ΕΝAΝΤΙA ΣΤΗΝ «ΠΡΑΣΙΝΗ» AΝAΠΤΥΞΗ, ΤA ΦΡAΓΜAΤA ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΑΧΕΛΩΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

ΕΝAΝΤΙA ΣΤΗΝ «ΠΡΑΣΙΝΗ» AΝAΠΤΥΞΗ, ΤA ΦΡAΓΜAΤA ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΑΧΕΛΩΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

«…και έτσι λένε ότι έχουμε έρθει σ’ αυτή τη γη για να καταστρέψουμε τον κόσμο. Λένε ότι οι άνεμοι όντως ρημάζουν τα σπίτια, και κόβουν τα δέντρα, και η φλόγα τα καίει, αλλά εμείς αφανίζουμε τα πάντα, κατατρώμε τη γη, αλλάζουμε την κοίτη των ποταμών, ποτέ δεν ησυχάζουμε, ποτέ δεν ξαποσταίνουμε, αλλά πάντα τρέχουμε εδώ κι εκεί, ψάχνοντας χρυσό και ασήμι, ποτέ δεν ικανοποιούμαστε, και μετά ριψοκινδυνεύουμε γι’ αυτά, κάνουμε πολέμους, βρίζουμε, ποτέ δεν λέμε την αλήθεια και τους έχουμε στερήσει τα αναγκαία προς το ζην»

Girolamo Benzoni, Ιστορία του Νέου Κόσμου, 1565

Επιχειρώντας να περιγράψουμε συνοπτικά την κατεύθυνση και στόχευση του πολιτικοοικονομικού συστήματος σε συνθήκες «κρίσης» και αναδιάρθρωσής του, σε σχέση με την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και συνολικότερα την εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, δανειζόμαστε τα λόγια του subcomandante Marcos: «Για να αυξήσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές δεν καταφεύγουν μόνο στη μείωση του κόστους παραγωγής ή στην αύξηση των τιμών της πώλησης των εμπορευμάτων. Αυτό είναι βέβαιο αλλά ελλιπές. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ακόμη μορφές: μία είναι η αύξηση της παραγωγικότητας, η άλλη είναι η παραγωγή νέων εμπορευμάτων και μία ακόμη είναι το άνοιγμα νέων αγορών. Η παραγωγή νέων εμπορευμάτων και το άνοιγμα νέων αγορών επιτυγχάνεται τώρα με την κατάκτηση και επανακατάκτηση γεωγραφικών περιοχών και κοινωνικών χώρων που προηγουμένως δεν είχαν ενδιαφέρον για το κεφάλαιο. Παραδοσιακές γνώσεις και κώδικες γενετικής μαζί με φυσικούς πόρους όπως το νερό, τα δάση κι ο αέρας μετατρέπονται τώρα σε εμπορεύματα ήδη ανοιχτών ή προς δημιουργία αγορών.» (Δεκέμβρης 2007)

