ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ * ΑΓΡΙΝΙΟ

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Δήλωση αναρχικού Α.Δ. Μπουρζούκου στην έναρξη της δίκης για την υπόθεση του Βελβενδού

Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ- απέναντί σας- δεν είναι σε καμία περίπτωση για να εκμαιεύσω τη συμπόνια σας, να ζητήσω συγχώρεση ή να διεκδικήσω μία δίκαιη δίκη. Λέξεις και έννοιες όπως δίκαιο και άδικο, το σύστημα που υπηρετείτε έχει φροντίσει να τις εκφυλίσει και να τις απονοηματοδοτήσει πλήρως. Δε δέχομαι κανένα φρουρό της αστικής νομιμότητας , κανένα σκλάβο της εξουσίας να με κρίνει και να με καταδικάσει. Βρίσκομαι, εδώ, σήμερα, σε αυτό το θέατρο συμβολισμών, για να σας υπενθυμίσω ότι πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι, άνθρωποι του αγώνα που δεν υποτάσσονται στη φαινομενική παντοδυναμία σας. Βρίσκομαι εδώ, ως αναρχικός, πολέμιος και εχθρός σας, για να αντιστρέψω τους όρους της μάχης, για να βγω από τη θέση άμυνας που εσείς θέλετε να είμαι και να περάσω στην επίθεση. Για να τονίσω τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σε αυτόν της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της εξουσίας που εσείς εκπροσωπείτε και σε αυτόν του αγώνα, της αλληλεγγύης, της επανάστασης που κομμάτι του είμαι κι εγώ.
Άλλη μία μάχη στον αιώνιο πόλεμο των επαναστατών ενάντια στην κυριαρχία. Και όπως σε κάθε μάχη, δεν είμαστε μόνοι μας, έχουμε δίπλα μας, νοητά και φυσικά, συντρόφους, αγωνιστές, ανθρώπους που συνθέτουν τον κόσμο του αγώνα. Βρίσκομαι εδώ για εμένα, για όσους συντρόφους έχουν βρεθεί στη θέση μου πριν από εμένα αλλά και για όσους θα βρεθούν στο μέλλον. Προσθέτοντας μια στιγμή αγώνα στη συλλογική μνήμη.
Μπορεί, λοιπόν, για τώρα να βρίσκομαι εγώ εδώ και εσείς να κανονίζετε τα χρόνια που θα μου φορτώσετε, χρόνια που για εσάς δεν είναι παρά άλλο ένα νούμερο που έρχεται να προστεθεί στα χιλιάδες που με ευκολία μοιράζετε- είναι βλέπεις πιο ελαφρύ το “ηθικό” βάρος έτσι και σας προσφέρει έναν ήσυχο ύπνο τα βράδια. Μπορεί, λοιπόν, για τώρα να έχουν μοιραστεί έτσι οι ρόλοι, όμως σίγουρα θα έρθει η στιγμή- αν όχι για εσάς, για αυτούς που θα ακολουθήσουν το βρώμικο έργο σας- που θα γεμίσουμε τα όνειρά σας εφιάλτες. Που οι φωνές χιλιάδων εξεγερμένων θα αντηχούν ταράζοντας τη φαινομενική σας γαλήνη. Και τότε οι ρόλοι δε θα έχουν πλέον καμία σημασία, τότε η εξουσία και η δύναμή σας θα τσαλακωθούν και οι επιλογές σας θα σας βαραίνουν. Ίσως αυτή η μέρα να αργήσει, το πιο πιθανό είναι να μην προλάβω καν να τη ζήσω. Παρόλαυτά, όσο περνάει αέρας από τα πνευμόνια μου και αίμα από τις φλέβες μου δε θα σταματήσω να αγωνίζομαι γι αυτό. Για την επανάσταση, για την ελευθερία.
                                                  ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

η τοποθέτηση του Νίκου Ρωμανού και του Γιάννη Μιχαηλίδη στην πρώτη συνεδρίαση του τρομοδικείου του Κορυδαλλού

Σήμερα ξεκινάει το θέατρο σκιών που θέλετε να ονομάζεται δικαστήριο.

Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα δικαστήριο όπου
δικάζονται αναρχικοί επαναστάτες που έχουν αρνηθεί το σύστημα και τις
παροχές του και έχουν περάσει στην επίθεση εναντίων του.

Για αυτό και έχετε κατασκευάσει δεκάδες «ειδικά» πραξικοπήματα για να μας
αντιμετωπίσετε.

Ειδικές αίθουσες δικαστηρίου, ειδικές μεταγωγές, ειδικοί αντιτρομοκρατικοί
νόμοι, ειδική αστυνομική προστασία.

Όλα τα παραπάνω παραδείγματα είναι συγκαλυμμένες παραδοχές που κάνετε
καλυπτόμενοι πίσω από την ευελιξία και τη διγλωσσία που σας παρέχει το
σύστημα. Στην πραγματικότητα είστε τόσο δειλοί που ντύνετε όλη την
παραπάνω παρωδία με τα πιο γελοία επιχειρήματα και αρνείστε να
παραδεχτείτε το προφανές.

Ότι είμαστε σε πόλεμο, είμαστε αντίπαλοι σας και ανάμεσα μας υπάρχει μια
εμπόλεμη διαχωριστική γραμμή. Επανάσταση και Αντεπανάσταση.

Αλίμονο, δεν είμαστε αφελείς για να πιστεύουμε ότι λατρεύετε τον «ειδικό» σας
ρόλο από κάποιο ιερό καθήκον.

Οι ποινές που θα μας καταδικάσετε είναι πολιτικά υπαγορευμένες από τους
πολιτικούς σας προϊσταμένους που πιστά υπηρετείτε για να ανελιχθείτε στην
ιεραρχία της μαφίας σας και να καταλάβετε τα κομβικά αξιώματα που διακαώς
επιθυμείτε.

Κοινώς είστε «ειδικοί» συμφεροντολόγοι της κακιάς ώρας.
Ήρθατε σήμερα εδώ στολισμένοι με όλη τη σοβαροφάνεια και την
επιβλητικότητα που απαιτείτε για τέτοιες «ειδικές» περιστάσεις. Άλλωστε δεν
είναι λίγο να αποδίδεται δικαιοσύνη και να περιφρουρείτε την νομιμότητα. Οι
πολιτικοί σας προϊστάμενοι σίγουρα θα σας ανταμείψουν για αυτό το
κατόρθωμα.

Όσο για εμάς τουλάχιστον θα έχουμε την τύχη να καταδικαστούμε με
επισημότητα.

Γιατί όσον αφορά τους χιλιάδες κρατούμενους και τις οικογένειες τους που
αγωνιούν και κρέμονται από τα χείλη σας, οι καταδίκες τους μάλλον εξαρτώνται
από διαφορετικά κριτήρια.

Εκεί αυτό που παίζει ρόλο για εσάς είναι αν ήταν νόστιμο το μενού της καντίνας, αν είχε κίνηση στο
δρόμο για τη δουλειά σας, αν ευχαριστηθήκατε όπως πρέπει το προηγούμενο
βράδυ.

Ας μην γενικεύουμε όμως, το ξέρουμε ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Ξέρουμε πως όταν βρεθούν εκείνοι που έχουν τα χρήματα και την πρόσβαση
στα κυκλώματά σας, θα εξετάσετε με επιείκεια τις περιπτώσεις τους και οι
πύλες της ελευθερίας θα ανοίξουν. Αυτό είναι το αίσθημα δικαιοσύνης που σας
διακατέχει.

Και κάπως έτσι η δικαιοσύνη αποδόθηκε. Μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχοι
σήμερα. Οι στρατιές των νεκροζόντανων φαντασμάτων που θερίσατε με τις
καταδίκες σας δεν θα σας στοιχειώσουν για απόψε.

Αξιότιμοι κύριοι δικαστές, η δικαιοσύνη σας από όπου και αν την
παρατηρήσεις σέρνει το αποκρουστικό άρωμα του θανάτου.

Είστε νεκροθάφτες που φροντίζεται να αποφασίσετε την ποσότητα της
φορμόλης που θα μας ρίξετε για να μας διατηρήσετε σε μια μόνιμη κατάσταση
εξαίρεσης, να μας κρατάτε ζωντανούς σαν μουσειακά εκθέματα, στις χώρες του
παγωμένου χρόνου, παρών στην επιβίωση, απών από την πραγματική ζωή.

Εμείς δεν κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλο μας και φροντίζουμε ώστε οι
προθέσεις μας να γίνουν ξεκάθαρες.

Είμαστε αναρχικοί αντάρτες πόλης, εχθροί της οικονομίας, της δημοκρατίας, της
αστυνομίας, του στρατού, της αστικής δικαιοσύνης, των φυλακών, των νόμων,
της τεχνοεπιστήμης. Ενάντια σε ότι υποδουλώνει και καθυποτάσσει την
ελευθερία του ατόμου.

Ναι! Για εμάς οι τράπεζες είναι οι βασικοί πυλώνες της οικονομικής δικτατορίας
και θα αποτελούν παντοτινό στόχο επίθεσης. Είτε απαλλοτριώνοντας τον
πλούτο τους για να ενισχύσουμε τις δομές του αναρχικού αγώνα, είτε
καταστρέφοντας τες σε μια διαδήλωση, είτε ανατινάζοντας τες σε μια
αντάρτικη επίθεση.

Και εσείς μέσα από αυτή την δίκη έχετε ως τελικό στόχο να τις υπερασπιστείτε
τιμωρώντας παραδειγματικά την επιλογή του να οπλιστείς και να στραφείς
εναντίων τους. Με λίγα λόγια είστε η καλύτερη απόδειξη για τον τρόπο που οι
εξουσίες διαχείρισης του υπάρχοντος, διαπλέκονται μεταξύ τους με μοναδικό
σκοπό την διαιώνιση της κυριαρχίας τους.

Όμως τώρα που μιλάμε ευθέως ήρθε η ώρα να πέσουν και οι δικές σας μάσκες.

Έχετε το θράσος να μας καταδικάσετε σαν ληστές.

Όμως εσείς και η φάρα σας είστε οι νόμιμοι ληστές που ρουφάτε χρόνο από τις
μοναδικές ζωές των ανθρώπων στο όνομα μιας υποταγμένης κοινωνίας.

Αν λοιπόν κάποιοι είστε υπόλογοι αυτοί είστε εσείς. Και το σφυροκόπημα των
αναπάντητων ερωτημάτων γυρίζει σαν τσεκούρι πάνω από τα κεφάλια σας.

Πόσες οικογένειες έχετε καταστρέψει με τις καταδίκες σας? Πόση καταπίεση και
πόνο έχετε προκαλέσει μέσα από τους θεσμούς που με τόσο πάθος
προασπίζεται? Για πόσες «αυτοκτονίες» κρατουμένων μέσα στα σωφρονιστικά
σας καταστήματα είστε ηθικοί αυτουργοί? Πόσους ανθρώπους έχετε οδηγήσει
στον αργό θάνατο της φυλακής?

Πόσα χρόνια ανθρώπινης ζωής έχετε ληστέψει στην ζωή σας? 5.000-10.000-
20.000?

Αλήθεια όταν επιστρέφετε στην φαινομενική ασφάλεια του σπιτιού σας
παριστάνοντας τον καλό οικογενειάρχη σκουπίζετε το αίμα στο χαλάκι των ποδιών?

Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για τα χρηματικά ποσά που έχουν πάρει οι
βαρόνοι της μαφίας σας με αντάλλαγμα μια ευνοϊκότερη μεταχείριση.
Καλύτερα να διενεργήσετε κάποια «ανεξάρτητη» επιτροπή να εκδώσει τα
πορίσματα της. Εξάλλου όπως παντού έτσι και στον κλάδο σας οι διαφθορά
είναι συνώνυμο της τιμιότητας.

Για αυτούς τους λόγους θεωρούμε περιττό να αναφερθούμε για την αξία που
τοποθετούμε στην ζωή σας.

Όπως και εσείς με την σειρά σας εκμηδενίζεται καθημερινά την αξία τόσο της
ζωής μας όσο και χιλιάδων ανθρώπων έτσι και εμείς πιστεύουμε ότι δεν έχετε
κανένα δικαίωμα να ζείτε.

Να είστε σίγουροι ότι αν βρισκόμασταν σε θέση ισχύος οι καταζητούμενοι θα
ήσασταν εσείς. Και όπου σας εντοπίζαμε θα σας τσακίζαμε ολοκληρωτικά.

Για αυτό μην διστάσετε ούτε λεπτό να μας εκδικηθείτε με τον τρόπο σας για τις
βλασφημίες και τις απειλές μας, να είστε σίγουροι ότι με την πρώτη ευκαιρία θα
πράξουμε και εμείς το ίδιο απέναντι σας.

Οι μάσκες έπεσαν κύριοι δικαστές και εμείς δεν έχουμε σκοπό να τις
ξαναφορέσουμε για να υποκριθούμε απέναντι σας.

Καλή επιτυχία στην νέα σας παράσταση και στον θεατρικό σας θίασο.

Εμείς αποχωρούμε από την δίκη και  σας επιστρέφουμε με όλη μας την
περιφρόνηση το δικαίωμα στην απολογία και τα ελαφρυντικά σας.

Αφού λοιπόν αισθάνεστε την ανάγκη να δικάσετε, δικάστε τις άδειες καρέκλες
μας. Δικάστε τες μόνο καλά με όλο το αίσθημα δικαίου που σας διακατέχει.
Είναι το μόνο που μπορείτε να κάνετε με εμάς.

Γιατί την αναρχία που έχουμε μέσα στα κεφάλια μας δεν θα καταφέρετε να την
δικάσετε ποτέ, όσο τσιμέντο και να ρίξετε για να μας θάψετε, όσες φυλακές και
να χτίσετε για να μας στοιβάξετε, όσα χρόνια και αν μας καταδικάσετε, όσους
αντιτρομοκρατικούς νόμους και αν θεσπίσετε για να είστε πιο αυστηροί στις
θεατρικές σας παραστάσεις.

Η αναρχία μας θα δραπετεύει ξανά και ξανά για να συναντήσει ελεύθερα
πνεύματα, να χτίσει ελεύθερες σχέσεις, να αναζητήσει νέους συνεργούς, να σας
κυνηγήσει και να σας επιτεθεί. Μέχρι να σας διαλύσει. Αυτή είναι η αναρχία
που έχουμε μέσα μας.

Αν είστε ειλικρινής με τους εαυτούς σας αφήστε στην άκρη τους δικονομικούς
θεατρινισμούς και τους υποκριτικούς σας κομπασμούς και καταδικάστε μας
προκαταβολικά.

Ούτε βήμα πίσω!
Όλα για την Ελευθερία!
Ζήτω η Αναρχία!

Δήλωση των αναρχικών Φοίβου Χαρίση και Αργύρη Ντάλιου στο ειδικό δικαστήριο των φυλακών κορυδαλλού

Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: dilwsizlclpf.pdf (application/pdf)

 
Στη μέση αυτής της δικαστικής αίθουσας λοιπόν.
Περικυκλωμένοι απ' τα γουρούνια της αστυνομίας, ενώπιων των δικαστών των ζωών μας.
Αιχμάλωτοι στους νόμους του δικού σας συστήματος.
Παζάρια με αριθμούς πάνω στη λαβωμένη μας ελευθερία.
Και λέξεις καλά γρασαρισμένες για να κάνουν όσο πιο φανερή γίνεται :
ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ ΜΑΣ

<< Κάθε λέξη που γράφεις είναι συνένοχη με το νοηματικό περιεχόμενο του κειμένου σου. Δεν υπάρχουν ελεύθερες λέξεις>> ( Τ. Σινόπουλος)

Καλύτερα. Οι λέξεις είναι συνένοχες με τα στόματα που τις εκφράζουν. Κουβαλάνε τις αντιλήψεις μας, κρύβουν νοήματα, δηλώνουν προθέσεις. Είναι αυτές οι λέξεις που ξέμειναν για να καθρεφτίζουν την οργή μας και να ξεκλειδώνουν τις πόρτες των κελιών μας. Ανάπηρες μεν αφού εδώ και μισό χρόνο περίπου έχουν στήσει στο ραντεβού το κυνήγι της ελευθερίας στο Δρόμο μα όντας αποφασισμένες να αναμετρηθούν στα ίσα με τους εχθρικούς σας λόγους, με τις φλυαρίες του εγκλεισμού και τις υποταγμένες κραυγές του κόσμου της φυλακής.

Για να ξεκινήσουμε λοιπόν. Συνηθίζετε να μιλάτε για "αθώους" και "ενόχους". Όχι μόνο να μιλάτε, αλλά να ξεδιαλέγεται ανθρώπους για μέσα ή έξω απ' τα κάγκελα βάση της "αθωότητας" ή της "ενοχής" τους. Επικαλείστε όρους όπως η "δικαιοσύνη" και η "αδικία". Ή άλλες όπως η "νομιμότητα" και η "παρανομία".
Δε θα επιχειρήσουμε να σας πείσουμε ανοίγοντας διάλογο. Μιλάμε διαφορετικές γλώσσες, κάνουμε διαφορετικές επιλογές. Η υποκρισία σας ξεχειλίζει, η δειλία σας είναι ολοφάνερη. Και η εκδίκηση που θα σας πνίξει ήταν, είναι και θα είναι ντυμένη με όλη τη λύσσα του κόσμου, τη λύσσα όλων των ανθρώπων που κάποτε- σε αίθουσες σα κι αυτήν εδώ- εξορίσατε στη χώρα του ποτέ, εκεί όπου ούτε στους χειρότερους εφιάλτες σας δε θα μπορούσατε να ζήσετε.

