ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ * ΑΓΡΙΝΙΟ

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Έκλεισε η SISA HELLAS στο Αγρίνιο

Έκλεισε η SISA HELLAS στο Αγρίνιο, πετώντας στο δρόμο δεκάδες εργαζόμενους με τεράστιες οφειλές από την πλευρά της εταιρείας.  Η SISAHELLAS ασχολούνταν με το χονδρεμπόριο ενώ το πέρασμά της από το λιανεμπόριο με δικά της καταστήματα δεν είχε καμία επιτυχία. 

Τα 2-3 τελευταία χρόνια η εταιρεία κατάφερε και οδήγησε σε πλήρη οικονομικό αδιέξοδο  δεκάδες εργαζόμενους που τους άφησε απλήρωτους για εκατοντάδες εργατοώρες, δώρα, άδειες, αποζημιώσεις  κλπ. Προσπάθησε να μπει στο άρθρο 99,  κάτι που αρχικά κατάφερε,  αλλά στη συνέχεια μετά και τις απαιτήσεις προμηθευτών μπάταρε και αυτή η εξέλιξη..

Δείγμα γραφής, η εταιρεία, ενός τρόπου λειτουργίας που αλώνιζε την   ελληνική αγορά συνεπικουρούμενη πάντα από διεφθαρμένους μηχανισμούς που από τη μια  κουνούσαν το μαντήλι στους εργαζόμενους και από την άλλη συνεργάζονταν με τα αφεντικά.. έτσι διαγράφηκε για δεκάδες εργαζόμενους μία ατελείωτη εκμετάλλευση που τελικά οδήγησε σe πλήρη αδιέξοδο(οικονομικό και ανεργίας)  των εργαζομένων και σε διάδοχη κατάσταση τους υπευθύνους της εταιρείας. Οι υπεύθυνοι μπορεί να πέταξαν απλήρωτους στο δρόμο τους εργαζόμενους,  συνεχίζουν όμως την πορεία τους στο μαγικό κόσμο της "ανάπτυξης" και απόλυτα προστατευτικό για αυτούς, είτε συμμετέχοντας ως συνέταιροι σε ίδιες επιχειρήσεις στην πόλη του Αγρινίου είτε ανοίγοντας σούπερ μάρκετ σε άλλες πόλεις(πχ Χαλκίδα) .. 
Η ασπίδα προστασίας που έχουν από παράγοντες και μηχανισμούς τους επιτρέπει να συνεχίζουν αν επενδύουν την απλήρωτη εργασία των εργαζομένων που μόλις πριν είχαν λεηλατήσει..

Εκτός από τους δεκάδες εργαζόμενους που άφησαν απλήρωτους οι υπεύθυνοι της SISA HELLAS υπάρχουν και μερικές δεκάδες μικροί παραγωγοί-βιοπαλαιστές που είδαν κλειστές τις πόρτες της επιχείρησης και δεν έχουν ούτε πως θα εισπράξουν προϊόντα που προώθησαν στην εταιρεία ούτε τι θα κάνουν τις επιταγές που έχουν στα χέρια τους. Η αλυσίδα τα χρεωκοπίας  συνθλίβει πρωτογενής επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή(πχ τυροκομικά προϊόντα)..
Όλη αυτή η λειτουργία της εταιρείας που κλείνοντας άφησε απλήρωτους εργαζόμενους, και μικροπαραγωγούς έγινε με την χρόνια και σιωπηλή συνενοχή μηχανισμών όπως η επιθεώρηση εργασίας    το ΙΚΑ, οι τοπικές αρχές που στο σύνολό τους γνώριζαν, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια και άφηναν το χρόνο να τρέχει εις βάρος των εργαζομένων και των μικροπαραγωγών και εις όφελος των αφεντικών.

Το Κράτος έπαιξε "πολύ σωστά" το ρόλο του μετατοπίζοντας το υποτιθέμενο δίχτυ προστασίας των μηχανισμών  του (επιθεώρηση εργασίας, ΙΚΑ,  κλπ)από το κοινωνικό σύνολο που υποτίθεται ότι προστατεύει  , στην προστασία μπαταχτσήδων επιχειρηματιών-αφεντικών που λυμαίνονται εργαζόμενους και μικροπαραγωγούς. 
ΟΙ απλήρωτοι εργαζόμενοι, τα απλήρωτα δώρα, οι απλήρωτες αποζημειώσεις, οι ακάλυπτες επιταγές (αλήθεια ποιοι ντόπιοι  τραπεζίτες έδιναν μπλόκ επιταγών  στην εταιρεία;) είναι μία σειρά από ενέργειες και πράξεις που για να συμβούν απαιτούν την συνεργασία πολλών περισσότερων από τους υπεύθυνους της εταιρείας,  πολλών από αυτών που στελεχώνουν  υπηρεσίες  και τράπεζες..

Επίσης είναι  παντελής η απουσία του τοπικού εργατικού κέντρου και δηλώνει  το κενό που έχουν δημιουργήσει ανάμεσα στους εργαζόμενους, στον εργοδότη και στις υπηρεσίες αλλά και στον αγώνα των πρώτων έναντι στα αφεντικά, αφήνοντας στο έλεος του "φιλότιμου" των εργοδοτών,  τους εργαζομένους. Αν οι υπεύθυνοι του εργατικού κέντρου ήταν να φυλάξουν το εργατικό κέντρο από αναρχικούς θα τα σήκωναν τα μανίκια,   όταν είναι να υπερασπισθούν εργαζόμενους από τοπικά αφεντικά δεν χαλάει κανένας τους τις δημόσιες σχέσεις που έχει στήσει στις πλάτες των εργαζομένων.

Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους,  καμία ανοχή στα αφεντικά ..

 αναρχική συλλογικότητα της εφημερίδας γκιλοτίνα

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Επίθεση φασιστών στη Βάλβειο κατάληψη στο μεσολόγγι

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 26.06.2013 ΣΤΗΝ ΒΑΛΒΕΙΟΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗ (ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ)



Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Kείμενο κρατούμενων για τον Κώστα Σακκά



  Ο αναρχικος κρατουμενος Κωστας Σακκας παραμένει προφυλακισμένος στα κελλιά  της δημοκρατίας για 2.5 χρόνια.Τόσο σε αυτόν όσο και στο μέλος της ε.ο.Σ.Π.Φ. Γ.Τσάκαλο επιβλήθηκαν διαδοχικά προφυλακίσεις μία των 18 μηνών και η δεύτερη των 12 μηνών.Το κράτος μπροστά στο ενδεχόμενο να αποφυλακιστεί ο Κ.Σακκάς στις αρχές Ιουνίου και ο Γ.Τσάκαλος στις αρχές Μαϊου ,παρέτεινε χωρίς κανένα σκεπτικό ή νομική πρόφαση τη δεύτερη προφυλάκιση σε 18 μήνες,κάτι το οποίο γίνεται πρώτη φορά στην Ελλάδα.

  Είναι μία εκδικητική απόφαση,που δεν καλύπτεται από το ισχύον πλαίσιο του νόμου.Είναι γνωστό,πως το κράτος επιφυλάσσει τη φυλακή και την τιμωρία για τους παραβάτες του νόμου.Είναι γνωστό,πως η πλειοψηφία των δικαστικών αποφάσεων κινείται στα όρια της εξαντλητικής τιμωρίας και όχι του δήθεν «σωφρονισμού».Είναι γνωστό πως χιλιάδες άνθρωποι έχουν καταδικαστεί με αποχρώσες ενδείξεις ενοχής και όχι πραγματικά ή αδιάψευστα στοιχεία.Είναι γνωστό,πως η αστυνομία διογκώνει τις δικογραφίες των κρατουμένων,τους αποδίδει αυθαίρετα ανοιχτές υποθέσεις για να τις βάλει μετά στο αρχείο ,κατασκευάζει στοιχεία ,κερδίζει φράγκα και γαλόνια για τα στελέχη της,στήνοντας βρώμικα παιχνίδια στις πλάτες των κρατούμενων.

  Η απόφαση του κράτους να συνεχίσει να κρατά προφυλακισμένο τον Κ.Σακκά δείχνει την ουσία του.Πως είναι ένας βάρβαρος,καταπιεστικός μηχανισμός,που θέλει να γονατίσει όποιον κινείται έξω απο τους νόμους του.

  Έτσι λοιπόν ο Κ.Σακκάς αποφάσισε να προχωρήσει σε απεργία πείνας απο τις 4/6 μέρα που λήγει η 12μηνη δεύτερη προφυλακισή του.Ένα μέσον αγώνα που στο παρελθόν έχει χρησιμοποιηθεί απο πολλούς ανθρώπους ,όπως π.χ στις ελληνικές φυλακές το 2008 και το 2010.

  Όταν πλέον δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αντίδρασης είναι μία επιλογή που δημιουργεί ένα ανάχωμα στην καταστολή ,νόμιμη ή παράνομη ,απαιτώντας όμως σαν ενέχυρο,την διακύβευση της υγείας ή ακόμα και της ζωής του ανθρώπου που αγωνίζεται.

  Με δύο λόγια ένας ωμός εκβιασμός απέναντι στην εξουσία και τη δικαιοσύνη της,που στην περίπτωση του Κ.Σακκά μεταφράζεται ως εξής :για κάθε μέρα που κρατείται όμηρος από το κράτος με διαδικασίες έξω από τους ίδιους του τους νόμους,θα βρίσκεται σε απεργία πείνας ,απαιτώντας την απελευθέρωση του,κάνοντας παράλληλα ξεκάθαρο το ποιος θα είναι ο μόνος υπεύθυνος για την στέρηση της ελευθερίας του και την επιβάρυνση της υγείας του.

  Το κείμενο αυτό έχει ως σκοπό,εκτός από το να αναδείξει την δικαστική αυθαιρεσία ,πάντα ως κομμάτι της συνολικής σαπίλας της δικαιοσύνης να επισημαίνει ότι:οι αγώνες μόνο με συνολικό τρόπο μπορούν να κερδηθούν.Κάθε τέτοια ενέργεια ,απο την πλευρά της εξουσίας,λειτουργεί σαν πείραμα ,σαν σφυγμομέτρηση των αντιστάσεων ,έτσι ώστε να ετοιμάσει την επόμενη σκληρότερη κατασταλτική κίνηση (π.χ. την αύξηση ή ακόμα και την κατάργηση του όριου προφυλάκισης).

