TΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΣΤΙΣ 25-1-2012 ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΣΤΙΣ 5-1-2009, ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΥΑΤ ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ ΜΑΤΖΟΥΝΗ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΡΓΕΛΛΟΥ

TΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΣΤΙΣ 25-1-2012 ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ  ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΣΤΙΣ 5-1-2009, ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΥΑΤ ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ ΜΑΤΖΟΥΝΗ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΡΓΕΛΛΟΥ 


Πηγή: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1382227 

  Δεν είχα αρχικά σκοπό να αναφερθώ σε αυτό το παράδειγμα που θα αναφέρω τώρα, αλλά τελικά θα το κάνω γιατί έγινε πριν η παρέμβαση από τον κύριο εισαγγελέα σε σχέση με τον ανδρισμό. Βέβαια, εγώ είμαι γυναίκα και αυτούς τους όρους δεν τους αποδέχομαι ούτως ή άλλως, αλλά μιας και μιλάμε με τέτοιους όρους -να το πω λίγο αλλιώς: παλικαριά-, να αναφέρω ότι το τελευταίο διάστημα εν μέσω κρίσης οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατά 40% λόγω των κατασχέσεων σε σπίτια, κατασχέσεις οι οποίες αποφασίζονται από την καθεστωτική δικαιοσύνη. Από το 2001 μέχρι το 2008 οι αυτοκτονίες ήταν περισσότερες από 3500 στην Ελλάδα. Μιλάμε για έναν πόλεμο. Αυτές οι αυτοκτονίες αφορούν ως επί το πλείστον κατεστραμμένους οικονομικά ανθρώπους που πετάχτηκαν στο δρόμο λόγω κατασχέσεων σπιτιών και περιουσιακών στοιχείων. Αυτή η συνθήκη οξύνεται και σε αυτή τη συνθήκη συμβάλλετε εσείς. Και αν για τις τράπεζες ισχύει αυτό που λέμε κατά κοινή ομολογία ότι βάζουνε τη θηλιά στο λαιμό των ανθρώπων, η δικαιοσύνη σας είναι αυτή που κλωτσάει το σκαμνί κάτω από τα πόδια τους. Αυτό είναι κατά εσάς «ανδρισμός»; Αυτό είναι παλικαριά;

 Αυτό είναι μια μικρή παρένθεση σε σχέση με αυτά που ειπώθηκαν πριν. Εγώ θέλω να μιλήσω για το τι πραγματικά είναι έγκλημα. Πώς οργανώνεται μια μαζική δολοφονία από ανθρώπους που είναι «παλικάρια». Που κάθονται στην κορυφή της εξουσίας, της οικονομικής και πολιτικής, έχουν στρατούς να τους φυλάνε, έχουν πανίσχυρα σώματα ασφαλείας να τους φυλάνε και αποφασίζουν για το πώς θα θανατώσουν μαζικά ανθρώπους, προκειμένου να αντιμετωπίσει το σύστημά τους τις διάφορες κρίσεις του. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σε σχέση με αυτήν την «παλικαρίσια» πολιτική κατεύθυνση την είχε δώσει ο πρώην υπουργός εθνικής άμυνας των ΗΠΑ, ο υπουργός Ρόμπερτ Μακναμάρα το 1979, τότε που ήταν πρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας. Στη λέσχη των 7 πλουσιότερων χωρών στη Ρώμη αυτά τα «παλικάρια» συζητούσαν για το πώς θα εξέλθουν από την κρίση η οποία τότε βρισκότανε σε κορύφωση. Ο άνθρωπος αυτός που ήταν υπουργός άμυνας των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ είχε πει το εξής: «Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να αποτρέψουμε τη δημιουργία ενός  κόσμου 10 δις ανθρώπων. Είτε πρέπει να μειωθεί ο ρυθμός των γεννήσεων είτε να αυξηθεί ο αριθμός των θανάτων. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Υπάρχουν βέβαια πολλοί τρόποι για την αύξηση του αριθμού των θανάτων. Στη θερμοπυρηνική εποχή που ζούμε, ένας πόλεμος μπορεί να επιλύσει άμεσα και αποτελεσματικά το θέμα. Οι αρρώστιες και η πείνα επίσης αποτελούν αρχαίες πρακτικές ελέγχου του μεγέθους του πληθυσμού. Για να το πούμε απλά. Η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού είναι η μεγαλύτερη απειλή για τα οικονομικά και κοινωνικά πλεονεκτήματα του αναπτυγμένου κόσμου.»

 Να το πούμε πιο απλά για να το καταλάβει και ο καθένας: ο «αναπτυγμένος κόσμος» είναι ο κόσμος που συμφέρει μια μειοψηφία ανθρώπων, αυτούς που απαρτίζουν την οικονομική και την πολιτική ελίτ. Και όταν μιλάμε για «αντιμετώπιση ενός μεγάλου πληθυσμού 10 δις» που έβλεπε ο Μακναμάρα εκείνη την εποχή να απειλεί τον «αναπτυγμένο κόσμο», μιλάμε για την αντιμετώπιση των φτωχών. Όχι γενικώς του κόσμου. Και εκεί είναι που πρέπει να δούμε ποιανού η ζωή έχει αξία σήμερα. Ποιανού ανθρώπου αξίζει η ζωή και ποιανού δεν αξίζει. Αυτούς όλους τους υπηρετεί αυτό το σύστημα, τους υπηρετεί και η δικαιοσύνη και η αστυνομία. Αυτό το σύστημα είναι ένα σάπιο σύστημα, είναι ένα εγκληματικό σύστημα.

 Ο μηχανισμός της οικονομίας της αγοράς από τότε που έγινε ο μοναδικός ρυθμιστής για τις τύχες των ανθρώπων και του φυσικού περιβάλλοντος, οδήγησε αναπόφευκτα στην κατάλυση της κοινωνίας. Αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι κοινωνία. Αυτό που έχουμε σήμερα είναι το κουφάρι της κοινωνίας. Αυτή η κατάλυση βασίστηκε κατά αρχήν στο ότι το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς μπήκε σε μια διαδικασία εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης του ανθρώπου. Οι άνθρωποι δουλεύουν για το κέρδος και μόνο γι’ αυτό. Δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος ο καθένας να δουλέψει. Κάποιοι βέβαια, δουλεύουν υπηρετώντας το σύστημα. Οι αστυνομικοί υπηρετούν το σύστημα για το κέρδος. Οι δικαστές υπηρετούν το σύστημα για το κέρδος. Αδιαφορούν αν η δουλειά τους μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο ανθρώπων. Αδιαφορεί ένας δικαστικός υπάλληλος που κάνει μια έξωση, αν αυτός στον οποίο κάνει την έξωση πάει μετά να αυτοκτονήσει. Δεν υπάρχει στα χαρτιά του. Δεν το αφορά. Τον αφορά η υπηρεσία του προς τις τράπεζες. Οι άνθρωποι σήμερα έχουν εκμηδενιστεί ως αποτέλεσμα της κατάλυσης της κοινωνίας. Ως αποτέλεσμα της κοινωνικής αποσάθρωσης. Δεν έχει αξία  η ανθρώπινη ζωή. Μόνο το κέρδος υπάρχει ως αξία. Όλα τα άλλα είναι υποκρισίες.

 Αυτή τη στιγμή έχουμε μια κοινωνία σε πλήρη διάλυση. Δυόμιση αιώνες καπιταλισμού, με μια γραμμική εξέλιξη θα έλεγα που αποτελείται από εξάρσεις και υφέσεις, αυτή η συνθήκη προωθείται συνεχώς. Σήμερα έχουμε την πιο  προχωρημένη κοινωνική σήψη. Αποτέλεσμα αυτής της σήψης είναι το κοινωνικό φαινόμενο φτωχοί να στρέφονται ενάντια σε φτωχούς. Αυτό είναι επιδίωξη της ίδιας της εξουσίας. Έχουμε ανθρώπους που πεθαίνουν από πείνα και από αρρώστιες. Έχουμε ανθρώπους που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές τους δυσκολίες και αυτοκτονούν. Έχουμε μαζικά νεκρούς από εργατικά ατυχήματα. Έχουμε νεκρούς από αρρώστιες που μπορεί το σύστημα να τις αντιμετωπίσει, αλλά οι ίδιοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Έχουμε την καταστροφή του πλανήτη. Αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δεν μπορεί να καλλιεργηθεί από την καπιταλιστική υπερεκμετάλλευση της γης. Έχουμε μια σήψη κοινωνική. Αυτή η σήψη εντείνεται εν μέσω της κρίσης, θα κορυφωθεί στο άμεσο μέλλον και σε αυτήν την κατεύθυνση οδηγεί το σύστημα που εσείς υπηρετείτε. Είσαστε συνένοχοι για αυτή τη συνθήκη και αυτό δεν μπορεί να το παραβλέψει κανένας.

 Το σύστημα αυτό δημιουργήθηκε πατώντας πάνω σε κοινωνίες. Δεν είναι κοινωνία αυτή που διαμόρφωσε αυτό το σύστημα. Είναι η διάλυσή της. Το είπα και πριν. Ένα ιστορικό γεγονός χαρακτηριστικό του τρόπου εδραίωσης του καπιταλισμού και χαρακτηριστική μέθοδος της πρωταρχικής συσσώρευσης, είναι οι περιφράξεις των γαιών στην Αγγλία τον 17ο και 18ο αιώνα. Αυτό ήταν η καταστροφή της προκαπιταλιστικής οικονομικής και κοινωνικής βάσης. Ήταν η καταστροφή της συλλογικότητας, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κοινοτικής χρησιμοποίησης της γης. Της χρησιμοποίησης της γης που δεν γινόταν για το κέρδος. Το κέρδος υπάρχει μόνο στον καπιταλισμό.

  Οι άνθρωποι έχουν μάθει να αντιλαμβάνονται με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τη ζωή και τον κόσμο, επειδή ακριβώς δεν ξέρουν αν υπήρξαν άλλα κοινωνικά συστήματα πριν. Οι άνθρωποι παλιότερα δεν δούλευαν για το κέρδος. Δούλευαν για την κοινωνική τους αναγνώριση. Δούλευαν γιατί ήθελαν να είναι ευυπόληπτα μέλη σε μια κοινωνία, η οποία δεν βασιζόταν στο κέρδος. Δούλευαν γιατί ήθελαν απλώς να ζουν. Δούλευαν γιατί ήθελαν απλώς να χαίρονται τη ζωή. Αυτό δεν υπάρχει σήμερα. Σήμερα υπάρχει μόνο το κέρδος και στο όνομα του κέρδους νομιμοποιούνται όλα τα εγκλήματα ακόμα και τα χειρότερα.

 Ο καπιταλισμός ξεκίνησε καταστρέφοντας κοινωνίες και θανατώνοντας ανθρώπους. Μαζικές εισροές ξεριζωμένων αγροτών και ανέργων το 17ο και το 18ο αιώνα στην Αγγλία δημιούργησε τις πρώτες στρατιές ανέργων, οι οποίοι όταν δεν κλείνονταν στις φυλακές, πέθαιναν από πείνα και από αρρώστιες, έπεφταν στην πορνεία, πέθαιναν από αλκοόλ. Και αυτό ήταν η διαμόρφωση του «ανεπτυγμένου κόσμου». Το πρώτο στάδιο του «ανεπτυγμένου κόσμου».

 Αυτήν την συνθήκη την ζούμε και σήμερα στις πολυεθνικές του «ανεπτυγμένου μας κόσμου» που απασχολούν για ένα κομμάτι ψωμί μέχρι και ανήλικα παιδιά στις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, τα οποία πεθαίνουν από τις αρρώστιες για να μπορεί ο «αναπτυγμένος κόσμος» να έχει τα προϊόντα του και τα κέρδη του. Είναι η αναλογία ανάμεσα σε εκείνη την περίοδο και τη σημερινή. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Ο άνθρωπος δουλεύει και πεθαίνει για να έχουνε κέρδη αυτοί που είναι στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας. Από εκεί και πέρα υπάρχει ένας μηχανισμός ασφαλείας που προστατεύει τους ισχυρούς και που χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαν οι ελίτ να κάνουν τίποτα. Δεν θα μπορούσαν καν να σταθούν.

 Η ηθική κατάπτωση των κοινωνιών και η καταστροφή τους οφείλεται στο κέρδος. Η αξία της ανθρώπινης ζωής μετριέται με αυτά τα μέτρα και τα σταθμά. Με το κέρδος. Θα φέρω ένα άλλο παράδειγμα. Μπορεί να φαίνεται ακραίο αλλά εγώ πιστεύω ότι είναι ένα δείγμα της συνθήκης και της εποχής που έρχεται. Όλοι θυμόμαστε το τσουνάμι στη νοτιοανατολική Ασία, έτσι; Είχε πληγεί τότε το Πουκέ. Και όλος ο κόσμος έκλαιγε για τους θανάτους στο Πουκέ. Εκεί υπήρχε η μεγαλύτερη βιομηχανία σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων η οποία δεν σταμάτησε  με το τσουνάμι. Μάλλον εκτινάχτηκε με αυτό. 230.000 ιστοσελίδες υπήρχαν την ίδια ώρα που πνιγόταν το Πουκέ και οι κάτοικοί του. Χιλιάδες σελίδες με παιδική πορνογραφία, με παιδιά τα οποία βιάζονταν και τα προωθούσαν στην αγορά μέσω διαδικτύου για να δουν οι ενδιαφερόμενοι τουρίστες τα «προϊόντα» που πουλούσαν στην περιοχή. Και την ίδια περίοδο ανθούσε η παγκόσμια εκστρατεία «ανθρωπισμού» για τους πληγέντες από το τσουνάμι. Μισό λεπτό. Μισό λεπτό. Είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής.

Πρόεδρος:Θα έχετε, ακούστε με κυρία

Ρούπα: Αυτή τη συνθήκη.. όχι, να ολοκληρώσω.

Πρόεδρος: ναι θα ολοκληρώσετε αλλά

Ρούπα: Αυτή τη συνθήκη..

Πρόεδρος:Θα ολοκληρώσετε μετά. Ακούστε και λιγάκι κυρία.. Ακούστε δεν θα σας διακόψω. Θα έχετε το χρόνο να τα πείτε όλα. Αλλά αυτή τη στιγμή έχετε πάρει το λόγο για να σχολιάσετε μια κατάθεση μαρτυρική, τώρα αν θέλετε να πείτε εσείς για

Ρούπα:Έχω πάρει το λόγο για να μιλήσω για την πολιτική απόφαση μιας ενέργειας.

Πρόεδρος: Όχι, όχι, δεν έχετε κανένα λόγο να μας πείτε πως εξελίχθηκε η ιδιοκτησία στην Αγγλία, ούτε τι έγινε με το τσουνάμι στο Πουκέ. Έτσι;

Ρούπα:Για εμένα είναι αλληλένδετα. Για εμένα είναι αλληλένδετα.

Πρόεδρος:Αυτά γράψτε ένα άρθρο και δημοσιεύστε το.

Ρούπα: Για μένα υπάρχει μια ενότητα ανάμεσα στο έγκλημα που ξεκινάει από κει και που φτάνει μέχρι σήμερα. 

Πρόεδρος: Ακούστε να σας πω κυρία, δεν είσαστε τώρα σε κανένα αμφιθέατρο

Ρούπα: Να πω κάτι; Ενοχλεί, το ξέρω…

Πρόεδρος:Δεν ενοχλεί καθόλου.

Ρούπα:Αλλά μισό λεπτό, αναφέρομαι σε αυτά τα γεγονότα και στα ανήλικα παιδιά γιατί εκτός των άλλων έχω και παιδί, έτσι; Και επειδή κάποιοι αναρωτιούνται γιατί επιλέγω να στηρίζω την ένοπλη επαναστατική βία, λέω το εξής: Ο Επαναστατικός Αγώνας απλώς επέστρεψε στο σύστημα ένα πολύ μικρό ποσοστό βίας σε σχέση με αυτό που το ίδιο το σύστημα επιβάλλει πάνω στην κοινωνία. Και αυτό το ποσοστό είναι απειροελάχιστο απέναντι στο ποσοστό της βίας που η ίδια η κοινωνία όταν θα εξεγερθεί και θα επαναστατήσει, θα σας επιστρέψει.

Πρόεδρος: εντάξει, ολοκληρώστε

Ρούπα: Μισό λεπτό. Το Πουκέ θα έρθει στην Ελλάδα. Αυτό θέλω να πω εν κατακλείδι. Η κρίση και η επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής συνθήκης που ζούμε, ο εξευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης και της ανθρώπινης ζωής θα δημιουργήσει συνθήκες όπου τα δικά μας τα ανήλικα θα χρησιμοποιούνται για σεξουαλικούς λόγους, θα δουλεύουν στα εργοστάσια των πολυεθνικών που θα έρθουν εδώ να αγοράσουν όλη τη χώρα. Αυτή θα είναι η εξέλιξή μας και αυτή η εξέλιξη δεν θα ανατραπεί με κανέναν άλλον τρόπο παρά μόνο με την επανάσταση. Αυτή είναι η άποψή μας. Και η άποψή μας ως   Επαναστατικός Αγώνας είναι ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα εξόδου από την κρίση εκτός από την επανάσταση. Γιατί αυτές τις άθλιες συνθήκες δρομολογεί η εξουσία για να βγει το σύστημα από την κρίση και αυτή είναι η εξουσία που εσείς υπηρετείτε.

  Όταν μιλάμε για ανθρώπινη ζωή και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να λαμβάνουμε υπόψη μας υπό ποιες συνθήκες ζούνε σήμερα όλοι οι άνθρωποι. Γιατί ούτε αξιοπρέπεια υπάρχει για τους ανθρώπους που εκμεταλλεύεται το σύστημα, ούτε καν για τα ίδια τα παιδιά. Και όταν μιλάμε για «ανδρισμό», και όταν μιλάμε για παλικαρίσια στάση, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι αυτοί που επιβάλλουν όλα αυτά τα μέτρα, είναι οι πλέον δειλοί οι οποίοι χωρίς τους μηχανισμούς που τους στηρίζουν δεν υπάρχει περίπτωση να παραδεχτούν κανένα λάθος τους. Εάν υπήρχε τέτοια περίπτωση, αν ήταν όντως παλικάρια και λέγανε ότι, ναι, φταίμε για τη δυστυχία αυτών και αυτών των ανθρώπων, και σηκώνονταν να φύγουν, δεν θα υπήρχε καμία αναγκαιότητα να ασκηθεί βία εναντίον τους. Υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό; Δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Για αυτό είναι υποχρεωμένος ο κόσμος, είναι υποχρεωμένος ο λαός, να εξεγερθεί και να επαναστατήσει, να πάρει τα όπλα για να τους ανατρέψει. Γιατί αλλιώς δεν έχουμε μέλλον σαν κοινωνία. Εμείς, αυτό λέμε. Όποιος βλέπει μέλλον μέσα σε αυτές τις συνθήκες σήμερα, εγώ πιστεύω ότι είναι απλώς με το μέρος του καθεστώτος, γιατί όλοι έχουμε αντιληφθεί τι γίνεται. Δεν είναι αυτά εικασίες ή πράγματα τα οποία πρέπει να έχει διαβάσει πολύ κάποιος για να τα δει. Βλέπουμε που πάει ο κόσμος μας και πιστεύω ότι η μη ανατροπή του συστήματος σημαίνει απλώς την αποδοχή μιας συνθήκης η οποία είναι σάπια μέχρι το μεδούλι. Το δίλημμα δηλαδή, είναι το εξής: Ή  ανατρέπεις το σύστημα ή καταστρέφεσαι. Η σύνθλιψη των ανθρώπων είναι δεδομένη.

  Μιλάμε για μαζικό έγκλημα. Το μαζικό έγκλημα αυτό που εξήγησε ο Μακναμάρα πώς γίνεται. Με τους εξής τρόπους: Ή θα τους αφήσεις να πεθάνουν από την πείνα ή θα τους σκοτώσεις με έναν πόλεμο. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και διάφορες άλλες επιμέρους μέθοδοι. Υπάρχει η δουλειά και τα εργατικά ατυχήματα. Υπάρχουν οι αυτοκτονίες. Υπάρχουν οι αυτόχειρες που τους βάζει η τράπεζα τη θηλιά στο λαιμό και η δικαιοσύνη σας κλωτσάει το σκαμνί κάτω από τα πόδια τους.

  Λοιπόν, σχετικά με τα εργατικά ατυχήματα. Κάθε τρεις μέρες στην Ελλάδα ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του. Τι είναι αυτό; Δεν είναι πόλεμος; Στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάθε 3,5 λεπτά, ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του. Αυτό δεν είναι πόλεμος; Πάνω από 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι το χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν. Αν αυτό δεν είναι πόλεμος τότε τι είναι; 270 εκατομμύρια υφίστανται εργατικά ατυχήματα Αυτά τα στοιχεία είναι από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, έτσι; Και πρόκειται μάλιστα, για μια συντηρητική εκτίμηση, αφού δεν βγαίνουν όλα τα στοιχεία στη δημοσιότητα. Δεν αποκαλύπτονται όλα στην πραγματική τους διάσταση. Και περισσότεροι από 160.000 άνθρωποι στην ΕΕ πεθαίνουν από ασθένειες που σχετίζονται με την εργασία. Σε όλα αυτά μη νομίζουμε ότι συμπεριλαμβάνονται τα ανήλικα της ανατολικής Ασίας, έτσι; Και εννοείται ότι δεν υπάρχει καμία εκτίμηση γι’ αυτούς που θα πεθάνουν σε μια Ελλάδα που θα έχει καταλυθεί και θα έχει κυριευθεί πλήρως από μια χούφτα πολυεθνικών σε λίγους μήνες και από τις οποίες πλέον θα πληρώνεστε άμεσα και εσείς. Άμεσα θα πληρώνεστε από μια Goldman Sachs, για παράδειγμα. Τώρα μεσολαβεί ένας κρατικός μηχανισμός. Σε λίγο και αυτός ακόμα θα είναι πλήρως αφομοιωμένος από τις πολυεθνικές. Θα είναι στα χέρια των δανειστών μας. Γιατί σε αυτούς χρωστάμε. Σε αυτούς χρωστάτε. Όλοι χρωστάμε και χρωστάμε τη ζωή μας. Δεν χρωστάμε μόνο χρήματα. Σε λίγους μήνες, σε λίγα χρόνια ίσως, η  Goldman Sachs θα είναι το αποκλειστικό αφεντικό σας. Μια εταιρεία θυγατρική μιας συγκεκριμένης τράπεζας η οποία θα αναλάβει τον τομέα της «δικαιοσύνης».

 Θέλετε να πούμε πώς οργανώνεται μια μαζική δολοφονία; Ας φανταστούμε ένα από τα λεγόμενα heads funds -τα γνωστά και ως κερδοσκοπικά κεφάλαια-, το οποίο επενδύει στο ελληνικό χρέος. Αγοράζει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Και δεν αποδίδει αυτή η επένδυση. Στρέφεται στην αγορά των τροφίμων όπως έγινε το 2008. Μια μαζική δολοφονία ανθρώπων, έτσι όπως την είχε πει ο κύριος Μακναμάρα έγινε το 2008. Κερδοσκοπικά κεφάλαια και τράπεζες, όλοι οι «αξιότιμοι» επενδυτές των χρηματιστηρίων, αγόραζαν μαζικά τρόφιμα και μετοχές των τροφίμων, τις ανέβαζαν στα ύψη, διπλασιάζοντας ή ακόμα και τριπλασιάζοντας τις τιμές. Στη Σομαλία οι τιμές σε ορισμένα τρόφιμα ανέβηκαν ως 375%. Έγιναν κοινωνικές εκρήξεις σε πάνω από 30 χώρες. Υπήρξαν νεκροί. Υπήρξαν νεκροί από την πείνα και από τις σφαίρες των μπάτσων. Η κερδοσκοπία στις τιμές των τροφίμων βοηθάει ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Το 1/3 του πληθυσμού της γης, 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι, πεθαίνουν από την πείνα. Δεν μας απασχολεί αυτό. Είναι στατιστικά στοιχεία έτσι; Εννοείται. Μας απασχολεί μόνο το ζήτημά μας εδώ πέρα. Ποιον έχουμε τραυματισμένο και με αυτό να ασχοληθούμε. Αυτά δεν μας απασχολούν. Είναι έξω από τη σφαίρα αυτής της δίκης.

 Εν κατακλείδι και για να μην επεκταθώ περισσότερο, πιστεύω ότι ένα εγκληματικό σύστημα όπως αυτό το συγκεκριμένο το οποίο βασίζεται σε μαζικές δολοφονίες ανθρώπων, βασίζεται στο έγκλημα, βασίζεται στη διαφθορά, βασίζεται στη σήψη και την παρακμή της ανθρώπινης κοινωνίας και του ανθρώπου, βασίζεται στην αναξιοπρέπεια, βασίζεται στην έλλειψη παλικαριάς, και βασίζεται στη δειλία, μπορεί να ανατραπεί και μπορεί να αλλάξει μόνο με την επανάσταση. Και όσον αφορά στο ποιος είναι πραγματικά ουμανιστής, δυο λόγια είχε πει ο Μαρξ: «Ο πραγματικός ουμανισμός, η αγάπη των ανθρώπων, προϋποθέτει το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας».