ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ * ΑΓΡΙΝΙΟ

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

ΕΝAΝΤΙA ΣΤΗΝ «ΠΡΑΣΙΝΗ» AΝAΠΤΥΞΗ, ΤA ΦΡAΓΜAΤA ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΑΧΕΛΩΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!





ΕΝAΝΤΙA ΣΤΗΝ «ΠΡΑΣΙΝΗ» AΝAΠΤΥΞΗ, ΤA ΦΡAΓΜAΤA ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ
Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΑΧΕΛΩΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!
«…και έτσι λένε ότι έχουμε έρθει σ’ αυτή τη γη για να καταστρέψουμε τον κόσμο. Λένε ότι οι άνεμοι όντως ρημάζουν τα σπίτια, και κόβουν τα δέντρα, και η φλόγα τα καίει, αλλά εμείς αφανίζουμε τα πάντα, κατατρώμε τη γη, αλλάζουμε την κοίτη των ποταμών, ποτέ δεν ησυχάζουμε, ποτέ δεν ξαποσταίνουμε, αλλά πάντα τρέχουμε εδώ κι εκεί, ψάχνοντας χρυσό και ασήμι, ποτέ δεν ικανοποιούμαστε, και μετά ριψοκινδυνεύουμε γι’ αυτά, κάνουμε πολέμους, βρίζουμε, ποτέ δεν λέμε την αλήθεια και τους έχουμε στερήσει τα αναγκαία προς το ζην»
Girolamo Benzoni, Ιστορία του Νέου Κόσμου, 1565
Επιχειρώντας να περιγράψουμε συνοπτικά την κατεύθυνση και στόχευση του πολιτικοοικονομικού συστήματος σε συνθήκες «κρίσης» και αναδιάρθρωσής του, σε σχέση με την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και συνολικότερα την εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, δανειζόμαστε τα λόγια του subcomandante Marcos: «Για να αυξήσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές δεν καταφεύγουν μόνο στη μείωση του κόστους παραγωγής ή στην αύξηση των τιμών της πώλησης των εμπορευμάτων. Αυτό είναι βέβαιο αλλά ελλιπές. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ακόμη μορφές: μία είναι η αύξηση της παραγωγικότητας, η άλλη είναι η παραγωγή νέων εμπορευμάτων και μία ακόμη είναι το άνοιγμα νέων αγορώνΗ παραγωγή νέων εμπορευμάτων και το άνοιγμα νέων αγορών επιτυγχάνεται τώρα με την κατάκτηση και επανακατάκτηση γεωγραφικών περιοχών και κοινωνικών χώρων που προηγουμένως δεν είχαν ενδιαφέρον για το κεφάλαιο. Παραδοσιακές γνώσεις και κώδικες γενετικής μαζί με φυσικούς πόρους όπως το νερό, τα δάση κι ο αέρας μετατρέπονται τώρα σε εμπορεύματα ήδη ανοιχτών ή προς δημιουργία αγορών.» (Δεκέμβρης 2007)
Μιλώντας ειδικότερα για την ελληνική πραγματικότητα σήμερα, η αναδιάρθρωση του πολιτικοοικονομικού συστήματος χαρακτηρίζεται από μια άνευ προηγουμένου επιθετικότητα απέναντι στην κοινωνία και τη φύση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τη γιγαντιαία επιχείρηση εκποίησης δημόσιων φυσικών πόρων και εκτάσεων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, που πραγματοποιείται από το ελληνικό κράτος υπό την κηδεμονία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Καθώς επίσης και τον εκσυγχρονισμό του νομικού πλαισίου ώστε να αρθούν οποιεσδήποτε θεσμικές δεσμεύσεις υπήρχαν μέχρι σήμερα στην εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, όπως η προστασία της δασικής έκτασης, ο δημόσιος χαρακτήρας του αιγιαλού, η υποχρέωση κατάθεσης περιβαλλοντικών μελετών στα μεγάλα κατασκευαστικά έργα κ.α. «Ο Νόμος του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, “Fast Track” (Διαδικασία Ταχείας Αδειοδότησης)*, καθορίζει πλέον ευέλικτες διαδικασίες για τη γρήγορη έκδοση αδειών υλοποίησης επενδύσεων στην Ελλάδα, σε τομείς που αφορούν στη βιομηχανία, στην ενέργεια, στον τουρισμό, στην υψηλή τεχνολογία και στην καινοτομία, συμπεριλαμβανομένων και των επενδύσεων που εντάσσονται στον επενδυτικό Νόμο». (*”εφημερίδα της κυβερνήσεως, τεύχος 1ο ”, αρ. φύλλου 122, 21/07/09). Πρόκειται για την δημιουργία συνθηκών ανεξέλεγκτης λεηλασίας και καταστροφής της φύσης στο όνομα της κρατικής – καπιταλιστικής ανάπτυξης που κατ’ ευφημισμό ονομάζεται «πράσινη» και σε «περιόδους κρίσης» εμφανίζεται ως υπόθεση εθνικού συμφέροντος.  Συνολικότερα οι συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης της φύσης και της κοινωνίας που επιβάλλονται από τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά σε παγκόσμιο επίπεδο, επιφέρουν περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής τόσο του ανθρώπου όσο και συνολικά του φυσικού κόσμου, φτάνοντας μέχρι τα έσχατα όρια της διακινδύνευσης της ίδιας της επιβίωσης, όπως έμμεσα ομολογείται από τους ίδιους μιλώντας πλέον για ανεπίστρεπτες κλιματικές αλλαγές και περιβαλλοντική κρίση.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η υπόθεση της επιχειρούμενης εκτροπής του Αχελώου και της λειτουργίας των Υ/Η φραγμάτων της Μεσοχώρας και της Συκιάς δεν δικαιολογεί καμία επανάπαυση και ολιγωρία εξαιτίας της προσωρινής αναστολής των έργων. Το κράτος, οι κατασκευαστικές εταιρίες και η πολιτική και οικονομική εξουσία που διαφεντεύει την Θεσσαλία, καμία στιγμή δεν παραιτήθηκαν από τον στόχο της ολοκλήρωσης και λειτουργίας του μεγαλύτερου κατασκευαστικού έργου στην Ελλάδα παρά την ανορθολογικότητα του, τις καταστρεπτικές συνέπειες που επιφέρει στο φυσικό περιβάλλον και την κοινωνία καθώς και το πλήθος των κοινωνικών αντιδράσεων που έχουν εκδηλωθεί και επίσης, παρά τις ακυρωτικές αποφάσεις του έργου στο παρελθόν από το Σ.τ.Ε. Σήμερα εκκρεμούν δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τους όρους εκκένωσης του χωριού της Μεσοχώρας και μετεγκατάστασης των κατοίκων της, οι οποίες έχουν σταματήσει χάρη στις αντιδράσεις των ίδιων, καθώς και δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τους περιβαλλοντικούς όρους του έργου.
Εδώ να σημειώσουμε ότι τα τελευταία χρόνια επιχειρείται ο διαχωρισμός, του αποπερατωμένου σήμερα φράγματος της Μεσοχώρας από το συνολικό έργο της εκτροπής του Αχελώου και εντείνεται η προπαγάνδα περί «πράσινης ενέργειας», που έχει εξαπολύσει το υπουργείο περιβάλλοντος, ώστε να μπει άμεσα σε λειτουργία ως «πράσινο» Υ/Η έργο το επόμενο διάστημα. Έτσι ανεξάρτητα με την έκβαση που θα έχει η υπόθεση της εκτροπής του ποταμού προς τον θεσσαλικό κάμπο -γεγονός που καθορίζεται από πλήθος πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων στην Θεσσαλία αλλά και από τους όρους αναδιάρθρωσης  συνολικά του αγροτικού μοντέλου παραγωγής στη χώρα- θα είναι καταστρεπτικές οι συνέπειες και από αυτήν κάθε αυτήν την εμφανιζόμενη σήμερα ως αυτοτελή, λειτουργία του φράγματος της Μεσοχώρας (και στο μέλλον του φράγματος της Συκιάς), αφού ο τεχνητός ταμιευτήρας  που θα σχηματιστεί θα πνίξει το μεγαλύτερο μέρος της χαράδρας του Αχελώου στα βουνά της Νότιας Πίνδου. Ειδικά σήμερα, η επιθετικότητα του ελληνικού κράτους έτσι όπως εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο ενάντια στη φύση και την κοινωνία δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας των προθέσεών του για τον Αχελώο. Το κράτος και οι εργολάβοι για μια ακόμη φορά θα κάνουν ο,τιδήποτε -είτε εντός είτε πέραν της υπάρχουσας νομοθεσίας- προκειμένου να προχωρήσουν τα έργα και να ολοκληρωθούν οι σχεδιασμοί τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στον ποταμό, τον ορεινό περιβάλλοντα χώρο και τις τοπικές κοινωνίες. Ενώ επιπλέον πέραν του Αχελώου, έχουν αναγγελθεί ήδη μια σειρά και άλλων καταστροφικών για τη φύση και τις τοπικές κοινωνίες σχεδιασμών σε πλήθος σημείων της χώρας, όπως είναι τα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική και την Ροδόπη, η εγκατάσταση αιολικών βιομηχανικών ζωνών σε όλα τα ορεινά συγκροτήματα, το γιγαντιαίο πρόγραμμα «ΗΛΙΟΣ» φωτοβολταϊκών βιομηχανικών ζωνών,  η άντληση πετρελαίου από τον πυθμένα του  Ιόνιου και του Κρητικού πελάγους κ.α.
Απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς, ένας εμβληματικός αγώνας που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια είναι αυτός των κατοίκων στο Αποπηγάδι της Κρήτης ενάντια στην εγκατάσταση βιομηχανικής ζώνης αιολικής ενέργειας στην περιοχή. Ένας αγώνας που συνέβαλε σημαντικά στην κατάδειξη της κερδοσκοπικής, λεηλατικής και καταστροφικής φύσης των γιγαντιαίων σχεδιασμών της «πράσινης» ενεργειακής βιομηχανίας. Ένας αγώνας που αντιμετώπισε με σθένος τις κατασταλτικές επιχειρήσεις της αστυνομίας και όρθωσε ένα πρώτο σημαντικό κοινωνικό ανάχωμα στην επίθεση του κράτους και των μεγαλοεργολάβων που προωθείται τα τελευταία χρόνια μέσα από το ιδεολόγημα της «πράσινης» ανάπτυξης, ενώ αποτέλεσε το έναυσμα για την συγκρότηση ευρύτερων κοινωνικών δικτύων αντίστασης στην περιοχή της Κρήτης. Στο άλλο άκρο του ελλαδικού χώρου, στην Β.Α. Χαλκιδική εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα μια ακόμη σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ μεγάλου μέρους των κατοίκων της περιοχής από τη μια μεριά και των χρυσοθήρων και του κράτους από την άλλη που προχωρούν στην εγκατάσταση μεταλλουργίας χρυσού στο όρος Κάκαβος απειλώντας με αφανισμό τη φύση και τα χωριά της περιοχής. Ο αγώνας των κατοίκων βρίσκεται αντιμέτωπος τόσο με τις αστυνομικές δυνάμεις που έχουν αποκλείσει το βουνό παραχωρώντας το στα επενδυτικά σχέδια της εταιρίας ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ όσο και με την δράση ενός ιδιωτικού στρατού τραμπούκων της εταιρίας που αποσκοπεί στην δημιουργία μιας εμφυλιοπολεμικής συνθήκης στην περιοχή ώστε να καμφθεί η τοπική αντίσταση στην επαπειλούμενη περιβαλλοντική και κοινωνική καταστροφή.        
Εδώ αναδύεται η συνεισφορά των κινημάτων και η σημασία του κοινωνικού αγώνα για την προάσπιση της φύσης. Μην προσδοκώντας τίποτε ουσιαστικό από τους θεσμικούς διαμεσολαβητές – χειραγωγούς, οργανώνουμε από τα κάτω τις αντιστάσεις μας και στήνουμε αναχώματα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου, με σκοπό να πυκνώσουν οι δεσμοί αλληλεγγύης και συντροφικότητας των αγωνιζόμενων και να συντεθούν οι αρχές και οι θέσεις τους στην κατεύθυνση μιας συνολικότερης επιλογής ρήξης με την εξουσία και τις αντικοινωνικές επιταγές της. Και παρά το γεγονός ότι οι τοπικές πρωτοβουλίες είναι ουσιαστικές για τη δυναμική και την εξέλιξη του αγώνα, η απουσία ή η υποχώρησή τους δεν σημαίνουν και το σταμάτημα του αγώνα, ιδίως όταν αυτός δεν αφορά ένα στενά τοπικό περιβαλλοντικό ζήτημα, αλλά ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα.
Αντιλαμβανόμενοι τον ποταμό Aχελώο ως μέρος τού φυσικού κόσμου που λεηλατείται από το κράτος και το κεφάλαιο, κοινή συνείδηση όσων βρεθήκαμε από το 2007 στη Μεσοχώρα ήταν να παρέμβουμε εκεί ακριβώς όπου εξελίσσονται οι καταστροφικές δραστηριότητες και να συμβάλλουμε στην αναζωπύρωση του αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του ποταμού, τις αμμοληψίες και την αποψίλωση των παρόχθιων δασών. Αντίθετα με μια λογική που θέλει τον αγώνα είτε να αυτοπεριορίζεται είτε να απομακρύνεται από το σημείο των φραγμάτων και της εκτροπής και εν τέλει να αδρανοποιείται με ολέθριες επιπτώσεις για αυτήν την επιλογή  αλλά και αρνητική επίδραση στον ευρύτερο αγώνα για την προάσπιση του ποταμού.
Πολλοί κάτοικοι της Μεσοχώρας από το 1990 διάλεξαν τον αξιοπρεπή δρόμο της αντίστασης, και είναι στο χέρι τους να τον συνεχίσουν και σήμερα. Κόντρα στην τοπική εξουσία (Δημαρχία και Περιφέρεια) και τα συμφέροντα που παίζονται στις πλάτες τους για χάρη της ΔΕΗ, του κράτους και των κατασκευαστικών εταιριών, αλλά και πέρα από θεσμικές και κομματικές λογικές διαφόρων παραγόντων που καλλιεργούν αυταπάτες. Από τη μεριά μας, επιζητώντας τη ριζοσπαστικοποίηση, την όξυνση, τη γενίκευση και το συντονισμό του κοινωνικού αγώνα από τα κάτω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι πλάι σε όλους όσοι αγωνίζονται συλλογικά ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Και θεωρούμε την αγωνιστική παρουσία μας στο χώρο όπου διαπράττεται το έγκλημα των φραγμάτων και της εκτροπής, απαραίτητη και χρήσιμη για την εξέλιξη και την ανάπτυξη τόσο του αγώνα για την προάσπιση του Αχελώου και των τοπικών κοινωνιών στον άνω ρου του, όσο και για την προάσπιση του φυσικού κόσμου και της κοινωνίας συνολικότερα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Αύγουστος 2012
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΓΩΝΑ






Η ¨ΠΡΑΣΙΝΗ¨ ΑΝΑΠΤΥΞΗ  EINAI ΛΕΗΛΑΣΙΑ

Η γενικευμένη λεηλασία και καταστροφή της φύσης, την όποια περιγράφουμε συνήθως ως περιβαλλοντική κρίση, έχει την αιτία της όχι σε τυχόν παραλείψεις ή παρεκτροπές του όλου πολιτικοοικονομικού συστήματος αλλά στην ίδια του τη φύση, εχθρική, επιθετική και καταστροφική προς το φυσικό περιβάλλον και την κοινωνία. Κάτι που συμβαίνει άλλωστε σε παγκόσμια διάσταση με τρομακτικές συνέπειες πάνω στη φύση και τον άνθρωπο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Όταν οι κοινωνικές ανάγκες δεν είναι αυτές που καθορίζουν την παραγωγή αλλά αυτή καθορίζεται από εξωκοινωνικούς παράγοντες όπως οι κανόνες του εμπορίου, οι δείκτες της ανάπτυξης, τα αόρατα χέρια που καθορίζουν την προσφορά και τη ζήτηση, ο κόσμος της παραγωγής μετατρέπεται σε ένα γρανάζι στο μηχανισμό του κεφαλαίου που και αυτό μεταφράζεται με οικονομικούς όρους. (πχ κόστος παραγωγής)

Έτσι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής αντιστρέφει το χαρακτήρα της, λειτουργεί αυτόνομα με τους δικούς του κανόνες και η ανάγκη για παραγωγή λειτουργεί σε βάρος των κοινωνιών αφού δεν έχει γνώμονα αυτές μα γίνεται αυτοσκοπός σαν κάτι αυτούσιο, ξεκομμένο από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Η ίδια ακριβώς λογική είναι αυτή που, πάντα, με γνώμονα τις επενδύσεις και τα υπερκέρδη των καπιταλιστών ευθύνεται για την καταστροφή της φύσης. Αυτό το τεράστιο πλιάτσικο στο φυσικό περιβάλλον, αναζητώντας την κοινωνική νομιμοποίηση που πλέον και υπό το βάρος των συνεπειών που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί, αμφισβητείται έντονα σε μια σειρά από σημεία όπου ξεσπούν κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στην κρατική – καπιταλιστική επιθετικότητα στη φύση και τους ελεύθερους χώρους, μεταμφιέζεται τις μάσκες της οικολογικής συνείδησης και ευθύνης μετονομάζοντας, τη μέχρι πρότινος, καταστροφική δραστηριότητα – λεηλασία: ¨πράσινη ανάπτυξη¨ ενώ παράλληλα οργανώνει τη νέα καταστροφική του επίθεση. Από τα νέα μέτωπα στη Β.Α. Χαλκιδική ως το αποπηγάδι στην Κρήτη, τα χυτά στο Ελληνικό Ιωαννίνων και την κομπίνα με τις ανεμογεννήτριες, τα ¨οικολογικά¨ φράγματα καθώς και μια σειρά άλλων ζητημάτων στον ελλαδικό χώρο, κατανοούμε τη λογική της ¨πράσινης ανάπτυξης¨.

