ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ * ΑΓΡΙΝΙΟ

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΚΑΘΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΜΑΤΩΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΙ!

Μικροφωνική Αντιπληροφόρησης Ηγουμενίτσα 24/5/2012


Χθες πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση του ΔΣ του Τει Ηπειρου, του οποίου το Τει Ηγ/τσας είναι παράρτημα. Κεντρικό θέμα ήταν για ακόμα μία φορά η κατάληψη Κελί της Ελευθερίας.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1396407

Έγινε πρόταση από το ΔΣ, να παραχωρηθεί η πάνω σειρά κελιών στους φοιτητές, να φτιαχτούν και να οριστεί επιτροπή που θα θέτει τα κριτήρια για το ποιός θα μείνει.
Ηδη όμως φοιτητές μένουν σε κελιά, μετά από την κατάληψή τους.
Σκοπός τους όπως παραδέχονται, καθώς δέχονται πιέσεις από το υπουργειο παιδειας, είναι να εκκενωθούν οι κατειλημένοι χώροι και ειδικα το κελι της ελ.
Προσπαθούν να διχάσουν τους φοιτητές, παραχωρώντας τα πάνω κελια στα οποία βρίσκεται και η κατάληψη, για να μας κανουν να αποχωρήσουμε.
Αυτό που τους δόθηκε να καταλάβουν είναι οτι ακόμη και ο φοιτητικός συλλογος είναι στο πλαι μας, αφού η αναξιοπιστία απέναντι στα θεσμικά αυτά πρόσωπα έχει φτάσει πολύ μακρυά...
περισσότερες πληροφορείες εντός ολίγων ημερών.
Αρχίζουμε με μία μικροφωνική αντιπληροφόρησης στους δρόμους της πόλης και βλέπουμε...


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΕΛΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ Β. ΠΑΛΑΙΟΚΩΣΤΑ, Π. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, Β. ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ


ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

 «Αποκαλείται ημάς κακούργους, αλλά τι είναι εκείνοι, οίτινες τα ιερώτερα του ανθρώπου αισθήματα εμπαίζουσι και εμπορεύονται; Εκείνοι οίτινες υποκρινόμενοι τους ευσεβείς και θρήσκους ληστεύουσι τους ανθρώπους; Είναι τέρατα της φύσεως, είναι αληθώς κακούργοι, είναι εκτρώματα της εκτρωματικής κοινωνίας. 
Ημείς, οι λησταί, μη παραδεομένοι την κοινήν απάτην θα καταδείξουμε την πλάνην των φρονούντων ταύτα, ουχί επιθυμούντες να καινοτομήσωμεν, αλλά χαριζόμενοι εις την αλήθειαν.»
Δ. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ 1861

Όσο η καταλήστευση των ανθρώπων και της φύσης από το κράτος και το κεφάλαιο είναι κανόνας στην κοινωνία…
Όσο βιομήχανοι, τράπεζες, πολυεθνικές και αφεντικά συνεχίζουν να θησαυρίζουν, δολοφονώντας σε εργατικά ’’ατυχήματα’’ και εξωθώντας σε αυτοκτονίες εργαζομένους απολύοντας τους ή βγάζοντας τα σπίτια τους στο σφυρί…
Όσο μπάτσοι και δικαστές συνεχίζουν να περιφρουρούν το εγκληματικό έργο των αφεντικών τους…
Τόσο η συνείδηση της κοινωνίας οξύνεται στην κατεύθυνση της απαλλοτρίωσης… της επανοικειοποίησης του κοινωνικού πλούτου. 
Τόσο η κοινωνία θα συνεχίσει να αντιστέκεται σε οποιοδήποτε μέρος, με κάθε μέσο, που μπορεί να πλήξει τους εξουσιαστές και να προωθήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και την απελευθέρωση του ανθρώπου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ Β. ΠΑΛΑΙΟΚΩΣΤΑ, Π. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, Β. ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ 

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ-ΕΣ ΑΠΟ ΑΡΤΑ
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ, ΑΓΡΙΝΙΟ

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Κομμένο Άρτας - Δίστομο - Kαλάβρυτα - Αγρίνιο (Αγία Τριάδα-εκτέλεση 120 αγωνιστών)…