Μη κάνετε τον κόπο. Οι γραμμές των συνταγματικών σας βιβλίων, των νομοθεσιών και των άρθρων που έχετε μπροστά σας δε μπορούν να χωρέσουν τα δικά μας όνειρα, τις επιθυμίες μας, τα οπλισμένα μας συναισθήματα.

Δε θα συζητήσουμε εδώ μέσα για τις "αθώες" ιδέες μας και τις "αγνές" ιδεολογίες μας. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες κοιμούνται στα παραμύθια. Και το παραμύθι του κόσμου σας στάζει αίμα, υψώνει κάγκελα, διακόπτεται από βασανιστήρια και περισσεύει σε υποκρισία. Το παραμύθι του κόσμου σας κρύβει πίσω απ' τις φανταχτερές του εικόνες και τις στολισμένες λέξεις του ίδιο το ΘΑΝΑΤΟ.

Οποιαδήποτε κίνηση ξεγλιστρά απ' την ιερή δαγκάνα των νόμων σας πρέπει να κυνηγηθεί, να εντοπιστεί, να τιμωρηθεί. Για να επιβεβαιωθεί η ουσία της παντοδυναμίας του συστήματός σας. Για να λειτουργήσει αποτρεπτικά για όποιον τυχόν σκέφτεται να πράξει παρόμοια.
Οποιαδήποτε κίνηση παρεκκλίνει απ' την ηθική, την κανονικότητα, τα θεσπισμένα πλαίσια υγείας και σεξουαλικότητας ήταν και θα είναι προς διωγμό. Οι σάρκες των άπιστων της ιεράς εξέτασης μυρίζουν ακόμη ενώ οι καιροί αλλάζουν και ο κόσμος σας εξευγενίζεται. Οι εξόριστοι λεπροί στις μέρες μας θεραπεύονται, η επιστήμη της ιατρικής προοδεύει, οι "τρελοί" δεν είναι το θέαμα για τις κυριακάτικες βόλτες των αστών αλλά


"γιατρεύονται" στα ψυχιατρεία. Τα παραδείγματα πολλά. Κάποια επιμένουν να διατηρούν την ωμότητα και τη σκληρότητα ξεχασμένων αλλοτινών καιρών. Και κάποια φορούν τα καλά τους για να ξεγελάσουν.

Οι λέξεις περί αθωότητας και ενοχής -ας μη γελιόμαστε- δε βγαίνουν μόνο απ' τα δικά σας στόματα όταν τελειώνει η εκάστοτε δίκη. Πολύ πριν οι έννοιες αυτές στριφογυρίζουν μέσα στις συνειδήσεις του κάθε πολίτη, στιγματίζουν ανθρώπους ως  "επικίνδυνους", "μιαρούς", "εκτός κοινωνίας". Οι ετυμηγορίες και τα δικαστήρια είναι καθημερινά, συμβαίνουν παντού.
Στα δελτία ειδήσεων όπου δημοσιογράφοι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απ' τις εξουσίες σας, στις αστυνομικές επιχειρήσεις- εκκαθαρίσεις στα γκέτο της εξαθλίωσης.
Στις αυστηρές ποινές των αφεντικών απ' τη Μανωλάδα μέχρι τη Γερανίου πάνω σε μετανάστες και εργαζόμενους, στις θανατικές καταδίκες τόσων και τόσων είτε στα σύνορα και στις θάλασσες είτε μέσα στα ΑΤ και τα κρατητήρια.
Στα καραβοτσακισμένα όνειρα, στη βίαιη περιθωριοποίηση, στους μικρούς και μεγάλους εξευτελισμούς, τις διάχυτες φασιστικές συμπεριφορές, στα δημοκρατικά πογκρόμ. Στο δάχτυλο που δείχνει πάντα εκείνον που ξεχωρίζει...

Η σκιά του δικαστή κρύβεται πίσω από συμπεριφορές που γεννιούνται δίπλα μας, τα εδώλια των κατηγορουμένων είναι γεμάτα. Τα πρόσωπα ταλαιπωρημένων και βασανισμένων μεταναστών, οι εξεγερμένοι των κολαστηρίων τύπου Αμυγδαλέζας. Οι τηλεοπτικά βιασμένες πόρνες. Οι μικροπαραβατικοί που χτίζετε μέσα στα τσιμέντα. Οι τοξικομανείς που τους προσφέρετε για θεραπεία εξοντωτικές ποινές. Ένας απόκληρος κόσμος για τιμωρία σε φυλακές, ψυχιατρεία, κέντρα "φιλοξενίας", στην απαξίωση και περιφρόνηση κάθε νομοταγούς μυαλού. Ένας κόσμος στη μέση βαφτισμένος ως περιθώριο ενώ γύρω του έχει στηθεί ένας παρανοϊκός χορός αιματοβαμμένης ιστορίας σας.

Αναρωτιόμαστε το που να αναζητήσουμε τους δικούς σας "αθώους". Ναι, τους δικούς σας αθώους πολίτες, άξιους να κατέχουν μια θέση στα λαδωμένα γρανάζια της μηχανής. Να τους ψάξουμε μήπως στους τίμιους και σκληρά εργαζόμενους υποταγμένους στη σαρκοφάγα ρουτίνα; Σε κείνους τους ρουφιάνους που με αντάλλαγμα μια ευνοϊκότερη μεταχείριση εκπορνεύουν την αξιοπρέπεια τους;  Στις ταυτότητες και τους ρόλους που δωρίζει καθημερινά το κουκλοθέατρο του παραλόγου μιας κοινωνίας σα κι αυτή;
Αντιστρέφουμε τους εσωτερικούς μονολόγους καθενός και καθεμιάς και ειλικρινά προβληματιζόμαστε σχετικά με τις ελαφριές ποινές που απολαμβάνει η αθώα απάθεια.
Η αθωότητα βρωμάει αδιαφορία, ατομισμό, υποταγή, ευνουχισμένη κριτική σκέψη, σιωπή. Έχει να προτείνει μια ζωή μέσα στα σύνορα που εσείς χαράζετε, μια ζωή οριοθετημένη σε συμβάσεις, απαγορεύσεις, προκαθορισμένες επιλογές.

***

Ζούμε σ' έναν κόσμο όπου η εξουσία και τα πλοκάμια της έχει τρυπώσει στη καθημερινή ζωή όλων μας, σε κάθε γωνιά όπου φυτρώνει η ανθρώπινη ύπαρξη.

Οι σταθερές δομές της όπως η αστυνομία, οι πολιτικοί, το επιχειρηματικό σκυλολόι ή οι τεχνοκράτες της επιστήμης αποτελούν την άμεση προσωποποίηση του εχθρού. Τον εχθρό με ονόματα και διευθύνσεις. Πρόκειται για τη συσσωρευμένη δύναμη εξουσίας πάνω σε συγκεκριμένα πρόσωπα με ξεκάθαρες ευθύνες και σαφείς αντεπαναστατικές θέσεις. Ένα σύμπλεγμα ανθρωποειδών που από τα εκάστοτε πόστα του διοικεί, ελέγχει, καθυποτάσσει, δολοφονεί, πειραματίζεται.
Είναι αλήθεια πως αυτό το σύμπλεγμα ατόμων έχει κάνει τις δικές του επιλογές ζωής και εργασίας που το καθιστούν στην αντίπερα όχθη της νοητής διαχωριστικής γραμμής που εμείς χαράζουμε. Στοχοποίηση χωρίς διάλογο ή κριτική. Επίθεση.
Στο παραπάνω σύνολο ανήκει και η δικιά σας σιχαμένη κάστα.
Ποια παραπάνω αφορμή για να τσακίσεις τους μπάτσους που σκορπούν τη βία στις γειτονιές, στις διαδηλώσεις, που υπερασπίζονται ένοπλα την άγια νομιμότητα;
Ποιον επιπρόσθετο λόγο να αναζητήσουμε για να επιτεθούμε στους φασίστες ή τους πολιτικούς προϊστάμενους του σάπιου συστήματος;
Γιατί να αιτιολογήσουμε τις ληστρικές μας επιδρομές στις τράπεζες που κρατάνε στα χρηματοκιβώτια τους τον κλεμμένο μας χρόνο;

Παρόλα αυτά δεν υπάρχει μονάχα ο παραπάνω πυρήνας εξουσίας, ο στόχος που οφείλουμε να βρούμε το κατάλληλο μέσο για να του επιτεθούμε. Θα μιλήσουμε για την εξουσία ως διάχυτη κοινωνική σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Για κείνα τα αόρατα πλέγματα εξουσίας στην εκμετάλλευση, την υποκρισία, την επιβολή του ισχυρού. Τη καταναλωτική και ανταλλακτική σχέση. Τη σχέση αλλοτρίωσης και θεάματος.
Οι κοινωνικές σχέσεις και οι εξουσίες τους θυμίζουν το ρώσικο παιχνίδι της " Ματριόσκα". Το γνωστό παιχνίδι όπου μέσα από μία ξύλινη συναρμολογούμενη κούκλα- φιγούρα ξεπηδούν και άλλες μικρότερες πανομοιότυπες με την αρχική φιγούρες. Και μπορεί οι κούκλες να διαφέρουν σε μέγεθος αλλά είναι ίδιες σε
χαρακτηριστικά, χρώματα, μορφή. Πάντα με το ίδιο όνειρο για ανέλιξη και το ίδιο χαμόγελο με ξυράφια. Είναι αυτή η μεταφορά που χρησιμοποιούμε για να καταδείξουμε την αναπαραγωγή σχέσεων εξουσίας απ' τη κορυφή της κρατικής συγκεντρωτικής εξουσίας στα άπειρα πεδία της κοινωνικής ζωής.