Όταν η λεηλασία στις εργασιακές σχέσεις οριοθετηθεί από πλευράς των καπιταλιστών στα ανώτερα δυνατά επίπεδα (όπως επιχειρείται), τα καθάρματα του πολιτικοοικονομικού συστήματος θα συνεχίσουν το πλιάτσικο στη φύση, με την άπατη της πράσινης ανάπτυξης, που θα επιβληθεί ως αναγκαιότητα για την ανοικοδόμηση του κράτους, υπό τις εντολές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Αυτή, η χωρίς προηγούμενο, επίθεση που ήδη οργανώνεται θα μετατρέψει σε κρανίου τόπο δάση, βουνά, λίμνες, θάλασσες, ποτάμια, σε όλη τη χωρά. Το υπερεθνικό κεφάλαιο θα οικειοποιηθεί, σε μια νέου τύπου αποικιοκρατία, τη δημόσια γη όπου θα τη διαχειρίζεται με τους ίδιους αντικοινωνικούς κανόνες. Η αποικιοκρατία του κεφαλαίου στη δημόσια γη, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, θα σπείρει το θάνατο και την εξαθλίωση στις τοπικές κοινωνίες ενώ η συμμορία των υπερεθνικών αφεντικών μακριά από αυτές τις συνέπειες θα καρπώνεται τον πλούτο από τη λεηλασία. Από τη μια, τα εκατομμύρια των πολυεθνικών θα συσσωρεύονται και θα κεφαλαιοποιούνται ενώ από την άλλη η κοινωνία στον εργασιακό μεσαίωνα θα παράγει με τις σύγχρονες συνθήκες δουλείας όλο αυτόν τον πλούτο.
 
Η πράσινη ανάπτυξη λοιπόν είναι μια έκφανση της συνολικής επίθεσης κράτους – κεφαλαίου στη φύση και την κοινωνία. Είναι το νέο όνομα της καταστροφής της φύσης για την επέκταση του κοινωνικού έλεγχου και την εμπορευματοποίηση των φυσικών πόρων καθώς και για τον εξωραϊσμό των καταστρεπτικών συνεπειών που επιφέρει η κρατική - καπιταλιστική ανάπτυξη στη φύση και την κοινωνία.

Και είναι μόνο στο χέρι της κοινωνίας που θίγεται από τις επιταγές κράτους και κεφαλαίου, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, το αν θα επιτρέψει την ανοικοδόμηση του καταρρέοντος συστήματος, μέσα από τη συναίνεση και την υποταγή που άλλοτε της ζητείται, ως ¨στάση εύθηνης¨ απέναντι στη σωτηρία του κράτους (που είμαστε όλοι εμείς) και του νομίσματος, και άλλοτε της επιβάλλεται μέσα από την τρομοκρατία των γκλοπ και των Μ.Μ.Ε.

Το κράτος δεν είμαστε ¨εμείς¨, είναι ένας εξωκοινωνικός μηχανισμός που δρα ενάντια στην κοινωνία, η κρίση του κεφαλαίου είναι κρίση του κεφαλαίου. Να τους αφήσουμε στην κρίση τους και να ορθώσουμε τα οδοφράγματα του κοινωνικού αγώνα, ενάντια στην εξουσία, σε όλα τα μέτωπα όπου εκδηλώνεται η επίθεση της ενάντια στη ζωή και την ελευθέρια.  

Καμία συναίνεση, καμιά υποταγή
Αγώνας για την καθολική ανατροπή κράτους κεφαλαίου, ως την αναρχία
Είμαστε ικανοί να αποφασίζουμε οι ίδιοι για τις ζωές μας
Αγρίνιο, 1/8/2012
¨ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ¨
Ά πάροδος, Δασκαλοπούλου 3




Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

23-7-1996. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΜΑΡΙΝΟ


ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΜΑΡΙΝΟ

” Όλα τα ρολόγια δείχνουν τους ανέμους που θάρθουν…”

Ο θάνατος είναι στοιχείο της ζωής .Ότι υπάρχει πεθαίνει και γίνεται κάτι καινούριο . Αναρχικοί και μη , όλοι πεθαίνουμε . Ο θρήνος για την απώλεια συντρόφων , φίλων , αγαπημένων ανθρώπων είναι φυσιολογικός . Ο θρήνος για την απώλεια του οικείου είναι εκδήλωση της ανθρώπινης ευαισθησίας . Ωστόσο , ο ανθρωπισμός των αναρχικών μπορεί να χωρέσει κάθε οδύνη , εισάγοντας τους φυσικά μέσα στο καζάνι των συγκεκριμένων καταστάσεων , αλλά κοιτάει βαθιά στα κοινωνικά και ιστορικά θεμέλια και στις παρούσες υλικές συνθήκες της οδύνης , αναζητώντας πρακτικές απαντήσεις συνεπείς σε μια γενική προοπτική απελευθέρωσης από την τυραννικότητα .

Η σχέση με τον θάνατο βρίσκεται στον πυρήνα κάθε κοινωνίας . Το κράτος επιχειρεί να ελέγχει τη ζωή κατέχοντας ισχύ πάνω στον θάνατο των υπηκόων του , των ξένων , των εχθρών του και των αρνητών του . Από την κοινή εμπειρία αυτού του καθεστώτος φόνων και τρόμου αναδύεται σε κάθε ατομική συνείδηση ένα υπαρξιακό δίλλημα , μια αναπόφευκτη επιλογή : η παραγνώριση της βαρβαρότητας , η σύμπλευση με το νόμο και η συναίνεση ή και συμμετοχή στις διακλαδώσεις αυτού του απάνθρωπου πολιτισμού ή η εξέγερση και η ηθική στράτευση στον αγώνα ενάντια στην εξουσία . 

Αποτιμώντας μια ζωή και το τέλος της , σημασία έχει πως έζησε , πως πέθανε και γιατί . Για τους συντρόφους ενός δολοφονηθέντος αναρχικού επαναστάτη η επιφαινόμενη προσωπική τραγωδία είναι ένα μορφόπλασμα , μια οριακή εκδοχή , της επίθεσης του κράτους ενάντια στην αναρχία και στον κοινωνικό και πολιτικό ανταρτισμό . Ακόμα , η επίκληση του τραγικού λειτουργεί ως ενοχική καταφυγή της εντός συμβάσεων πολιτικής τοποθέτησης , η οποία παρατηρεί τις κρατικές εκτελέσεις τηλεματικά ? υποπροϊόν της διαλυτικής εσωτερίκευσης της κρατικής επίθεσης. Η διαδρομή και ο θάνατος του Χριστόφορου Μαρίνου μας διδάσκουν στην πάλη ενάντια στην εξουσία . Υπό το πρίσμα μιας αναφοράς που οφείλει να συμβάλει στη συνέχεια των αντικρατικών και εξεγερσιακών αγώνων η αναμόχλευση των αντιπαραθέσεων του παρελθόντος είναι άγονη . Αλλά το παρόν μας είναι η αιτιατή προβολή του παρελθόντος μας και οι ρήξεις με τις αδιέξοδες καταβολές μας γίνονται με την ιστορική συνείδηση παρούσα .

Θα μπορούσε κάποιος να εξιστορήσει τη ζωή του Χριστόφορου , όπως θα μπορούσε να γίνει για κάθε αγωνιστή , σαν περιπέτεια δράσης . Τέτοιες αφηγήσεις του βίου αναρχικών , παρανόμων , επαναστατών υπάρχουν αρκετές . Η ανάγνωση τους ενισχύει το φρόνημα των συντρόφων , οξύνει τη φαντασία και συχνά προσφέρει πρακτικές ιδέες . Οι πληροφορίες όμως που αφορούν στο κοινωνικό , στο πολιτικό και στο οργανωσιακό υπόβαθρο της εποχής, του δραστικού περιβάλλοντος και των πράξεων των πρωταγωνιστών είναι στις περισσότερες περιπτώσεις φτωχές . Έτσι , ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση που προσφέρουν δίνουν ελάχιστα αντικειμενικά κριτικά , οπότε και αποφασιστικά εφόδια , αφήνοντας τη γεύση του απόμακρου . Αμέτρητα επεισόδια της αντικρατικής και της αντικαπιταλιστικής δράσης παραμένουν και θα παραμένουν εσαεί αμαρτύρητα , αυξανόμενα , καθώς ο αγώνας επεκτείνεται . Άλλωστε , ο πολιτικός βίος του Χριστόφορου Μαρίνου είναι πολύ πρόσφατος και τα σημάδια που χάραξε η εποχή του και ο ίδιος ως μέρος της τα μεταφέρουμε στο μέλλον . Αντί να μιλήσουμε για τραγωδίες ή για μύθους , ας μιλήσουμε για την ζωντανή πολιτική ιστορία μας .

Την δεκαετία του ’80 , τότε που ο Χριστόφορος μπαίνει στον κοινωνικό αγώνα , ο κόσμος της αναρχίας στης ελλάδα είναι ένα εργαστήριο ιδεών και δράσεων . Ζυμώνονται διαφορετικές αναφορές σε κοινές βάσεις . Ο καταστασιασμός , που είχε έντονη επιρροή στους ανθρώπους που πρώτοι ξαναέφεραν την αναρχία στην ελλάδα , η ευρωπαϊκή και αμερικάνικη αντικουλτούρα , η σύγχρονη μαρτυρία των αριστερών αντάρτικων πόλης και των αντιαποικειακών κινημάτων , ο παραδοσιακός ταξικός αναρχισμός και η ελευθεριακή-κοινοτιστική κουλτούρα συνδιαλέγονται σε ένα έδαφος ελεύθερο από δογματικούς περιορισμούς , όπως αντίθετα συνέβαινε παγκοσμίως στα ιεραρχούμενα πεδία των μεταπολεμικών αριστερών και νεοαριστερών κινημάτων και των γραφειοκρατικών αναρχικών οργανώσεων . Με την άμεση μνήμη της εξέγερσης του ’73 και το εμφυλιοπολεμικό πνεύμα κοινωνικά έκδηλο , ο εξεγερτισμός και η απόρριψη του πασιφισμού ήταν σχεδόν γενικές παραδοχές . Το πάθος , ο αυθορμητισμός και η αλληλεγγύη εκφραζόντουσαν με όλους τους τρόπους και η ειλικρίνεια τους γεννούσε ποικίλλα οργανωτικά εγχειρήματα . Σ’αυτό το κλίμα γίνονται δυο πανελλαδικά συνέδρια και αποπειράται η ομοσπονδοποίηση των αναρχικών . Η Ένωση Αναρχικών είναι γεγονός . Κάποιοι απέχουν είτε διότι αντιτίθενται στην ιδέα της γενικής πολιτικής οργάνωσης των αναρχικών είτε διότι παρότι συμφωνούν με την αναγκαιότητα της , διαβλέπουν την επικράτηση συγκεντρωτικών ελεγκτικών τάσεων . Είναι ο καιρός που το ΠΑΣΟΚ έχει εξαντλήσει τις στρατηγικές μαζικής αφομοίωσης της αριστεράς και του αριστερισμού στον κρατικό μηχανισμό και τις στρατηγικές εξαγοράς μεγάλης μερίδας του πληθυσμού και ξεκινάει μια άγρια οικονομική και κατασταλτική επίθεση στην κοινωνία .

Ο Χριστόφορος γίνεται δραστήριο μέλος της Ένωσης . Διότι αντιλαμβάνεται την υπόθεση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης ως έργο σοβαρό σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον άγριας αντιπαράθεσης δυνάμεων . Τα οράματα δοκιμάζονται στον δρόμο μέσω της πολιτικής, κοινωνικής και δραστικής οργάνωσης τους . Και σ’αυτό το πλαίσιο τοποθετεί τη σχέση των αναρχικών με την παρανομία και με τα όπλα . Αλλά το περιρρέον κλίμα εκείνης της μερίδας της Ένωσης που έχει επιλέξει να προωθήσει αυτές τις ιδέες χάσκει μεταξύ της συνωμοτικότητας και της θεαματικότητας , μεταξύ της υπεροψίας και της κωμικότητας , μεταξύ της δηλούμενης σοβαρότητας και της εφαρμοσμένης αφροσύνης . Οι πολέμιοι αυτής της κατάστασης είναι πολλοί , εντός και εκτός της Ένωσης . Όμως , κανείς δεν μπορεί να δώσει έναν διαφορετικό γενικό προσανατολισμό . Όταν μια ομάδα επιβάλλεται πάνω σε ένα σύνολο , η ομάδα πράττει όπως καταλαβαίνει . Το αδιέξοδο βρίσκεται στην αδυναμία του συνόλου να αναπτύξει διεργασίες αυτοοργάνωσης . Έτσι , το έδαφος για τα επερχόμενα πλήγματα στους αναρχικούς ήταν προετοιμασμένα . Και ο συγκεντρωτισμός μπορούσε να φέρει μόνο την πολυδιάσπαση , αναπαράγοντας την τάση του μικροπολιτικού ελέγχου και με την μορφή της ιδεολογικής περιχαράκωσης .

Η στιγμή της οριακής κρίσης έρχεται σε τυχαίο χρόνο το 1987 . Δυο συναγωνιστές , ο Μιχάλης Πρέκας και ο Χριστόφορος Μαρίνος, μια νύχτα στην Καλογρέζα , αντιλαμβανόμενοι ότι εγκλωβίζονται από αστυνομικές δυνάμεις που καταφθάνουν στην περιοχή μετά από τηλεφώνημα αγνώστου ρουφιάνου , ο οποίος ενημερώνει για απόπειρα απαλλοτρίωσης σε κρατικό αυτοκίνητο που διαθέτει ασύρματο , αποφασίζουν να μπουν σε ένα διαμέρισμα , παρόντων των κατοίκων του. Ο τρίτος , ο Κλέαρχος Σμυρναίος , κρύβεται άοπλος κάτω από ένα αυτοκίνητο , όπου και τον βρήκαν οι μπάτσοι αργότερα . Οι δυο καταδιωκόμενοι αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους που συνάντησαν διαλλακτικά , ελπίζοντας στην κατανόηση τους ? δεν τους συμπεριφέρονται σαν σε ομήρους , δεν έχουν ούτε τα πρόσωπα τους καλυμμένα . Ο πατέρας της οικογένειας του διαμερίσματος αφήνει τα παιδιά του και την γυναίκα του μαζί με τους οπλισμένους αναρχικούς και με το πρόσχημα ότι θα προετοίμαζε το αυτοκίνητο του για να τους φυγαδεύσει ειδοποιεί την αστυνομία . Ο Μαρίνος και ο Πρέκας περικυκλώνονται από δολοφόνους της ‹‹ειδικής κατασταλτικής αντιτρομοκρατικής μονάδας›› οι οποίοι έχουν πολιτική εντολή να τους εκτελέσουν στην πρώτη ευκαιρία . Ο Μιχάλης Πρέκας διαισθανόμενος την οριακότητα του διακυβεύματος αρνείται να παραδοθεί και αφού έχουν προστρέξει οι τηλεοπτικοί σταθμοί , τους οποίους και ο ίδιος έχει καλέσει μέσα από το διαμέρισμα ‹‹για να δουν όλοι πως πεθαίνουν οι αναρχικοί›› , κάνει την τελευταία συμβολική κίνηση του , εξέρχεται σε ένα μπαλκόνι κι εκεί τον εκτελούν . Μετά ο Χριστόφορος παραδίνεται.

Το κράτος είχε προαποφασίσει να χτυπήσει τους αναρχικούς , με όση ισχύ θα χρειαζόταν ώστε να επαναθεμελιώσει την απωλεσθήσα κυριαρχία του , για να αποτρέψει την προοπτική ενδυνάμωσης τους και να ανακόψει την αναπτυσσόμενη κοινωνική δυναμική της αντιεξουσίας και του αντικρατισμού . Με τη δολοφονία του Μιχάλη Πρέκα , ένας δημόσιος τελετουργικός θεσμικός φόνος , το κράτος, έδειξε απροκάλυπτα σε όλους τι επιφυλάσσει για τους εχθρούς του . Το μήνυμα καταγράφηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας και της αναρχίας , που είναι η απελευθερωτική έκφραση της πρώτης , βαραίνοντας τη διαλεκτική του αγώνα για τα είκοσι χρόνια που ακολούθησαν . Η αντιπαράταξη στην ένοπλη ισχύ του κράτους , στην βάση όλων των θεσμών του , γίνεται μη τόπος , περνάει στη σφαίρα της ουτοπίας και η υπόθεση της επανάστασης , που τρεφόταν στο συλλογικό φαντασιακό των αγωνιζόμενων ανθρώπων από το ’73 , μετατίθεται προς ένα αόριστο μέλλον .

Η έπαρση της προηγούμενης περιόδου κατέρρευσε ακαριαία . Ο ελιτισμός που πριόνιζε τους συντροφικούς και κοινωνικούς αρμούς των αναρχικών μετατράπηκε σε μια κούρσα κινητοποίησης θεσμικών παραγόντων και ασήμαντων αριστερών οργανώσεων , για την υπεράσπιση των δυο συλληφθέντων που βρέθηκαν στην φυλακή . Γιατί αν η αποσπασματική υποκειμενικότητα υπερτιμά τον εαυτό της σε σχέση με την κοινωνική δυναμική και με το συλλογικό πολιτικό περιβάλλον της , όταν έρχεται η ‹‹στραβή›› προσπαθεί να σώσει το τομάρι της και όντας υπόλογη απέναντι στους διωκόμενους συντρόφους , αφού πριν προβαλλόταν ως παντοδύναμη , προκειμένου να μειώσει τις προσωπικές συνέπειες της ήττας δεν έχει αναστολές να ξεπουλήσει τους κεκτημένους ρηξιακούς όρους τους αγώνα και να δώσει χώρο σε μηχανισμούς που υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν την κρατική , δολοφονική , νομιμότητα και να ενσωματώνουν αγωνιζόμενους ανθρώπους σε θεσμικές διαδικασίες . Τότε ακριβώς εισέβαλλε η αριστερά των ‹‹δικαιωμάτων›› και οι ανθρωπιστές της εξουσίας σε πεδία κοινωνικού αγώνα , που είχαν ανοιχτεί με την άμεση δράση και την αυτοοργάνωση και εγκαταστάθηκαν .