 Η αναφορά είναι σε μαρτυρικά χωριά όπως το Κομμένο, χωριό στην Άρτα, όπου σφαγιάσθηκαν εκατοντάδες κάτοικοι από τους ναζί στις 12 Αυγούστου το 43΄, όπως και το Δίστομο με την εκεί σφαγή να αποτελεί ένα παγκόσμιο ιστορικό σημείο φρίκης της ναζιστικής θηριωδίας. Επίσης τονίζεται η   εκτέλεση των 120 αγωνιστών που εκτελέσθηκαν στην Αγία Τριάδα , περιοχή στο Αγρίνιο,  όπως και στη σφαγή στα  Καλάβρυτα..
Το πέρασμα των ναζιστών από την Ελλάδα άφησε εκατοντάδες καμένα χωριά και εκατομμύρια  δολοφονημένους πολίτες. Παρόλη τη βία και τη φρίκη τους οι ναζιστές θα ηττηθούν  μέσα από μία μοναδική αντίσταση που συνδέθηκε με ένα πόλεμο αντίστασης που είχε ξεσπάσει παντού.  Η ίδια προοπτική θα πρέπει να ανοιχθεί και σήμερα .
Οι σημερινές συνθήκες επιβίωσης των ευρωπαϊκών, κυρίως,  κρατών επιβάλλουν την επιστροφή των ναζιστών στην σύνθεση  της εξουσίας. Η Ελλάδα δεν είναι απλά ένα οικονομικό πείραμα,  αλλά μία συνολική πρόταση της προοπτικής  του ευρωπαϊκού υπέρ_κράτους.
Ο τρόμος των κοινωνιών δεν είναι εύκολη υπόθεση, οι μπάτσοι,  τα ΜΜΕ, τα διεφθαρμένα και παρωχημένα αστικά κώματα  θα πρέπει να συμπληρωθούν από τις παρακρατικές συμμορίες του Κράτους, την αιχμή του δόρατος του φιλελευθερισμού που είναι ο φασισμός. .  Στην Ελλάδα αυτό και έχει  αποφασιστεί και θα πρέπει να θεωρείτε δεδομένο,   η προηγούμενη  “άτυπη” σχέση φασιστών – εξουσίας θα επισημοποιηθεί, ουσιαστικά και τυπικά. Οι εκλογές θα παίξουν (και) αυτό το ρόλο.
 Οι φασίστες ήταν πάντα μία από τις πιο σταθερές του συστήματος. Είναι δεδομένη η αμέριστη  στήριξη στους φασίστες – ναζιστές  της Χρυσής Αυγής από το ίδιο το κράτος, τους επιμέρους μηχανισμούς(πχ αστυνομία- δικαστική εξουσία κλπ)και την οικονομική ελίτ(ΜΜΕ-εφοπληστές , ΣΕΒ,  κλπ)  
Η φρίκη των φασιστών – ναζιστών της Χρυσής Αυγής θα εμπλουτίσει περαιτέρω την πολιτική αλητεία της εξουσίας, τονώνοντας ακόμη περισσότερο τα βίαια και αντικοινωνικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου ελληνικού κράτους …

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ –ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΑΡΤΑ, ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ, ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ τους ΦΑΣΙΣΤΕΣ σε ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ


                   Αναρχική συλλογικότητα της εφημερίδας «Γκιλοτίνα»

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

ΑΝΤΙΕΚΛΟΛΙΚΗ ΑΦΙΣΑ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΩΡΟ ΟΥΛΑΛΟΥΜ (Χαλκίδα)





ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Εκλογές: Το παζάρι της ματαιοδοξίας και των συνειδήσεων
Π. Κροπότκιν

Ψήφος σημαίνει συνενοχή, σημαίνει ''πάρε το μαχαίρι πασά μου να με σφάξεις''


Το εκλογικό καρναβάλι στήθηκε. Τα λόγια, οι υποσχέσεις, οι δήθεν προτάσεις, οι θεατρινισμοί, οι πλειοδοσίες, ίδια όπως και πριν από τη λεγόμενη κρίση. Η κατάσταση που βιώνουμε είναι τραγική γιατί απέναντι στη λεηλασία της ζωής μας οι λύσεις που διαφημίζονται αποτελούν μέρος του προβλήματος. Τα διάφορα ψευτοδιλήμματα που μας επιβάλλουν – μνημονιακοί/αντιμνημονιακοί, ευρώ/δραχμή, έθνος/ξένοι– ουσιαστικά δεν αμφισβητούν τη δομή του πολιτικού και καπιταλιστικού συστήματος το οποίο ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση.  Όλοι τους αυτοπαρουσιάζονται σα σωτήρες με έτοιμη τη λύση, κανείς τους όμως δεν τολμάει να αποκαλύψει την απάτη: τον αποκλεισμό των πολιτών από τις αποφάσεις. Το πολιτειακό καθεστώς ενώ αποδείχτηκε σάπιο και αναξιόπιστο δεν αμφισβητείται από τους κομματικούς μηχανισμούς γιατί στην ουσία τροφοδοτούνται από αυτό,  από αυτό ζουν. 