  Ο Κ.Σακκάς σε καμία περίπτωση δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που αντιμετωπίζει την εκδικητικότητα τους,τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.

  Απέναντι σε όσους μας καταπιέζουν ,όσους επιμένουν να μας στερούν την ελευθερία μας,καταλύοντας μέχρι και τους δικούς τους νόμους,πρέπει να παλέψουμε και να αντισταθούμε,αναγνωρίζοντας ότι βρισκόμαστε όλοι στην ίδια πλευρά.Να ενώσουμε τις φωνές μας και τις δυνάμεις μας μέχρι την καταστροφή κάθε φυλακής νοητής ή πραγματικής.



Ακολουθούν υπογραφές 290 κρατούμενων απο φυλακές Λάρισας ,Πάτρας,Κέρκυρας ,Α΄ Πτέρυγας Κορυδαλλού ,Αλικαρνασσού και Γυναικείες φυλακές Ελαιώνα θηβών.

 ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ ΜΠΑΜΠΗΣ                                     ΓΙΩΤΣΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ                       ΝΙΚΕΛΑΚΟΣ ΑΚΗΣ

ΦΑΛΤΣΕΤΑΣ ΚΩΣΤΑΣ                                              ΤΣΩΚΟΥ ΜΠΕΡΙΜ

ΕΝΓΚΙΝ ΜΑΓΠΕΚΑΙ                                                 ΑΓΑΛΙΟΤ ΑΛΚΕΤ

ΒΛΑΧΟΝΙΚΟΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ                                    ΑΛΤΙΜΙΣΗΣ ΗΛΙΑΣ

ΣΙΔΕΡΗΣ ΣΠΥΡΟΣ                                                    ΣΑΚΚΑΣ ΝΙΚΟΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΝΙΚΟΣ                                                   ΚΑΛΤΣΑΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

ΚΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ                            ΑΒΔΑΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΒΕΙΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ                                                     ΙΣΧΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΛΙ ΤΑΡΛΑΣ ΝΑΣΙΡ                                                 ΜΕΤΖΙΠ ΟΥΛΑΧ

ΚΑΡΙΣ ΤΑΣΟΣ                                                            ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΣΟΥΜΟΪΔΗΣ ΚΙΜΩΝ                                                ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

ΓΕΡΑΚΗΣ ΜΑΚΗΣ                                              ΡΑΜΑΝΤΑΝΟΓΛΟΥ  ΜΙΧΑΛΗΣ

ΑΤΖΙΡΕΛ ΕΚΧΡΕΠ ΝΟΚΡΑ                                    

ΑΜΙΡ ΜΟΧΑΜΕΤ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ                                   ΤΖΟΥΜΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

ΤΣΙΟΥΝΑΡΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ                                         ΣΥΡΙΑΝΟΣ ΡΑΜΙ

ΣΤΡΑΤΟΥΛΗΣ ΣΠΥΡΟΣ                                            ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΕΡΓΙΟΥΝ

ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ                               ΜΠΡΙΑΚΟΣ ΑΚΗΣ

ΙΩΑΝΝΑΣ ΜΑΚΗΣ                                                   ΣΙΔΕΡΑΣ ΑΝΤΡΕΑΣ

ΚΟΜΙΣΙΡ ΜΑΛΑΝΙΝΕ                                               ΜΟΥΝΑΝΤΙ ΤΖΙΜΙ

ΜΟΥΝΑΝΤΙ ΤΖΙΜΙ                                                 ΜΠΟΜΑΡΑΚ ΙΜΠΡΑΙΜ

ΝΑΙΖΙ ΜΟΧΑΝΤΑΛΙ                                                ΧΑΝΙΑ ΑΧΜΕΤ

ΙΝΤΡΙΣ ΙΜΠΡΑΙΜ                                                    ΜΟΧΑΜΕΤ ΧΑΤΣΕΜ

ΝΤΙΑΝΙ ΧΑΜΖΑ                                                     ΑΧΤΣΑΛΩΤΙΔΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

ΠΛΟΥΜΙΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ                                          ΧΡΙΣΤΟΦΑΡΑΤΟΣ ΤΑΚΗΣ

ΚΟΝΤΟΓΟΥΡΟΥΝΗΣ ΚΩΣΤΑΣ                                  ΛΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΣ

ΠΑΞΕΝΙΔΗΣ ΜΠΑΜΠΗΣ                                      ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

WAEZ ΙΜΠΡΑΙΜ                                                    ΚΑΡΑΝΤΟΥΜΑΝ ΗΛΙΑΣ

ΑΙΒΑΛΙΩΤΗ ΣΟΦΙΑ                                                  ΣΙΝΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

ΤΑΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΗ                                                   ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ

ΣΑΡΑΦΟΥΔΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ                                        ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΜΗΤΡΟΥΣΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ                                ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΝΤΑΛΙΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ                                                   ΧΑΡΙΣΗΣ ΦΟΙΒΟΣ

ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΟΣ ΒΑΓΙΟΣ                                          ΣΟΦΙΑΝΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

MILTAN SULUVARI                                                    SABAH HASAN

GLATEJU MOSNOOD                                           IGBRIMPOBA ELEMENI

JAMES JOSKUA                                                         BAMJUQU MARAH

DURU IFEANYI REMIGUS                                  NNAEMEKA INNOCENT

HYCIENTI EZEL                                                    BGOK

METAS ARTAN                                                    GODFREY KAZUMNA

MKRTCMYAN KHACHATUR                          

AROLON CUKU

ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ                                                     ΠΟΠΟΒΙΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΤΟΥΓΚΕΛΙΔΗΣ ΣΕΡΓΙΟΣ                                          ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

ΣΑΡΙΔΗΣ ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ                                        ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΗΛΙΑΣ

ΜΠΑΤΣΟΥΛΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ                                    ΙΒΑΝΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΤΖΑΡΚΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ                                       ΧΑΛΚΙΑΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ

ΒΛΑΧΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ                                          ΚΑΡΑΜΙΚΑ ΡΟΜΠΙΝ

ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ                                           ΚΑΡΠΟΥΖΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΗΣ                                     ΣΠΥΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ

ΤΣΙΓΑΡΙΔΑΣ ΝΙΚΟΣ                                             Κ.ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ

BAHOZA SPARTAK                                              HOLILI JULIANOL

ARSEN MALUSHI                                            

ORUCI ILIRSAN

ANTIL HODAI                                                      VLASHI PRENG

STAVRI LULAS                                                      MURATI KRISTAQ

ABOYBAKAR                                                         ABDOYRAMANE TRAORE

BOY GAYBOY                                                      

LU OMAR

MUNTEAL NITALI                                                  MIMITAKI

ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ                           ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ                            ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΙΣΑΜΠΕΡΙΔΗΣ ΣΤΑΘΗΣ                                    ΙΓΓΛΕΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΧΟΤΖΑ ΝΤΑΣΝΟΡ                                                ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΜΠΑΚΟΣ                                   ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΝΙΚΟΛΟΥΖΟΣ

ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΟΣ                                  ΜΑΚΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΧΙΖΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ                                                   ΣΧΡΑΜΑΝΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΜΠΕΚΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ                                                DOHERTY ANDREW

BAFOSD RAFCID                                                       MUHMARD-ASIF

MASHI MUSHIQ                                                       NGUYEN DUY TRUNG

TRAN VAN KHIEM                                                      SHAH ABRAR

EDEBOR ELUIS                                                          JAPHET ECSTASY

EMELIA CHUKWUEMEK                                        OMOREGIBE OBANOR

AMASS SMITH                                                        

UGWU OSI

JOY IDOWY                                                                 BABAR MUNIR

RUSHIT GENTIAN                                               GRZESIK MOYRIUS

STADMIL RMDZEL                                                     KOZTOSFKI ADRIAN

DOBRE VLAD IOAN                                                     GKEOUGKU BAGDAM

BOGDOM GHEORGHC                                                  MOSKOVOI VIKTOR

BENDER VITALII                                                UDALTSOV ALEKSANDR

PONOMARENKO KONSTANTIN                                 KOROTUN ANTON

TOKARIEV OLEKSANUR                                                 KACHIRIN RUSLAN

ΛΥΚΟΚΑΝΕΛΛΟΣ ΜΙΛΤΟΣ                                           ΚΑΛΑΡΙΝΗΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΜΕΞΑΣ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ                                                 ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΕΡΙΜΟΓΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ                                       ΤΣΙΧΡΙΤΖΗΣ ΚΩΣΤΑΣ

ΙΕΡΟΝΙΜΑΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ                                   ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ                                     ΚΑΟΥΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΝΤΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ                                              ΜΙΛΑΜΛΑΖΟς ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΣΑΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ                               ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

ΜΑΚΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ                                           ΚΕΡΙΜΟΓΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ                                      ΜΑΓΝΗΣΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ                                           ΡΗΓΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΠΑΠΠΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ                                                ΔΕΝΑΞΑΣ ΝΙΚΟΣ

ΜΠΑΣΡΩΤΗΣ                                                       ΚΑΛΦΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

ΤΡΙΨΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ                                          ΜΕΡΚΟΥΡΙΑΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

ΦΕΡΙΝΟΛΑ ΣΤΕΛΙΟΣ                                             ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

ΑΠΛΑΚΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ                                         ΠΟΛΥΜΕΝΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ

ΒΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ                                         ΠΕΡΛΟΥΖΗΣ ΠΟΛΥΖΩΗΣ

KHEDER ABDULA                                                   ADNAN OSMAN

IKUALA IG.                                                              SALIM GASEM

ARNESDNO ALESSANDRO                                  SPENIEAGO ANTONIO

SINOVARFAS ALVARO                                          MECO LIGOR

ΚΟΥΤΡΙΚΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ                                          ΤΣΕΚΟΥΡΠΟΥΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΒΛΑΧΟΣ ΙΟΡΔΑΝΗΣ                                              ΛΕΒΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΤΣΑΝΤΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ                                           ΣΑΝΤΙΚΙΔΗΣ ΝΤΙΝΟΣ

ΡΙΑΛΛΗΣ ΘΩΜΑΣ                                                  ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΠΥΡΟΣ

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ                        

ΣΠΑΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΝΤΟΥΡΑΜΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ                             ΝΤΟΥΡΑΜΑΣ ΜΑΡΙΟΣ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ                                           ΠΑΠΠΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΣΕΛΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ                                                  ΑΒΔΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΑΚΕΛΑΡΙΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ                               ΜΠΙΘΟΥΛΚΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΠΑΛΙΟΥΔΑΚΗΣ ΑΝΕΣΤΗΣ                                   ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΞΗΡΟΤΥΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ                                     ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΑΛΑΙΤΖΙΔΗΣ                            ΑΜΙΛΗΤΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΛΥΚΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ                                              ΤΑΜΠΑΚΑΚΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ

ΚΟΡΕΝΤΙΟΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ                                    ΚΟΥΤΡΟΜΠΙΝΑΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ                       ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

ΧΑΙΚΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ                                       ΣΤΡΑΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ

ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ                            ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΤΣΑΚΙΡΗΣ ΠΕΤΡΟΣ                                            ΚΟΚΚΑΣ ΧΑΡΗΣ

ΜΠΑΜΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ                                

ΚΙΟΥΣΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΠΑΝΤΕΛΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ                                       ΣΚΟΥΛΙΔΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΙΤΑΡΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ                                                 ΚΙΤΣΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΜΑΥΡΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ                                               ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ΗΛΙΑΣ

ΓΡΟΥΣΟΥΖΑΚΟΣ                                                             ΤΕΡΖΑΚΗΣ

ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ                                                  ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΟΛΙΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ                                               GRUM UURE GY

TZADU SALAH                                                            IBRAHEM HANY

TOPASH ALEXANDER                                                 REZART MERKOS

ΚΑΡΑΙΣΚΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ                                            ΣΤΑΥΡΟΥ ΝΙΚΟΣ

ΜΠΑΝΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ                                                ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ ΗΛΙΑΣ

ΓΚΑΓΚΑΙΔΗΣ ΔΙΟΜΙΔΗΣ                                            ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ ΜΑΡΙΟΣ

ΝΑΜΠΑΓΛΕΡΟΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ                                ΚΕΛΕΣΙΔΗΣ ΗΛΙΑΣ

ΣΠΥΡΙΔΗΣ                                                                  ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΣΑΜΠΟΥΡΟΒ ΑΛΕΞΕΙ                                      ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ                                      

LI SHENG XIAN

WU KONG YU                                                            

MENG WU TUEN

HE PING                                                                      ZHRANG ZU LUEN

IAUAGBONMWEW EMMANUEL                          

JOHN OBI

ABETISIAN RAZMIK                                                   KAHTARIA MAMUKA

NWACHUBWU CFUF STANLEY                                    BNUCERAL KAREM

BEGO KRISTIAN                                                            THANASI ANDREA

KEITA AHMET                                                                   BASA LINO

CHRIST UKUEKW                                                                POUM CONSTENW

HAHN FLORIH                                                          

IOM MARIOS MARIM

MARIAN GORNBL                                                          ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ                                              ΜΑΛΑΜΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΓΚΡΙΕΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ















Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Κείμενο του αναρχικού Νίκου Ρωμανού - Αντίστροφη Μέτρηση

Αντίστροφη Μέτρηση



    Το κείμενο αυτό δεν περιέχει ολοκληρωμένες τοποθετήσεις γύρω από τα θέματα που καταπιάνεται. Εναποθέτει δημόσια, σκέψεις, συμπεράσματα και διαπιστώσεις. Στοχεύει να δώσει τροφή για σκέψη και επιθυμία για δράση. Μέχρι την επόμενη φορά.



  Προς τους νέους συντρόφους...

  Αν κάτι μας αγχώνει και μας προβληματίζει, εκτός από τη στέρηση της ελευθερίας μας, είναι η ανησυχία για το αν η ζωή που δώσαμε και δίνουμε στον αγώνα, θα αγγίξει στον βαθμό που επιθυμούμε κάποιους.

  Αυτούς που θα αποφασίσουν πως η αναρχία δεν είναι μία παγωμένη έννοια, δεν είναι ένα ιδεολόγημα, δεν είναι προσκολλημένη με το μικρόβιο της διπλωματίας. Η δική μας αναρχία είναι εκφράσεις μιας αυθεντικής και αδούλωτης ζωής. Θα την δει κανείς στα φλεγόμενα μπουκάλια εναντίον ματατζήδων στις πορείες και στα βραδινά πεσίματα, θα την δει στους καπνούς από τις εμπρηστικές επιθέσεις, στα πεσίματα σε φασίστες και κάθε εχθρό της ελευθερίας.

  Για όσους την δείτε λοιπόν μην κάνετε τον κόπο να της μιλήσετε για ιδεολογίες, δεν θα σας απαντήσει και απεχθάνεται τον ξύλινο λόγο.

  Η γλώσσα που μιλάει, απαιτεί πάθος, τρέλα, λύσσα, φαντασία και καταστροφική διάθεση. Θα την νιώσετε να σας πλημμυρίζει όταν εξεγείρεστε βίαια. Ερωτευθείτε την και κάντε τη δικιά σας. Λιώστε τον πάγο του εγκλεισμού και ζεστάνετε τις καρδιές μας με φωτιά...





   ...Και τώρα θα μιλήσουν οι λέξεις. Λέξεις που δεν φτάνουν να περιγράψουν τις οπλισμένες αποφάσεις και αντιφάσεις μας. Όμως ακόμα και έτσι υπόσχονται, αναπολούν, προλογίζουν. Λέξεις που εκδικούνται τις οργανωμένες σιωπές του σύγχρονου κόσμου όταν συνοδεύονται από τους ήχους εκρήξεων των αντάρτικων επιθέσεων, δημιουργώντας έτσι απελευθερωμένους χωροχρόνους μέσα στη γενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει το σύστημα. Σε αυτές τις στιγμές λοιπόν δεν χωράνε ούτε μελανιές και μώλωπες για τα δελτία των 8, ούτε γρατσουνιές για υποκριτικές υπεκφυγές. Έτσι και αλλιώς τα σώματα των ανυπότακτων πάντα άντεχαν, το ξύλο, τις βρισιές, τον εγκλεισμό και τις χειροπέδες. Και αν καμιά φορά κοντοστέκονται δεν είναι από τις σφαλιάρες και τις κλωτσιές των γουρουνιών, αλλά από τα υποταγμένα βλέμματα που παραδέχονται σιωπηλά την συνενοχή τους.



    Το κρίμα δεν έχει θέση, ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα έχει. Αρέσκεται όμως στο να ποζάρει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό προκαλώντας αναπάντητα ερωτήματα στις στρατιές των τηλεηλιθίων που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν τι πραγματικά διαδραματίζεται στα σκοτάδια της αφάνειας με άγνωστους καθημερινούς πρωταγωνιστές τους απόκληρους του κοινωνικού περιθωρίου. Όσο για τους ανθρώπους της δικής μας πάστας, το στοίχημα της καταστροφής του υπάρχοντος και της υπαρξιακής ανταρσίας παραμένει ανοιχτό, για όποιον, για όσους η φλόγα της αντίστασης καίει την ματωμένη τους καρδιά.





             " Η επιλογή της ληστείας τράπεζας και οι προεκτάσεις της "


    Σειρά έχουν οι επιλογές. Να αναλυθούν, να γίνουν σαφείς και κατανοητές, να ρίξουν γέφυρες επικοινωνίας μέσω της διαλεκτικής προσέγγισης και της επαναστατικής κριτικής. Ο στόχος; Να οικειοποιηθούν από όλο και περισσότερους συντρόφους που τις κρίνουν ως γόνιμες και αποτελεσματικές πρακτικές του αναρχικού αγώνα.


    Για μένα οι ληστείες τραπεζών είναι μια διαχρονική επιλογή των επαναστατών που "ξεκλειδώνει" πολλές δυνατότητες. Κατ' αρχάς σε αποδεσμεύει από τα πλοκάμια τις μισθωτής εργασίας και τις συμβάσεις που αυτή επισυνάπτει. Απελευθερώνεται έτσι χρόνος από την καθημερινότητα σου, δίνοντας σου την επιλογή να αφοσιωθείς στα πάθη σου. Εκεί που τελειώνει η καταστροφή της χαράς αρχίζει η χαρά της καταστροφής. Ταυτόχρονα οι ληστείες τραπεζών αποτελούν και ένα αναγκαίο μέσο για να χρηματοδοτούνται πολύμορφες υποδομές του αναρχικού αγώνα με χρήματα απαλλοτριωμένα από τον εχθρό. Μιλάμε για την στήριξη αναρχικών εγχειρημάτων, αιχμαλώτων συντρόφων, αντάρτικων υποδομών. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια έμπρακτη εναντίωση στην κοινωνική ηθική της μισθωτής εργασίας και τους κοινωνικούς της ρόλους που αναπαράγει ο καπιταλιστικός κόσμος.


    Φυσικά και καμία πράξη από μόνη της δεν αποκτά επαναστατικά χαρακτηριστικά. Το υποκείμενο μέσα από τον λόγο, τα κίνητρα και τους σκοπούς του, δίνει νόημα στην πράξη και την κατευθύνει στους στόχους που αυτό ορίζει. Στην δική μου περίπτωση, η άρνηση εργασίας είναι ένα τμήμα της συγκεκριμένης επιλογής, το άλλο είναι η ενίσχυση της αναρχικής άμεσης δράσης και η επίθεση σε κράτος και καπιταλισμό μέσω του αναρχικού αντάρτικου πόλης.