Περάσαμε απ' τα σχολικά μπουντρούμια της πλήξης, της ανίας των σχολικών θρανίων, των χαμένων ωρών μέσα σε τέσσερις τοίχους. Περάσαμε και από τα πανεπιστήμια με τους φοιτητές τους και το μαχητικό τους ρόλο, αυτόν της δήθεν επαναστατημένης νεότητας. Τι ειρωνεία!
Γνωρίσαμε τη πλήξη των απομονώσεων που γεννά ο σύγχρονος κόσμος. Στις φυλακές- διαμερίσματα, στους ασφυκτικούς δρόμους, στα γεμάτα μαγαζιά. Στις οικογένειες, τις σχέσεις φίλων , τις ερωτικές σχέσεις. Εκεί όπου τα πραξικοπήματα της επανάληψης βιάζουν τη ζωντάνια της ύπαρξης, όπου οι αριθμοί ασελγούν στο άγνωστο και στο τυχαίο, όπου η οικονομία αλυσοδένει τα βιώματα. Αφουγκραστήκαμε τους ανήσυχους ύπνους μέσα στη μητρόπολη, αντικρίσαμε τα κενά βλέμματα, ακούσαμε τις προσταγές των αφεντικών και είδαμε τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Όλα τα πρέπει της σύγχρονης ζωής.

Ο κόσμος μας έχει μια μεγάλη ικανότητα : να συμπαρασύρει στους ρυθμούς του, σ' αυτές τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες τις φωνές αντίδρασης, τις διαμαρτυρίες εναντίων του, τα διλήμματα που γεννά ο ίδιος. Να θάβει τις αντιφάσεις του. Να εξοστρακίζει τις σφαίρες γι' αυτόν. Ορμητικός χείμαρρος υπερπληροφόρησης, τεχνολογικής εξέλιξης, αναισθησίας.

Για να τελειώνουμε. Είμαστε απ' τη πλευρά του αγώνα κόντρα στην εξουσία.
Στην όχθη της διαφορετικότητας.
Στους ορκισμένους εχθρούς της κανονικότητας.
Πλάι στους κυνηγημένους, στους κατατρεγμένους, στους απόκληρους.
Στο κομμάτι του κόσμου της Παρανομίας που δε παζαρεύει την Αξιοπρέπεια του και λυσσασμένα αναζητά την ελευθερία.

ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΟΛΑ.

***

Και τώρα που τελείωσε αυτό το "μανιφέστο" ή όπως αλλιώς γουστάρετε εσείς να το βαφτίσετε θέλουμε να αφιερώσουμε κάποιες σκέψεις μας στ' αδέρφια μας που τόσο αγαπήσαμε και άλλο τόσο μας λείπουν, που τόσες στιγμές κλέψαμε μαζί και άλλες τόσες θα ξαναζήσουμε σα βρεθούμε:

Άγνωστο το που βαδίζουμε. Να, κοίτα. Τα μάτια μου κρύβουν ένα τεράστιο πάθος για Ζωή, τα χέρια μου έχουν οπλιστεί.
Αυτοί με όπλισαν. Μου έμαθαν τι είναι μίσος, τι φόβος, πώς να επιτίθεμαι.
Ξέρεις κάτι; Μπορεί τώρα η μοναξιά να είναι φίλος σου, κι η θλίψη κολλητός δικός μου. Ταυτόχρονα όμως γυρνάνε οι μύλοι απ' τα όνειρα μας.
Εδώ οι τοίχοι της φυλακής ψηλώνουν μέρα με τη μέρα, κάνουν έναν παγερό κύκλο γύρω μου και με πνίγουν. Οι προβολείς βιάζουν το σκοτάδι της νύχτας που μέσα στη συντροφιά του αλητέψαμε...
Ένα βιβλίο εξάλλου η ζωή μας. Ριψοκίνδυνες βόλτες, επιθετικές διαθέσεις, άνθρωποι που αγαπάμε.

Παντού συναγερμοί. Κρότοι - πυροβολισμοί - ουρλιαχτά. Κηλίδες από αίμα αφήνουν τα δικά τους αιώνια αποτυπώματα.
Και η φλογερή σου ανάσα μου τρύπησε τα στήθια.
Α, και εκείνες οι ασφάλειες θυμάσαι που χόρευαν σα τρελές; Επόμενο καρέ; Τρέξιμο για να ξεφύγεις απ' τα περιπολικά.
Ένα χάος η ζωή μου. Τρένο αναμνήσεων και καταιγιστικών ανυπάκουων μοτίβων.
Από δω κι από κει. Φυγόδικοι από κοινωνικούς συμβιβασμούς, παράνομοι στις νόρμες που νοσούνε τις ζωές μας.

Άραγε σκέφτηκες ποτέ να εγκαταλείψεις;
Να μου αφήσεις το χέρι και να γυρίσεις πίσω;

Ένα χαμόγελο αμήχανο μπορεί να ξεφύγει, ένα δάκρυ μπορεί να κάνει λίγο ακόμη υπομονή.
Για το τέλος θα σου ψιθυρίσω πάντως πως τίποτα δε μένει ανεκπλήρωτο και αναπάντητο.

Ρεσάλτο λοιπόν απ' τις τρύπιες επαναλαμβανόμενες καθημερινές συναναστροφές.
Θα ανανεώσουμε προς το παρόν το ραντεβού μας στα δικά μας άστρα, τα ιδιαίτερα, τα απόρθητα...

ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ: Εκεί όπου μας κλέψανε την ελευθερία- ένα πρωινό του Aπρίλη- σε θυμάμαι να απομακρύνεσαι με σκυφτό το κεφάλι. Και εκεί όπου οι χρόνοι της διαφυγής σου μετράνε αντίστροφα είμαι κι εγώ, είμαστε και 'μείς να τσιλιάρουμε το παρελθόν και να αγωνιούμε για την Αλλαγή.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ


Φοίβος Χαρίσης
Ντάλιος Αργύρης
Δήλωση στο ειδικό δικαστήριο 29/11/2013


 

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Κάλεσμα και κείμενο για 5 - 6 Δεκέμβρη / Αγρίνιο




ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού,
κυλάει πάνω απ΄ τα χωράφια,
ποιος τη σταματάει; ποιος τη σταματάει;

Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς μαζικών δολοφονιών και πολιτικών εκτελέσεων ανασυντάσσεται με ορόσημο την 6η Δεκέμβρη 2008 και τα όσα ακολούθησαν την εκτέλεση του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους ειδικούς φρουρούς Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη. Η σιδηρόφρακτη καταστολή βγάζει τα δόντια της για να διασώσει το κοινωνικό σφαγείο τσακίζοντας το προσωπείο της δημοκρατίας που εμπορεύονταν για να διατηρεί τον κοινωνικό λήθαργο - την εκμετάλλευση και την καταπίεση χωρίς κραδασμούς, χωρίς αναστατώσεις.

Από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις νάρκες του Έβρου και τα λαθρεμπορικά σαπιοκάραβα που παρασέρνουν στο θάνατο χιλιάδες απόκληρους και εκδιωγμένους του καπιταλιστικού κόσμου, την καθημερινή δολοφονική δράση των σωμάτων ασφαλείας, τις πολιτικές δολοφονίες του Λάμπρου Φούντα και του Παύλου Φύσσα, ως τον εξαναγκασμό στην εξαθλίωση και την αυτοκτονία χιλιάδων υπηκόων της εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων, η ισχύς της κρατικής βίας επικαλύπτει το βασίλειο του τρόμου που ονομάζουν δημοκρατία.

Το βασίλειο των μπράβων και των νταβάδων που αλωνίζουν στον κοινωνικό χωροχρόνο ελέγχοντας και ληστεύοντας τα πάντα. Της καθεστωτικής μαφίας που διοικεί άλλοτε με το μαστίγιο κι άλλοτε με το καρότο. Το σκοτάδι απλώνεται από άκρη σ΄ άκρη της επικυριαρχίας τους. Έξω από τη συλλογικοποίηση το άτομο εγκλωβίζεται στους θεσμικούς λαβύρινθους και χάνεται ανάμεσα στα σκουπίδια του κράτους δικαίου. Μιλάμε για χούντα γιατί γι αυτό ακριβώς πρόκειται, για μια παρασιτική πολιτική-οικονομική ελίτ που βασίζεται στη στρατιωτική της υπεροχή και η οποία έχει κατασκευάσει ένα προκρούστειο σύστημα αλληλένδετων και αλληλοτροφοδοτούμενων συμφερόντων και σχέσεων οι οποίες ορίζονται από το κέρδος και την εξουσία και στρέφονται πάντα ενάντια στον άνθρωπο την κοινωνία και το φυσικό περιβάλλον.