Το μεγάλο ψέμα και σε αυτές τις εκλογές είναι η λέξη δημοκρατία. Αν δημοκρατία σημαίνει ότι ο λαός αποφασίζει, ότι ο λαός είναι κυρίαρχος, αυτό που βιώνουμε  σίγουρα δεν είναι δημοκρατία. Η αλήθεια είναι ότι στις εκλογές δεν αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας αλλά εκχωρούμε την ικανότητα της απόφασης σε κομματικούς μηχανισμούς που αποφασίζουν ανεξάρτητα από εμάς και συνήθως εναντίον μας. Τα λόγια τους συνήθως είναι υποκριτικά γιατί οι δομές που εξυπηρετούν όταν ανεβαίνουν στην εξουσία  απαιτούν διαφορετικές πράξεις. Εξάλλου τα κόμματα είναι ιεραρχικοί μηχανισμοί που αναπαράγουν στο εσωτερικό τους τον αποτυχημένο και άδικο τρόπο οργάνωση των κοινωνιών μας. Η κομματοκρατία είναι μία από τις αιτίες της σημερινής παρακμής.

Οι κυρίαρχες εξουσίες με το πρόσχημα των εκλογών προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο  δίνοντας δήθεν τη δυνατότητα της επιλογής στον ''κυρίαρχο'' λαό να διαλέξει αυτούς που θα τον κυβερνούν. Στην ουσία είναι όλοι τους υποκριτές και λαοπλάνοι γιατί η κατάσταση δεν είναι ζήτημα προσώπων αλλά αφορά το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που ρημάζει τις ζωές μας και το οποίο χρειάζεται ριζικό μετασχηματισμό. Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα  δεν είναι υπερβολή να πεις ότι οι καιροί, περισσότερο από ποτέ, απαιτούν μια επανάσταση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Μια ριζική αλλαγή δηλαδή της κοινωνικής οργάνωσης αλλά και των μεταξύ μας σχέσεων που θα βασίζονται και σε ένα νέο ήθος.
Γι' αυτό κι αυτή τη φορά η συμμετοχή στις εκλογές τους είναι συνενοχή. Δίνει την ψευδαίσθηση δύναμης  και συμμετοχής στους υποταγμένους, στην ουσία όμως  νομιμοποιεί  την αρπαγή της ικανότητάς τους να συναποφασίζουν για την κοινή ζωή. Η συμμετοχή στις εκλογές είναι αυτοεγκλωβισμός, είναι η αυταπάτη της συμμετοχής.

Αυτό που προτείνουμε όμως δεν είναι η αδιαφορία εκείνων που απέχουν από τις εκλογές λόγω ωχαδερφισμού ή απάθειας. Η δική μας εκλογική απεργία είναι μια ενεργητική πράξη γιατί αποτελεί μέρος μιας εναλλακτικής πρότασης γύρω από τα ζητήματα του δημόσιου χώρου, η οποία βασίζεται στην αυτοοργάνωση και την άμεση διαχείριση των δημόσιων αγαθών με στόχο τη δημιουργία πραγματικά αυτόνομων κοινοτήτων. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η μόνη πολιτική δράση που έχει πραγματικά νόημα είναι εκείνη που προωθεί τη συμμετοχή όλων στα κοινά. Η κοινωνική οργάνωση, η παραγωγή και η διανομή του πλούτου, η φροντίδα των πόλεων μέσα στις οποίες ζούμε, η άσκηση των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, ο σεβασμός του φυσικού περιβάλλοντος, είναι πολύ σημαντικά πράγματα για να εκχωρούμε την ικανότητα της απόφασης σε μια μειοψηφία δήθεν ειδικών. Πρέπει να βγούμε από την απάθεια και να διεκδικήσουμε τη συμμετοχή μας για ό, τι αφορά τη ζωή μας. Πρέπει να διεκδικήσουμε ένα δημόσιο χώρο στον οποίο θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι ισότιμα, έξω όμως από τις κομματικές ιεραρχίες και τους κρατικούς οργανισμούς. Πρώτο μας μέλημα πρέπει να είναι η δημιουργία αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων μέσα στις πόλεις που ζούμε που θα οικοδομούνται στους αντίποδες της κυρίαρχης πολιτικής προτάσσοντας ένα διαφορετικό τρόπο κοινωνικής οργάνωσης εδώ και τώρα: συνελεύσεις γειτονιάς που προάγουν την αυτοπαραγωγή, αλληλέγγυες ανταλλαγές προϊόντων και υπηρεσιών, κατασκευή δικτύων αλληλοβοήθειας και κυρίως δημιουργία συλλογικοτήτων βάσης και αγώνα στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας (συνοικιακά συμβούλια, λαϊκές συνελεύσεις, εργατικά συμβούλια, σωματεία βάσης).