Η τροπή των επακόλουθων της δολοφονίας του Μιχάλη Πρέκα είναι διαλυτική για την Ένωση Αναρχικών . Ένα πλήθος συντρόφων αποχωρεί συλλογικά , αρνούμενων να συναινέσουν στην απονοηματοδοτημένη και επιζήμια υπό τα πρίσμα του αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού , ταξικού και εξεγερσιακού αγώνα , διαχείριση του πλήγματος . Ο κατακερματισμός όμως συνεχίζεται . Αποχωρήσεις και δημιουργία νέων σχημάτων , σχισματικών ως προς τα προηγούμενα , συμβαίνουν αλυσιδωτά μέχρι το ’90 . Η Ένωση πλέον είναι μια από τις πολλές ομάδες . Ο σεχταρισμός που απλώθηκε , εδραζόμενος σε ιδεολογικές διαφωνίες , σε προσωπικές διαμάχες και σε ασύμπτωτες πολιτικές επιλογές , έγινε το περίγραμμα του οργανωμένου αναρχικού χώρου , αναπαραγόμενος μέχρι σήμερα . Προϊόν αυτού του παρελθόντος είναι η δύστοκη τάση αυτοπεριχαράκωσης πολλών συντρόφων , με την μορφή της εύκολης καταφυγής , στις εύστοχα λεγόμενες ομάδες συγγένειας (που είναι η βάση της αντιεξουσιαστικής κοινότητας) , ανεξάρτητα από τον αν είχαν ζήσει τα γεγονότα εκείνης της εποχής . Εκδήλωσή της ήταν η άρνηση ενός διόλου ευκαταφρόνητου κομματιού των αναρχικών να συγχροτιστούν κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 με το υποπρολεταριάτο που συμμετείχε στην σύγκρουση και σε εγχειρήματα αυτοοργάνωσης (με επίκεντρο την κατάληψη του πολυτεχνείου) , με εξεγερμένους των οποίων η δράση ήταν η ακρότατη αιχμή της εξέγερσης και του οποίου η βιωματική ταξική πολιτική συνείδηση του επέτρεπε να κατανοήσει την εξέγερση σαν ένα άλμα στην προοπτική μιας επανάστασης . Παράγωγα της ίδιας κουλτούρας είναι η αντίληψη που εντοπίζει την δράση των αναρχικών αποκλειστικά στο δίπολο της προπαγάνδας και της αυτοδιάχυσης τους μέσα στην εξέγερση , όπως επίσης η αντίληψη που θεωρεί ότι η υπαρξιακή , κοινωνική και πολιτική ταυτότητα μας είναι επικοινωνιακά προσφορότερο να καλύπτεται μέσα σε κοινωνικές τοπικότητες . Αυτές οι αντιλήψεις , τον Δεκέμβρη και έπειτα , αντιπάλεψαν με μανία τις απόπειρες μαζικής συγκροτημένης καθόδου των αναρχικών στον δρόμο . Πρόκειται για σύγχυση μεταξύ της ιδέας της κοινωνικής διάχυσης της αντιεξουσίας και της εξέγερσης , που απαιτεί μια συνεκτική αντιθεσμική-αντικρατική πολιτική τοποθέτηση , ευθυτενώς προτασσόμενη σε κάθε κοινωνικό πεδίο ανταγωνισμού , και της ιδέας της αυτοδιάχυσης μέσα στους αγώνες , ακολουθώντας πρωτοβουλίες άλλων κοινωνικών ή και πολιτικών υποκειμένων , που σήμαινε αυτοδιάλυση της αναρχίας . Με την πτώση της μεγαλεπίβολης απόπειρας ομοσπονδιοποίησης των αναρχικών , όπως καταγράφηκε ιστορικά από την πορεία της Ένωσης , επήλθε μια λογική αντιστροφή στις σημασιοδοτήσεις ορισμένων λέξεων . Κάθε ιδέα οργανωσιακής δικτύωσης και στρατηγικής ενότητας στιγματίστηκε ως συγκεντρωτισμός , γραφειοκρατία , δυσκαμψία , ενώ ότι ιστορικά έχει αναδειχθεί ως κομματισμός , η αυτοαναφορικότητα , η πολιτική αυτοτέλεια και η ιδεολογική αυτεπίταση αντιμαχόμενων κομματιών του κόσμου της ανατροπής κατοχυρώθηκε ως εγγύηση ελευθερίας και στοιχείο αυτοκαθορισμού και αυτοοργάνωσης .

Παρά τα προβλήματα τους οι αναρχικοί στα επόμενα χρόνια επέμειναν στην δράση τους και στο άνοιγμα μετώπων κοινωνικής σύγκρουσης . Η κατάληψη του πολυτεχνείου τον Γενάρη του 1990 , μετά από εκτεταμένες συμπλοκές με τα ματ , με αφορμή την αθώωση του μπάτσου Μελίστα , δολοφόνου του Μιχάλη Καλτεζά και το παράλληλο κύμα μαθητικών καταλήψεων σηματοδοτούν μια νέα εποχή . Εμφανίζονται νέοι σύντροφοι , οι οποίοι επιχειρούν να αυτοοργανωθούν πολιτικά με νέα σχήματα . Αρχίζει να δοκιμάζεται η λογική της διασποράς στον κοινωνικό χωροχρόνο βίαιων επιθέσεων στα σύμβολα και στα εργαλεία της κυριαρχίας , περαιούμενες με στοιχειώδη μέσα . Ενώ παράλληλα αναπτύσσεται το ρεύμα των πολιτικών καταλήψεων στέγης . Την δράση την παρακολουθεί ένας πλούσιος θεωρητικός διάλογος . Η αναρχία αναζητεί την διαύγεια της και απλώνει την παρέμβαση της στο κοινωνικό γίγνεσθαι . Την χρονιά ’90-’91 γενικεύονται οι μαθητικές καταλήψεις , με υπόβαθρο την αντιεξουσία και την εχθρότητα προς κάθε μηχανισμό καταστολής . Τον Γενάρη του ’91 ξεσπάνε οι μαζικότερες συγκρούσεις από το 1973 . Για κάποια χρόνια ακόμα στα σχολεία γεννιούνται εστίες αντιθεσμικού εξεγερσιακού αγώνα . Και επιπλέον αναδύονται γεγονότα σε εργατικούς και τοπικούς αγώνες .

Ο Χριστόφορος , αφού έχει βγει από την προφυλάκιση , παραμένει στην Ένωση και συνεχίζει την δράση . Όντας διωκόμενος διαφεύγει σε άλλη χώρα , απ’ όπου τον απαγάγουν κρατικοί μηχανισμοί και τον μεταφέρουν στην ελλάδα . Φυλακίζεται πάλι για ένα διάστημα . Ο κύκλος της Καλογρέζας τυπικά κλείνει με την δίκη του Κλέαρχου Σμυρναίου και του Χριστόφορου Μαρίνου και την αποφυλάκιση του Χριστόφορου . Πολιτικά όμως , το κράτος δεν έχει ικανοποιήσει ακόμα τις προθέσεις του απέναντι σε έναν στοχοποιημένο αρνητή του .

Συνεπής στην ιδέα της Ένωσης , πιστός στους συντρόφους του , αλλά και μέτοχος της αντίληψης του πολιτικού διευθυντηρίου και δέσμιος της ως καλός στρατιώτης , στέκεται στο δρόμο όπου αντιλαμβάνεται και αισθάνεται ότι είναι καθήκον του . Παρά τον μικροπολιτικό περίγυρό του συνομιλεί ελεύθερα και χτίζει συνεργατικές προοπτικές όποτε του δίνεται ευκαιρία με κάθε σύντροφο που συναντάει , ακόμα κι αν οι σχέσεις τους ήταν κριτικές . Συμμετέχει ενεργά σε ανοιχτές συνελεύσεις , ταπεινά συμπράττει με παλιούς και νέους συντρόφους στην κάθε αναγκαία λεπτομέρεια της κοινωνικής παρέμβασης και της επιθετικής δράσης και στέφεται στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης όποιο κι αν είναι το επίπεδο της βίας , αντίθετα στην λογική του βετερανισμού. Στον προσωπικό του χρόνο ασκείται και καλλιεργεί την σκέψη του , μελετώντας με ευρύτητα θεμάτων και επόψεων . Ο θεωρητικός συλλογισμός του ισορροπούσε στην ίδια σφαίρα εντελώς αντιδιαμετρικές αναφορές , όπως το σημασιολογικό πλαίσιο του Κορνήλιου Καστοριάδη , που περιστρέφεται γύρω από την ιδέα του κοινωνικού φαντασιακού και την πρόταξη της άμεσης δημοκρατίας , από την μια μεριά και την πραγματολογική ιστορική και φιλοσοφική κριτική του Παναγιώτη Κονδύλη , που αποδομεί κάθε ιδεολογία , από την άλλη μεριά . Και πάντα σταθερά πορευόμενος στην κεντρική γραμμή της αναρχίας .
Η στιγμή για μια νέα απόπειρα εξοντωτικής φυλάκισης του συντρόφου έρχεται το 1995 με την σύλληψη από την κρατική ασφάλεια κάποιων πρώην κρατουμένων κι ενός οργανωμένου πασόκου με την κατηγορία της συμμετοχής σε μια ληστεία , στην οποία σκοτώθηκε ο ταμίας . Για να αποδιώξουν την ευθύνη του φόνου ορισμένοι από τους συλληφθέντες δέχονται να υπογράψουν το σενάριο της ασφάλειας , αποδίδοντας τον ψευδώς στον Μαρίνο . Οπότε , ο Χριστόφορος βρίσκεται πάλι προφυλακισμένος , απρόσμενα . Αυτήν την φορά όμως , το κλίμα είναι καθοριστικά διαφορετικό . Στον σεχταρισμένο χώρο των αναρχικών έχουν ενσταλαχθεί η συκοφαντία , η μνησίκακη απαξία και η ίντριγκα . Τον κρατούμενο και σοβαρά διωκόμενο αναρχικό τον υπερασπίζονται ελάχιστοι σύντροφοι και ο μικρός κύκλος των κατά σύμβαση , όπως αποδείχθηκε λίγο αργότερα , στενών συντρόφων και φίλων του . Σε θέση αδυναμίας , υπόκειται το μένος της πλειονότητας του χώρου και των περιχώρων του . Εμμέσως ή ευθαρσώς πολλοί αποδέχονται το σενάριο της ασφάλειας . Εμπράκτως δρομολογούν την εξόντωσή του αρνούμενοι οποιοδήποτε ψήγμα αλληλεγγύης προς έναν άνθρωπο που βρίσκεται στο στόχαστρο του κράτους ως εχθρός του , την ίδια στιγμή που γίνονται κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση άλλων κρατουμένων .