Πολλοί άνθρωποι ανά καιρούς έχουν πει ¨φτάνει πια¨ για να αντικρίσουν κατάματα τη δολοφονική φύση της εξουσίας κάτω από χιλιάδες δακρυγόνα, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, διώξεις, φυλακίσεις, δολοφονίες. Πολλοί παραπλανούνται από τις πόρνες της εξουσίας στην καθεστωτική αριστερά και απογοητεύονται. Άλλοι δεν το βάζουν κάτω και προσπαθούν με πενιχρά μέσα να σπάσουν τη σιωπή του νεκροταφείου που μας έχουν επιβάλλει. Μα απέναντι σε ένα σύστημα που είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να τσακίζει τις αντιστάσεις (αστυνομία, μμε, εισαγγελείς, παρακρατικοί) οι καλές προθέσεις, η αστείρευτη επιθυμία για απελευθέρωση και δικαιοσύνη δεν αρκούν.

Χρειάζεται να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας και να οικειοποιηθούμε όλα τα μέσα για γίνουμε αυτό ακριβώς που φοβούνται. Μια δύναμη ανώτερη από τη δική τους. Άγρια, απρόβλεπτη, επιθετική, παντού παρούσα και επί παντός του επιστητού, λυτρωτική για την ανθρώπινη ζωή, εκδικητική για όσους τη σκυλεύουν.

Να γίνει η οργή δύναμη μέσα από την Αυτοοργάνωση και την Αλληλεγγύη στον αγώνα ενάντια στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους. Η συλλογική μας δύναμη να τους συντρίψει, να μην τους αφήσει σπιθαμή γης. Η σαπίλα τους που έχει μολύνει κάθε κομμάτι της κοινωνίας, του πολιτισμού, της πραγματικότητας να ανατραπεί καθολικά.

Κι ας είναι να κραυγάζουμε από χαρά πάνω στα ερείπια του παλιού κόσμου προσφέροντας απλόχερα Χάος καταστρέφοντας μια για πάντα την Τάξη. …για να ζήσει η αναρχία!

ΥΓ. Όσο για εκείνους τους κομμουνιστές που θέλουν να αντικαταστήσουν την Τάξη των καπιταλιστών με την Τάξη τη δική τους (το ίδιο εξουσιαστική), των γραφειοκρατών και επιστημόνων εργατιστών που εξίσου περιλαμβάνει γραμματείς και φαρισαίους, αρχηγούς και εκτελεστικά όργανα κλπ. Να ξέρουν ότι δε μασάμε στο μαρξιστικό παραμύθι.


ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ - ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Νεοφιλελεύθερος φασισμός ή επανάσταση είναι το δίλημμα

Κείμενο του Κώστα Γουρνά που Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, στις 21 Νοεμβρίου 2013 Νεοφιλελεύθερος φασισμός ή επανάσταση είναι το δίλημμα
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1787 στις 21 Νοεμβρίου 2013

Νεοφιλελεύθερος φασισμός ή επανάσταση είναι το δίλημμα

Από τον Κώστα Γουρνά*

Για να κατανοήσουμε τι έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία έξι χρόνια και για να ερμηνεύσουμε την ακραία κατασταλτική πολιτική ως στρατηγικό εργαλείο όλων των κυβερνήσεων από το 2009 κι έπειτα, θα πρέπει να σταθούμε σε μια πρόσφατη ομιλία του σημερινού πρωθυπουργού και αρχιτέκτονα του δόγματος «νόμος και τάξη». Στην ομιλία αυτή προσκάλεσε το ακροατήριο να αναρωτηθεί πώς θα εκτυλισσόταν ένας νέος «Δεκέμβρης» στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής εξαθλίωσης και βαρβαρότητας. Μια ρεαλιστική απάντηση, που θα εξέφραζε ολόκληρη την κοινωνική και ταξική διαστρωμάτωση, θα ήταν η εξής: Μια πολεμική αντιπαράθεση εκτός ορίων.

Το τι ακριβώς συνέβαινε στα ελληνικά think tanks αμέσως μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08, είναι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προετοιμασία ενός καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης. Είναι ήδη γνωστό ότι τα κόμματα εξουσίας που είχαν τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης το 2009 ήταν γνώστες των οικονομικών στοιχείων και της βραχυπρόθεσμης πορείας της ελληνικής οικονομίας τόσο από την κεντρική τράπεζα της Ελλάδος όσο και από θεσμικούς παράγοντες της παγκόσμιας οικονομίας. Με την ελληνική οικονομία να βρίσκεται με έναν ελλειμματικό προϋπολογισμό 16,5%, μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον ύφεσης όπου το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρεε κι έχοντας ξεπεράσει μόλις μία εξέγερση που σημάδεψε ανεξίτηλα τα πολιτικά πεπραγμένα, η ελληνική ελίτ έστρεψε το στρατηγικό δόγμα της κρατικής διαχείρισης στον παλιό και δοκιμασμένο σε πάμπολλες χώρες νεοφιλελεύθερο φασισμό.

Η ελληνική κοινωνία βασανίζεται από ένα φαινομενικά παράδοξο ερώτημα. Πώς συνέβη μια εξέγερση πριν αρχίσουν τα βαθιά συμπτώματα της κρίσης και όχι τώρα που η κατάσταση είναι χειρότερη από απελπιστική και η οργή έκδηλη; Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και η νεότερη ελληνική ιστορία. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν η έκφραση δυσαρέσκειας και οργής της μετα-μεταπολιτευτικής κοινωνίας – ιδίως της νεολαίας – για το διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, όπως αυτό εγγράφηκε στη συλλογική συνείδηση με τα απανωτά σκάνδαλα της διακυβέρνησης Καραμανλή στη μεταολυμπιακή Ελλάδα.

Πλαστή εικόνα

Η εικόνα ότι στην Ελλάδα της ευημερίας της δεκαετίας του 2000 δεν υπήρχαν φτωχοί είναι πλαστή. Ο Δεκέμβρης ήταν η εξέγερσή τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της εξέγερσης συγκρούστηκαν δύο κατασταλτικές γραμμές. Η «αμυντική», η οποία προκρίθηκε, δεν ήθελε απαραίτητα άλλους νεκρούς. Η «επιθετική» εισηγούνταν την κήρυξη καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης και κάθοδο του στρατού στον δρόμο. Αυτή η δεύτερη γραμμή είναι το δόγμα «νόμος και τάξη» που βιώνουμε σήμερα.

Μπροστά στο φάσμα της πολιτικής και οικονομικής χρεοκοπίας και με μια εξέγερση που γεννούσε καθημερινά κινηματικά εγχειρήματα, η ελληνική ελίτ έστρεψε το στρατηγικό δόγμα διακυβέρνησης. Ενεργοποίησε τον ακροδεξιό βραχίονα του καθεστώτος, φασιστικοποιώντας την κρατική διαχείριση και προωθώντας συστηματικά τους ναζί στο πολιτικό προσκήνιο, με στόχο να δημιουργήσει το αντίπαλο δέος στο ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα και τη διαφαινόμενη άνοδο της καθεστωτικής αριστεράς.

Η Χρυσή Αυγή, που αποτέλεσε τον κύριο εκφραστή του παρακράτους τις περασμένες δεκαετίες, χρησιμοποιείται τώρα ως το πολιτικό αντίβαρο, αλλά και μαγνήτης στις αντισυστημικές τάσεις του πιο καθυστερημένου πολιτικά κομματιού της κοινωνίας και παράλληλα ως εγκληματικός μηχανισμός τρομοκράτησης. Η Χ.Α. αυτονομήθηκε καθώς απέκτησε κοινοβουλευτική δύναμη και επέβαλε τη δική της ατζέντα. Κινήθηκε πολιτικά δίνοντας επικοινωνιακά (με τη βοήθεια των ΜΜΕ) την εικόνα ότι καλύπτει τους τομείς από τους οποίους αποχωρούσε το μνημονιακό κράτος.