Η δική μας πρόταση απαιτεί την υπεύθυνη συμμετοχή του καθενός, για να οικοδομήσουμε την ελευθερία και την ισότητα μέσα σε πνεύμα αλληλεγγύης. Η πρόταση μας δεν είναι ουτοπική γιατί μπορεί να εφαρμοστεί εδώ και τώρα αρκεί να το θέλουμε. Οι συνελεύσεις των πλατειών του καλοκαιριού του 2011 άνοιξαν ένα ρήγμα και έδειξαν ένα δρόμο πάνω στον οποίο θέλουμε να βαδίσουμε. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τους πολιτικάντηδες της αριστεράς ή της δεξιάς  και από το σάπιο πολιτικό σύστημα που εξυπηρετούν. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας με συλλογικό και αυτόνομο τρόπο.




ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ
Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,  ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ







ΟΥΛΑΛΟΥΜ Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος







oulaloum.xalkida@gmail.com

ΨΗΦΟ ΨΑΧΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ


Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Κείμενο με αφορμή την πρωτομαγιά και τις εκλογές από τον εργαλειοφόρο / Πάτρα


 Κατεβάστε το κείμενο σε μορφή pdf
Η παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού της τρέχουσας περιόδου που έχει ως απάντησή της (από την πλευρά των δυνάμεων του κεφαλαίου) την αναδιάρθρωση, έχει διαχυθεί σε όλες τις πτυχές των κοινωνικών σχέσεων. 300 ευρώ βασικός μισθός (στην καλή περίπτωση) εν ολίγοις που δεν φτάνει ούτε καν για να επιβιώσεις και ραγδαία αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας. Μέσα σε όλα αυτά, η καπιταλιστική κυριαρχία θέτει τα ερωτήματα που θέλει, και ζητάει τις συγκεκριμένες απαντήσεις που έχει η ίδια φτιάξει για αυτά τα ερωτήματα. Εμάς τους από κάτω θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι δικές μας απαντήσεις.
«Συναίνεση Η Χρεοκοπία»
Ακόμα και αν δεχόμασταν την κρίση ως αποτέλεσμα κακών διαχειριστικών επιλογών, δεν θα αναθέταμε τη λύση στους ίδιους ανθρώπους που την δημιούργησαν. Είναι φοβερό το πόσοι αυτοαναγγέλθηκαν «επίδοξοι σωτήρες της χώρας» την τελευταία περίοδο. Ένας από αυτούς, ο Βενιζέλος, γιάπης και πρόσωπο του διεθνούς κεφαλαίου, έκανε σαφές το σκεπτικό της κυριαρχίας ευθύς εξαρχής. Ή μαζί μας ή εναντίον μας. Την πρώτη επιλογή, άθελα ή ηθελημένα, τη ζούμε από το 2008.Είναι επιλογές που γίνονται για την διατήρηση του συστήματος. Μια πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, άρα και στην εφαρμογή των μέτρων της τρέχουσας αναδιάρθρωσης, μπορεί ενδεχομένως να παράξει οξυμμένες συνθήκες και δυναμικές, που να θέσουν το ζήτημα του ξεπεράσματος αυτού του συστήματος. Καμία φράξια του παγκόσμιου κεφαλαίου δεν μπορεί να το ρισκάρει αυτό και δεν θα το αφήσει να συμβεί, ακόμη και αν γίνονταν κάθε μέρα εκλογές. Εν ολίγοις, το δίπολο συναίνεση ή χρεοκοπία μετατρέπεται στο μονόδρομο των μνημονίων και του καπιταλισμού το οποίο για εμάς τους από κάτω σημαίνει εξαθλίωση, υποταγή, πείνα.
Καμία εκλογική αυταπάτη.
