Κείμενο του Γρηγόρη Τσιρώνησχετικά με την επερχόμενη δίκη του στις 5/02/16 για την υπόθεση της ληστείας στην ΕΤΕ

«Στις 5 Φλεβάρη 2016 έχει οριστεί η έναρξη της δίκης για την απαλλοτρίωση της Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος, που πραγματοποιήθηκε στις 16-1-2006, και για άλλες έξι ληστείες τραπεζών, που συνέβησαν την περίοδο 2002-2006. Έπειτα από εννιά χρόνια φυγοδικίας θα βρίσκομαι παρών στο δικαστήριο. Πρόθεσή μου είναι να ακουστεί ο λόγος μου απέναντι στα όσα μου καταλογίζονται και στα οποία αρνούμαι τη συμμετοχή μου με οποιονδήποτε τρόπο. Να αντικρούσω τις εις βάρος μου κατηγορίες, να υποστηρίξω την επιλογή της φυγοδικίας, ως τη μόνη επιβεβλημένη λόγω του επιβαρυντικού κλίματος που επικρατούσε, από τη μέρα της έκδοσης εντάλματος ως και τη μέρα σύλληψής μου.

Να αναδείξω το πώς η πολυετής στοχοποίηση, λόγω της ενεργού δράσης μου στον αντιεξουσιαστικό χώρο, λειτούργησε περαιτέρω ως άλλοθι για την παρουσίασή μου ως δράστη ληστειών και κατέληξε στη νομική εμπλοκή μου σε αυτήν την υπόθεση. Δεν είμαι άλλωστε ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που στοχοποιείται λόγω της πολιτικής του ταυτότητας, καθώς είναι πολλές οι περιπτώσεις συντρόφων οι οποίοι με κατασκευασμένες κατηγορίες εναντίον τους σύρθηκαν κατηγορούμενοι σε δίκες παρωδίες. Ωστόσο, η ανυπαρξία αποδεικτικών στοιχείων, η πυγμή που οι ίδιοι επέδειξαν υπερασπιζόμενοι τον εαυτό και τις ιδέες τους, αλλά και η ευρεία συμπαράσταση του κινήματος αλληλεγγύης κατάφεραν τελικά την κατάρριψη της εις βάρος τους σκευωρίας.

Παίρνοντας θέση ως προς την απαλλοτρίωση του καπιταλιστικού εκτρώματος που ονομάζεται τράπεζα, έναν ταγμένο εχθρό της κοινωνίας, τόσο στη συνείδησή μου όσο και στη συνείδηση της κοινωνίας, που στο άκουσμα της απαλλοτρίωσης της μόνο αποτροπιασμό δεν αισθάνεται, έχω να πω ότι διεκδικεί επάξια τη θέση της ως μια επαναστατική πράξη. Όταν αυτή γίνεται στην προσπάθεια ενός ατόμου ή μιας ομάδας ατόμων να επανοικειοποιηθεί λίγα από τα κλεμμένα πλούτη, που κρύβονται στα χρηματοκιβώτια της, τροφοδοτώντας τόσο τον ίδιο τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση, όσο και το δικαίωμα σε μια πιο αξιοπρεπή διαβίωση, απ’ αυτή που παρέχει η ισόβια σύμβαση με τη μισθωτή σκλαβιά και τους μισθούς πείνας.

Αυτονόητο είναι ότι μια τέτοια, εκ των πραγμάτων βίαιη και ένοπλη δράση, οφείλει να εναρμονίζεται με ηθικές και ιδεολογικές αξίες, όπως ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής με προτεραιότητα την ελαχιστοποίηση της ασκούμενης ψυχολογικής και σωματικής βίας. Οπότε, για να μην παρεξηγηθώ, ούτε διαφωνώ, ούτε αποκηρύσσω την απαλλοτρίωση μιας τράπεζας. Το να συμφωνώ όμως ηθικά και ιδεολογικά δεν με κάνει αυτομάτως ηθικό αυτουργό ούτε δίνει το δικαίωμα στους διωκτικούς μηχανισμούς να με στοχοποιούν ως δράστη του συνόλου των ληστειών, που διαπράχθηκαν στην ελληνική επικράτεια από το 2002-2015.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν τη σύλληψη του φίλου και συντρόφου Γ. Δημητράκη, ο οποίος μετά την επιλογή του να απαλλοτριώσει το καπιταλιστικό ίδρυμα της Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος και κατά τη διάρκεια της διαφυγής του δέχτηκε τα δολοφονικά πυρά των ένστολων φρουρών της αστικής νομιμότητας (άλλη μια απόδειξη πως πρώτο μέλημά τους ήταν η διασφάλιση των χρημάτων της τράπεζας, επιδεικνύοντας εγκληματική αδιαφορία για την ασφάλεια, τόσο των πολιτών, όσο και για τη ζωή του συντρόφου) είναι λίγο – πολύ γνωστά.