                          " Σχετικά με το αναρχικό αντάρτικο πόλης "



    Το μέσο του αντάρτικου αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο στο "οπλοστάσιο" κάθε αναρχικού. Μία ένοπλη αναμέτρηση εναντίον της κυριαρχίας που αμφισβητεί στην πράξη τόσο το κρατικό μονοπώλιο στη βία, όσο και την πλασματική ανάγκη ενός μαζικού ξεσηκωμού για να δράσουμε. Η αντάρτικη δράση αναδεικνύει πως το σύστημα βάλλεται και ο μύθος της παντοδυναμίας του μπορεί να καταρρεύσει μαζί με το προσωπείο της άτρωτης μηχανής. Προκαλεί καίρια πλήγματα στον εχθρό και αποτελεί ένα μήνυμα εξέγερσης και μία ανοιχτή πρόσκληση για ανάληψη δράσης ενάντια στην καταπίεση. Σε προσωπικό επίπεδο δεν αφήνεις τον εαυτό σου να υποκύψει σκύβοντας το κεφάλι στη δύναμη του συστήματος αλλά οπλίζεσαι και επιτίθεσαι εναντίον του. Ρίσκα, αποφάσεις και συνέπειες ζυγίζονται με πολιτικά και προσωπικά κριτήρια και οδηγούν στην επιλογή. Η μάχεσαι για την καταστροφή του συστήματος η συνθηκολογείς με τις παροχές του. Μια επιλογή που συμβαδίζει με την ποιοτική εξέλιξη του αναρχικού αγώνα. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αποβάλουμε τον πολιτικό λαϊκισμό που έχει ανθίσει στους αντικαθεστωτικούς κύκλους. Ας πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα και με το όνομα τους. Είμαστε σε πόλεμο με το σύστημα, έχουμε νεκρούς, αιχμαλώτους, κυνηγημένους. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί ούτε και πρέπει να ειπωθεί ευχάριστα για να χαϊδέψει "καταπιεσμένα" αυτιά. Πρέπει να ειπωθεί όπως είναι, μία γροθιά στο στομάχι μας που οφείλουμε να τους την επιστρέψουμε στα μούτρα.
    Για όλους όσους αρνούνται την ύπαρξη μας, αποφεύγουν να συνδέσουν τις μικροπολιτικές τους με τον πολύμορφο αναρχικό αγώνα και ονειρεύονται "αυτοοργανωμένους" αναίμακτους αγώνες και μετακαπιταλιστικούς παραδείσους. Αν τους ξέραμε ήδη τους ξεχάσαμε.





                 " Λίγα λόγια για την οργανωμένη πλήξη του σήμερα "


    Ζούμε στην εποχή που τα κοινωνικά συμβόλαια παραδίδονται στις φλόγες της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού. Κατά συνέπεια το κράτος πρόνοιας και οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται μπροστά στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών.
Η αιχμή του πολιτισμού, το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα εδραιώνει την κυριαρχία του. Η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί έναν θεό που θα ανακηρυχθεί ως σωτήρας της ανθρωπότητας. Το όνομα αυτού είναι επιστήμη. Μια αυθεντία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους κοινούς θνητούς ενώ η κοινωνική αποδοχή της ετοιμάζει αναίμακτα τον καθολικό έλεγχο. Η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, η αναπτυσσόμενη τεχνοδομή του κράτους που εγκαταλείπει την γραφειοκρατία του παρελθόντος, η επιθυμία για εθελούσιο μαζικό έλεγχο από την κοινωνία, είναι μια γεύση ενός πολιτισμένου ολοκληρωτισμού. Μέσω της κυρίαρχης προπαγάνδας τα καθημερινά εγκλήματα της επιστήμης καλλωπίζονται. Με πρόσχημα την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και την ιατρική περίθαλψη. Οι προστάτες της ζωής εξυψώνουν την αξία της φορώντας τις στολές της υποκρισίας. Όταν βέβαια το κρίνουν απαραίτητο ρίχνουν τις μάσκες για να εξοντώσουν στο όνομα του δικού τους θεού (χρήμα), κηρύσσοντας τις σταυροφορίες του σήμερα.


    Οι ντετερμινιστικές θεωρίες καταρρέουν, καθώς παρά την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, οι άνθρωποι παραμένουν δέσμιοι των αναστολών τους, των φόβων τους, των κεκτημένων τους ( που όλο και μειώνονται). Δέσμιοι ενός συστήματος από το οποίο εξαρτώνται υλικά, ψυχικά, πνευματικά. Οι αντοχές λοιπόν αυξάνονται και η ταπείνωση συνεχίζεται. Στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια της εκκλησίας, στα γραφεία των αφεντικών, στην εξευγενισμένη ελεημοσύνη των ανθρωπιστικών εκστρατειών των media.

    Μια ταπείνωση που προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ οι διαχειριστές της πολιτικής σκηνής καυχιούνται για τα κατορθώματα και τον ανθρωπισμό της δημοκρατίας.


    Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν επιλέγει, απλά ακολουθεί τις επιλογές άλλων. Δεν ανησυχεί, αφήνει άλλους να το κάνουν γι' αυτόν. Δεν έχει φωνή και προτιμάει να ακούει τις φωνές άλλων. Δεν οπλίζεται, στην καλύτερη απλώς αγανακτεί. Δεν ζει απλά πείθεται πως ο εικονικός κόσμος των οθονών και των διαφημίσεων είναι η ζωή του.

 

    Οι οθόνες του σύγχρονου πολιτισμού προβάλουν πρότυπα ανθρώπων και ιδανικά εμπορεύματα μειώνοντας έτσι την απόσταση μεταξύ τους.
Άνθρωποι, εμπορεύματα και μηχανές γίνονται ένα μέσα στην δύνη του ελέγχου που εξαπλώνεται διαρκώς.
    Η μοναδικότητα του ατόμου παύει να υφίσταται και ταυτίζεται με την μετριότητα που αναλαμβάνει την ευθύνη της σιωπής. Μιας σιωπής που δολοφονεί χαμογελώντας πνιγμένη ανάμεσα στα εμπορεύματα του καταναλωτικού παραδείσου, στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ψυχιατρεία, στις "αναπτυσσόμενες" χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας.
    Η κοινή γνώμη, αυτό το άβουλο συστημικό κατασκεύασμα, βολεύεται με πρόστυχες συνήθειες και σουλατσάρει στα κρεβάτια των αφεντικών. Οι κενές γνώμες λοιπόν δεν επιδέχονται ιδεολογικές επιδιορθώσεις. 'Άλλωστε όση ιδεολογία και να πασπαλίσεις τα σκατά παραμένουν σκατά.
    Για τους ανθρώπους που σε πείσμα των καιρών αναλαμβάνουν το ρίσκο να αγωνιστούν και να ερωτευθούν παράφορα, η επίθεση ποτέ δεν θα χωρέσει σε ιδεολογικά καλούπια για να γίνει αρεστή και δίκαιη.
    Ιχνηλατώντας παρελθοντικές ιστορικές εμπειρίες αγώνα, ανακαλύπτοντας τα κοινά σημεία σύνδεσης μας με άλλους αγωνιστές, ισχυροποιούμε τα οδοφράγματα του σήμερα και οικοδομούμε την επαναστατική προοπτική του αύριο.
Να χτίσουμε μαχητικές κοινότητες αγώνα που θα διεξάγουν μετωπικό αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό.
Να χτίσουμε αναρχικές σχέσεις στο εσωτερικό μας ζώντας και προτάσσοντας την αναρχία της άγριας ελευθερίας σε χρόνο ενεστώτα.
Να τολμήσουμε και να συνεχίσουμε να τολμάμε.

10, 100, 1000 επαναστατικοί πυρήνες εναντίον της κυριαρχίας και της μαζικής υποτέλειας.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!


`` Στο σημείο που ο πόνος δεν φτάνει.
Στο σημείο που οι καταιγίδες των ουρανών ενώνονται με τις τρικυμίες της θάλασσας.
Στο σημείο που η ελπίδα αποχαιρετάει τα δάκρυα και μια υπόσχεση αρκεί.
Στο σημείο που τα ιδρωμένα από το άγχος χέρια, αγγίζουν τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα που αιώνια προσμένουν εκείνο το κάτι.
Στο σημείο εκείνο θα ξανανταμώσουμε.
Και αν μένει κάτι να ειπωθεί, ας είμαστε συνεπείς."

Τους πιο θερμούς συντροφικούς μου χαιρετισμούς σε όλους τους αναρχικούς που δεν συνθηκολογούν και διατηρούν το στοίχημα της ανατροπής ανοιχτό. Στους συντρόφους που επιλέγουν να χτυπήσουν το κράτος και το κεφάλαιο ανώνυμα, σε αυτούς που διαλέγουν ένα όνομα για να βαφτίσουν την ανταρσία τους, στους πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI-IRF), που συνεχίζουν την διάχυτη επίθεση.
Σε όλους τους αιχμαλώτους αδερφούς και αδερφές μας σε κάθε γωνιά του κόσμου που τα βράδια κοιτάνε τα αστέρια ανάμεσα από κάγκελα και συρματοπλέγματα.


Υ.Γ 1. Λίγο πριν βγει το κείμενο ενημερώθηκα για την απεργία πείνας του αναρχικού συντρόφου Κώστα Σακκά που απαιτεί την άμεση απελευθέρωση του. Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιευθεί κείμενο αλληλεγγύης στον αγώνα του συντρόφου.

Υ.Γ 2. Με το βλέμμα μου στα φλεγόμενα προάστια της Στοκχόλμης και τα πύρινα οδοφράγματα στην Τουρκία.





                                                                                 Φυλακές Αυλώνα

                                                                                  Νίκος Ρωμανός

                                                                                   Ιούνιος  2013

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Η δίκη για την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας έληξε στις 3 Απρίλη του 2013 με την καταδίκη σε μεγάλες ποινές των μελών της οργάνωσης. Η ποινή που επέβαλε το δικαστήριο ήταν 50 χρόνια κατά συγχώνευση σε καθένα από τα τρία μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.

 Η απόφαση του δικαστηρίου αντανακλά μια αντίφαση που κατά την άποψή μας παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε δίκη ένοπλης οργάνωσης. Από τη μια το δικαστήριο όφειλε να εξασφαλίσει μια μεγάλη καταδίκη για τα μέλη της οργάνωσης η οποία έχει πολιτικό νόημα και στόχευση. Από την άλλη η πολύμηνη μάχη στην δικαστική αίθουσα των μελών με το δικαστήριο και το σκεπτικό των διωκτών τους είχε ως αποτέλεσμα μεγάλο μέρος των κατηγοριών όπως ήταν διατυπωμένες στο βούλευμα να καταρρεύσουν, γεγονός που σε κάποιες περιπτώσεις ήταν αποτέλεσμα της άμεσης και σε κάποιες άλλες της έμμεσης αποδοχής από τους δικαστές των πολιτικών μας θέσεων όπως τις εκφράσαμε κατά τη διάρκεια της δίκης.Αποτέλεσμα αυτής της μάχης ήταν η τελική μετατόπιση του δικαστηρίου σε μια σειρά από ζητήματα είτε πολιτικά είτε ποινικά, μετατόπιση που καταγράφηκε πρακτικά στην απόφαση για το σύνολο των κατηγορουμένων. Είμαστε εξάλλου βέβαιοι, πως οι περισσότεροι που παρακολούθησαν αυτή τη δίκη και γνωρίζουν την ιστορία ανάλογων δικών για ένοπλες οργανώσεις, περίμενανμια πολύ πιο αυστηρότερη απόφαση.

 Η μάχη που δώσαμε ήταν πολιτική. Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της μάχης ήταν η ανάδειξη του αδιαίρετου της δίωξης και της πολιτικής φύσης της υπόθεσης σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το αδιαίρετο αν και δεν ομολογήθηκε ποτέ από τους δικαστές (πώς θα μπορούσε άλλωστε να ομολογηθεί;), έγινε αποδεκτό. Και αυτό καθόρισε την έκβαση σε μεγάλο βαθμό της δίκης και την απόφαση των δικαστών για τα μέλη, αλλά και για τους υπόλοιπους που δικάζονταν.Με άλλα λόγια, η πολιτική πίεση που ασκήσαμε στους δικαστές, τους οδήγησε σε σειρά οπισθοχωρήσεωνπου εκφράστηκε με την αποδοχή της πολιτικής φύσης της υπόθεσης, αφού αναγνώρισαν ότι μπροστά τους είχαν πολιτικά πρόσωπα. Η οπισθοχώρησηαυτή δεν αποτυπώθηκε βέβαια με την ρητή αποδοχή ότι διεξάγουν μια πολιτική δίκη, γεγονός που θα ακύρωνε τον ίδιο τους τον ρόλο και θα είχε ως λογικό επακόλουθο την παραίτησή τους και την ακύρωση της διαδικασίας. Ο τεχνητός διαχωρισμός που χρησιμοποίησαν ήταν ως γνωστό η θέση ότι «τα πρόσωπα που δικάζονται είναι πολιτικά, το ιστορικό φαινόμενο που εξετάζεται είναι πολιτικό, αλλά οι πράξεις είναι ποινικές», και αυτό ισχυρίστηκε και ο εισαγγελέας στην πρότασή του. Αυτός ο διαχωρισμός που συνιστά μεν μια αντίφαση -και παρά την απίστευτη ρηχότητά της-, διασφάλισε το καθεστωτικό πλαίσιο όπου κινήθηκε το δικαστήριο τον ενάμισι χρόνο διεξαγωγής της δίκης. Η τελική απόφαση εμπεριείχε έντονο το στοιχείο της πολιτικής οπισθοχώρησης των δικαστών η οποία ήταν αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε.Αυτό εκφράστηκε στην ακύρωση ή την μετατροπή πολλών κατηγοριών, αρκετές από τις οποίες έγιναν με καθαρά πολιτικά κριτήρια.

Καθαρά πολιτική είναι βέβαια, η απόφασητης απαλλαγής από την κατηγορία της αρχηγίας των μελών του Επαναστατικού Αγώνα και είναι πρώτη φορά που δικαστήριο αποδέχεται την οριζόντια μορφή πολιτικής οργάνωσης των αναρχικών, που αποδέχεται στην ουσία την ύπαρξη μη ιεραρχικών μορφών πολιτικής οργάνωσης, έξω, πέρα και ενάντια στην κυρίαρχη οργανωτική μορφή. Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνει και η θέση του εισαγγελέα που στήριξε τη μη ορθότητα της κατηγορίας λέγοντας πως «προέκυψε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν μια αναρχική οργάνωση, της οποίας τα μέλη εύλογο είναι εκ πεποιθήσεως να απεχθάνονται κάθε μορφής ιεραρχική εξάρτηση κι έτσι όπως οι τρεις πρώτοι κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν». Την θέση αυτή ήρθαν και στήριξαν και οι πολιτικοί μάρτυρες υπεράσπισής μας στις τοποθετήσεις τους. Πρόκειται για την ευθεία αναγνώριση όχι μόνο των τρόπων οργάνωσης και δράσης των αναρχικών, αλλά και της επαναστατικής μας στόχευσης για την ανατροπή των κυρίαρχων σχέσεων και την προώθηση ενός επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού με οριζόντιες οργανωτικές δομές σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά.
 Όλο το διάστημα της δικαστικής διαδικασίας που αφορούσε τους μάρτυρες κατηγορίας, αξιοποιήσαμε την ευκαιρία για να μιλήσουμε για όλες τις ενέργειες της οργάνωσης, να αναδείξουμε την πολιτική τους σημασία, αλλά και τη διαχρονικότητά τους, να τις τοποθετήσουμε μέσα στο ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκαν και να τις συνδέσουμε με το σημερινό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται με την παγκόσμια συστημική κρίση. Ζωντανέψαμε την ιστορία της οργάνωσης μέσα στη δικαστική αίθουσα και μετατρέψαμε την ίδια της τη δράση για την οποία το κράτος μας δίκαζε ως πολιτικό όπλο εναντίον των διωκτών μας και του συστήματος που υπηρετούν.

 Πέρα όμως από την ανάδειξη και την υπεράσπιση κάθε πολιτικής διάστασης της δράσης της οργάνωσής μας με συνεχείς τοποθετήσεις και παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, δεν αφήσαμε στη διάθεση των δικαστών χωρίς να παρέμβουμε ούτε το νομικό μέρος της δίωξης. Όπως γράφουμε και πιο πάνω, η ανάδειξη του αδιαίρετου της πολιτικής φύσης της δίκης και της ποινικής δίωξης ήταν ένα σημαντικό ζητούμενο. Με βάση αυτό το αδιαίρετο μπορέσαμε να ξεδιπλώσουμε και να αποκαλύψουμε σειρά πολιτικών σκοπιμοτήτων του βουλεύματος που στόχευαν κυρίως στην πολιτική και κοινωνική απαξίωση της οργάνωσης, της δράσης και των ίδιων των αγωνιστών. Για παράδειγμα, για εμάς η κατηγορία των εκρήξεων «με κίνδυνο για ανθρώπους» είχε την πολιτική σκοπιμότητα να στιγματίσει ως «τυφλές» τις ενέργειες και επικίνδυνες για οποιονδήποτε άνθρωπο και κατ’ επέκταση στόχευε να χαρακτηρίσει ως αντικοινωνική και επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο την δράση της οργάνωσης, αλλά και κάθε ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης, γι’ αυτό και οφείλαμε να την πολεμήσουμε.Όπως επίσης, η αποδοχή από τον εισαγγελέα -που εξέφρασε κατά την πρότασή του-του δικού μας πολιτικού ισχυρισμού πως δεν είναι «κοινωφελή ιδρύματα» οι τράπεζες, τα υπουργεία και το χρηματιστήριο που χτύπησε ο Επαναστατικός Αγώνας -θέση που λειτουργεί επιβαρυντικά για τις κατηγορίες που αφορούν τις ενέργειες- ήταν αποτέλεσμα της μακράς πολιτικής μας μάχης στη δικαστική αίθουσα και της ακούραστης επιχειρηματολογίαςμας πάνω στην ταξική, την αντικοινωνική, την εγκληματική φύση των συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών στόχων τους οποίους είχε χτυπήσει ο Επαναστατικός Αγώνας.

 Να σημειώσουμε ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο εισαγγελέας κατά την πρότασή του επικαλέστηκε τοποθετήσεις μας για να τεκμηριώσει απαλλακτικές προτάσεις -αν και κάποιες από αυτές τις αναφορές είναι διαστρεβλωμένες σκοπίμως. Το αξιοσημείωτο όμως για εμάς ήταν ότι σε πολλά σημεία του σκεπτικού του που πρότεινε απαλλαγή από κάποιες από τις κατηγορίες, είδαμε να χρησιμοποιεί το ίδιο το σκεπτικό μας ενώ κατόπιν των παρεμβάσεών μας μεγάλο μέρος του βουλεύματος κρίθηκε στο τέλος λανθασμένο, έως και γελοίο.
Το σημαντικότερο αποτέλεσμα όσων αντιπαλέψαμε ήταν η διασφάλιση κάθε διάστασης της δράσης της οργάνωσης και η ακύρωση κάθε απόπειρας σπίλωσης και στιγματισμού της. Οι υπόλοιπες διαστάσεις του κατηγορητηρίου δεν μας ενδιέφεραν στο βαθμό που δεν είχαν πολιτικές επιπτώσεις στον Επαναστατικό Αγώνα και σε εμάς ως αγωνιστές. Η πολιτική περιφρούρηση της δράσης μας από κάθε είδους πολιτικό διασυρμό που σκόπευαν οι διώκτες μας,επιτεύχθηκε.Παράλληλα διασφαλίστηκε η περιφρούρηση της ένοπλης επαναστατικής δράσης συνολικότερα.

Με κάθε ευκαιρία διαμηνύαμε στους δικαστές τη βεβαιότητά μας ότι θα μας καταδικάσουν σε δεκάδες ακόμα και εκατοντάδες χρόνια φυλακή. Η ποινή που τελικά επέβαλαν ήταν μονόδρομος γιατί αφενός δεν μπορούσαν να μην οπισθοχωρήσουν σε σημαντικά ζητήματα του κατηγορητηρίου, αφετέρου όφειλαν να διασφαλίσουν μεγάλες ποινές για τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, κυρίως ως πολιτική απάντηση του κράτους στην ανάληψη πολιτικής ευθύνης,την δημόσια πολιτική υπεράσπιση της δράσης μιας ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης και την δημόσια υπεράσπιση της ένοπλης κοινωνικής Επανάστασης.

