Αναγωγή στα Άκρα!

    Αναγωγή στα Άκρα!

Τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον στην Ελλάδα, ο εχθρός (ντόπια και διεθνής κυριαρχία), επιδεικνύει εν ίδει παρέλασης την εφαρμογή των πλέον εξελιγμένων όπλων κοινωνικής καθυπόταξης και καταστολής πάνω στα σώματα και τα πρόσωπα ανυπότακτων και αγωνιζόμενων ανθρώπων. Στοχεύουν στην τρομοκρατία όλων των από κάτω, στην εμπέδωση, των κανόνων του παιχνιδιού του τρόμου, οι οποίοι -πέρα από κάθε ψήγμα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης- ορίζονται από την πλευρά των ισχυρών, με στρατιωτική περιφρούρηση.

Η αγωνία τους να πείσουν για το ότι είναι ανίκητοι και ότι κάθε απόπειρα ανατροπής τους είναι μάταιη και ουτοπική μπροστά στη δολοφονικότητα και εκδικητικότητα των μηχανισμών τους, φανερώνει το φόβο τους απέναντι στο γενικό αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης που αυτό στην ουσία θα τους συντρίψει. Κάπως έτσι ανάμεσα στο φόβο, το ¨γενικό αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης¨ και το εμπόριο ελπίδας ξεφυτρώνει ο κάθε ΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΑς (χρυσή αυγή κλπ) και λειτούργει ανταγωνιστικά ως προς την προοπτική της επαναστατικής αυτοοργάνωσης της κοινωνίας. Απονοηματοδοτώντας το επαναστατικό πρόταγμα που εσωκλείει η αυτοοργάνωση εντός του πλαισίου της αστικής δημοκρατίας, του καπιταλισμού και του κράτους.

Αυτό το λεγόμενο ¨γενικό αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης¨ δεν συντελείται στο άτομο και την κοινωνία μόνο από την πεποίθηση περί της αδικίας, οι άπειρες πράξεις της οποίας θα παραμένουν σε θολά νερά – αμαρτύρητες, όσο κι αν είναι γνωστή η πηγή της. Αλλά και από τις συγκεκριμένες απαντήσεις που δίνονται ενάντια στις βουλές της κυριαρχίας και συνολικά στην υπόστασή της, οι οποίες (απαντήσεις) είναι αυτές που γραφούν την Ιστορία. Άρα, θα αποτελούν εσαεί ζωντανό παράδειγμα και παρακαταθήκη. Τουλάχιστον, όσο υπάρχουν ζωντανοί άνθρωποι. ¨Η κοινωνία είναι ένας ωκεανός που ο παραμικρός του κυματισμός μπορεί ακαριαία να πνίξει κάθε ολοκληρωτισμό¨. Το παιχνίδι παίζεται ακόμα, το ζήτημα είναι τι (θες να) κάνεις ΕΣΥ.

Η ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια εμπεριέχει πολλές απαντήσεις από αυτές που συνθέτουν τη ροη των γεγονότων στην ιστορία. Ξεκινώντας από μια χρονιά ορόσημο, το 2002, για να φτάσουμε σε ένα άλλο ορόσημο, το προερχόμενο  από το μέλλον, 2008 και από κει στη ¨σατανικά συμβολική¨ 12η Φλεβάρη 2012.  Θα δούμε, αφενός, το πώς ο κόσμος της απελευθέρωσης περνάει πάντα, πάνω από την επιστημονικά σχεδιασμένη και τεχνολογικά ανυπέρβλητη υποδομή, της καταστολής. Τσακίζοντας σκευωρίες και προβοκάτσιες, ξεσκεπάζοντας και απονομιμοποιώντας τη συνολική υπόσταση του καθεστώτος, κουρελιάζοντας και περιγελώντας τους μηχανισμούς ελέγχου και καταστολής. Και αφετέρου συνθέτει και προτάσσει επικίνδυνες ενεργητικές απαντήσεις οι οποίες απλώνονται στο συλλογικό και το κοινωνικό φαντασιακό, δοκιμάζονται στην πράξη και εξελίσσονται στο χρόνο. 

Απαντήσεις, όπως αυτή στην πορεία αλληλεγγύης στην Ε.Ο. 17Ν το φθινόπωρο του 2002 στην Αθήνα με πάνω από 2000 κόσμο που δήλωσε ανυποταξία στα τρομο-κελεύσματα της δημοκρατικής και ειρηνιστικής ρητορικής και απομόνωσε τους κάθε λογής ¨ως εδώ-δες¨  υποκριτές, οι οποίοι, είτε έσπευσαν να υπερασπιστούν το μονοπώλιο της βίας από το κράτος, είτε να δηλώσουν μετάνοια ή και συμπάθεια απέναντι στους δολοφόνους και τους πολιτικούς τους διαχειριστές. Ήταν μια απάντηση σ΄ αυτούς που επικαλούνται το τέλος της ιστορίας και προσδοκούν στη λήθη της επανάστασης. Ακόμα, ήταν ένα σινιάλο στους υπόλοιπους.

Μετά τους ΝΑΤΟικους και αμερικανο-βρετανικούς βομβαρδισμούς στο Αφγανιστάν (2001) και Ιράκ (2003) καθώς και την εκτέλεση του αναρχικού Κάρλο Τζουλιάνι στη Γένοβα της Ιταλίας (2001), η σύνοδος των ηγετών των 8 κορυφαίων οικονομιών του κόσμου (G8) απαντήθηκε με πέτρες στη Χαλκιδική, διαδήλωση αλληλεγγύης στους μετανάστες και τους πρόσφυγες και φωτιά, στη Θεσσαλονίκη (2003). Αμέσως μετά φούντωσε πανελλαδικά ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης στους 7 συλληφθέντες των γεγονότων της Θεσσαλονίκης που συνδέθηκε με την αντίσταση στο τρομοκράτος- τα λευκά κελία και συνολικά τους σχεδιασμούς της καταστολής εν όψει (και) ολυμπιακών αγώνων. Πληθώρα πολιτικών δράσεων και διαλόγου με αφορμή το σωφρονιστικό σύστημα, τους πολιτικούς κρατούμενους, τα νέα συστήματα ελέγχου όπως κάμερες επιτήρησης κλπ, τα λευκά κελία απομόνωσης τύπου Γκουαντανάμο, τα κέντρα υποδοχής – στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. 

Η συνολική κίνηση του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος κατά τη διάρκεια τόσο της προετοιμασίας όσο και της διεξαγωγής των ολυμπιακών αγώνων, με πρωτοπόρα τη δράση και το ριζοσπαστικό λόγο των αναρχικών, κατέδειξε περίτρανα τις μάχες που θα ακολουθούσαν. Παρόλα αυτά οι καιροί της συναίνεσης ήταν ακόμα σε ακμή ενώ κάθε δράση απέναντι στους φασίστες λοιδορούνταν ως διαφήμιση σε αυτούς ακόμα και μετά τις 4 Σεπτεμβρίου 2004 και το φασιστικό πογκρόμ που εξαπολύθηκε και το οποίο έβγαλε ξανά στη φόρα τα μαχαίρια των φασιστών, για να φέρει επίσης στην επιφάνεια, τον αόρατο εμφύλιο πόλεμο, που μαινόταν- μια σειρά άλλων δολοφονικών επιθέσεων παρακρατικών σε αγωνιστές και καταλήψεις, που είχαν προηγηθεί και έκτοτε αποτελούν συχνά περιστατικά. 

Βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ακραία καταστολή σε κάθε κοινωνικό κομμάτι που αγωνίζονταν ή διεκδικούσε (φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-07), μαφιόζικες φασιστικές επιθέσεις σε αγωνιστές και σε μετανάστες και φυσικά η πιο χυδαία έντεχνη προπαγάνδα στο βαθμό της μαζικής πλύσης εγκεφάλου.

–οι φασίστες μαχαιρώνουν, οι μπάτσοι πυροβολούν, το πολιτικο κατεστημένο και τα ΜΜΕ ασελγούν…

Η εξέγερση σε όλες σχεδόν της φυλακές της χώρας τον Απρίλη του 2007 μετά τον ξυλοδαρμό του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη από ανθρωποφύλακες στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Μαλανδρίνου, ήταν που έφερε στην επιφάνεια έναν άλλο παίχτη της κοινωνικής αρένας. Αυτά τα κοινωνικά κομμάτια που περισσεύουν από το προκρούστειο κρεβάτι της κανονικότητας, τους ξεχασμένους (όχι από όλους), τους κολασμένους των φυλακών.  Περίπου 2 χρόνια, πριν μια άλλη έκρηξη, αυτή, των πρώτων κομματιών της εκτός των τειχών αιχμάλωτης κοινωνίας. Το αγκάλιασμα της εξέγερσης και των αιτημάτων αξιοπρέπειας των φυλακισμένων (των μεταναστών κλπ) είναι πρώτα και κύρια για αυτούς ζήτημα ζωής και θανάτου και για μας πλέον πεποίθηση ότι υπάρχουν όσο κάποιοι δεν τους ξεχνάνε, μέχρι τη στιγμή που θα είμαστε όλοι ελεύθεροι. Πολιτικά, είναι η έσχατη γραμμή άμυνας και αυτό-υπεράσπισης συνολικά των κυνηγημένων και των αναλώσιμων (ανθρώπων).

Η αλληλεγγύη, είναι ένα πολύ δυνατό όπλο, όταν είναι σχέση αξιοπρέπειας και συντροφικότητας.

Σαν αυτές τις σχέσεις που αναπτύσσονται υπό καθεστώς διωγμού ή τη στιγμή της επίθεσης και της συνομωσίας. Σαν αυτές τις συνεπείς σχέσεις που ανοίγουν περάσματα συνολικά για τους καταπιεσμένους προς την απελευθέρωση και την αυτοδιάθεση. Και είναι αλήθεια ότι, στο δρόμο γεννιούνται οι απαντήσεις, αυτές που ανοίγουν απελευθερωτικά περάσματα για όλους, εκεί που ανοίγονται δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ όσων προορίζονταν για απλοί θεατές. Σκλάβοι.  Στα πεδία και τις κοινότητες του αγώνα το άτομο κατακτά τη δύναμή του και κρατιέται άνθρωπος κόντρα στη γενική σαπίλα της καθημερινότητας. Στις μέρες του σύγχρονου ολοκληρωτισμού ακόμη και η στοιχειώδης διαμαρτυρία, όπως είναι οι δίκαιοι αγώνες των κοινωνιών απέναντι στην υποτίμηση της ζωής τους και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από τη λαίλαπα της ανάπτυξης του κεφαλαίου, κοστίζει ανθρώπινες ζωές (Λευκίμμη 2008).

Και ξαφνικά, μια σφαίρα (απ΄ τις πολλές), έφυγε στο λάθος άτομο, σε λάθος χρόνο και τη λάθος στιγμή! Ήταν όλα μια παρεξήγηση! ... Βέβαια, ήταν μια καλή ευκαιρία για να θυμηθούν πως είναι πραγματικά τα ¨παιχνίδια με τη φωτιά¨ ενώ αναμένεται η μεγαλειώδης συνέχεια… Η λάβα, αιφνιδιάζει αυτούς που δεν βλέπουν το ηφαίστειο.

Μια απάντηση αναδείχτηκε με σαφήνεια κατά το Δεκέμβρη του 2008 και έπειτα, από την πλευρά των εξεγερμένων: Ισότητα ή Χάος, (το όποιο τίθεται ως απαίτηση). Ο κόσμος της ελευθέριας ενάντια στον κόσμο της εξουσίας. Οι δεκάδες Αυτοοργανωμένοι χώροι και άλλες δομές που ξεφύτρωσαν παντού μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη καθώς και οι σφαίρες στα γουρούνια των ματ, είναι στιγμές της ίδιας αυτής απάντησης.

Στον κοινωνικό πόλεμο όμως παράγει και το κράτος απαντήσεις, με πολλαπλούς τρόπους και αποδέκτες. Μια τέτοια, ήταν η εκτέλεση του αναρχικού αγωνιστή Λάμπρου Φούντα, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, αναρχικής οργάνωσης (2003) που διεύρυνε την (έτσι κι αλλιώς, διάχυτη) επαναστατική παρουσία στο κοινωνικό γίγνεσθαι με το κομμάτι εκείνο που αναφέρεται στην οργανωμένη ευθεία απάντηση και αντεκδίκηση – στην επί ίσοις όροις αντιπαράταξη, στη βάση όλων των θεσμών – μηχανισμών του κράτους και της οικονομικής εξουσίας.

Οι επιθετικές ενέργειες κοινωνικής αντιβίας από δίκτυα αναρχικών, με διάχυτη κοινωνική παρουσία και πολύμορφη δράση, η επιλογή της ληστείας (απαλλοτρίωσης) ως στάση και ως πρόταγμα από αξιοπρεπείς ανθρώπους και αγωνιστές, οι εκτελέσεις μπάτσων και ρουφιάνων που προκαλούσαν τρικούβερτα γλέντια καθώς και άλλα ρήγματα που ανοίχτηκαν, επιχειρήθηκε να απονοηματοδοτηθούν και να θαφτούν κάτω από την εμπέδωση και την αποδοχή των καθεστωτικών κατηγοριών και προβοκατόρικων σεναρίων, με αφορμή την υπόθεση Μαρφίν. Είδαμε να εξαπολύεται ένα κύμα απομόνωσης των αναρχικών βασισμένο πάνω στο σκύλεμα των νεκρών οι οποίοι μετατράπηκαν έτσι απλά σε αντι-αναρχικό επιχείρημα στα στόματα των τσογλανιών και των φοβισμένων. Πόσο γελοία ακούγονται σήμερα πλέον όλα αυτά, μπροστά στις μαζικές αυτοκτονίες και τον κοινωνικό εξανδραποδισμό; ή από την άλλη πόσο αξιοπρεπής και ειλικρινής αλλά και εύστοχη, η τοποθέτηση της ΕΟ ΣΠΦ για το ζήτημα; Λες και, ανέκαθεν και παντού, δολοφόνοι είναι (και) άλλοι εκτός από τα καθάρματα του πλούτου και της εξουσίας… λες και η μήτρα κάθε βίας και βαρβαρότητας είναι (και) άλλη εκτός από την οργανωμένη συμμορία των εξουσιαστών.

Οι πάσης φύσεως δηλώσεις είναι για να μένουν στην ιστορία. Δική μας δήλωση -των Αναρχικών- ας (ανα)θεωρηθεί η (απάντηση της) 12ης Φλεβάρη 2012, ακριβώς, 68 χρόνια μετά… Σινιάλο στους υπόλοιπους και τους επόμενους. Προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και τον αγώνα με όλα τα μέσα για την κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη.

Όλοι, κρίνονται. Και όλα τελικά ξαναγυρνούν σε μας.

Ήταν και αυτή (δυστυχώς) μια απάντηση (σύγχυσης και ασυνέπειας). Ασυνέπεια σε ότι αφορά την ιστορική πορεία και πολιτική τοποθέτηση των αναρχικών στο χρόνο. Προϊόν, της απουσίας οργάνωσης των αναρχικών στη minimum πολιτική βάση της αλληλέγγυας (αντι)Στάσης απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Με τα διαφορετικά και πολύμορφα ρήγματα που βαθαίνει ο καθένας από τη θέση του (και όχι από την πλευρά του, αφού η πλευρά είναι κοινή) στην καθημερινότητα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Τα αποτελέσματα αυτής της αδυναμίας συγκρότησης ενός συνολικού πολιτικού σχεδίου, οργάνωσης και δράσης με κατεύθυνση -εκεί που θέλουμε να φτάσουμε- στην κοινωνική επανάσταση, είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων απογοητευτικά. Συγκεντρωτικές δομές αποκλεισμών και απομόνωσης, οι οποίες προβάλλονται σαν φάρμακο στην ασυνέπεια. Στερεότυπα και φόρμες που εγκλωβίζουν την αναρχική μαγεία και ομορφιά, καταφέρουν τη διαίρεση, τη γραφειοκρατία και τον ολοκληρωτισμό που μηδενίζει, απομονώνει και φιμώνει ΣΥΝΟΛΙΚΑ τους αγωνιστές. Απρόσωποι μηχανισμοί – τέρατα, οι οποίοι λειτουργούν στο παρασκήνιο αλλά προβάλλονται ως εργαλεία κριτικής ενώ ουσιαστικά εξοντώνουν πολιτικά, αγωνιζόμενους ανθρώπους. Όλα αυτά (κ.α.) είναι παράγωγα αυτής της έλλειψης ή αδυναμίας. Το να πάει το ¨Ισότητα ή Χάος¨ ένα βήμα παραπέρα στο βαθμό να μπορεί να εξαργυρώνει πρακτικά το έδαφος που παραχωρεί οπισθοχωρώντας το κράτος, εφαρμόζοντας στην πράξη τη κοινωνική αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση των κοινωνικών αναγκών και των αναγκών του αγώνα καθώς και την αταξική-κοινωνική δικαιοσύνη, είναι ζήτημα που μπορεί να προωθηθεί μόνο από ένα πολύμορφο επαναστατικό κίνημα που θα ορίσει τα παραπάνω ως στόχο. Το όποιο, αν δε πραγματοποιηθεί από (όλους) τους αναρχικούς πλάι με άλλους εξεγερμένους, δε θα γίνει ποτέ.   

Ο προβοκάτορας λαός να γίνει ο μόνιμος εφιάλτης τους. Με χίλιους 2 απρόβλεπτους τρόπους, να μην τους αφήσουμε σπιθαμή. Ξέρουν τι έρχεται. Το προσωπείο της δημοκρατίας και της τάξης έχει θρυμματιστεί εδώ και καιρό, μπρος στον πανικό τους. Γι αυτό χτυπούν τους αναρχικούς, και την κάθε είδους ανταρσία, για να ξεδοντιάσουν αυτούς που φοβούντε, τη διαμελισμένη (ακόμα) δύναμη των σκλάβων. 

¨Ας μετρηθούμε και εμείς για τελευταία φορά και επιτέλους ας πράξουμε¨..!

ΝΑ ΖΗΣΕΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

(, ρε κουφάλες.)

 

ΟΛΑ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…

Αγρίνιο,

Γενάρης 2013

Άρης

(από συλλογικότητα της αναρχικής

εφημερίδας Γκιλοτίνα)