Μιλώντας ειδικότερα για την ελληνική πραγματικότητα σήμερα, η αναδιάρθρωση του πολιτικοοικονομικού συστήματος χαρακτηρίζεται από μια άνευ προηγουμένου επιθετικότητα απέναντι στην κοινωνία και τη φύση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τη γιγαντιαία επιχείρηση εκποίησης δημόσιων φυσικών πόρων και εκτάσεων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, που πραγματοποιείται από το ελληνικό κράτος υπό την κηδεμονία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Καθώς επίσης και τον εκσυγχρονισμό του νομικού πλαισίου ώστε να αρθούν οποιεσδήποτε θεσμικές δεσμεύσεις υπήρχαν μέχρι σήμερα στην εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, όπως η προστασία της δασικής έκτασης, ο δημόσιος χαρακτήρας του αιγιαλού, η υποχρέωση κατάθεσης περιβαλλοντικών μελετών στα μεγάλα κατασκευαστικά έργα κ.α. «Ο Νόμος του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, “Fast Track” (Διαδικασία Ταχείας Αδειοδότησης)*, καθορίζει πλέον ευέλικτες διαδικασίες για τη γρήγορη έκδοση αδειών υλοποίησης επενδύσεων στην Ελλάδα, σε τομείς που αφορούν στη βιομηχανία, στην ενέργεια, στον τουρισμό, στην υψηλή τεχνολογία και στην καινοτομία, συμπεριλαμβανομένων και των επενδύσεων που εντάσσονται στον επενδυτικό Νόμο». (*”εφημερίδα της κυβερνήσεως, τεύχος 1^ο ”, αρ. φύλλου 122, 21/07/09). Πρόκειται για την δημιουργία συνθηκών ανεξέλεγκτης λεηλασίας και καταστροφής της φύσης στο όνομα της κρατικής – καπιταλιστικής ανάπτυξης που κατ’ ευφημισμό ονομάζεται «πράσινη» και σε «περιόδους κρίσης» εμφανίζεται ως υπόθεση εθνικού συμφέροντος.  Συνολικότερα οι συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης της φύσης και της κοινωνίας που επιβάλλονται από τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά σε παγκόσμιο επίπεδο, επιφέρουν περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής τόσο του ανθρώπου όσο και συνολικά του φυσικού κόσμου, φτάνοντας μέχρι τα έσχατα όρια της διακινδύνευσης της ίδιας της επιβίωσης, όπως έμμεσα ομολογείται από τους ίδιους μιλώντας πλέον για ανεπίστρεπτες κλιματικές αλλαγές και περιβαλλοντική κρίση.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η υπόθεση της επιχειρούμενης εκτροπής του Αχελώου και της λειτουργίας των Υ/Η φραγμάτων της Μεσοχώρας και της Συκιάς δεν δικαιολογεί καμία επανάπαυση και ολιγωρία εξαιτίας της προσωρινής αναστολής των έργων. Το κράτος, οι κατασκευαστικές εταιρίες και η πολιτική και οικονομική εξουσία που διαφεντεύει την Θεσσαλία, καμία στιγμή δεν παραιτήθηκαν από τον στόχο της ολοκλήρωσης και λειτουργίας του μεγαλύτερου κατασκευαστικού έργου στην Ελλάδα παρά την ανορθολογικότητα του, τις καταστρεπτικές συνέπειες που επιφέρει στο φυσικό περιβάλλον και την κοινωνία καθώς και το πλήθος των κοινωνικών αντιδράσεων που έχουν εκδηλωθεί και επίσης, παρά τις ακυρωτικές αποφάσεις του έργου στο παρελθόν από το Σ.τ.Ε. Σήμερα εκκρεμούν δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τους όρους εκκένωσης του χωριού της Μεσοχώρας και μετεγκατάστασης των κατοίκων της, οι οποίες έχουν σταματήσει χάρη στις αντιδράσεις των ίδιων, καθώς και δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τους περιβαλλοντικούς όρους του έργου.

Εδώ να σημειώσουμε ότι τα τελευταία χρόνια επιχειρείται ο διαχωρισμός, του αποπερατωμένου σήμερα φράγματος της Μεσοχώρας από το συνολικό έργο της εκτροπής του Αχελώου και εντείνεται η προπαγάνδα περί «πράσινης ενέργειας», που έχει εξαπολύσει το υπουργείο περιβάλλοντος, ώστε να μπει άμεσα σε λειτουργία ως «πράσινο» Υ/Η έργο το επόμενο διάστημα. Έτσι ανεξάρτητα με την έκβαση που θα έχει η υπόθεση της εκτροπής του ποταμού προς τον θεσσαλικό κάμπο -γεγονός που καθορίζεται από πλήθος πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων στην Θεσσαλία αλλά και από τους όρους αναδιάρθρωσης  συνολικά του αγροτικού μοντέλου παραγωγής στη χώρα- θα είναι καταστρεπτικές οι συνέπειες και από αυτήν κάθε αυτήν την εμφανιζόμενη σήμερα ως αυτοτελή, λειτουργία του φράγματος της Μεσοχώρας (και στο μέλλον του φράγματος της Συκιάς), αφού ο τεχνητός ταμιευτήρας  που θα σχηματιστεί θα πνίξει το μεγαλύτερο μέρος της χαράδρας του Αχελώου στα βουνά της Νότιας Πίνδου. Ειδικά σήμερα, η επιθετικότητα του ελληνικού κράτους έτσι όπως εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο ενάντια στη φύση και την κοινωνία δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας των προθέσεών του για τον Αχελώο. Το κράτος και οι εργολάβοι για μια ακόμη φορά θα κάνουν ο,τιδήποτε -είτε εντός είτε πέραν της υπάρχουσας νομοθεσίας- προκειμένου να προχωρήσουν τα έργα και να ολοκληρωθούν οι σχεδιασμοί τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στον ποταμό, τον ορεινό περιβάλλοντα χώρο και τις τοπικές κοινωνίες. Ενώ επιπλέον πέραν του Αχελώου, έχουν αναγγελθεί ήδη μια σειρά και άλλων καταστροφικών για τη φύση και τις τοπικές κοινωνίες σχεδιασμών σε πλήθος σημείων της χώρας, όπως είναι τα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική και την Ροδόπη, η εγκατάσταση αιολικών βιομηχανικών ζωνών σε όλα τα ορεινά συγκροτήματα, το γιγαντιαίο πρόγραμμα «ΗΛΙΟΣ» φωτοβολταϊκών βιομηχανικών ζωνών,  η άντληση πετρελαίου από τον πυθμένα του  Ιόνιου και του Κρητικού πελάγους κ.α.

Απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς, ένας εμβληματικός αγώνας που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια είναι αυτός των κατοίκων στο Αποπηγάδι της Κρήτης ενάντια στην εγκατάσταση βιομηχανικής ζώνης αιολικής ενέργειας στην περιοχή. Ένας αγώνας που συνέβαλε σημαντικά στην κατάδειξη της κερδοσκοπικής, λεηλατικής και καταστροφικής φύσης των γιγαντιαίων σχεδιασμών της «πράσινης» ενεργειακής βιομηχανίας. Ένας αγώνας που αντιμετώπισε με σθένος τις κατασταλτικές επιχειρήσεις της αστυνομίας και όρθωσε ένα πρώτο σημαντικό κοινωνικό ανάχωμα στην επίθεση του κράτους και των μεγαλοεργολάβων που προωθείται τα τελευταία χρόνια μέσα από το ιδεολόγημα της «πράσινης» ανάπτυξης, ενώ αποτέλεσε το έναυσμα για την συγκρότηση ευρύτερων κοινωνικών δικτύων αντίστασης στην περιοχή της Κρήτης. Στο άλλο άκρο του ελλαδικού χώρου, στην Β.Α. Χαλκιδική εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα μια ακόμη σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ μεγάλου μέρους των κατοίκων της περιοχής από τη μια μεριά και των χρυσοθήρων και του κράτους από την άλλη που προχωρούν στην εγκατάσταση μεταλλουργίας χρυσού στο όρος Κάκαβος απειλώντας με αφανισμό τη φύση και τα χωριά της περιοχής. Ο αγώνας των κατοίκων βρίσκεται αντιμέτωπος τόσο με τις αστυνομικές δυνάμεις που έχουν αποκλείσει το βουνό παραχωρώντας το στα επενδυτικά σχέδια της εταιρίας ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ όσο και με την δράση ενός ιδιωτικού στρατού τραμπούκων της εταιρίας που αποσκοπεί στην δημιουργία μιας εμφυλιοπολεμικής συνθήκης στην περιοχή ώστε να καμφθεί η τοπική αντίσταση στην επαπειλούμενη περιβαλλοντική και κοινωνική καταστροφή.        

Εδώ αναδύεται η συνεισφορά των κινημάτων και η σημασία του κοινωνικού αγώνα για την προάσπιση της φύσης. Μην προσδοκώντας τίποτε ουσιαστικό από τους θεσμικούς διαμεσολαβητές – χειραγωγούς, οργανώνουμε από τα κάτω τις αντιστάσεις μας και στήνουμε αναχώματα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου, με σκοπό να πυκνώσουν οι δεσμοί αλληλεγγύης και συντροφικότητας των αγωνιζόμενων και να συντεθούν οι αρχές και οι θέσεις τους στην κατεύθυνση μιας συνολικότερης επιλογής ρήξης με την εξουσία και τις αντικοινωνικές επιταγές της. Και παρά το γεγονός ότι οι τοπικές πρωτοβουλίες είναι ουσιαστικές για τη δυναμική και την εξέλιξη του αγώνα, η απουσία ή η υποχώρησή τους δεν σημαίνουν και το σταμάτημα του αγώνα, ιδίως όταν αυτός δεν αφορά ένα στενά τοπικό περιβαλλοντικό ζήτημα, αλλά ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα.

Αντιλαμβανόμενοι τον ποταμό Aχελώο ως μέρος τού φυσικού κόσμου που λεηλατείται από το κράτος και το κεφάλαιο, κοινή συνείδηση όσων βρεθήκαμε από το 2007 στη Μεσοχώρα ήταν να παρέμβουμε εκεί ακριβώς όπου εξελίσσονται οι καταστροφικές δραστηριότητες και να συμβάλλουμε στην αναζωπύρωση του αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του ποταμού, τις αμμοληψίες και την αποψίλωση των παρόχθιων δασών. Αντίθετα με μια λογική που θέλει τον αγώνα είτε να αυτοπεριορίζεται είτε να απομακρύνεται από το σημείο των φραγμάτων και της εκτροπής και εν τέλει να αδρανοποιείται με ολέθριες επιπτώσεις για αυτήν την επιλογή  αλλά και αρνητική επίδραση στον ευρύτερο αγώνα για την προάσπιση του ποταμού.

Πολλοί κάτοικοι της Μεσοχώρας από το 1990 διάλεξαν τον αξιοπρεπή δρόμο της αντίστασης, και είναι στο χέρι τους να τον συνεχίσουν και σήμερα. Κόντρα στην τοπική εξουσία (Δημαρχία και Περιφέρεια) και τα συμφέροντα που παίζονται στις πλάτες τους για χάρη της ΔΕΗ, του κράτους και των κατασκευαστικών εταιριών, αλλά και πέρα από θεσμικές και κομματικές λογικές διαφόρων παραγόντων που καλλιεργούν αυταπάτες. Από τη μεριά μας, επιζητώντας τη ριζοσπαστικοποίηση, την όξυνση, τη γενίκευση και το συντονισμό του κοινωνικού αγώνα από τα κάτω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι πλάι σε όλους όσοι αγωνίζονται συλλογικά ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Και θεωρούμε την αγωνιστική παρουσία μας στο χώρο όπου διαπράττεται το έγκλημα των φραγμάτων και της εκτροπής, απαραίτητη και χρήσιμη για την εξέλιξη και την ανάπτυξη τόσο του αγώνα για την προάσπιση του Αχελώου και των τοπικών κοινωνιών στον άνω ρου του, όσο και για την προάσπιση του φυσικού κόσμου και της κοινωνίας συνολικότερα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Αύγουστος 2012

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΓΩΝΑ

Η ¨ΠΡΑΣΙΝΗ¨ ΑΝΑΠΤΥΞΗ  EINAI ΛΕΗΛΑΣΙΑ

Η γενικευμένη λεηλασία και καταστροφή της φύσης, την όποια περιγράφουμε συνήθως ως περιβαλλοντική κρίση, έχει την αιτία της όχι σε τυχόν παραλείψεις ή παρεκτροπές του όλου πολιτικοοικονομικού συστήματος αλλά στην ίδια του τη φύση, εχθρική, επιθετική και καταστροφική προς το φυσικό περιβάλλον και την κοινωνία. Κάτι που συμβαίνει άλλωστε σε παγκόσμια διάσταση με τρομακτικές συνέπειες πάνω στη φύση και τον άνθρωπο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Όταν οι κοινωνικές ανάγκες δεν είναι αυτές που καθορίζουν την παραγωγή αλλά αυτή καθορίζεται από εξωκοινωνικούς παράγοντες όπως οι κανόνες του εμπορίου, οι δείκτες της ανάπτυξης, τα αόρατα χέρια που καθορίζουν την προσφορά και τη ζήτηση, ο κόσμος της παραγωγής μετατρέπεται σε ένα γρανάζι στο μηχανισμό του κεφαλαίου που και αυτό μεταφράζεται με οικονομικούς όρους. (πχ κόστος παραγωγής)

Έτσι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής αντιστρέφει το χαρακτήρα της, λειτουργεί αυτόνομα με τους δικούς του κανόνες και η ανάγκη για παραγωγή λειτουργεί σε βάρος των κοινωνιών αφού δεν έχει γνώμονα αυτές μα γίνεται αυτοσκοπός σαν κάτι αυτούσιο, ξεκομμένο από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Η ίδια ακριβώς λογική είναι αυτή που, πάντα, με γνώμονα τις επενδύσεις και τα υπερκέρδη των καπιταλιστών ευθύνεται για την καταστροφή της φύσης. Αυτό το τεράστιο πλιάτσικο στο φυσικό περιβάλλον, αναζητώντας την κοινωνική νομιμοποίηση που πλέον και υπό το βάρος των συνεπειών που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί, αμφισβητείται έντονα σε μια σειρά από σημεία όπου ξεσπούν κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στην κρατική – καπιταλιστική επιθετικότητα στη φύση και τους ελεύθερους χώρους, μεταμφιέζεται τις μάσκες της οικολογικής συνείδησης και ευθύνης μετονομάζοντας, τη μέχρι πρότινος, καταστροφική δραστηριότητα – λεηλασία: ¨πράσινη ανάπτυξη¨ ενώ παράλληλα οργανώνει τη νέα καταστροφική του επίθεση. Από τα νέα μέτωπα στη Β.Α. Χαλκιδική ως το αποπηγάδι στην Κρήτη, τα χυτά στο Ελληνικό Ιωαννίνων και την κομπίνα με τις ανεμογεννήτριες, τα ¨οικολογικά¨ φράγματα καθώς και μια σειρά άλλων ζητημάτων στον ελλαδικό χώρο, κατανοούμε τη λογική της ¨πράσινης ανάπτυξης¨.

Όταν η λεηλασία στις εργασιακές σχέσεις οριοθετηθεί από πλευράς των καπιταλιστών στα ανώτερα δυνατά επίπεδα (όπως επιχειρείται), τα καθάρματα του πολιτικοοικονομικού συστήματος θα συνεχίσουν το πλιάτσικο στη φύση, με την άπατη της πράσινης ανάπτυξης, που θα επιβληθεί ως αναγκαιότητα για την ανοικοδόμηση του κράτους, υπό τις εντολές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Αυτή, η χωρίς προηγούμενο, επίθεση που ήδη οργανώνεται θα μετατρέψει σε κρανίου τόπο δάση, βουνά, λίμνες, θάλασσες, ποτάμια, σε όλη τη χωρά. Το υπερεθνικό κεφάλαιο θα οικειοποιηθεί, σε μια νέου τύπου αποικιοκρατία, τη δημόσια γη όπου θα τη διαχειρίζεται με τους ίδιους αντικοινωνικούς κανόνες. Η αποικιοκρατία του κεφαλαίου στη δημόσια γη, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, θα σπείρει το θάνατο και την εξαθλίωση στις τοπικές κοινωνίες ενώ η συμμορία των υπερεθνικών αφεντικών μακριά από αυτές τις συνέπειες θα καρπώνεται τον πλούτο από τη λεηλασία. Από τη μια, τα εκατομμύρια των πολυεθνικών θα συσσωρεύονται και θα κεφαλαιοποιούνται ενώ από την άλλη η κοινωνία στον εργασιακό μεσαίωνα θα παράγει με τις σύγχρονες συνθήκες δουλείας όλο αυτόν τον πλούτο.

 

Η πράσινη ανάπτυξη λοιπόν είναι μια έκφανση της συνολικής επίθεσης κράτους – κεφαλαίου στη φύση και την κοινωνία. Είναι το νέο όνομα της καταστροφής της φύσης για την επέκταση του κοινωνικού έλεγχου και την εμπορευματοποίηση των φυσικών πόρων καθώς και για τον εξωραϊσμό των καταστρεπτικών συνεπειών που επιφέρει η κρατική - καπιταλιστική ανάπτυξη στη φύση και την κοινωνία.

Και είναι μόνο στο χέρι της κοινωνίας που θίγεται από τις επιταγές κράτους και κεφαλαίου, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, το αν θα επιτρέψει την ανοικοδόμηση του καταρρέοντος συστήματος, μέσα από τη συναίνεση και την υποταγή που άλλοτε της ζητείται, ως ¨στάση εύθηνης¨ απέναντι στη σωτηρία του κράτους (που είμαστε όλοι εμείς) και του νομίσματος, και άλλοτε της επιβάλλεται μέσα από την τρομοκρατία των γκλοπ και των Μ.Μ.Ε.

Το κράτος δεν είμαστε ¨εμείς¨, είναι ένας εξωκοινωνικός μηχανισμός που δρα ενάντια στην κοινωνία, η κρίση του κεφαλαίου είναι κρίση του κεφαλαίου. Να τους αφήσουμε στην κρίση τους και να ορθώσουμε τα οδοφράγματα του κοινωνικού αγώνα, ενάντια στην εξουσία, σε όλα τα μέτωπα όπου εκδηλώνεται η επίθεση της ενάντια στη ζωή και την ελευθέρια.  

Καμία συναίνεση, καμιά υποταγή

Αγώνας για την καθολική ανατροπή κράτους κεφαλαίου, ως την αναρχία

Είμαστε ικανοί να αποφασίζουμε οι ίδιοι για τις ζωές μας

Αγρίνιο, 1/8/2012

¨ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ¨

Ά πάροδος, Δασκαλοπούλου 3