Όσο οι νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές κατέστρεφαν κι εξαθλίωναν τον ελληνικό λαό, οι αντισυστημικές και αντιμνημονιακές τάσεις ενός κομματιού της κοινωνίας μαζί με την πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος εκτόξευσαν δημοσκοπικά τη Χ.Α. με αποτέλεσμα να απειλεί να αναλάβει την ηγεμονία ολόκληρου του δεξιού χώρου. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή αποτέλεσε την αφορμή για τη συστημική επίθεση εναντίον της. Μια επίθεση που κρίθηκε αναγκαία και επιτακτική τόσο από το εγχώριο κεφάλαιο, που αντελήφθη ότι αποκομίζει περισσότερη ζημία απ’ ό,τι κέρδη, όσο και από το υπερατλαντικό, που απαίτησε κοινωνική σταθερότητα για να επενδύσει στη χώρα.

Η Χ.Α. διεκδίκησε μερίδιο εξουσίας αφού κατάφερε να προσεταιριστεί τον παραδοσιακό ακροδεξιό χώρο που ενυπήρχε στη Ν.Δ. και τον ΛΑΟΣ, ένα κομμάτι φτωχών και ανέργων που εξέφρασαν αντισυστημικές τάσεις, με συντηρητικά όμως αντανακλαστικά, κι ένα κομμάτι της πατριωτικής δεξιάς, που είδε ότι η παραδοσιακή του στέγη ξεπούλησε την εθνική κυριαρχία της χώρας στην τρόικα. Η προφυλάκιση των ηγετικών στελεχών της Χ.Α., που συνοδεύτηκε από μια ευρεία καθεστωτική αντιναζιστική προπαγάνδα, είχε στόχο την προσωρινή καθήλωση της πολιτικής της ισχύος. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις εξευτελιστικές απολογίες τους στους ανακριτές, οδήγησε στην προσωρινή απομάκρυνση ψηφοφόρων του ναζιστικού κόμματος.

Νεοφιλελεύθερος φασισμός

Όσοι τρομοκρατήθηκαν από την ιδέα ότι μπορεί να κυβερνήσουν οι ναζί δεν έχουν κατανοήσει τη φύση του μνημονιακού κράτους. Στην Ελλάδα κυβερνάει ήδη το διαπλεκόμενο βαθύ κράτος του νεοφιλελεύθερου φασισμού. Οι ίδιοι που προώθησαν τη Χ.Α. είναι οι ίδιοι που τσαλαπάτησαν το ήδη κουρελιασμένο τους σύνταγμα για να την ανακόψουν. Μια κυβέρνηση «υπηρεσιακής υφής» που ακολουθεί απαρέγκλιτα τη γερμανική οικονομική πολιτική, έχοντας όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά μιας – οριακά κοινοβουλευτικής – δικτατορίας.

Η δίωξη κατά της Χ.Α. υπήρξε το όχημα για να αναθεωρηθεί η ποινική καταστολή με τη διεύρυνση του άρθρου 187. Υπήρξε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκτήσει ο κρατικός «αντιφασισμός» τη νομιμοποίηση και τη συναίνεση για να επεκτείνει την αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Η επέκταση αυτή στρέφεται στην πραγματικότητα ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς του νεοφιλελεύθερου φασισμού, αυτούς για τους οποίους οι «φίλοι» αυτής της κυβέρνησης κρατούν τις σφαίρες τους.

Η θεωρία των δύο άκρων υπήρξε για μήνες το κύριο τακτικό προπαγανδιστικό δόγμα του «σαμαρικού» επιτελείου. Η θεωρία αυτή εξασφάλιζε στην κυβέρνηση το πλεονέκτημα να επιτίθεται πολιτικά τόσο στη Χ.Α. όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ, τοποθετώντας την ίδια στον ρόλο του εφαρμοστή του νόμου και του ρυθμιστή της ομαλότητας στον τόπο.

Η θεωρία αυτή, που εξομοιώνει τα χειρότερα αποβράσματα της κοινωνίας και της ιστορίας με ένα κόμμα της αριστεράς, έχει χρεοκοπήσει, αφού είναι γελοίο να κατηγορείς ιδίως τον ΣΥΡΙΖΑ ως ανατροπέα του πολιτεύματος. Αφενός γιατί μπροστά στη θέα της φυλακής η Χ.Α. αποκήρυξε το «υψηλό της φρόνημα» και οι οπαδοί της κρύφτηκαν στα λαγούμια τους κι αφετέρου γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ούτε καν να κινητοποιήσει πια τον κόσμο στους δρόμους. Δεν μπορεί μια κυβέρνηση που έχει καταπατήσει το ίδιο το σύνταγμα στο οποίο πιστεύει να πείσει ότι είναι ο εγγυητής της δημοκρατίας. Και μάλιστα απέναντι σε κόμματα που έδωσαν διαπιστευτήρια πια ότι μπορούν να αναλάβουν την εξουσία εξασφαλίζοντας την ομαλή συνέχιση του κράτους και φυσικά μη θίγοντας τα συμφέροντα της ελληνικής ελίτ.

Η θεωρία των δύο άκρων έχει, όμως, μια δόση αλήθειας. Τα δύο άκρα είναι υπαρκτά, αλλά όχι όπως τα σχηματοποιεί το «σαμαρικό» επιτελείο. Το ένα άκρο απαρτίζεται από τους εμπνευστές αυτής της θεωρίας, την κυβέρνηση και όσους τη στηρίζουν, το βαθύ κράτος και τους ναζί της Χ.Α., το ντόπιο κεφάλαιο και όσους υφαρπάζουν τα εναπομείναντα κομμάτια του κοινωνικού πλούτου και τους βορειοευρωπαίους διαχειριστές της ελληνικής οικονομίας. Όλους όσοι έχουν βάψει τα χέρια τους με το αίμα αυτής της, πραγματικά, ακραίας πολιτικής λιτότητας που αφήνει χιλιάδες προλετάριους στην ανέχεια και την απελπισία. Αυτοί βρίσκονται στο ένα άκρο και είναι αυτοί που θα καταγραφούν ιστορικά ως ακραίοι.

Στο άλλο άκρο βρίσκεται ο ελληνικός λαός που αντιστέκεται και ελπίζει. Βρίσκεται το ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό κίνημα που αντιστέκεται με κάθε μέσο που διαθέτει. Οι «μερικές χιλιάδες» για τους οποίους ο υπουργός δημόσιας τάξης επισήμανε την ανάγκη να αντιμετωπιστούν, χρίζοντάς τους ως τον πραγματικό εχθρό του καθεστώτος. Όλοι αυτοί που βρίσκονται στο άλλο άκρο δεν είναι οι ακραίοι της ιστορίας. Η αντίσταση στον νεοφιλελεύθερο φασισμό της τρόικας και της ντόπιας ελίτ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ακραία, αλλά ως αναγκαία και ρεαλιστική.

Αστειότητες

Η μόνη σύγκρουση που έγινε με την τρόικα ήταν αυτή του μοτοσικλετιστή κάτω από το υπουργείο Οικονομίας. Οι αστειότητες του «σαμαρικού» επιτελείου για σύγκρουση με την τρόικα, που περιφερόταν από τα παπαγαλάκια της διαπλεκόμενης μιντιοκρατίας εδώ και καιρό, απέδειξαν για ακόμη μια φορά ποιος πραγματικά ελέγχει την πολιτική και οικονομική ζωή αυτού του τόπου: η τρόικα. Απέδειξαν πόσο θρασύδειλη είναι η ελληνική κυβέρνηση, που συμπεριφέρεται ακριβώς όπως η Χρυσή Αυγή. Όταν έχει να αντιμετωπίσει διαδηλωτές και εργαζόμενους ή ανέργους που διαμαρτύρονται, τους καταστέλλει βίαια και τους λοιδορεί, ενώ όταν πρέπει να αντιμετωπίσει τους δανειστές γίνεται πειθήνια πόρνη.

Η συνέχεια του καθεστώτος

Το επόμενο διάστημα, όταν θα σχηματιστεί ο συνασπισμός των κομμάτων που θα κυβερνήσουν τη Γερμανία και την ευρωζώνη, θα είναι πολύ σημαντικό για τις εξελίξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στο πλαίσιο της προγραμματικής συμφωνίας του CDU με το SPD οριοθετήθηκε η οικονομική πολιτική έναντι των «προβληματικών» λαών του Νότου. Αποφασίστηκε η αυστηρή συνέχιση των δημοσιονομικών προγραμμάτων λιτότητας, καθώς και η διακοπή της ανακεφαλαιοποίησης χρεοκοπημένων πιστωτικών ιδρυμάτων μέσω του EFSF και του ΕΤΧΣ. Εφεξής οι τράπεζες θα σώζονται από τους μετόχους τους, στους οποίους συγκαταλέγονται και οι καταθέτες. Ένα κούρεμα καταθέσεων είναι βέβαιο στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, καθώς η τελευταία ανακεφαλαιοποίηση δεν μπορεί να καλύψει στο ελάχιστο την έκθεση σε κόκκινα δάνεια.