Οι διωκτικές αρχές αρπάζουν την ευκαιρία και εξαπολύουν ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι μαγισσών, στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να εντοπίσουν τους συνεργούς, ώστε να επιδείξουν έργο. Πιστοί συνεργάτες τους τα Μ.Μ.Ε., παίρνουν τη σκυτάλη και ως εργολάβοι της παραπληροφόρησης αναλαμβάνουν την επικοινωνιακή διαχείριση.

Διαρρέουν με περίσσια προθυμία τα ευφάνταστα σενάρια φιλόδοξων αρχιμπάτσων για συμμορία μαυροφορεμένων ληστών, που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο και οι οποίοι πεζοί διαπράττουν ληστείες τραπεζών στο κέντρο της Αθήνας και πέριξ των Εξαρχείων, για την ενίσχυση ενός ανύπαρκτου επαναστατικού ταμείου και χρηματοδότηση ενόπλων οργανώσεων. Αποσκοπώντας με αυτό τον τρόπο, στη διεύρυνση του κατηγορητηρίου, προετοιμάζοντας το έδαφος για την επερχόμενη κατασκευή ενόχων. Ονόματα και φωτογραφίες «σεσημασμένων» για την αντιεξουσιαστική τους δράση, μπαίνουν τις επόμενες μέρες στα τηλεοπτικά κάδρα των υπόπτων.

Ένστολοι κουκουλοφόροι προχωρούν σε απαγωγές και πολύωρες ανακρίσεις ατόμων του συγγενικού, φιλικού και συντροφικού περιβάλλοντος του Γ. Δημητράκη. Οι άρσεις απορρήτου και η ενδελεχής ερεύνα στον κοινωνικό-πολιτικό περίγυρο του συντρόφου, «αποκαλύπτει» στα ένστολα κυνηγόσκυλα τις πρώτες ενδείξεις συντροφικών – φιλικών σχέσεων, τόσο με εμένα όσο και με άλλους συντρόφους. Όσοι είχαν στην πολύχρονη αγωνιστική δράση τους, διαμορφώσει για τις διωκτικές αρχές, προφίλ ατόμων με «παραβατική» συμπεριφορά, θα μπουν στο στόχαστρο της καταστολής ως βασικοί ύποπτοι.

Η στοχοποίηση της πολιτικής ταυτότητας και δράσης μετά από μια εβδομάδα, παίρνει πλέον μορφή και υπόσταση στο πρόσωπο του συντρόφου Σίμου Σεϊσίδη με την έκδοση εντάλματος σύλληψης, επικεντρώνοντας στην πολιτική ταυτότητά του, στη σύλληψή του στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1995 και μιλούν για «αδιάσειστα στοιχεία» εις βάρος του… (ο σύντροφος Σ. Σεϊσίδης έπειτα από 4 χρόνια φυγοδικίας και την τραγική κατάληξη που είχε ο τραυματισμός του, από τον πισώπλατο πυροβολισμό ενός ένστολου σκυλιού, αθωώθηκε ομόφωνα για το σύνολο των κατηγοριών που αντιμετώπιζε). Ύστερα από ένα διάστημα 40 ημερών, θεατής της ασυδοσίας και των μεθοδεύσεων διωκτικών αρχών και Μ.Μ.Ε., μπαίνω στο προσκήνιο με την έκδοση των ενταλμάτων σύλληψης για μένα και τον Μάριο Σεϊσίδη, αδερφό του ήδη καταζητούμενου Σ. Σεϊσίδη.

Η ετυμηγορία των τηλε-δικαστών έχει ήδη βγει. Πλέον, εγώ και οι δύο σύντροφοι, κατηγορούμαστε ως δράστες 7 ληστειών και μέλη μιας συμμορίας που βαφτίζεται «ληστές με τα μαύρα». Το τεκμήριο αθωότητας καταστρατηγείται από την πρώτη στιγμή με τον πιο έκδηλο τρόπο, προετοιμάζοντας το έδαφος για την προφυλάκισή μας. Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομολαγνείας, σεναριολογίας και καταπάτησης κάθε έννοιας δικαίου, η απόφασή μου να φυγοδικήσω είναι άμεση και συνειδητή. Δεν παραδίδω την ελευθερία μου βορά στις δικαστικές αρχές. Ούτε τη σωματική μου ακεραιότητα έρμαιο των βασανιστών της ασφάλειας. Δεν θα παραδοθώ, ώστε να παραμείνω προφυλακισμένος 18 μήνες στα σύγχρονα κολαστήρια εγκλεισμού, έχοντας αυταπάτες μιας δίκαιης δίκης.

Ακολουθώ το δίκιο μου και προασπίζω το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας μου με κάθε κόστος. Άλλωστε για μένα ο ρόλος της αστικής δικαιοσύνης ήταν και παραμένει ακόμα ξεκάθαρος. Πρόκειται για μια δικαιοσύνη ταξική, η οποία υπηρετεί και διαφυλάσσει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Μια δικαιοσύνη, που κάνει τα στραβά μάτια όταν αθωώνει ή ρίχνει ποινές-χάδια σε ογκώδη σκάνδαλα της πολιτικής και οικονομικής ελίτ (SIEMENS, Βατοπέδι, εξοπλιστικά, λίστα Λαγκάρντ κ.α.), ενώ συγχρόνως δείχνει το μένος της σε όσους προέρχονται από χαμηλές οικονομικά τάξεις. Ποινικοποιεί τους αγώνες τοπικών κοινωνιών ενάντια στα σχέδια μεγαλοεργολάβων (Κερατέα, Χαλκιδική, Γραμματικό), νομιμοποιεί την κρατική βαρβαρότητα κλείνοντας τα μάτια σε ξυλοδαρμούς και βασανισμούς όσων έχουν την ατυχία να πέσουν στα χέρια των οργάνων καταστολής, εφαρμόζει κουκουλονόμους και οδηγεί στη φυλακή νεαρούς διαδηλωτές. Μια δικαιοσύνη τελικά, που εξαντλεί την εκδικητικότητά της τόσο στους φτωχούς προλετάριους, όσο και στους πολιτικούς αντιπάλους της αστικής δημοκρατίας, συνυπογράφοντας τα διαβιβαστικά των διωκτικών αρχών και καταδικάζοντας τους σε εξοντωτικές ποινές χωρίς ίχνος στοιχείων, με μοναδική ένδειξη την πολιτική τους ταυτότητα. Εκβιάζοντας με τη χυδαία τακτική της ποινικοποίησης των συγγενικών σχέσεων, με πιο πρόσφατη την περίπτωση της Μαρίας Θεοφίλου, μητέρας δύο ανήλικων παιδιών, η οποία βρίσκεται προφυλακισμένη και κατηγορούμενη για συμμετοχή σε ληστείες με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο τη συντροφική της σχέση με τον Γ. Πετρακάκο, κατηγορούμενο για ληστείες τραπεζών. Όπως και της μητέρας και της συζύγου μέλους της Σ.Π.Φ., που, αφού πρώτα κατηγορήθηκαν για συνέργεια στην οργάνωση, προφυλακίστηκαν και τώρα αντιμετωπίζουν βαρύτατους περιοριστικούς όρους, όπως του κατ’ οίκον περιορισμού.

Έτσι εκ των πραγμάτων θα ήταν, αν μη τι άλλο, κάπως αυτοκτονικό το να παραδοθώ και να έχω αυταπάτες για μια πιθανή δικαίωσή μου συνυπολογίζοντας το επιβαρυντικό κλίμα που επικρατούσε. Αν υπήρχαν έστω και ψήγματα αμφιβολιών για την ορθότητα της επιλογής μου να φυγοδικήσω, αυτές θα εξανεμιστούν το επόμενο χρονικό διάστημα. Πρώτα με την πολυετή καταδίκη του συντρόφου Γ. Δημητράκη στη δίκη σε πρώτο βαθμό, όπως και με τη μετέπειτα επικήρυξη εμού και των δύο συντρόφων με το αστρονομικό ποσό των 600.000 ευρώ τον Οκτώβρη του 2009, με τη συμβολή εντεταλμένων κονδυλοφόρων, οι οποίοι επί 3 χρόνια μας φωτογράφιζαν για οτιδήποτε παραβατικό συνέβαινε, στηριζόμενοι σε εικασίες και σε μια πληθώρα ακατάσχετης, αλλά μεθοδευμένης αστυνομικής μπουρδολογίας.

Στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ λάσπης το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, σε συνεργασία με το Υπουργείο Οικονομικών, θέτει ως πρώτη προτεραιότητα τη σύλληψή μας, ώστε να ξετυλιχτεί το κουβάρι της εγχώριας δράσης ομάδων αντάρτικου πόλης, χαρακτηρίζοντάς μας ως νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο. Το να έχουν βέβαια το θράσος να με χαρακτηρίζουν νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο, ως τρομοκράτη και ληστή, οι τότε υπουργοί Γ. Παπακωνσταντίνου και Μ. Χρυσοχοίδης, όταν επί της θητείας τους στην κυβέρνηση υπέγραψαν και εφάρμοσαν τα πιο απεχθή οικονομικά μέτρα, που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση και την ανέχεια, συνυπεύθυνοι για την κατασπατάληση του εθνικού πλούτου και εξέχοντα μέλη των κομματικών εγκληματικών οργανώσεων που κυβέρνησαν τη χώρα, μόνο ως ειρωνεία θα μπορούσα να το εκλάβω! Από την επικήρυξη αυτή και μετά, φτάνοντας ως τη μέρα της σύλληψής μου, η στοχοποίησή μου θα φτάσει στο ζενίθ. Άλλοτε ως προμηθευτής όπλων από την Αλβανία, άλλοτε ως χρηματοδότης της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, ως μέλος ένοπλων οργανώσεων, δράστης δεκάδων ληστειών από το 2006 ως το 2015, ύποπτος για εκτέλεση αρχιφύλακα, ύποπτος για απαγωγές, μέχρι και συλληφθέντα σε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής στη Ν. Σμύρνη το 2010 με παρουσίασαν, αποδεικνύοντας ότι η στοχοποίηση και η παραπληροφόρηση δεν έχουν όρια. Αποδεικνύοντας την άνεση, με την οποία διαμορφώνουν το κατάλληλο κλίμα, που θα επιβαρύνει τη θέση του κατηγορούμενου και θα προετοιμάσει το έδαφος για την καταδίκη του.

Οπότε η εμπλοκή σε αυτή την υπόθεση μόνο έκπληξη δεν θα μπορούσε να μου προκαλέσει, έπειτα μάλιστα και από τη μακροχρόνια κρατική τρομοκρατία, την οποία είχα ήδη βιώσει, απόρροια της σύλληψής μου στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1995. Για χρόνια, μέρος της καθημερινότητάς μου αποτέλεσαν οι εξακριβώσεις στοιχείων, οι κλήσεις από το τοπικό Α.Τ., την ασφάλεια-αντιτρομοκρατική για «φιλικές κουβέντες» και ανακρίσεις περιπτώσεων εμπρησμών και οι παρακολουθήσεις ασφαλιτών. Το 1997 μετά από άγριο ξυλοδαρμό από τους μπάτσους κατά τη διάρκεια της σύλληψης, ύστερα από δυναμική παρέμβαση ομάδας συντρόφων ενάντια στην εμπορευματοποίηση της πλατείας Εξαρχείων, σύρομαι μαζί με άλλους 5 συντρόφους σε δίκη-παρωδία. Επιβάλλονται αυστηροί περιοριστικοί όροι, ανήκουστοι για την εποχή, όπως της καταβολής 2.000.000. δραχμών, εμφάνισης κάθε 1 και 16 του μηνός σε αστυνομικό τμήμα, απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της μη εμφάνισής μου σε περίμετρο ενός χιλιομέτρου από την πλατεία Εξαρχείων! Ο σκοπός προφανής. Να μου κάμψουν το ηθικό, να με τρομοκρατήσουν και να ανακόψουν τη διάθεσή μου για ενεργό συμμετοχή σε κάθε μορφής αγωνιστική δράση. Οπότε για μένα αποτελεί το επιστέγασμα της μακροχρόνιας αυτής στοχοποίησής μου σε μια προσπάθεια για την φυσική, ηθική και πολιτική μου εξόντωση.

Όλα αυτά τα αναφέρω όχι για να καταγγείλω την καταπάτηση των «δημοκρατικών» δικαιωμάτων μου, αλλά για να καταδείξω τους όρους με τους οποίους κράτος, μπάτσοι, Μ.Μ.Ε. επιλέγουν να επιτεθούν νομικά και επικοινωνιακά ενάντια σε άτομα, που κινούνται σε αντισυμβατικά μονοπάτια και ανήκουν ιδεολογικά σε πολιτικούς χώρους, οι οποίοι μπορούν να σταθούν ανάχωμα στα επερχόμενα σχέδια τους, για την ολοένα και πιο σφοδρή επίθεσή τους προς όλη την κοινωνία. Κατασταλτικές στρατηγικές και πρακτικές, που απώτερο σκοπό έχουν να παραδειγματίσουν και να επιβάλλουν ένα κλίμα τρόμου σε όσους σκέφτονται να τους ακολουθήσουν.

Όσο για μένα, γαλουχημένος από την οικογένειά μου με τις λαϊκές αξίες και αρχές της αγάπης για τη δικαιοσύνη και του μίσους για την αδικία, της αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη από βοήθεια, της απέχθειας προς την εκμετάλλευση, της υπεράσπισης των ιδεών και του δίκιου μου, της ευθύνης, της τιμής και της αξιοπρέπειας και μεγαλωμένος με τις αναφορές του παππού μου στα κατορθώματα των λαϊκών αγωνιστών της αντίστασης κατά του ξένου κατακτητή, για το δίκιο του αγώνα τους και την πανανθρώπινη λευτεριά, ήρθα σε επαφή με τη μεγάλη αγωνιστική παράδοση αυτού του τόπου. Μια ιστορία επανάστασης ενάντια στον οθωμανικό ζυγό, αντίστασης στον ξένο κατακτητή, εξέγερσης στο ντόπιο φασισμό, αγώνων αντιιμπεριαλιστικών, αντικαπιταλιστικών, εργατικών. Αγώνων για λευτεριά, κοινωνική χειραφέτηση και εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας.

Με έμφυτα τα χαρακτηριστικά της ανυπακοής και ανυποταξίας, απείθαρχος και ασυμβίβαστος δεν άργησα να έρθω σε ρήξη με μια ζωή γεμάτη απαγορεύσεις, συμβιβασμούς, κανόνες και περιορισμούς. Πρώτα ως μαθητής, ενάντια στο στείρο εκπαιδευτικό σύστημα, που στηρίζεται στην υπακοή και προετοιμάζει το νέο εργατικό δυναμικό, συμμετείχα σε δεκάδες καταλήψεις, μαθητικά συλλαλητήρια και κινητοποιήσεις (νόμος Κοντογιανόπουλου, δολοφονία Τεμπονέρα, νόμος Αρσένη). Αργότερα ως εργάτης, διεκδίκησα τα δικαιώματά μου και ήρθα σε σύγκρουση με τις αδηφάγες ορέξεις των αφεντικών, πάντα παρών στις πορείες της εργατικής Πρωτομαγιάς, σε απεργίες ως μέλος του σωματείου κούριερ. Αρνητής στο κάλεσμα της «μαμάς-πατρίδας» για να υπηρετήσω μια θητεία πειθαρχίας σε εντολές ανώτερων καραβανάδων, απορρίπτοντας κάθε έννοια ιεραρχίας και εθνικού ή φυλετικού διαχωρισμού. Παίρνοντας μέρος σε αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις κατά των πολέμων σε Ιράκ, Παλαιστίνη, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, εκφράζοντας τη διεθνιστική μου αλληλεγγύη στους λαούς των χωρών αυτών. Παρών στις καταλήψεις του Πολυτεχνείου το 1994 ως απάντηση στις αθρόες προληπτικές συλλήψεις πριν την έναρξη της επετείου και το 1995 ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των φυλακισμένων αγωνιστών. Παρών το 1998 έξω από τα εξεταστικά κέντρα και στις συγκρούσεις των αδιόριστων καθηγητών με την αστυνομία, στις θερμές υποδοχές Κλίντον, Μπλερ, Κοντολίζα Ράις, στη μεγαλειώδη πορεία και στις οδομαχίες κατά τη σύνοδο της Ε.Ε. το 2003 στη Θεσσαλονίκη, σε αγώνες τοπικών κοινωνιών (ανάπλαση πλατείας Εξαρχείων, υποσταθμός Δ.Ε.Η. Ηλιούπολης), σε αντιρατσιστικά-αντιφασιστικά συλλαλητήρια μετά από δολοφονικά χτυπήματα χρυσαυγιτών (μαχαίρωμα του συντρόφου Γ. Σταθόπουλου το 1995, ξυλοδαρμό του φοιτητή Κουσουρή το 1998) και φυσικά στις δεκάδες δυναμικές παρεμβάσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου. Είτε με αφισοκολλήσεις, συνελεύσεις, πορείες, είτε δίπλα στη ζεστασιά των οδοφραγμάτων μέσα σε μια δεκαετή συμμετοχή στις διεργασίες και ποικίλες εκφάνσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου ενός πολύμορφου, μαζικού, ριζοσπαστικού κινήματος, του οποίου θεωρώ τον εαυτό μου αναπόσπαστο κομμάτι. Τι κι αν η φυγοδικία μου στέρησε την παρουσία μου σε αυτές, νοητά ήμουν και θα είμαι πάντα παρών. Μέσα σε αυτές τις διαδρομές αγώνα συνάντησα ανθρώπους με τους οποίους δημιουργήθηκαν σχέσεις εμπιστοσύνης, ειλικρίνειας, αλληλεγγύης που με συνοδεύουν ως σήμερα. Είναι οι δυνατές αυτές σχέσεις που σφυρηλατούνται μεταξύ αυτών που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια ιδανικά, τα ίδια οράματα, τις ίδιες ουτοπίες. Αυτών που αγωνίζονται, ρισκάρουν, μάχονται για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα. Που προτάσσουν την αναγκαιότητα του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, της κοινωνικής χειραφέτησης, της ατομικής και συλλογικής επανάστασης.

Αυτών που στο τέλος θα δικαιωθούν.

Όποια λοιπόν κι αν είναι η απόφαση στην επερχόμενη δίκη μου, αυτό που ποτέ δεν θα καταφέρουν να δικάσουν, να κάμψουν, να φυλακίσουν είναι τα ιδανικά, οι αξίες και το πάθος μου για ελευθερία.

«Ας πιούμε στην υγειά των τρελών,
των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.
Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά,
που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…
…Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν
ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος
το κάνουν.»
Τζ. Κέρουακ

Υ.Γ. Ευχαριστώ από καρδιάς όλες και όλους, όσους αυτό το διάστημα του εγκλεισμού εκφράζουν την αλληλεγγύη τους και σε όλους αυτούς, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα επιλέξουν να μου συμπαρασταθούν. Στέλνω τους συντροφικούς μου χαιρετισμούς στους αιχμαλώτους του κοινωνικού-ταξικού πολέμου και σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές και τους εύχομαι καλή δύναμη.

Γρηγόρης Τσιρώνης
Φυλακές Τρικάλων
29/12/2015»