Όλα τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια σίγουρα έχουν αναλογιστεί για το πώς θα αναχαιτιστεί η επίθεση που εξαπολύουν τα ντόπια και υπερεθνικά αφεντικά απέναντι στο παγκόσμιο προλεταριάτο. Θα ήμασταν είτε αφελείς, είτε ψηφοθήρες για να προτάξουμε την ψήφο στις «δυνάμεις του αντί-μνημονίου». Οι επερχόμενες εκλογές έχουν προφανώς ιδιαίτερη πολιτική σημασία στο τώρα γιατί καλούν τον κόσμο στο να συμπυκνώσουν 2 περίπου χρόνια αγώνων σε μία ψήφο. Τα σκηνικά είναι έτοιμα για αυτό το θέατρο του παραλόγου το οποίο έχει παιχτεί χιλιάδες φορές όμως όχι με ένα τόσο σημαντικό ιστορικό φόντο μεταπολιτευτικά. Οι εκλογές έχουν βαρύνουσα σημασία γιατί διαμέσου αυτών, η αστική πολιτική εξουσία επιδιώκει να ανακτήσει την «κοινωνική νομιμοποίηση» της. Η μετεκλογική πραγματικότητα θα στολιστεί από την αύξηση της καταστολής, την αναβάθμιση των μεθόδων ελέγχου και χειραγώγησης του κοινωνικού σώματος, από την εξάλειψη ενοχλητικών κοινωνικών συμπεριφορών ή ταυτοτήτων (μετανάστες, άστεγοι, άνεργοι, κουκουλοφόροι κ.ο.κ.). Στοιχεία αυτής της πραγματικότητας προεικονίζονται και προεκλογικά με κινήσεις όπως η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, η συμπερίληψη της κατοχής αντί-ασφυξιογόνας μάσκας στον τρομονόμο, η μετατροπή δίωξης καταληψιών δημοσίων χώρων σε αυτόφωρη διαδικασία. Η κατάσταση εξαίρεσης (ή επίσημα εκτάκτου ανάγκης) στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό κράτος από το 2010 επί παπανδρέου (διάγγελμα στο καστελόριζο) δεν φαίνεται να αποσύρεται, αλλά τελικά να βαθαίνει μετά τις εκλογές δημιουργώντας ολοκληρωτικές τομές στην παραδοσιακή αστική δημοκρατία. «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα τις είχαν καταργήσει» έλεγε κάποτε ο γερό-Μάρξ και αυτή η θέση μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Αυτό που μπορούμε να προτάξουμε εμείς από την σκοπιά μας είναι η δημιουργία, η συνέχεια και η όξυνση όλο και περισσότερων χειραφετημένων αγώνων οι οποίοι θα ορίσουν από μόνοι τους τα περιεχόμενα, τα μέσα και τις στρατηγικές απεγκλωβισμού μας (ως τάξης και όχι ως έθνους-κράτους) από την κατάσταση που ζούμε.
Οι Γερμανοί δεν μας κάνουν κουμάντο.
Είναι πολύ βολικό για τους εξουσιαστές μας να μετατοπίζουν το ζήτημα της κρίσης σε εθνικό θέμα. «Παντού είναι Ελλάδα» έχουν πει κάποιοι γερμανοί σύντροφοι και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία δεν απέχουν από την ελληνική περίπτωση και μάλιστα χωρίς τρόικες, ΔΝΤ και λοιπούς μηχανισμούς στήριξης. Μέσα στην τρέχουσα ιστορική περίοδο είναι λογικό να υπάρχουν ανταγωνισμοί σε επίπεδο εθνικών οικονομιών αλλά ακόμη και μεταξύ φραξιών του κεφαλαίου της ίδιας χώρας για το ποιος θα επικρατήσει στον καινούριο κύκλο συσσώρευσης του μέλλοντος (αν κάτι τέτοιο προλάβει να υπάρξει). Επίσης, οι επιλογές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προφανώς έπληξαν την αυτονομία της μορφής έθνος-κράτος, παρόλαυτά, αυτό είναι μία διαδικασία που συντελείται από το ’80 μέχρι σήμερα (όταν οι παγκόσμια αγορά και κυβερνήσεις ακολούθησαν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης που είχε ως αποτέλεσμα την παγκοσμιοποίηση) και ποτέ δεν είχε γνωρίσει την αποδοκιμασία ιδιαίτερα των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων (δεν διαμαρτυρήθηκαν και πολλοί από αυτούς όταν το ελληνικό κράτος μπήκε στην ΕΕ, μάλλον καλοπιάνονταν με το ότι «εκσυγχρονίζονται» και είναι «ευρωπαίοι» πια. Το μεγάλο πρόβλημα στα παραπάνω είναι όταν κομμάτια των από κάτω παίρνουν μέρος με κάποια φράξια των αφεντικών. Αυτό παράγει αντεπαναστατικά περιεχόμενα και πολλές φορές στρώνει τον δρόμο για όλο και πιο πολύ ολοκληρωτισμό, κοινωνικό κανιβαλισμό και εξαθλίωση.
«Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ο φόβος» G.F.Hegel