Η κατηγορία της συνέργειας για όλες τις ενέργειες που επέβαλαν στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα δεν επιβλήθηκε με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία τα οποία ήταν ανύπαρκτα. Εξ’ άλλου ο ίδιος ο εισαγγελέας κατά την πρότασή του για την καταδίκη μας με βάση την κατηγορία αυτή για όλες τις ενέργειες, είχε επικαλεστεί καθεστωτικό νομικό που ισχυριζόταν ότι «χρειάζεται τεκμήριο για να στηριχτεί η κατηγορία αυτή και όχι ένδειξη». Το βασικότερο «τεκμήριο ενοχής» μας για όλες τις ενέργειες κατά τον ίδιο αποτυπώνεται στο σκεπτικό του σύμφωνα με το οποίο «…για την πραγματοποίηση των τρομοκρατικών ενεργειών συμμετείχαν τουλάχιστον και οι τρεις πρώτοι κατηγορούμενοι, οι οποίοι μάλιστα είναι βέβαιο ότι ετάχθησαν υπέρ της πραγματοποίησης αυτού, όπως αυτό προκύπτει από τη θέρμη, το πάθος με το οποίο υποστήριξαν ενώπιον του δικαστηρίου σας την αναγκαιότητά τους. Και λέω τουλάχιστον συμμετείχαν γιατί οι τρεις πρώτοι κατηγορούμενοι δεν είναι τυχαία μέλη της οργάνωσης. Διακρίνονται για την πνευματική τους υπεροχή, για την προηγούμενη δράση και εμπειρία και αποτελούσαν πρότυπο επαναστάτη για πολλούς από τους συγκατηγορουμένους τους. Επομένως δεν θα μπορούσε να μετράει το ίδιο η γνώμη των τριών πρώτων κατηγορουμένων με τη γνώμη των άλλων μελών, όσο δημοκρατικά κι αν συναποφάσιζαν… Αλλά η συμμετοχή στη συναπόφαση και μάλιστα ….του κύρους ειδικά του πρώτου κατηγορουμένου, είναι μια πράξη ποινικά αδιάφορη των τριών κατηγορουμένων; Δεν ενίσχυσε άλλωστε, δεν ενδυνάμωσε και δεν σταθεροποίησε την ειλημμένη έστω απόφαση των φυσικών αυτουργών να τελέσουν τρομοκρατική πράξη που αποφασίστηκε; Κατά τη γνώμη μου ασφαλώς, ναι».

Μπορεί την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο το σκεπτικό της απόφασης να μην έχει ακόμα καταγραφεί και δημοσιοποιηθεί -όταν δημοσιοποιηθεί και αν χρειαστεί θα επανέλθουμε-, όμως το σκεπτικό του εισαγγελέα είναι σίγουρα ο πυρήνας του σκεπτικού για την τελική απόφαση του δικαστηρίου. Και με βάση αυτό το σκεπτικό τα τεκμήρια ενοχής για την συμμετοχή μας με τη μορφή της συνέργειας στις ενέργειες ήταν τα πολιτικά μας χαρακτηριστικά και η πολιτική ιστορία μας.
Η καταδίκη μας για συμμετοχή με τη μορφή της συνέργειας σε όλες τις ενέργειες ήταν μια λύση που μπορούσε να υποκαταστήσει την κατηγορία της αρχηγίας -η οποία και κατέρρευσε από την επιχειρηματολογία μας κατά τη διαδικασία- και την ηθική αυτουργία των «αρχηγών» γιατο σύνολο των ενεργειών που αυτή συνεπάγεται. Όφειλαν να βρουν μια φόρμουλα για να μας καταδικάσουν για το σύνολο των ενεργειών, κρατώντας όμως μια απόσταση από υπερβολικά μεγάλη ποινή. Επίσης, αυτή η απόφαση στηρίχτηκε στην αποδοχή ενός διαχωρισμού μεταξύ των κατηγορουμένων με βάση την «βαρύτητά» τους στην οργάνωση -όπως επικαλέστηκε ο εισαγγελέας-, «βαρύτητα» που τεκμηριώθηκε με βάση την πολιτική στάση μας και μόνο αυτή.

 Στον αντίποδα μιας καταδίκης σε πενήντα χρόνια φυλακής για τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, δεν θα μπορούσαν να επιβάλλουν αυστηρότερες ποινές από αυτές που έχουν επιβάλλει στους υπόλοιπους κατηγορουμένους, την απόφαση για τους οποίους συμπαρέσυρε η συνολική μετατόπιση του δικαστηρίου ως αποτέλεσμα της συνολικής πολιτικής μάχης που διεξήγαμε. Εξάλλου επρόκειτο για τη δίκη μιας οργάνωσης που σήκωσε τα όπλα ενάντια στο καθεστώς και όπως συμβαίνει σε κάθε ανάλογη δίκη, αυτός είναι ο κύριος παράγοντας που καθορίζει τις αποφάσεις των δικαστηρίων, με την απουσία ή την ύπαρξη στοιχείων ή ενδείξεων να παίζουν μάλλον συμπληρωματικό και όχι τον βασικότερο ρόλο. Γιατί πρωτίστως αυτές οι αποφάσεις είναι πολιτικές.

Με άλλα λόγια, η πολιτική μάχη που δώσαμε αφενός διασφάλισε την περιφρούρηση της πολιτικής μας ιστορίας, την κατάρρευση πολλών κατηγοριών και τη συνολική μείωση της έντασης της κρατικής επίθεσης προς όλους τους κατηγορούμενους (όσον αφορά τα μέλη, η πιο «ρεαλιστική» θα λέγαμε απάντηση ενός δικαστηρίου που μένει ή θέλει να δηλώνει αλώβητο από την πολιτική μάχη αυτής της δίκης και θέλει να εκδικηθεί σκληρά τον πολιτικό του αντίπαλο, θα ήταν η μέγιστη δυνατή αξιοποίηση του βαρύτατου κατηγορητηρίου που έχει στη διάθεσή του ώστε να επιβάλει αρκετές εκατοντάδες χρόνια φυλακή), αφετέρου διασφάλισε μια «παραδειγματική» αντιμετώπιση για αυτούς που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για ένοπλες οργανώσεις και στηρίζουν δημόσια και με κάθε κόστος τις επαναστατικές επιλογές τους, ομολογώντας πως δεν χρειάζονται στοιχεία για μια πολύχρονη καταδίκη, ακόμα και αν αυτή είναι πολύ μικρότερη της αναμενόμενης. Μια πολύ μικρότερη ποινή για τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και μια απαλλακτική απόφαση για το σύνολο των υπολοίπων κατηγορουμένων θα σήμαινε την ακύρωση του ρόλου του δικαστηρίου ως τιμωρού μιας ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης. Από αυτό όμως τον ρόλο οι δικαστές επέλεξαν να κρατήσουν μια διακριτική απόσταση χωρίς να τον αναιρούν. Πρόκειται για μια ιδιότυπη ισορροπία που επιχειρείται για πρώτη φορά σε ανάλογη δίκη.

 Όσον αφορά το πρακτικό αποτέλεσμα μιας ποινής που υπερβαίνει τα 25 έτη είναι το ίδιο, όσα χρόνια και αν σου επιβάλουν. Το πρακτικό αποτέλεσμα για τους συγκατηγορούμενούς μας είναι διαφορετικό, αφού πρόκειται για τρεις αθωωτικές αποφάσεις και δυο καταδίκες με βάση μια κατηγορία, αυτή της συμμετοχής στην οργάνωση. Ως συμπέρασμα μπορούμε να πούμε πως το ζητούμενο για τα μέλη μιας ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης είναι πάντα πολιτικό και όσον αφορά τις ποινές.

 Τι θα γινόταν αν δεν είχαμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα και αν δεν είχαμε κρατήσει τη στάση που κρατήσαμε κατά τη διαδικασία, αν δεν δίναμε τη μάχη που δώσαμε; Κατ’ αρχήν, το σημαντικότερο όλων θα ήταν ότι το κράτος θα δίκαζε τον Επαναστατικό Αγώνα ερήμην, αφού δεν θα υπήρχε κανείς να τον υπερασπιστεί. Αποτέλεσμα αυτού θα ήταν το «ξήλωμα» της πολιτικής ιστορίας της οργάνωσης, ο διασυρμός και η ισοπέδωσή της από τον εχθρό. Το αποτέλεσμα θα ήταν η πολιτική της ήττα, η πολιτική ήττα όσων συμμετείχαμε σε αυτήν. Και αυτή η ήττα είναι βαρύτερη από κάθε άλλη απώλεια, αφού υπερβαίνει τα ίδια τα πρόσωπα που δικάζονται και αφορά την ίδια την Επανάσταση και την προοπτική της. Αυτό για εμάς ήταν ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας. Γι’ αυτό και η στάση μας συνολικά ήταν να μην αφήσουμε σπιθαμή πολιτικού εδάφους να καταληφθεί από τον εχθρό. Και πιστεύουμε πως το καταφέραμε.

 Η μάχη όμως που δώσαμε για να στηρίξουμε την ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα στο δικαστήριο, όπως προαναφέραμε, είχε αποτελέσματα που προεκτάθηκαν και στο πεδίο των ποινών. Είναι πεποίθησή μας ότι η μη ανάληψη πολιτικής ευθύνης και η απουσία του λόγου του Επαναστατικού Αγώνα στο δικαστήριο, θα είχε ως αποτέλεσμα την ισοπεδωτική αντιμετώπιση από το κράτος της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατηγορουμένων. Γιατί ένα αποτέλεσμα της ιστορίας των πολιτικών μαχών κάθε είδους είναι πως όταν ο εχθρός αφήνεται να κατακτά τις θέσεις μας -γεγονός που θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς καμία προσπάθεια από το δικαστήριο στην περίπτωση που κανείς δεν υπερασπιζόταν την ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα, ο οποίος και δικαζόταν σε αυτή τη δίκη-, καθόλου δεν δείχνει ευγνώμων με αυτή την απουσία αντιπάλου και την ανεμπόδιστη πολιτική του κατίσχυση. Το αποτέλεσμα θα ήταν να αποθρασυνθεί τελείως επιβάλλοντας και τις αντίστοιχες, κατά πολύ αυστηρότερες ποινές για την συντριπτική πλειοψηφία των κατηγορουμένων με πιο… οριζόντιο αυτή τη φορά τρόπο.

Η δίκη αυτή αποτελεί μια σημαντική σελίδα στην επαναστατική ιστορία και αυτό δεν χρειάζεται την επικύρωση από το δικαστήριο του ταξικού πολιτικού και κοινωνικού εχθρού για να γίνει κατανοητό. Δεν είναι η απόφαση του δικαστηρίου που κρίνει τη μάχη που δώσαμε και ούτε είναι αυτή ο αναγκαίος παράγοντας για την αναγνώριση της βαρύτητας του αγώνα που διεξήγαμε εντός του δικαστηρίου. Και όποιος παρακολούθησε αυτή τη δίκη, το γνωρίζει αυτό πολύ καλά.

