορείτε με βάση το ποινικό σας δίκαιο. Στα χρηματιστήρια πάει ο κάθε «ευυπόληπτος» καπιταλιστής με τις σαμσονάιτ και τις γραβάτες του και για να αυξήσει το δικό του κέρδος και την δικιά του περιουσία, επενδύει σε ανθρώπινες ζωές λες και είναι τα στραγάλια. Δεν έχει καμιά σημασία γι΄ αυτόν αν επενδύει σε φιστίκια, αν επενδύει στο χρέος χωρών, αν επενδύει στο θάνατο ανθρώπων. Γιατί όποιος έχει ασχοληθεί στοιχειωδώς με αυτά τα ζητήματα -δεν χρειάζεται να έχει κανείς πτυχίο της ΑΣΟΕΕ ή τέλος πάντων, κάποιου οικονομικού πανεπιστημίου- όποιος έχει στοιχειωδώς ασχοληθεί με το τι σημαίνει στην εποχή μας επένδυση στα χρηματιστήριο, στα χρηματιστήρια τροφίμων, στα χρηματιστήρια των παραγώγων που οι ίδιοι οι μεγαλο-επενδυτές χαρακτηρίζουν ως όπλα μαζικής καταστροφής, καταλαβαίνει ότι τέτοιου είδους επενδύσεις στην πραγματικότητα έχουν σαν αποτέλεσμα το θάνατο στην κυριολεξία εκατοντάδων, χιλιάδων ανθρώπων.

Η πρόσφατη κρίση των τροφίμων το 2008, όποιος τη θυμάται, είχε κατεβάσει εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους Πολλοί άνθρωποι πέθαναν. Περιθωριοποιήθηκαν παρά πολλοί. Τάξεις ολόκληρες εξαφανίστηκαν, πετάχτηκαν στο περιθώριο.

Με την κρίση που βιώνουμε σήμερα, θεωρούν οι ελίτ ότι αυτή η κοινωνική ευθανασία όπως εγώ την ονομάζω, είναι η μόνη λύση στην πραγματικότητα για να βγάλουν το σύστημα από την σαπίλα, για να του δώσουν μια ανάσα ζωής. Δηλαδή έχουν ως σκοπό να θανατώσουν, όχι μόνο να περιθωριοποιήσουν, να θανατώσουν ψυχρά ανθρώπους προκειμένου να επιβιώσουν. Το γιατί αυτό, θα το πω και στην απολογία μου. Είναι μια μεγάλη ιστορία και την ανάλυση πιστεύω πως ο Επαναστατικός Αγώνας την έχει, την έχει καταθέσει και θα την ζωντανέψουμε και εδώ μέσα.


Πιστεύω πως είναι γελοίο αυτό το σύστημα, εμάς που είμαστε αγωνιστές, που από την εφηβεία μας αγωνιζόμαστε, που οι περισσότεροι από μας έχουμε συλληφθεί, έχουν ξυλοκοπηθεί, έχουμε συρθεί στα δικαστήρια πόσες φορές για αγώνες, για καταλήψεις, για πορείες, για ένα σωρό δραστηριότητες που αφορούν τον κοινό αγώνα στους δρόμους, εμάς που αγωνιστήκαμε μέσα στα πλαίσια του Επαναστατικού Αγώνα που επαναλαμβάνω, είναι μια πολιτική και με βαθιά κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά οργάνωση, εμάς που στην πραγματικότητα σταθήκαμε με ουσιαστικό τρόπο κοντά στους προλετάριους, που σταθήκαμε με ουσιαστικό τρόπο πλάι στους φτωχούς, που σταθήκαμε απέναντι στο κεφάλαιο, απέναντι στην εξουσία, που σταθήκαμε απέναντι στους πραγματικούς εγκληματίες, να μας κατηγορεί ως «τρομοκράτες». Είναι γελοίο να είμαστε εμείς αυτοί που μπήκαμε φυλακή, να διακυβεύεται η ίδια μας η ζωή, να διακυβεύεται να ξαναμπούμε φυλακή για πάρα πολλά χρόνια.

Στην πραγματικότητα αυτό εδώ το δικαστήριο δεν πιστεύω πως είναι αμερόληπτο. Γίνεται μια ειδική δίκη, σε ένα ειδικό χώρο, κάτω από ειδικές συνθήκες, χωρίς ΜΜΕ τα οποία αποβάλλονται από τις διαδικασίες, χωρίς δυνατότητα να υπάρξουν πρακτικά τα οποία αφορούν την καταγραφή μιας ιστορικής διαδικασίας. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι υπάρχει μια προμελέτη σε σχέση με αυτή την δίκη. Πιστεύω ότι παρόλο που δεν έχετε τη δυνατότητα να μας καταδικάσετε για επιμέρους ενέργειες, γιατί όλοι γνωρίζουν τι στοιχεία υπάρχουν και για εμάς τους τρεις που μας κατηγορείτε ως «αρχηγούς» της οργάνωσης, εμένα το Μαζιώτη και τον Γουρνά, τελικά θα μας καταδικάσετε. Εμείς έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη, έχουμε πει ότι είμαστε περήφανοι για την συμμετοχή μας, θα το επαναλάβουμε ξανά και ξανά. Αλλά όσον αφορά τις ενέργειες στοιχεία δεν υπάρχουν.

Όσον αφορά το θέμα της αρχηγίας έχω να επισημάνω το εξής: Εμείς είμαστε αναρχικοί και ως αναρχικοί όχι μόνο δεν δεχόμαστε την ιεραρχία, αλλά την απεχθανόμαστε κιόλας. Βέβαια πιστεύω, πως κάθε επαναστατική οργάνωση που δρα στο πλαίσιο του επαναστατικού αντάρτικου πόλης, δεν έχει ιεραρχία.

Εμείς παλεύουμε για να μην υπάρχει ιεραρχία στην κοινωνία. Δεν θα υπήρχε περίπτωση να φτιάξουμε μια οργάνωση η οποία θα είχε στο εσωτερικό της τις κοινωνικές δομές που υποτίθεται, παλεύουμε να ανατρέψουμε. Πιστεύω ότι ο Επαναστατικός Αγώνας στην πραγματικότητα είναι μια μικρογραφία αυτού που θέλουμε να περάσουμε ως μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, δηλαδή μιας οργάνωσης οριζόντιας, χωρίς αρχηγούς, χωρίς εξουσιαστές, χωρίς εξουσιαζόμενους.

Παρόλο που ούτε για την κατηγορία της «αρχηγίας» υπάρχει στην πραγματικότητα δυνατότητα να μας καταδικάσετε, θα το κάνετε. Η απόφαση να μας προσάψετε αυτή την κατηγορία είναι πολιτική. Και όσον αφορά τον Γουρνά, αυτός προέκυψε στην πορεία ως αρχηγός, δεν ήταν από την αρχή. Που σημαίνει τι; Ότι ανέλαβε την πολιτική ευθύνη ο Γουρνάς, άρα συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς που είναι αρχηγοί γιατί σηκώνει έτσι το πολιτικό βάρος μιας οργάνωσης. Εγώ σας λέω ότι αν υπήρχαν άλλοι πέντε που αναλάμβαναν, και αυτούς αρχηγούς θα τους βάζατε. Και θα μιλούσαμε πλέον για τι; Για μια οριζόντια αρχηγική οργάνωση. Έτσι;



Ένα άλλο πράγμα που θέλω να επισημάνω είναι το εξής: Όπως γνωρίζει το πανελλήνιο, τον Μαζιώτη και μένα κατ΄ επέκταση, μας παρακολουθούσαν από το 2002 που είχε αποφυλακιστεί ο σύντροφός μου μέχρι προσφάτως. Έχουν γίνει πολλές εκπομπές στην τηλεόραση για το λόγο αυτό. Δηλαδή ότι υπήρξε μια μακροχρόνια παρακολούθηση αυτών των δύο, κυρίως του Μαζιώτη -αλλά ζούσαμε μαζί oπότε κατ΄ επέκταση και μένα-, και δεν είχε παρουσιαστεί κανένα στοιχείο ούτε για την οργάνωση μας ούτε για τίποτα. Θέλω να πω το εξής: Πιστεύω ότι τελικά θα καταδικαστούμε και για την αρχηγία και για τις ενέργειες. Πιστεύω ότι είναι πολιτική απόφαση αυτή γιατί δεν μπορείτε να πείτε ότι «βγαίνουν αυτοί οι κύριοι, αναλαμβάνουν, μιλάνε δημόσια για τις θέσεις τους, υπερασπίζονται ενέργειες τέτοιου είδους και θα αφήσουμε να φύγουν με μια απλή συμμετοχή»,

Έχετε εντολή πιστεύω για την καταδίκη. Και θέλω να επισημάνω το εξής: ότι αυτή η απόφαση που θα βγει, θα είναι καταδικαστική και θα μας ρίξετε εκατοντάδες χρόνια φυλακή, θα δημιουργήσει ένα πολιτικό προηγούμενο. Το πολιτικό αυτό προηγούμενο ποιο είναι; Ότι όλοι αυτοί οι «κύριοι», πρώην υπουργοί Δημοσίας Τάξης , πρώην και νυν διευθυντές και διοικητές μυστικών υπηρεσιών και της αντιτρομοκρατικής, διάφοροι πράκτορες της CIA που μας παρακολουθούσαν κατά διαστήματα -για πόσο χρονικό διάστημα δεν μπορώ να γνωρίζω κιόλας-, όλες τέλος πάντων μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας, κάποιες του εξωτερικού, πολιτικοί παράγοντες της Ελλάδας, πρώην υπουργοί, κατ΄ επέκταση και οι ίδιες οι κυβερνήσεις στην πραγματικότητα είναι ανίκανες τελείως όσον αφορά στο θέμα της ασφάλειας. Δηλαδή τι; Σου λέει «είχατε τους αρχηγούς από το 2003 που ξεκίνησε η οργάνωση, τους παρακολουθούσατε συνεχώς και τι κάνατε; Τίποτα! Αυτοί δρούσαν ανενόχλητοι όλα αυτά τα χρόνια». Δηλαδή, ως «αρχηγοί» πηγαίναμε, οργανώναμε, πραγματοποιούσαμε, γράφαμε, σηκώναμε όλο το βάρος μιας οργάνωσης και από πίσω μας υπήρχαν ορδές μυστικών πρακτόρων και αστυνομικών.

Αυτά όλα δεν είναι πράγματα τα οποία τα λέω από την εμπειρία μου. Είναι καταγεγραμμένα σε κανάλια, σε τηλεοπτικούς εκπομπές, σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Και ο Μαρκογιαννάκης που ήταν πρώην υπουργός Δημοσίας Τάξης είχε αναλάβει να σηκώσει όλο το βάρος, να υπερασπίσει τις μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας και την αντιτρομοκρατική σε όλο το χρονικό διάστημα που προηγείται των συλλήψεών μας όσον αφορά τις παρακολουθήσεις και να πει ότι δεν διεκόπη ούτε στιγμή η παρακολούθησή μας.

Εγώ θα κάνω την εξής πρόκληση και θα πω: Φέρτε τους εδώ. Να τους καλέσουμε. Να καλέσουμε εδώ τον Μαρκογιαννάκη, να καλέσουμε τον Κοραντή, να καλέσουμε τον Χωριανόπουλο-αναφέρεται ο Χωριανόπουλος μέσα στις συνεντεύξεις του Μαρκογιαννάκη-να καλεστούν όλοι αυτοί οι «κύριοι». Καλέστε τον πρώην πρέσβη που ήταν όταν χτυπήθηκε η αμερικάνικη πρεσβεία. Να καλεστούν πράκτορες της CIA που μας παρακολουθούσαν. Να καλεστούν όλοι αυτοί οι «κύριοι» εδώ πέρα και να πουν δημοσίως -εμένα θα ήταν μεγάλη μου χαρά, πραγματικά σας διαβεβαιώνω- ότι «εμείς κύριοι, τους παρακολουθούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, μας φεύγανε για μεγάλα διαστήματα» -γιατί για να οργανωθεί μια ενέργεια της οργάνωσης χρειάζεται χρόνος, δεν γίνεται μέσα σε μια στιγμή-, «μας έφευγαν, εξαφανίζονταν, γίνονταν χτυπήματα και μετά ξαναγυρνάγανε και εμείς απλώς δεν κάναμε τίποτα». Δηλαδή, τους κουρελιάσαμε τα μέτρα ασφαλείας τελείως, τους ξεφτιλίσαμε. Να έρθουν να το πουν δημοσίως και εγώ σας διαβεβαιώνω ότι για τις ενέργειες αυτές που θα το πούνε θα τις αποδεχτώ. Θα αποδεχτώ και το μέρος που αφορά τις ενέργειες αυτές καθ΄ αυτές. Φέρτε τους εδώ. Χαρά μου είναι ως επαναστάτρια να ξεφτιλιστεί δημόσια το καθεστώς και να πει ότι είχαμε τους συγκεκριμένους (πρόκειται για πρωτοφανές φαινόμενο στα χρονικά του επαναστατικού κινήματος παγκοσμίως), μας ξεφτιλίσανε όλους και πήγανε και τα κάνανε. Εγώ σας διαβεβαιώνω ότι θα αναλάβω και τις ενέργειες.


                                                                                                                                     Πόλα Ρούπα