Η αστική πολιτική εξουσία παίζει το διαχειριστικό παιχνίδι της τρέχουσας περιόδου βασισμένη στη δημιουργία και τη διαχείριση του φόβου. Παντού προκύπτουν εσωτερικοί εχθροί του έθνους με τα σκοτεινά τους σχέδια ενάντια στη δημοκρατία και την εθνική ομοψυχία, αλλά και εξωτερικοί εχθροί όπως το γερμανικό κράτος (το ότι υπάρχει ένα γερμανικό προλεταριάτο στα ίδια σκατά με μας δεν πολυαναφέρεται βέβαια). Το πλήθος των διαχωρισμών που επιβάλλουν σε εμάς τους από κάτω μας αποπροσανατολίζει. Αυτός κλέβει, ο άλλος είναι δημόσιος υπάλληλος, ο επόμενος είναι κουκουλοφόρος-ασφαλίτης κτλ. Φόβος να αγωνιστείς, φόβος να απεργήσεις, φόβος μη χάσεις τη δουλειά σου, φόβος μη δεν βρεις ποτέ δουλειά, παντού φόβος. Σε ένα τρομοκρατημένο κοινωνικό σώμα είναι εύκολο να επιβάλεις ότι θες και αυτό το γνωρίζουν καλά αυτοί που ασχολούνται με την εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Οι μετανάστες ξανά στο προσκήνιο.
Ένα χρόνο μετά την απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών στην Υπατία (και την πρωτοφανή κατασταλτική επιχείρηση μεταφοράς τους από τη Νομική) οι μετανάστες εμφανίζονται ξαφνικά στο δημόσιο λόγο. Ενορχηστρωμένα τα ΜΜΕ τους παρουσιάζουν σαν την κύρια αιτία κάθε πιθανού κοινωνικού προβλήματος. Ο αποδιοπομπαίος τράγος λοιπόν σήμερα έχει βρεθεί και είναι οι μετανάστες και έχουν την ανάλογη αντιμετώπιση που είχαν οι Εβραίοι από τους ναζί σε μία παρόμοια ιστορική περίοδο (κρίση του ’29, εθνικοσοσιαλισμός στη γερμανία). Οι πρώτος άξονας που στηρίζεται η ρητορική της στοχοποίησης των μεταναστών είναι ο οικονομικός. Οι μετανάστες ευθύνονται για την ανεργία επειδή μας παίρνουν τις δουλειές (λες και όλοι ψάχνουν για δουλειά στα φανάρια), για την μειωμένη κίνηση στα καταστήματα λόγω του παραεμπορίου (λες και έχουμε λεφτά να αγοράσουμε τα της επιβίωσής μας) ή για την αυξημένη εγκληματικότητα. Ο δεύτερος άξονας είναι ο ρατσιστικός. Οι υστερίες περί υγειονομικής βόμβας δεν έχουν προηγούμενο. Ακόμη και ολόκληρες περιοχές των πόλεων φέρονται ως απροσπέλαστες (πχ ιστορικό κέντρο της Αθήνας) λόγω του ότι ελλοχεύουν υγειονομικοί και λοιποί κίνδυνοι για τους ντόπιους και καλούμαστε «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας». Η αντιμετώπιση που προτείνεται μιντιακά είναι η πλήρης αδιαφορία για τις συνθήκες επιβίωσης αυτών των ανθρώπων και η ολοκληρωτική τους εξόντωση, λες και ποτέ κανένας έλληνας δεν έχει μεταναστεύσει. Έτσι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης παρουσιάζονται σαν τη μοναδική λύση διαχείρισης του κοινωνικού συνόλου των παρανομοποιημένων μεταναστών και προσφύγων. Ένας τέτοιος θεσμός που άλλοτε αποτελούσε ντροπή για τον δυτικό πολιτισμό ακόμα και με βάση τα αστικοδημοκρατικά ιδεώδη, σήμερα αναπαράγεται από μεγάλα κομμάτια των από κάτω. Γιατί η διάκριση ανθρώπων με βάση νομικίστικα επιχειρήματα «έχουν ή όχι χαρτιά» ή ο χαρακτηρισμός τους σαν υγειονομικό κίνδυνο που βασίζεται μόνο στην καταγωγή (χωρίς να λαμβάνει υπόψιν τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους και τί τις προκαλεί) και η καταναγκαστική εξαίρεσή τους από το δημόσιο χώρο είναι το πρόσωπο του μοντέρνου εξορθολογισμένου ρατσισμού. Ενός ρατσισμού που δεν φέρει σβάστικες αλλά φοράει γραβάτες, πλασάρεται σαν «δημοκρατικός», πιάνει σχεδόν όλο το καθεστωτικό πολιτικό φάσμα (από κεντροαριστερά μέχρι ακροδεξιά) και στις επόμενες εκλογές θα μας ζητήσει την ψήφο μας. Όποιος συναινεί σε αυτά έχει την ιστορική του ευθύνη και στρώνει το δρόμο για το επόμενο σύγχρονο ολοκαύτωμα.