Πάραυτα , ο Χριστόφορος πραγματοποιεί την πιο σκληρή μεταδικτατορικά και μέχρι σήμερα απεργία πείνας . Αφού έφτασε τρεις φορές στα όρια του θανάτου , πέφτοντας σε κώμα και επανερχόμενος με την άμεση φαρμακευτική παρέμβαση των γιατρών , μεταφέρθηκε υπό κράτηση στο σπίτι του και τελικά αφέθηκε με περιοριστικούς όρους . Η υγεία του όμως είναι κλονισμένη . Η αποφασιστικότητα του και η αισιοδοξία του είναι αλώβητες , αλλά αντιμετωπίζει δυσάρεστα αντικειμενικά προβλήματα . Κανένας αγωνιστής δεν έχει νικήσει σε σοβαρή απεργία πείνας χωρίς κόστος . Οι πολιτικοί και οι δικαστές ξέρουν να υπολογίζουν τους συσχετισμούς ισχύος στον κοινωνικό ανταγωνισμό , αλλά δουλειά τους είναι να εκδικούνται και δεν χαρίζονται ? ποτέ δεν βιάζονται να χάσουν τους αιχμαλώτους τους . Το αντίτιμο για την απελευθέρωση του Μαρίνου ήταν βαρύ . Και έξω από την φυλακή βρίσκει την γενικευμένη εχθρότητα . Οι άνθρωποι που τους θεωρούσε συντρόφους του τον αποτιμούν τώρα ως καμένο χαρτί , όπως πολλοί άλλοι που επί χρόνια διαψεύδονταν από την πράξη ενός αναρχικού επαναστάτη που δεν παροπλίστηκε ποτέ . Στον μυωπικό μικρόκοσμο μιας κουλτούρας που αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους ως εργαλεία και στην διάχυτη συνωμοσιολογική φαντασιοπληξία οι αγωνιστές έχουν ημερομηνία λήξης . Αντιθέτως , στα πεδία της σύγκρουσης με το κράτος κάθε μάχη δίνει την θέση της στις επόμενες . Για όποιον , όπως έκανε ο Χριστόφορος , ακολουθεί ηθικές υπαρξιακές επιλογές που τον εντάσσουν αδιαπραγμάτευτα στην πλευρά του αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση , δεν υπάρχει τόπος ιδιωτικής απόσυρσης ικανός να χωρέσει την συνείδηση του . Και του Χριστόφορου η συνείδηση ήταν φορέας των οριακών πολιτικών διλλημάτων που ορθώθηκαν μετά την κρατική δολοφονία ενός συντρόφου , του Μιχάλη Πρέκα . Όχι μόνο δεν θα μπορούσε να δεχτεί την πολιτική αυτοεξορία του , αλλά δεν μπορούσε να έχει καμία εκτίμηση προς την συνθηκολόγηση με την θεσμικότητα και με τη νομιμότητα που έχουν επιβάλει τα όρια τους με αίμα και τρόμο .

Σ’αυτήν την πολιτική και προσωπική κατάσταση ο Χριστόφορος έρχεται σε διαμάχη και με το οικείο περιβάλλον του . Και τελικά καταδίδεται στο κράτος για τον τραυματισμό ενός μπάτσου, με την μεσολάβηση ενός μηχανισμού δικηγόρων και επαγγελματιών της ‹‹αντι-καταστολής›› . Σπάει τους περιοριστικούς όρους και φεύγει για ταξίδι , με πλοίο . Εκεί τον εντοπίζουν ασφαλίτες . Επιστρέφει στον Πειραιά , παραμένοντας στην καμπίνα του , δίχως να αποβιβαστεί αλλού . Στο λιμάνι τον περιμένουν επαγγελματίες δολοφόνοι της ε.κ.α.μ. και της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας . Όταν έδεσε το πλοίο η σύντροφος του κατέβηκε πρώτη . Πριν βγει ο Χριστόφορος , οι μπάτσοι εισέβαλαν στην καμπίνα και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι .

Το κράτος αμέσως ανακοίνωσε τον θάνατο του , ως αυτοκτονία . Παρότι οι δηλούμενες διαδικασίες και πράξεις των εκτελεστών ήταν παράτυπες , τα προβαλλόμενα σενάρια πασιφανώς παράλογα κι είχε γίνει έντονη προσπάθεια να μπερδευτούν τα αντικειμενικά ίχνη του γεγονότος . Οι πολιτικά υφέρποντες , όλων των χώρων , βολεύτηκαν αμέσως με την εκδοχή της αυτοκτονίας . Το κράτος καθάρισε τα ελεγχόμενα οικοσυστήματα τους από έναν ανεπιθύμητο . Η διαβολή της αξιοπρέπειας του συντρόφου επιτείνεται μετά τον θάνατο του . Η απαξίωση δανείζεται την ψυχιατρική γλώσσα . Ο αγωνιστής χαρακτηρίζεται τραγικός ασθενής , λόγω της απεργίας πείνας και έπειτα , όντας τραγικός σε όλη του την ζωή, καταλήγει αυτόχειρας . Ορισμένοι προσέτρεξαν να υπερασπιστούν δημοσίως και εγγράφως αυτήν την σταλινικών προδιαγραφών επιστημονικοφανή δικαιϊκή κρίση , που ήταν το παραπέτασμα της ολοκλήρωσης μιας τρομοκρατικής επιχείρησης του κράτους που είχε ξεκινήσει την προηγούμενη δεκαετία με έναν άλλο πολιτικό φόνο . Αν και υπήρχαν τα στοιχεία που αποδείκνυαν ότι ο θάνατος του Χριστόφορου ήταν δολοφονία , κανείς δραστηριοποιούμενος εντός ή πέριξ του θεσμικού πεδίου δεν είχε λόγο να αποκαταστήσει την μνήμη ενός ανθρώπου ο οποίος συμβόλιζε την άβυσσο που χωρίζει την αναρχία από τον κτηνώδη κόσμο της εξουσίας .

Η δολοφονία του Μιχάλη Πρέκα ήταν ένα κραυγαλέο μήνυμα . Η απειλή εσωτερικεύτηκε πολιτικά στον κόσμο της αντίστασης . Η δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου ήταν επίσης ένα κραυγαλέο μήνυμα προς όλη την κοινωνία ? η τελευταία φράση του προηγούμενου μηνύματος . Ωστόσο , το κράτος την δεύτερη φορά δεν χρειαζόταν να ξεβολέψει όσους χώνεψαν το πρώτο μήνυμα . Στην δημοκρατία οι μηχανές του τρόμου δουλεύουν σε πρώτο πλάνο , δουλεύουν και υπό την κάλυψη των κυκλοφορούντων προσχημάτων .

Τα επόμενα χρόνια η οργανωμένη παρουσία των αναρχικών συστέλλεται . Η κοινωνική δυναμική της αναρχίας όμως είναι υπεράνω επιμέρους τελμάτων . Σιγά σιγά οργανώνονται νέοι άνθρωποι . Οι μαζικές συγκρούσεις με τα ματ στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις ύστερα από τις μάχες της Γένοβας και του Σιάτλ , ήταν η πρώτη έκλαμψη μιας νέας εποχής . Η μετωπική επίθεση του ‹‹μαύρου›› μπλοκ στο μητροπολιτικό κέντρο της Θεσσαλονίκης τον Ιούνιο του 2003 , η σύντομη , αλλά άγρια σύρραξη με την πανστρατιά των αστυνομικών δυνάμεων που θα το προστάτευαν στο αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων ενάντια σε μια σύνοδο της ευρωπαϊκής ένωσης και η απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων στην συνέχεια , ήταν αιχμιακές εκφράσεις ενός κύματος αντιστάσεων που ήδη φούσκωνε . Το επόμενο διάστημα νέες ομάδες , κοινωνικά στέκια και καταλήψεις φυτρώνουν σε γειτονιές και σε πόλεις . Στις διαδηλώσεις που καλούν αναρχικοί συμπορεύονται πολλές εκατοντάδες εώς και χιλιάδες άνθρωποι , με πρώτο παράδειγμα την αντιφασιστική πορεία που ήταν απάντηση στην επίθεση που είχε δεχτεί η αναρχική κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη και συνέχεια της μάχης που έδωσαν οι σύντροφοι με τους φασίστες . Μετά την ολυμπιάδα του 2004 τα δυο εκτεταμένα συστήματα παρακολούθησης στην Αθήνα καταστρέφονται σχεδόν ολοκληρωτικά με εκατοντάδες μαζικές ή καταδρομικές δράσεις (αργότερα αποκαταστάθηκε το ένα) . Οι εμπρηστικές επιθέσεις κατά κρατικών και καπιταλιστικών στόχων πολλαπλασιάζονται και διαχέονται σε όλη την χώρα . Στα εξάρχεια οι συμπλοκές με τα ματ παίρνουν τον χαρακτήρα συχνής άσκησης . Ανοίγονται μέτωπα τοπικών αντιστάσεων τα οποία εμπνέονται από τις αντιλήψεις των αναρχικών και από τα παραδείγματα τους . Οι αναρχικοί πρωτοστατούν στα μέτωπα αγώνα για την υπεράσπιση της φύσης . Παράλληλα , σχηματίζονται σωματεία και εργατικές πρωτοβουλίες , υιοθετώντας αντιεξουσιαστικές ιδέες . Η ανάκαμψη του αντικρατισμού , του εξεγερσιακού κλίματος και της αυτοοργάνωσης ήταν αποτέλεσμα της ασίγαστης εργασίας αγωνιστών που δεν παραιτήθηκαν στις δύσκολες περιόδους . Αλλά η υπέρβαση των ελλειμματικών καταβολών μας ήρθε με την δραστηριοποίηση ανθρώπων που δεν είχαν επαφή με την προηγούμενη δεκαετία .