 Όμως η ιστορία συνολικά αυτής της δίωξης, από την αρχική μας στάση και την ανάληψη πολιτικής ευθύνης έως και την απόφαση του δικαστηρίου, βοηθάει στο να βγουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα για τους επαναστάτες. Αυτές οι διώξεις καταρχήν αποτελούν πολιτικά σύνολα και ησφαιρικότητά τους ως πολιτικές υποθέσεις επιτάσσει την συνολική αντιπαράθεση με τον εχθρό σε όλα τα επίπεδα, από το οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό ακόμα και το αξιακό, αντιπαράθεση που διεξήγαμε με όλη μας τη δύναμη χωρίς να υπολογίσουμε στιγμή το κόστος. Σε αυτή τη σφαιρική αντιπαράθεση και τον πόλεμο πολιτικών θέσεων που διεξήγαμε, το κράτος έχασε μέσα από αυτή τη δίκη, καθώς κλονίστηκαν θεμελιώδεις θέσεις και αξίες του. Και επειδή όπως προείπαμε αυτή η υπόθεση αποτελούσε ένα πολιτικό σύνολο, ήταν λογικό επακόλουθο η έκβαση της πολιτικής σύγκρουσης να κρίνει συνολικά το αποτέλεσμα.

 Για τη διασφάλιση αυτής της ενότητας της υπόθεσης είμαστε πάντα σε επιφυλακή από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας και αντικρούσαμε κάθε προσπάθεια επιβολής πολιτικών διαχωρισμών, απ’ όπου κι αν προέρχονταν. Σε αυτούς τους πολιτικούς διαχωρισμούς που αντιπαλέψαμε και που η υπερίσχυσή τους θα οδηγούσε στην πολιτική αποδυνάμωση συνολικά της πολιτικής ιστορίας μας, συμπεριλαμβάνονται και οι διάφορες αφηγήσεις της ιστορίας αυτής με βάση την υποκειμενική πολιτική θέση και προέλευση του καθενός.Αφηγήσεις που έστω και εκ του αποτελέσματος μπορεί να γίνει κατανοητό πως ωφελούσαν μόνο αυτούς που τις προέβαλαν και προωθούσαν, όφελος το οποίο θα παρέμενε στενά στο επίπεδο της μικροπολιτικής, που όχι μόνο δεν είχε καμία προοπτική ενίσχυσης του αγώνα συνολικότερα, αλλά και συνέτεινε στην αποδυνάμωσή του.Αν για λόγους πολιτικής ή ηθικής αδυναμίας επιτρέπαμε την παγίωση οποιονδήποτε διαχωριστικών γραμμών στην υπόθεση τόσο εκτός όσο και εντός του δικαστηρίου, η υπονόμευση του συνόλου της πολιτικής αυτής υπόθεσης μόνο το κράτος θα βοηθούσε και αυτό θα αποτυπωνόταν σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στις ποινές.Γιατί είναι γεγονός ότι σε τέτοιες πολιτικές υποθέσεις, αλλά και γενικότερα στην επαναστατική ιστορία η προώθηση διαχωρισμών τελικά στρέφονται ενάντια και στους ίδιους που τους προωθούν. Όπως επίσης, είναι γεγονός που αποδεικνύεται και από αυτή τη δίωξη πως κάθε πολιτική μάχη προϋποθέτει μια συνεκτική, ανθεκτική στα αντεπιχειρήματα του εχθρού και σφαιρική αντιπαράθεση που αποκλείει κάθε στοιχείο ατομικών προτεραιοτήτων. Και αυτό είναι ένα συμπέρασμα που αφορά το σύνολο του αγώνα για την Επανάσταση.

 Η δίκη της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας είναι μια σημαντική σελίδα στην επαναστατική ιστορία. Και αυτή τη σελίδα την γράψαμε εμείς που αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση, που δώσαμε την πολύμηνη μάχη μέσα στο δικαστήριο υπερασπιζόμενοι με κάθε τίμημα την δράση της οργάνωσης και που τελικά πληρώνουμε τώρα το κόστος μιας μακροχρόνιας φυλάκισης και μιας χωρίς επιστροφή ζωή στην «παρανομία». Και αυτή η ιστορία δεν μπορεί ούτε να παρερμηνευτεί, και κυρίως, ούτε εκ των υστέρων -και εκ του ασφαλούς πλέον αφού η δίκη ολοκληρώθηκε- να ξαναγραφτεί από κανέναν. Όπως επίσης, δεν είναι μια ιστορία που μπορεί κανείς να οικειοποιηθεί. Εξάλλου εμείς είμαστε και θα παραμείνουμε πολιτικά παρόντες.

Με την ευκαιρία, να εκφράσουμε και την απορία μας πώς ένα μη μέλος της οργάνωσης ζητά από το συγκεκριμένο δικαστήριο το ελαφρυντικό των «μη ταπεινών ελατηρίων», ελαφρυντικό που αφορά αποκλειστικά και μόνο μέλη οργανώσεων, αφού η επιχειρηματολογία πάνω σε αυτό το ζήτημα βασίζεται στην αποδοχή της συμμετοχής στην οργάνωση αυτού που πραγματοποιεί το αίτημα και επικαλείται την πολιτική της φύση, την ιστορία και τις στοχεύσεις της;


Το σημαντικότερο συμπέρασμα από αυτή την πολιτική ιστορία είναι τελικά, ότιτέτοιες δίκες δεν αφορούν μόνο το δίκαιο της ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης που δικάζεται, αλλά κυρίως, το δίκαιο το επαναστατικό, το δίκαιο του ένοπλου αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, το δίκαιο της κοινωνικής Επανάστασης, το δίκαιο της ελευθερίας. Μιας ελευθερίας που κατακτιέται μόνο με τα όπλα.Η υπεράσπιση και η προώθηση με κάθε τρόπο αυτού του δικαίου είναι μια σημαντικότατη προϋπόθεση για την αποτελεσματική προώθηση του αγώνα συνολικότερα σε κάθε εποχή. Ιδίως όμως στη σκοτεινή περίοδο που διανύουμε-με τις κοινωνικές αντιστάσεις να λυγίζουν όχι τόσο από την κρατική και καπιταλιστική άκαμπτη στάση και αδιάκοπη επίθεση, αλλά κυρίως από την αδυναμία των δρώντων πολιτικά ατόμων να συγκροτήσουν μια συνεκτική και διεξοδική πολιτική δράση για την ανατροπή του καθεστώτος και την Επανάσταση που θα καταφέρει να προσελκύσει πολλούς περισσότερους ανθρώπους οι οποίοι πλήττονται θανάσιμα από τη συστημική κρίση, η αδυναμία να αντιστρέψουν το κλίμα της ηττοπάθειας και της παραίτησης στην κοινωνική βάση, να ακυρώσουν το φόβο και να αξιοποιήσουν την κοινωνική οργή όπου αυτή υπάρχει, να εμποτίσουν με θάρρος, να εμφυσήσουν την ελπίδα και να κάνουν με πολλούς περισσότερους ανθρώπους κοινή την επιθυμία για τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό και το γκρέμισμα της σύγχρονης τυραννίας-, αναδείχτηκε μέσα από αυτή τη δίκη πωςπροϋπόθεση για την συγκρότηση ενός επαναστατικού κινήματος ικανού να κλονίσει την καθεστωτική ισορροπία και να φέρει την ανατροπή του,είναι η προώθηση ενός συνεκτικού πολέμου ενάντια στις θέσεις, τις αντιλήψεις και τις αξίες του συστήματος παράλληλα με την προώθηση της ενότητας του αγώνα για την Επανάσταση και του δίκαιου της ένοπλης προλεταριακής αντεπίθεσης για την επίτευξή της. Αυτός πιστεύουμε πως είναι ο πολιτικός προσανατολισμός για την ανάπτυξη της επαναστατικής δράσης σε όλες τις μορφές της.

Έχοντας αυτό τον προσανατολισμό κινηθήκαμε μέσα από την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας, αυτό τον προσανατολισμό πιστεύαμε ότι έπρεπε να έχει μια ένοπλη επαναστατική οργάνωση. Αυτόν τον προσανατολισμό διατηρήσαμε και μετά την κατασταλτική επίθεση του κράτους και τις συλλήψεις μας. Αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, επιλογή που πιστεύουμε πως ήταν η μόνη που μπορούσε να μας κρατήσει σταθερούς στον πολιτικό προσανατολισμό που ήδη είχαμε, η μόνη επιλογή που σε κρατάει όρθιο στην καταστολή,η μόνη αποτελεσματική πολιτικά επιλογή για τους ένοπλους αγωνιστές. Σηκώσαμε την πολιτική κληρονομιά του Επαναστατικού Αγώνα και την αξιοποιήσαμε ως όπλο ενάντια στο σύστημα, ως όπλο αντεπίθεσης στην καταστολή. Τον ίδιο προσανατολισμό διατηρήσαμε τόσο μέσα όσο και έξω από τις φυλακές και το δικαστήριο: στα αμφιθέατρα, στους δρόμους, σε όλα όσα είπαμε και γράψαμε. Τον ίδιο προσανατολισμό είχαμε, έχουμε και θα έχουμε. Γιατί μεγαλύτερη σημασία για εμάς έχει πάντα από τη θέση που κάθε φορά βρισκόμαστε, να στηρίζουμε και να προωθούμε με όλες μας τις δυνάμεις την κοινωνική Επανάσταση. Γιατί αυτή είναι ο σκοπός που καθόριζε, καθορίζει και θα καθορίζει πάντα τις επιλογές μας.

Από την «παράνομη» ελευθερία

Πόλα Ρούπα
 Νίκος Μαζιώτης

Κείμενο του Χριστόδουλου Ξηρού


Η αντικειμενική ενημέρωση και οι Κανδυλανάπτες της εξουσίας.
            Κατά την Κ. Κανδύλη ο μεγαλοαπατεώνας Λάτσης ανήκει στην εργατική τάξη (τουλάχιστον) αφού «κατατάσσει» την επίθεση κατά των συμφερόντων του (βόμβα στο Mall) ως «τυφλό» χτύπημα που στρέφεται κατά του λαού!!!
            Παραθέτω ολόκληρη τη συνέντευξη που έδωσα στην Real μαζί με υπογεγραμμένα τα κομμάτια που φρόντισε να πετσοκόψει διότι τάχα δεν υπήρχε χώρος και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.


1.Μετά τη 17Ν έκαναν την εμφάνισή τους διάφορες οργανώσεις με τη "Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς" να έχει ως τώρα την πιο έντονη παρουσία. Πώς θα χαρακτηρίζατε τη δράση τους;
Η πρώτη διαπίστωση είναι φυσικά ότι παρά την πανηγυρική «εξάρθρωση» της 17 Ν το αντάρτικο δεν ηττήθηκε ιδεολογικά και ούτε πρόκειται να ηττηθεί, όσο θα υπάρχουν οι αιτίες που οδηγούν τους ανθρώπους σε τέτοιες επιλογές.
Τώρα, επειδή η προσέγγιση των ΜΜΕ είναι εντελώς απολίτικη και ανιστόρητη, να θυμίσω εδώ την καραμέλα που πιπίλιζαν σε κάθε ευκαιρία οι εκπρόσωποι της εξουσίας στη δίκη της «17Ν» το 2003: «Άλλο η εξόχως πολιτική δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, εσείς είστε στυγνοί δολοφόνοι - “serial killers!”».
Η αγωνία της εξουσίας είναι τελικά πάντα η ίδια: να απαξιώσει την έμπρακτη αμφισβήτησή της, το ένοπλο επαναστατικό κίνημα, με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται κάθε εποχή. Και «αναγνωρίζει» πολιτικά κίνητρα σε επαναστατικές οργανώσεις μόνο όταν κρίνει ότι πλέον δεν κινδυνεύει από αυτές.
Γι’ αυτό βλέπουμε οι αιμοσταγείς ΕΑΜβούλγαροι και οι serial killers να αποτελούν πλέον (σοβαρή) πολιτική δραστηριότητα, ενώ οι σύγχρονοι είναι «αδίστακτοι», «αιμοχαρείς» και κυρίως «χωρίς πολιτικό λόγο»!!!
Εν τέλει το διαχρονικό αντάρτικο που περνάει από γενιά σε γενιά και ειδικά σήμερα που η αναγκαιότητα της σύγκρουσης είναι περισσότερο ορατή παρά ποτέ αυτός είναι ο πραγματικός «τρόμος» της εξουσίας. Και για να αναστρέψουν το ερώτημα ποια είναι αλήθεια σήμερα η άλλη πρόταση της εξουσίας για την νεολαία.
Να φιλάνε κατουρημένες ποδιές για να εξασφαλίσουν οι ελάχιστοι τυχεροί (1 στους 3) μια θέση ανασφάλιστου εργαζομένου των 300 Ε και αυτά όποτε φιλοτιμηθεί ο εργοδότης να τα καταβάλλει.
Η ή φυγή από την χώρα, προοπτική επίσης μηδαμινή μια και οι μεταναστευτικοί παράδεισοι της δεκαετίας του 60 δεν υπάρχουν πια.

2.Κάποιοι αναφερόμενοι σε αυτές τις οργανώσεις μιλούν για "τυφλή τρομοκρατία", για χτυπήματα που ούτε οι ίδιοι που τα προκαλούν μπορούν να προβλέψουν τα αποτελέσματα τα οποία ούτως ή άλλως φαίνεται να μην τους ενδιαφέρουν. Κατά πολλούς αυτό τους διαφοροποιεί από τη 17Ν.

Η πολιτική στόχευση μιας οργάνωσης, το ποιους δηλαδή θέλει να «τρομοκρατήσει», καθορίζει ποιοτικά και τα «χτυπήματα».
Ποτέ, λοιπόν, μια οργάνωση που θέλει το επαναστατικό πρόσταγμα να υιοθετηθεί από τους πολλούς, δεν θα χτυπούσε τον λαό, στον οποίο εν τέλει απευθύνεται.
Τα «τυφλά» χτυπήματα είναι ίδιον των φασιστών και των παρακρατικών που θέλουν στην πραγματικότητα να τρομοκρατήσουν τον λαό (π.χ. Πιάτσα Φοντάνα στην Ιταλία ή στα καθ’ ημάς κινηματογράφος «Ελλη» κ.ά.).
Αλλά αυτοί που κατ’ εξοχήν μετέρχονται τα «τυφλά» χτυπήματα είναι φυσικά οι τρομοκράτες με τα κολάρα: οριζόντια περικοπή μισθών - συντάξεων που οδηγεί μαζικά στην εξαθλίωση, διάλυση της παιδείας που θα μας μετατρέψει σε λαό αγράμματων, η καταδίκη ανθρώπων σε θάνατο από έλλειψη φαρμάκων - θέρμανσης, είναι απτά παραδείγματα τυφλής τρομοκρατίας και βίας.
Όσο γι’ αυτό που «διαφοροποιεί» τις σημερινές αντάρτικες οργανώσεις από παλαιότερες, είναι κυρίως η διαφορά συνθηκών (εποχής).


3. Η οικονομική κρίση έχει πλήξει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Συνεχώς λαμβάνονται μέτρα που αλλάζουν τη ζωή των περισσοτέρων. Θεωρείτε ότι η κοινωνία έχει αντιδράσει όπως θα έπρεπε έως τώρα σε αυτά τα μέτρα;

Η μέχρι τώρα αντίδραση της κοινωνίας στη λαίλαπα που την έχει πλήξει είναι από ανεπαρκής έως ανύπαρκτη. Η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει κατά κύριο λόγο τη «φυσική ηγεσία», τα κόμματα δηλαδή -ιδίως της Αριστεράς- και τα συνδικάτα που δεν μπορούν και, κυρίως, δεν τολμούν να σηκώσουν το βάρος μιας σύγκρουσης.
Με νερόβραστες παρελάσεις και λιτανείες, με αδιέξοδες απεργίες, που δεν έχουν κανέναν στόχο και καμία κλιμάκωση, και γενικά με αποτυχημένες πρακτικές του παρελθόντος «αντιδρούν» σε μία εντελώς νέα κατάσταση, που, σαν τέτοια, απαιτεί καινούργια εργαλεία ανάλυσης, αλλά και καινούργιους τρόπους αντίδρασης.
Δεν εξαιρείται των ευθυνών της και η «πνευματική» ηγεσία που σιτίζεται αποκλειστικά στο πρυτανείο και η μόνη της έννοια είναι να περισώσει τα κεκτημένα.
Ανεπαρκείς και φοβισμένοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που όφειλαν να είναι μπροστάρηδες στη σημερινή συγκυρία, δεν τολμάνε ούτε αυτό που έκανε ο αστός Παπανδρέου το ’65 με το «1-1-4», όταν κατέβαζε καθημερινά στον δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες λαού και οδήγησε σε μια νικηφόρα σύγκρουση.
Με τις στάσεις της και τις επιλογές της, η ευνουχισμένη Αριστερά και τα συνδικάτα των κολαούζων της εξουσίας προσπαθούν να μας πείσουν ότι η λύση θα προέλθει από μία απαξιωμένη Βουλή-Ναό της διαπλοκής, του κουκουλώματος και του ρουσφετιού.
Ίδια και απαράλλαχτη η στάση όλων όσοι βρίσκονται στο κοινοβουλευτικό μαντρί, είτε ανήκουν στο «συνταγματικό τόξο» είτε στο «αντισυνταγματικό βέλος»! Από τη μία, αυτοί που για να εξασφαλίσουν τη διάσωση των τραπεζών ψηφίζουν τη διάλυση και το ξεπούλημα της χώρας και είναι φυσικά οι πρώτοι υπεύθυνοι-υπόλογοι. Από την άλλη, αυτοί που «αντιπολιτεύονται» με άσφαιρες διακηρύξεις και διάφορες αρλούμπες περί «επαναδιαπραγμάτευσης» (καλύτερες συνθήκες σφαγής)!
Δεν έχουν καμία επαφή με τα τεράστια προβλήματα της κοινωνίας και φυσικά δεν πρόκειται να αποτελέσουν λύση.
Η απουσία όλων από την πραγματική ζωή είναι τόσο φανερή που, στην αφωνία, οι άναρθρες κραυγές του συρφετού της Χρυσής Αυγής φαντάζουν σαν πρόταση! Δεν υπάρχει διαχείριση της κρίσης, παρά μόνο ανατροπή.
Μόνοι θα δημιουργήσουμε την πρόταση, αφού οι άλλοι αρνούνται ή δεν είναι ικανοί.
Αυτοί που θα «κινήσουν» για άλλη μια φορά την ιστορία θα είναι οι στρατιά των ανέργων και οι νεολαία που δεν υπάρχει στους σχεδιασμούς κανενός από τους υπάρχοντες ξοφλημένους πολιτικούς σχηματισμούς.
Οι νέοι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και όχι οι μισοί – βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν σκύψει το κεφάλι, αρκούμενοι στους μεσοκοπημένους μισθούς τους και τα πετσοκομμένα δικαιώματα και που αν του ζητηθεί θα πέσουν και στα γόνατα, προκειμένου να υπερασπισθούν έναν τρόπο ζωής που έχει ήδη αποθάνει αλλά δεν το έχουν πάρει χαμπάρι.  



4. Πως βλέπετε την κινητοποίηση των αρχών στη σύλληψη προσώπων που χρωστούν στο κράτος ή τις προφυλακίσεις προσώπων που προέρχονται από την πολιτική που έχουν δημιουργήσει μια - χαρακτηριζόμενη- VIP αίθουσα στον Κορυδαλλό;

Δικαιοσύνη δεν νοείται χωρίς να λογοδοτήσουν όλοι όσοι άπλωσαν τα ξερά τους στη δημόσια περιουσία και, κυρίως, χωρίς να επιστραφούν τα ληστευθέντα.
Οπότε, είναι φανερό ότι πραγματική δικαιοσύνη θα αποδοθεί μόνο μετά τη σύγκρουση, την ανατροπή και την εκδίωξη όλων αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα. Η τωρινή «κινητοποίηση» των Αρχών έχει διττή στόχευση:
 Αφενός τη συγκάλυψη της προκλητικής ατιμωρησίας των πολιτικών με το εξωφρενικό δόγμα της «απόδοσης δικαιοσύνης διά αντιπροσώπου» (έριξαν κλήρο, ποιος - ποιος θα φαγωθεί)!
Αφετέρου, η σύλληψη ορισμένων «λαγών» πιστεύουν ότι θα λειτουργήσει ως προπέτασμα καπνού για την επέλαση που μεθοδεύουν κατά του λαού, για τον οποίο ετοιμάζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τέλος η λεγόμενη VIP πτέρυγα είναι εφεύρημα των τσαρλατάνων των καναλιών, αφού στην πραγματικότητα «στεγάζει» τους ανεπιθύμητους ακόμη και στους κρατούμενους του Κορυδαλλού, χουντικούς – μπάτσους – δικαστές - πολιτικούς – χρυσαυγίτες κλπ. (πτέρυγα προστασίας).