Εκτός από τους παραπάνω υπάρχουν και οι «αυθεντικοί» φασίστες. Ο λόγος για τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής (άνοιξε πρόσφατα γραφεία στην Πάτρα) που διεκδικεί την είσοδό της στη βουλή στις ερχόμενες εκλογές με τον μανδύα του λαϊκού αντιμνημονιακού κόμματος. Αποκρύπτει έντεχνα το παρελθόν της, με τα ρατσιστικά παραληρήματα, τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίων αγωνιστών, τα πογκρόμ εναντίων μεταναστών και την παρακρατική της δράση. Η ΧΑ πατάει στην καλλιεργούμενη από τα ΜΜΕ τρομοκρατία που αντιμετωπίζουν οι από κάτω (φτώχεια, εγκληματικότητα), αποπροσανατολίζει με εθνικές ονειρώξεις, εκμεταλλεύεται τα όποια ρατσιστικά αντανακλαστικά υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία και σημειώνει άνοδο. Ωστόσο, όσο αντισυστημικοί και να αυτοπαρουσιάζονται οι φασίστες, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι ο φασισμός ήταν και είναι αδιαχώριστη συνιστώσα του καπιταλισμού.
Αν αναρωτιέται κανείς πώς χώρεσε αυτό το φασιστικό μόρφωμα στη δημοκρατία «μας», δεν είναι γιατί άλλαξε ο λόγος της XA σε ηπιότερο ακροδεξιό (σαν του ΛΑΟΣ παλιότερα). Χώρεσε γιατί η δημοκρατία ξεχείλωσε όσο χρειαζόταν για να εντάξει στους κόλπους τής αστικής νομιμότητας τις νεοναζιστικές εφεδρείες της. Η επιλογή που κάνουν τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά την τρέχουσα ιστορική περίοδο με την οικονομική κρίση να κλυδωνίζει τα θεμέλια της εξουσίας τους είναι να μετατοπίσουν το πολιτικό φάσμα προς την ακροδεξιά, να γίνει ο λόγος των φασιστών κυρίαρχος κρατικός λόγος και να μετεξελιχθεί όλο και περισσότερο σε ολοκληρωτικό το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας τους. Είναι στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς να σταματήσει αυτή η κατρακύλα. Όποιος ανέχεται τους χρυσαυγίτες στις γειτονιές θα πάρει μαζί και την υποτίμηση της εργατικής του δύναμης και την εξαθλίωση της ζωής του και τις σκούπες και τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Οι αντιστάσεις μας και οι προόπτικες.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον που επιβάλλεται από την κυριαρχία δεν λείπουν και οι απαντήσεις από τη δική μας πλευρά. Τα τελευταία δύο χρόνια βλέπουμε οι αγώνες να παίρνουν νέες μορφές και παλιές δοκιμασμένες μέθοδοι να αναζωογονούνται. Δεκάδες απεργίες σε διάφορους επαγγελματικούς κλάδους (π.χ. πολύμηνη απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία), καταλήψεις χώρων εργασίας, φοιτητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις σε σχολές, το κίνημα των πλατειών απ’ όπου ξεπήδησαν δεκάδες λαϊκές συνελεύσεις, δυναμικές αντιστάσεις γύρω από τοπικά ζητήματα (όπως στην Κερατέα και στη Χαλκιδική ενάντια στα ΧΥΤΑ και τα μεταλλεία χρυσού αντίστοιχα) είναι μόνο μερικά παραδείγματα.