Στην δωδεκαετία που διανύσαμε από τον θάνατο του Χριστόφορου οι αστυνομικοστρατιωτικοί μηχανισμοί του κράτους δολοφόνησαν πολλούς ανθρώπους . Μετανάστες , κρατούμενους , τσιγγάνους , νεολαίους και παράνομους . Το 2005 , μπάτσος , σωματοφύλακας πολιτικού του ΠΑΣΟΚ , τραυμάτισε έναν σύντροφο μέσα στο πολυτεχνείο . Σ’αυτήν την πρόκληση η άμεση απάντηση ήταν η πολύωρη ομηρία πρώην υπουργών και άλλων κρατικών παραγόντων μέσα σε αίθουσα του πολυτεχνείου . Το φθινόπωρο του 2008 σε κινητοποίηση των αγωνιζόμενων ενάντια στην καταστροφή της Λευκίμμης στην Κέρκυρα , από την επιχειρούμενη έναρξη λειτουργίας ενός ΧΥΤΑ , τα ματ προκάλεσαν τροχαίο δυστύχημα σκοτώνοντας την Μαρία Κουλούρη . Στις 6 του Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας πορεία αλληλεγγύης στη δυναμική αντίσταση της Λευκίμμης . Το ίδιο βράδυ , δυο μπάτσοι (‹‹ειδικοί φρουροί››) διερχόμενοι από το κέντρο των εξαρχείων , που πλέον έχει κατοχυρωθεί ως περιοχή περιορισμένου ελέγχου για τις ένοπλες υπηρεσίες του κράτους , διαπληκτίζονται με παρευρισκόμενους ανθρώπους και αφού αφήνουν το περιπολικό τους δίπλα σε μια διμοιρία των ματ επιστρέφουν και πυροβολούν σκοτώνοντας με δυο σφαίρες τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο . Το πολιτικό κλίμα για μια βίαιη επιχείρηση αλλαγής των αντικειμενικών συσχετισμών σ’αυτήν την ιστορική κεντρική γειτονιά της πόλης φτιαχνόταν για καιρό από τους μηχανισμούς προπαγάνδας και από στελέχη του κράτους . Ο μπάτσος Κορκωνέας πήρε την πρωτοβουλία να υλοποιήσει τις απειλές των προϊσταμένων του και τις προτροπές των δημοσιογράφων . Αλλά τώρα ο τρόμος που προσπαθεί το κράτος να μπολιάσει στην κοινωνία γίνεται οργή . Και όλες οι απώλειες του παρελθόντος συσσωρεύονται και ατσαλώνουν την οργή . Η δολοφονία του Αλέξανδρου είναι το έναυσμα μιας γενικής επίθεσης των αναρχικών , όλων των γενεών , σε ότι ανήκει στον πολιτισμό της εξουσίας και γίνεται η αφορμή για την μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στην ελλάδα , στην μεταπολεμική ιστορία τουλάχιστον , που συμπαρέσυρε στον δρόμο ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη .

Μετά την δολοφονία του Μιχάλη Πρέκα τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο .Μετά την δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο . Μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τίποτα δεν είναι πια το ίδιο . Κάθε πλήγμα στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου αργά ή γρήγορα τον ξαναδυναμώνει , γεννώντας εξέγερση . Διότι το κράτος εξοντώνει ανθρώπους και διαλύει κοινωνίες για να παράγει έλεγχο και εκμετάλλευση , αλλά η αναρχία εκβάλλει , διαλεκτικά , από ένα κοινό δυναμικό ελευθερίας και αλληλεγγύης ριζικά ισχυρότερο από την εφήμερη επιβολή του φόβου , της ιδιοτέλειας , της φυγοπονίας και της υποκρισίας . Καμία εξουσία και καμία σιωπή δεν έχουν καταφέρει ποτέ να εξαφανίσουν την μνήμη των εγκλημάτων τους και την επαναστατική μνήμη .

Ο σύντροφος Χριστόφορος Μαρίνος , μέσα στην σύγχρονη εμπειρία της αναρχίας στην ελλάδα , δίδαξε την αταλάντευτη στράτευση στον αγώνα για την αναρχία ? έναν υπαρξιακό αυτοκαθορισμό ολοκληρωτικά ηθικό , ολοκληρωτικά εξεγερσιακό , ολοκληρωτικά αντικρατικό , ολοκληρωτικά πολιτικό . Δίδαξε με την στάση του την ακεραιότητα της εχθρότητας ενάντια στον κόσμο της κυριαρχίας . Δίδαξε με την διαδρομή του την ατομική συνέπεια στις ατομικές και συλλογικές ρηξιακές επιλογές . Απαραίτητο εχέγγυο της αξιοπιστίας των προταγμάτων μας . Κατέδειξε με τις πράξεις του την ένταση των διακυβευμάτων που συνοδεύουν την θραύση των ορίων ελέγχου του κράτους . Αποσάρθρωσε με την ορμητικότητα του τα ιδεολογικά προκαλύμματα του σεχταρισμού και τους δικούς του καταγωγικούς δεσμούς με την γενικευμένη κουλτούρα της φατρίας . Εξέθεσε το τρομικό και ενοχικό υπόβαθρο κάθε συμβατικού αυτοπεριορισμού της αντίστασης . Κατέδειξε με το τέλος του , όπως και ο Μιχάλης Πρέκας , τον κανιβαλικό πυρήνα της αστικής κοινωνίας , που συγκαλύπτεται από το θέατρο της δημοκρατίας και από τις σαγήνες του φιλελευθερισμού .

Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης μετείχε στους αγώνες της εποχής του . Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης επιδίωκε την ενότητα των αναρχικών απέναντι σε ένα οργανωμένο σύστημα βίας , αφομοίωσης και εκμετάλλευσης . Με τα σχίσματα που προκάλεσε σ’έναν κόσμο έτοιμο να σχιστεί διδασκόμαστε το ήθος που ήταν σε ανεπάρκεια . Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης έγινε αρνητής του νόμου , χωρίς να χαριστεί στην φετιχιστική παραφιλολογία του αριστερού ανταρτισμού και χωρίς να υποπέσει στην βερμπαλιστική αυταρέσκεια και στον αστικό αντικοινονισμό της νεονετσαγιεφικής παραμυθίας . Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης εμπλούτισε τον λόγο της αναρχίας με εκείνο το κομμάτι της συλλογικής συνείδησης που αντιστοιχούσε στη δική του δράση . Ως συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης αντάμωσε τον θάνατο αγωνιζόμενος .


Το παραπάνω κείμενο είναι η πολιτική κατάθεση της μνήμης ενός συντρόφου που γνώρισε τον Χριστόφορο Μαρίνο μέσα σε αγώνες και ανέπτυξε μαζί του μια εγκάρδια σχέση χωρίς μικροπολιτικές εξαρτήσεις ή τυπικές δεσμεύσεις , που διατηρήθηκε μέχρι τέλους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ APERTUS ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ ΚΑΙ ΔΡΑΚΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΩΝ


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ APERTUS ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ ΚΑΙ ΔΡΑΚΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΩΝ

Το βράδυ της Τρίτης 11 Ιουλίου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος της Κατάληψης Apertus στο Αγρίνιο δέχτηκε επίθεση με αυτοσχέδιο εκρηκτικό - εμπρηστικό μηχανισμό, με αποτέλεσμα να προκληθούν φθορές στο κτήριο.
Το απόγευμα της Παρασκευής 13 Ιούλη η κατάληψη Δράκα που βρίσκεται στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας 15 στην Κέρκυρα δέχτηκε επίσης εμπρηστική επίθεση με αποτέλεσμα να παραδοθεί στις φλόγες και να καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς ο δεύτερος όροφος του κτηρίου. Επιπλέον αμέσως μετά τη φωτιά ο ιδιοκτήτης τού επί χρόνια εγκαταλειμμένου κτηρίου, το Νοσοκομείο Κέρκυρας, εκκίνησε διαδικασίες αξιοποίησής του και η αστυνομία απέκλεισε την είσοδο σε αυτό. 
Πρόκειται για εμπρηστικές επιθέσεις από παρακρατικές ομάδες φασιστοειδών της νεοναζιστικής συμμορίας της χρυσής αυγής, που επιπλέον αποθρασυμένοι από τη συστημική ανάδειξη και αξιοποίησή τους, τη θεσμική νομιμοποίηση και κάλυψη που τους εξασφάλισε το καθεστώς προωθώντας τους στα κοινοβουλευτικά έδρανα, επιχειρούν να πλήξουν κάθε αυτοοργανωμένη εστία αντίστασης που αποτελεί ανάχωμα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ευθυγραμμιζόμενοι πλήρως με τις κατασταλτικές και τις ευρύτερα αντικοινωνικές στοχεύσεις του κράτους.
Να σημειώσουμε ότι οι επιθέσεις αυτές που αποτελούν συνέχεια δεκάδων παρακρατικών εμπρηστικών, εκρηκτικών και δολοφονικών επιθέσεων τα τελευταία χρόνια, πραγματοποιήθηκαν λίγες μέρες μετά τη δυναμική κινητοποίηση αγωνιζόμενων κομματιών του Αγρινίου ενάντια σε συγκέντρωση νεοναζιστών της χρυσής αυγής σε κεντρικό σημείο της πόλης.

Ως κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, -ένας ορατός κοινωνικοπολιτικός χώρος αντίστασης στην Κυψέλη που έχει δεχτεί στο παρελθόν πλήθος κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων και σήμερα βρίσκεται επίσης στο στόχαστρο κατασταλτικών μεθοδεύσεων αντιμετωπίζοντας αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη-, και ως αγωνιστές που βιώνουμε καθημερινά στην περιοχή που ζούμε και δραστηριοποιούμαστε τις ασφυκτικές συνθήκες που διαμορφώνει η ζοφερή πραγματικότητα του κρατικού ολοκληρωτισμού, του κοινωνικού κανιβαλισμού, του εκφασισμού και της αστυνομοκρατίας εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε κοινωνικό χώρο αντίστασης που χτυπιέται από τα κρατικά και παρακρατικά τάγματα ασφαλείας και ενώνουμε τη φωνή μας μαζί με κάθε αγωνιστή, ντόπιο ή μετανάστη, που παλεύει αξιοπρεπώς και από τα κάτω ενάντια στο φόβο, το ρατσισμό, την καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Απέναντι στην εντεινόμενη βία του παρακμασμένου πολιτικοοικονομικού συστήματος, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και τους κάθε λογής λακέδες του να αντιτάξουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.


ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ


Σύντροφοι-συντρόφισσες από την Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
21 Ιούλη 2012

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ




ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΒΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΟΣ, ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ!

Πόσος φασισμός χωρά άραγε στη δημοκρατία τους; Σίγουρα αρκετός έτσι ώστε να ευθυγραμμίζεται η κεντρική πολιτική του κράτους με εγκληματικές συμμορίες όπως η χρυσή αυγή, σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πογκρόμ – επιχειρήσεις σκούπα, η θωράκιση των συνόρων, το χτύπημα των αυτοοργανωμένων χώρων αντίστασης και αλληλεγγύης και συνολικότερα του κοινωνικού και ταξικού αγώνα.

Αρκετός έτσι ώστε το αυγό του φιδιού να επωάζεται στη ζεστή αγκαλιά του κράτους, όπως στα σώματα ασφαλείας, την εκκλησία και την ΕΥΠ. 

Τόσος φασισμός, ώστε να ξερνάει μεικτά τάγματα εφόδου από ναζιστές, φασιστο-νοικοκυραίους και μπάτσους σε καθημερινές δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και αγωνιστές, με την πλήρη ανοχή, συγκάλυψη και ενθάρρυνση του επίσημου κράτους και της δικαιοσύνης.

Τελικά, πόσο φασισμό χρειάζεται η Αστική Δημοκρατία και το Κράτος ούτος ώστε να διασφαλίζει και επεκτείνει την επικυριαρχία του πάνω στις κοινωνίες; Τόσο όσο χρειάζεται για να τσακίσει τις κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Να αποκαταστήσει την κοινωνική και ταξική ειρήνη δηλαδή την απρόσκοπτη συνέχιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των πολλών από τους λίγους, χωρίς κραδασμούς, χωρίς αναστατώσεις. Την ¨επαναδιαπραγμάτευση¨ του κοινωνικού συμβολαίου της υποτελείας και της δουλοπρέπειας με μόνο διαπραγματευτικό χαρτί την τρομοκρατία του νόμου και της τάξης.

Ο πόλεμος με το φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι πόλεμος με το Κράτος και το Κεφάλαιο που τον γεννά και τον αναπαράγει. Ένας πόλεμος που η δικαίωσή του θα σημάνει το τέλος της καταπίεσης και εκμετάλλευσης και θα ανοίξει το δρόμο για μια κοινωνία Ελευθερίας, Ισότητας, Αλληλεγγύης και Αξιοπρέπειας για όλους τους ανθρώπους.

Αυτός ο πόλεμος, ο κοινωνικός πόλεμος, μέσα στη διαρκή διαδρομή των ανθρώπων στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης, αναγκαστικά θα περάσει πάνω από το υλικό και έμψυχο δυναμικό του συστήματος, από τις δομές του και από τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς καταστολής. 

Μια τέτοια πραγματική μάχη αυτού του πραγματικού καθημερινού πολέμου πραγματοποιήθηκε στο Αγρίνιο τη Δευτέρα 9 Ιούλη 2012. Από τη μια μεριά αγωνιστές για την κοινωνική απελευθέρωση, αντιφασίστες και νεολαίοι και από την άλλη όλος ο διαθέσιμος παρα-στρατός στην υπηρεσία του κράτους και των αφεντικών.

     Σε πείσμα των διάφορων συκοφαντών και διαστρεβλωτών τα πραγματικά περιστατικά έχουν ως εξής:
Στις 9 το βράδυ της Δευτέρας διακινείται η πληροφορία ότι 40 χρυσαυγίτες πραγματοποιούν εκδήλωση στο ουζερί ¨Καρνάγιο¨ στην οδό εθνικής ενότητας, στην όποια παρευρίσκονται μεταξύ άλλων ο βουλευτής της συμμορίας Κ. Μπαρμπαρούσης, ο τοπικός ¨φύρερ¨ Λ. Σταθόπουλος και το δεξί του χέρι Κ. Ντάικος καθώς και ένα ακόμη άτομο που στο παρελθόν είχε βρεθεί σε αντιπαράθεση με συντρόφους και είχε αρνηθεί την οποιαδήποτε σχέση με τον ακροδεξιό οχετό, και το οποίο διατηρεί εμπορικό κατάστημα στην οδό Παπαστράτου.

Όλοι τους σήκωσαν το χέρι τους εναντίον των 60 περίπου συντρόφων κρατώντας μπουκάλια, πέτρες, καρέκλες, παλούκια ενώ ο Ντάικος είχε πτυσσόμενο γκλοπ και ο βουλευτής Μπαρμπαρούσης περίστροφο με φωτοβολίδες το οποίο χρησιμοποίησε 4 φόρες σημαδεύοντας κατά πρόσωπο.

Αμφότεροι ισοπεδώθηκαν από τους συντρόφους και αυτή τη φορά η εθνική ενότητα βάφτηκε με δικό τους αίμα και όχι με αυτό των μεταναστών και αγωνιστών, ενώ 4 της συμμορίας διακομίστηκαν στο νοσοκομείο Αγρινίου.

Την επόμενη μέρα, Τρίτη 10 Ιούλη, κάποια από αυτά τα ποντίκια βγήκαν από τις τρύπες τους και χτύπησαν με αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο, την κατάληψη APERTUS. Η συγκεκριμένη κατάληψη με συνεισφορά στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της περιοχής αλλά και ευρύτερα, ανήκει σε όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται για την Ελευθερία και το χτύπημα σε αυτή είναι χτύπημα σε όλους μας, και σαν τέτοιο θα απαντηθεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι η φωτιά που προκλήθηκε από την έκρηξη στον περίβολο της κατάληψης σβήστηκε από γείτονες ενώ παράλληλα ενημερώθηκαν και οι σύντροφοι. Οι υλικές ζημιές ήταν μικρές αλλά το μεγαλύτερο κακό προκλήθηκε στον καταληψία σκύλο Ριτζάι για τον οποίο οι άνανδροι αδιαφόρησαν.

Από το 2007 και τη δολοφονική επίθεση στελεχών του ΛΑ.Ο.Σ, της Χρυσής Αυγής και μπράβων σε συντρόφους με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό ενός συντρόφου στο μάτι έως σήμερα, πολλές είναι οι προκλήσεις και επιθέσεις των φασιστοειδών σε βάρος ανθρώπων συγκεκριμένα από τον αναρχικό – αντιεξουσιαστικό χώρο. Όσο κι αν αυτές οι επιθέσεις εντάσσονται στο πεδίο της στοχοποίησης, της εξάντλησης, της συκοφαντίας αγωνιστών και τρομοκράτησης των οικείων τους, μέσα από μηνύσεις και δικαστήρια, από ¨επισκέψεις¨ στο κοινωνικό περιβάλλον των ανθρώπων αυτών (σπίτια, μαγαζιά, εργασία) και δράσεις απειλητικού χαρακτήρα (αφισοκολλήσεις, συνθήματα με σπρέι).

Όσο κι αν καμώνονται δυνατοί, με τις πλάτες της αστυνομίας και των ΜΜΕ, θα πρέπει να γνωρίζουν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι ταγματασφαλίτες, γερμανοτσολιάδες και δοσίλογοι ότι ο καιρός της εθνοκάθαρσης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο κόσμος της Ελευθερίας θα περάσει από πάνω τους, βαδίζοντας στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Θα τους τσακίζουμε με κάθε μέσο και τρόπο.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ  –  ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ!

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι, Αγρίνιο






άλλα καλέσματα:
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1412673
και
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1412681