Επίσης η εξαγγελία ότι η ελληνική οικονομία θα επιτηρείται μέχρι να αποπληρωθεί το 75% των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο τόπος θα βρίσκεται υπό ένα διαρκές μνημόνιο για τις επόμενες δεκαετίες. Στην ίδια εκτίμηση συγκλίνουν και οι κινήσεις της Γερμανίας για μη κούρεμα του χρέους και σπρώξιμο της αποπληρωμής των ομολόγων μέσα στην επόμενη πεντηκονταετία, κάτι που προωθεί και ο αγαπημένος τους Έλληνας υπουργός Οικονομικών.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η δικομματική κυβέρνηση συνεχίζει τη μνημονιακή πολιτική προγραμματίζοντας χιλιάδες απολύσεις για το 2014, ανοίγοντας τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας και κάνοντας μία άνευ προηγουμένου φοροεπιδρομή στην ακίνητη περιουσία και τα αγροτεμάχια. Αυτή η τελευταία έχει καταγραφεί από το σύνολο της κοινωνίας – ακόμα και από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Ν.Δ. – ως μια καθαρή ληστεία, αφού επιβάλλει φόρο επί των αντικειμενικών αξιών προ κρίσης και ενώ οι εμπορικές και το εισόδημα έχουν καταβαραθρωθεί. Το νομοσχέδιο για τα ακίνητα προσμετράται στις πολιτικές αποτυχίες της κυβέρνησης, που από το κλείσιμο της ΕΡΤ κι έπειτα μετράει ζημιές.

Η μνημονιακή πολιτική έχει χρεοκοπήσει παρασύροντας πρώτα απ’ όλους το ΠΑΣΟΚ στο καλάθι απορριμμάτων της Ιστορίας. Μια ομαλή μετάβαση σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πιθανή λύση για τη συνέχεια του καθεστώτος. Μία λύση που αργά ή γρήγορα θα απαιτήσουν και οι δανειστές αντιλαμβανόμενοι την πλήρη απονομιμοποίηση της τρέχουσας κυβέρνησης. Μέχρι και τις επόμενες εκλογές, οι οποίες δεν μπορεί να αργήσουν, η Ν.Δ. θα συνεχίσει την πολιτική της θεωρίας των δύο άκρων με τη συνεργασία της Δικαιοσύνης, στοχεύοντας το ριζοσπαστικό κίνημα, αφού δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί και να αποκομίσει οφέλη στην ατζέντα της οικονομίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει κάνει τη θεαματικότερη κωλοτούμπα στη νεότερη ελληνική Ιστορία μόλις μέσα σε έναν χρόνο (από το «καμία θυσία για το ευρώ» στο «οπωσδήποτε μέσα στο ευρώ», από την «κατάργηση του μνημονίου» στο «αναστολή του μνημονίου»), έχει δώσει τις εγγυήσεις που απαιτούνται για τη «συνέχιση του κράτους». Θα συνεχίσει να στέλνει προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα της κυβερνησιμότητας. Η Χρυσή Αυγή θα επιχειρήσει να αστικοποιηθεί αποναζιστικοποιώντας το κόμμα, έτσι ώστε να συνεχίσει να εκφράζει το κομμάτι κοινωνίας που έχει παγιωθεί στα ακροδεξιά.

Ο επαναστατικός πόλος

Ενδοσκοπώντας στο παράδοξο της μη εξέγερσης της ελληνικής κοινωνίας, θα ήταν χρήσιμο να κοιτάξουμε 70 χρόνια πίσω παραλληλίζοντας τις δύο εποχές. Το 1940-41 ήταν η χρονιά που ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στην προέλαση του ιταλικού φασισμού και των ναζί. Έπειτα, ήρθε η κατοχή και χρειάστηκε ο απαραίτητος χρόνος προσαρμογής και οργάνωσης της μετέπειτα αντίστασης (ΕΑΜ, ΕΛΑΣ). Κατ’ αντιστοιχία το 2010-2011 ήταν η χρονιά που ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στην προέλαση του μνημονίου με τις μαζικές διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις έξω από το Βουλή. Έπειτα, υπήρξε σιγή και απογοήτευση.

Ο κόσμος που κατέβηκε τότε στο Σύνταγμα απογοητεύτηκε τόσο από την καταστολή των ΜΑΤ και την αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισής της όσο και από τις λαϊκές συνελεύσεις, που δεν κατάφεραν ούτε να πείσουν ούτε να δώσουν πρακτική διέξοδο σε καθημερινά προβλήματα. Ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, που έχει σαφώς αντισυστημικές και αντιμνημονιακές τάσεις, έχει στραφεί προς την ακροδεξιά και στηρίζει ακόμα και σήμερα τη Χ.Α. σχηματίζοντας έναν συντηρητικό και φασίζοντα πόλο στην ελληνική κοινωνία. Ένα δεύτερο έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες στην κοινοβουλευτική μετάβαση της εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, όμως, σίγουρο ότι θα απογοητευτούν, αφού δεν διαφέρει πια σε τίποτα από τις βασικές διακηρύξεις της συγκυβέρνησης για παραμονή με κάθε θυσία στο ευρώ.

Ακριβώς γιατί το επόμενο διάστημα θα είναι το επίκεντρο μεγάλων ανακατατάξεων στο πολιτικό σκηνικό, είναι τώρα η στιγμή που το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό κίνημα πρέπει να θέσει το ζήτημα της ανασυγκρότησής του μέσα, ουσιαστικά, από την ανασυγκρότηση της κοινωνίας. Η κοινωνία σήμερα απαιτεί άμεσες λύσεις στα στοιχειώδη καθημερινά προβλήματα. Εκεί ακριβώς που το κράτος έχει «κουρέψει» τις υπηρεσίες του. Στο πεδίο αυτό, της αυτοοργάνωσης από τα κάτω της οικονομικής ζωής μέσα στις γειτονιές των πόλεων, θα πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση μέσα στο κίνημα.

Παράλληλα με τις μαζικές διαδηλώσεις και τη δυναμική αντιπαράθεση θα πρέπει να επενδύσει και στις στοιχειώδεις ανάγκες που στερείται η κοινωνία. Θα πρέπει να οργανώσει εκείνες τις δομές που θα παράσχουν και στο ίδιο το κίνημα, αλλά και στις τοπικές κοινωνίες στοιχειώδη πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη, συσσίτια για άπορους και ανέργους, φροντιστήρια για παιδιά και δίκτυα ανεύρεσης εργασίας. Θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για να αναπτύξει δίκτυα παραγωγής τροφίμων στην ύπαιθρο. Θα πρέπει να αναλάβει το ξεπέρασμα της κρίσης μέσα από την εφαρμογή – σε μικροκλίμακα – ενός νέου μοντέλου οργάνωσης της παραγωγής και της οικονομίας.

Έτσι θα αποδείξει ότι μπορεί να υπάρξει ζωή εκτός της ευρωζώνης και των μνημονίων, εκτός του καπιταλισμού και των αφεντικών. Θα αποδείξει ότι η αυτοοργάνωση των προλετάριων και η λαϊκή αυτοδιαχείριση μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη διέξοδο από τον καπιταλισμό και τις κρίσεις του. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που στέκεται μακριά από τα κόμματα εξουσίας και τους ναζί, μακριά από τις χρεοκοπημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις μικροδιεκδικήσεις τους περιμένει τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού - επαναστατικού πόλου που θα το εκφράσει, που θα του δώσει ελπίδα.

Αυτό το μέτωπο πρέπει να φτιάξουμε, αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να βρούμε. Ένα μέτωπο που θα διώξει την τρόικα και την ντόπια ελίτ, που θα σταθεί απέναντι στον εκφασισμό της κοινωνίας και τους ναζί, που θα υπερασπιστεί την κοινωνική επανάσταση. Το μόνο ρεαλιστικό δίλημμα σήμερα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, αλλά νεοφιλελεύθερος φασισμός ή επανάσταση. Μια επανάσταση που θα έχει δοκιμαστεί κοινωνικά και θα έχει αποδείξει τη βιωσιμότητά της.

* Ο Κώστας Γουρνάς είναι καταδικασμένος σε κάθειρξη 50 χρόνων για τη συμμετοχή του στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και εκτίει την ποινή του στις φυλακές Κορυδαλλού. Το κείμενο γράφτηκε στις 14.11.2013

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ενημέρωση από Αγρίνιο * 17 Νοέμβρη 2013

Πρωτοβουλία αναρχικών Αγρινίου

Αναρχική συγκέντρωση και πορεία πραγματοποιήθηκε χτες στο Αγρίνιο για περίπου τρεις ώρες με τη συμμετοχή 80 περίπου ατόμων. Το κάλεσμα έγινε από την πρωτοβουλία αναρχικών Αγρινίου για τις 7:00 το απόγευμα στην πλατεία Δημάδη από όπου ξεκίνησε αλλά και κατέληξε η πορεία. Η παρουσία των μπάτσων διακριτική αν και αριθμητικά μεγάλη.


Ανάμεσα στα συνθήματα που ακούστηκαν:

Ούτε φασισμός ούτε δημοκρατία κάτω ο κρατισμός ζήτω η αναρχία

Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ όλα τα κελιά

Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες

Αυτό είναι σωστό ρυπές από καλάσνικοφ να βάλετε μυαλό

Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι

Τα κράτη είναι οι μόνοι τρομοκράτες αλληλεγγύη στους ενόπλους αντάρτες

Ελλάς ελλήνων αστυνομικών ρουφιάνων δολοφόνων και βασανιστών.

Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία η χούντα δεν τελείωσε το 73

Αγώνα επαναστατικό ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό

Ήσουνα μικρός και είχε ανεργία ρουφιάνος πήγες κι έγινες στην αστυνομία.

Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Κουμής, Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς, Αλέξης Γρηγορόπουλος, αυτή είναι η ΕΛ.ΑΣ

Μπάτσοι το Γκύζη κάτι σας θυμίζει, ΕΝΑΣ – τρεις Χρήστος Τσουτσουβής.

Κ.α.


Το πανό της πορείας έγραφε: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ – ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ …ΓΙΑ ΤΟΤΕ, ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (Α)


Την ίδια ώρα στην πλατεία δημοκρατίας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ – ΕΚΑ ενώ ακολούθησε και πορεία με τη συμμετοχή 150 περίπου ατόμων. Στην αρχή της συγκέντρωσης υπήρξε ένταση καθώς μέλη του ΚΚΕ προσπάθησαν να εκδιώξουν από την πλατεία το μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που σήκωσε πανό. Το μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πορεύτηκε και αυτό στο κέντρο με περίπου 40-50 άτομα.



Όλα συνεχίζονται…





το κείμενο της συγκέντρωσης: 

17 Νοέμβρη 1973 - 2013
Όσο μένει ημιτελής ο αγώνας για την καθολική ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου τόσο μακριά θα παραμένουν οι άνθρωποι από την κοινωνική απελευθέρωση. Όταν οι αγωνιζόμενοι χειραγωγούνται στη συνδιαλλαγή (θεσμική, συνδικαλιστική, αντιπροσωπευτική) με τον εχθρό και την αποδοχή του πλαστού πολιτισμού του ψευδεπίγραφου πολιτικού διαλόγου. Ο οποίος διεξάγεται (με ευγένεια (όχι πάντα) και καθωσπρεπισμό) προκειμένου να συγκαλύψει την καθημερινότητα της ακραίας βίας που ασκείται με ποικίλους τρόπους από την εξουσία, για να διασφαλίσει και επεκτείνει τον κοινωνικό έλεγχο και την ταξική ειρήνη. Είναι γνωστό ότι η εξουσία συνομιλεί και επιζητεί το δημοκρατικό διάλογο -που δε γνωρίζει αδιέξοδα- μόνο όταν έχει χάσει τον έλεγχο και δεν είναι πλέον ο κυρίαρχος της κατάστασης. Έτσι μπορεί να δίνονται και τα όποια ψίχουλα (δουλείες, δημοκρατία, ασφάλεια, αστυνομία, ευνομούμενη πολιτεία, κράτος δικαίου, δωρεάν παιδεία κλπ) με αντάλλαγμα όμως την ελευθερία. Όποιος επαναπαύεται στη διαιτησία των αξιών (sic) του κυρίαρχου πολιτικού διαλόγου (ο οποίος καθορίζεται και από το κυρίαρχο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας) αδυνατώντας να συσπειρώσει πραγματικές κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις στην κατεύθυνση της ουσιαστικής αντιπαράθεσης θα ξυπνήσει απότομα από τη μιζέρια τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια στην πλήρη αγανάκτηση και ματαιότητα. Γιατί καμία ευνομούμενη κοινωνία και κανένα κράτος δικαίου, κανένα αόρατο χέρι και κανένας ανθρωπόμορφος (πράσινος, εναλλακτικός, μη κυβερνητικός, κλπ) καπιταλισμός, δεν μπορούν να αμβλύνουν ποσό μάλλον να εξαλείψουν τις βαθιές ταξικές αντιθέσεις, εκεί όπου βασίζεται η κάθε κυριαρχία και εκμετάλλευση και εκεί απ’ όπου πηγάζει η εξέγερση για να αναζωπυρώσει την επανάσταση.     
40 χρόνια μας χωρίζουν από εκείνα τα γεγονότα - σταθμό των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων, 40 χρόνια και τα συνθήματα των εξεγερμένων του 73΄ παραμένουν επίκαιρα και η φλόγα της εξέγερσης ζωντανή. Μέσα σε αυτή τη χρονική περίοδο, στο πέρασμα από την επταετία του στρατιωτικού ολοκληρωτισμού και της υπέρογκης κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου (πάγωμα εργατικών - κοινωνικών διεκδικήσεων) στην αστική δημοκρατία της μεταπολίτευσης , ο τρόπος διαχείρισης της εξουσίας αλλάζει , η εκμετάλλευση και η καταπίεση παραμένει . Το κράτος φοράει τη μάσκα της δημοκρατίας, αναδιοργανώνει τα μέσα ελέγχου και χειραγώγησης και ανατροφοδοτεί του μηχανισμούς καταστολής. Η εξέγερση του Νοέμβρη μετατρέπεται μέσα από μια διαδικασία ένταξης και ενσωμάτωσης στα θεσμικά πλαίσια από τους εξουσιαστές, σε επετειακή εθνική γιορτή . Η ιστορία παραποιείται και το Πολυτεχνείο προβάλλεται σαν ένας αγώνας για δημοκρατία πέρα από ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς, με σκοπό να σβηστεί από τη μνήμη ό,τι θυμίζει μια κοινωνική εξέγερση και να εξασφαλιστεί η κοινωνική - ταξική ειρήνη . Επίσης το κεφάλαιο είχε δρομολογήσει την προσαρμογή των συνθηκών και των όρων εκμετάλλευσης πάνω στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο και την πλάνη του καρότου μπροστά από το μαστίγιο .
Παράλληλα όμως, αναπτύσσονται κινήματα και αντιστάσεις που αποκαλύπτουν  πίσω από την εκδημοκρατισμένη όψη της εξουσίας το ίδιο ωμό και βίαιο πρόσωπό της. Αυτό που καταστέλλει, βασανίζει και εκδικείται ό,τι αμφισβητεί τη κυριαρχία του, αυτό που αλλοτριώνει, ελέγχει και χειραγωγεί δημιουργώντας υπηκόους και σκλάβους, αυτό που εκμεταλλεύεται, γεννάει πολέμους και λεηλατεί το φυσικό κόσμο προκειμένου να ικανοποιήσει την οικονομική του αδηφαγία. Έτσι και μετά από τη νύχτα της εξέγερσης του 73' οι αγώνες και οι εξεγέρσεις μαίνονται όπως και η κρατική βία και καταστολή, μέσα στους νέους συσχετισμούς του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού.
Οι πρώτες πορείες μνήμης του Πολυτεχνείου και οι άγριες απεργίες στα τέλη του 70' , οι συγκρούσεις και οι κρατικές δολοφονίες Κουμή και Κανελλοπούλου το 80' , η δολοφονία του 15χρονου Καλτεζά και οι εξεγερτικές στιγμές του 85' , τα γεγονότα της κατάληψης του πολυτεχνείου το 95' και η εξέγερση στις φυλακές, το μαχητικό κίνημα ενάντια στη παγκοσμιοποίηση το 03' , οι κοινωνικές συγκρούσεις στα φοιτητικά του 06'-07', η δολοφονία του μαθητή Γρηγορόπουλου από μπάτσο και η γενικευμένη εξέγερση του Δεκέμβρη του 08' και οι μάχες των κατοίκων σε Λευκίμμη και Κερατέα ενάντια στα ΧΥΤΑ , αποτέλεσαν εστίες αναζωπύρωσης μιας φλόγας που δεν έσβησε ποτέ .
Μιας φλόγας που πόσο μάλλον σήμερα έγκειται στην ανάγκη φούντωσής της σε καιρούς σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας (νέοι όροι εκμετάλλευσης, σκλαβιά ανεργίας, υποτίμηση παιδείας και υγείας, λεηλασία φύσης σε Χαλκιδική, κλπ) και κρατικής τρομοκρατίας (επιθέσεις σε στέκια και καταλήψεις, φυλακίσεις αγωνιστών, επιστρατεύσεις απεργών, ναζιστικά τάγματα εφόδου, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών κλπ ), όπου οι όποιες μάσκες πέφτουν και τα μαστίγια περισσεύουν. Τίποτα λοιπόν δε τελείωσε, όλα συνεχίζονται όσο υπάρχει η χούντα του ΚΡΑΤΟΥΣ και του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, όσο υπάρχει ανισότητα, εκμετάλλευση και καταπίεση, όσο υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι .
17 Νοέμβρη 2013
Πρωτοβουλία αναρχικών Αγρινίου