Όλοι οι αγώνες όμως φαίνεται να συμπυκνώνονται σε κεντρικά πολιτικά γεγονότα όπως είναι οι γενικές απεργίες και οι μέρες ψήφισης των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων. Εκείνες τις μέρες κορυφώνεται η ένταση και η μαχητικότητα των αγωνιζόμενων με αποτέλεσμα τη σφοδρή σύγκρουση με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής. Τέτοιες στιγμές ήταν οι γενικές απεργίες της 5ης Μάη του 2010, 15 Ιούνη και 28-29 Ιούνη του 2011 και αδιαμφισβήτητα η 12η Φλεβάρη του 2012 με τα εξεγερτικά χαρακτηριστικά που απέκτησαν τότε οι συγκρούσεις. Η κοινωνική αντιβία γίνεται κτήμα των ίδιων των καταπιεσμένων παρά τις προσπάθειες των καθεστωτικών δυνάμεων να τη συκοφαντήσουν. Αυτοί που στον πολιτικό τους λόγο μιλάνε για προβοκάτορες και ασφαλίτες αγνοούν σκόπιμα την πραγματικότητα και δεν δηλώνουν παρά την υποτέλεια τους σε ένα καθεστώς το οποίο τους ανέθρεψε και έξω από αυτό δεν έχουν κανένα απολύτως ρόλο.
Αν θέλουμε να βρούμε τα χαρακτηριστικά που παίρνουν οι αγώνες και εμείς προκρίνουμε είναι το κοινωνικό και ταξικό πρόσημο που έχουν καθώς και οριζόντια μορφή τους. Από τη μία τα υποκείμενα των αγώνων να αντιλαμβάνονται τη θέση τους σαν εκμεταλλευόμενοι και τους συμμάχους τους στην κοινωνία από την άλλη να μην υποκύπτουν σε προσπάθειες χειραγώγησης τους, ακόμα και αν προέρχονται από δήθεν κινηματικές δυνάμεις, οι οποίες στην ουσία έχουν στόχο την άντληση πολιτικής υπεραξίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΕΠΑΜ του Καζάκη που αφού απέκτησε κοινωνικό έρεισμα στις πλατείες τώρα συμμετέχει στις εκλογές συνεργαζόμενος με τον Παπαθεμελή.
Η επιλογή του κεφαλαίου για την παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού τις τελευταίες δεκαετίες έχει σαν αποτέλεσμα η κρίση του να έχει αντίκτυπο σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου με διαφορετική ένταση και μορφή βέβαια. Στις ΗΠΑ εμφανίστηκε στον ιδιωτικό δανεισμό ενώ στην ευρωζώνη σαν κρίση εξωτερικού δημόσιου χρέους. Ωστόσο πολυποίκιλες μορφές αγώνα έχουν ξεσπάσει και ξεσπούν σε όλες τις γωνιές της γης, από την καπιταλιστική περιφέρεια μέχρι το κέντρο. Από τις αλυσιδωτές εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες (που συνεχίζονται) και στη Μεγάλη Βρετανία το 2011, τα κινήματα των πλατειών στην Ισπανία και και στις ΗΠΑ, τις συγκρούσεις των γενικών απεργιών σε Ισπανία Ιταλία και ΗΠΑ μας υπενθυμίζουν ένα μόνο πράγμα. Την κοινή μας μοίρα που μας δένει με τους λαούς παγκόσμια εναντία στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και όχι τους πλαστούς διαχωρισμούς σε έθνη και φυλές που μας επιβάλλονται από τα πάνω.
Αυτή την κοινή μοίρα φαίνεται να λησμονούν μερικά αγωνιζόμενα κομμάτια και άθελα τους ή μη πέφτουν στην παγίδα του πατριωτισμού. Ο αγώνας του προλεταριάτου για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας δεν μπορεί να συγκροτηθεί με βάση εθνικές ταυτότητες. Αντίθετα οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια είναι πλήρως ενσωματώσιμη από την κυριαρχία και συμπίπτει με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Το έθνος-κράτος είναι δημιούργημα του καπιταλισμού και θα πεθάνει μαζί του.
Αυτό που μας δείχνουν τα γεγονότα του Μάη του 1886 στο Σικάγο ή του 1936 στη Θεσσαλονίκη είναι ότι οι αγώνες δίνονται και κερδίζονται στους δρόμους. Το οχτάωρο κατακτήθηκε μέσα από σκληρούς, αιματηρούς αγώνες. Τίποτα δεν χαρίστηκε και τίποτα δεν θα δοθεί πίσω απλώς περιμένοντας ή ψηφίζοντας τον έναν ή τον άλλον επίδοξο διαχειριστή των ζωών μας. Η χειραφέτηση των καταπιεσμένων θα είναι έργο των ίδιων και κανείς δεν θα βρεθεί να το κάνει για αυτούς.
 ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΙ
ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ, ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ.
 εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά