2ΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Κείμενο για το αντιμιλιταριστικό - αντιπολεμικό διήμερο εκδηλώσεων στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου (25-26/1/2019)

¨Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ

   Ξέρει να πετάει

   Ξέρει να σκοτώνει

   Μόνο που έχει ένα ελάττωμα

       -Ξέρει να σκέφτεται.¨

Μπέρτολντ Μπρεχτ - ¨Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου¨ 1939

Το φρικιαστικό πρόσωπο του πολέμου κάνει ξανά την παρουσία του στην περιοχή των Βαλκανίων, στην εγγύς και μέση ανατολή και τη μεσόγειο. Τα αφεντικά έβαλαν ξανά τους στρατηγούς να γυαλίσουν τα κανόνια τους, τους ιεροκήρυκες να βγάζουν πύρινους λόγους εκδίκησης και μίσους ενώ τα εθνικιστικά παραληρήματα φασιστοειδών και νεοναζί ολοκληρώνουν το πάζλ ενός νέου προαναγγελθέντος εγκλήματος στο όνομα σκοταδιστικών και ολοκληρωτικών εθνικιστικών προσταγμάτων και στόχο την υπερκερδοφορία, και τον έλεγχο των κοινωνιών από την παγκοσμιοποιημένη ελίτ των αφεντικών.

Οι νέες γεωπολιτικές ισορροπίες και το ξαναμοίρασμα της πίτας που θα ακολουθήσει, στήνονται μεθοδικά από τους ιμπεριαλιστές και στοχεύουν σε ανατροπές συνόρων που απαιτούν τόνους αίματος, για την αποδυνάμωση τοπικών καθεστώτων και τη μετατροπή τους σε ανδρείκελα στο φόντο των νέων ενεργειακών οδών που χαράσσονται. Το σκηνικό του πολέμου και πάλι ιστορικά προβάλει ως λύση για την προσωρινή αποτελμάτωση του καπιταλιστικού συστήματος, απέναντι στους καταπιεσμένους και ανάμεσα στους ενδοεξουσιαστικούς ανταγωνισμούς.

Η απειλή και μόνο ενός πολέμου διαμορφώνει ένα κλίμα τρόμου στους λαούς προβάλλοντας ορατούς και αόρατους εχθρούς που εποφθαλμιούν την κοινωνική τους υπόσταση, επιτρέποντας έτσι στα καθάρματα της κάθε εξουσίας να πραγματοποιούν ανεξέλεγκτοι τα εγκληματικά σχέδιά τους. Όταν ο φόβος επικρατεί πάνω στους ανθρώπους, στον αντίποδα της αλληλεγγύης, οι κοινωνικές αντιστάσεις υποχωρούν και αυτό που επικρατεί είναι η κοπαδοποίηση και το τυφλό μίσος του κοινωνικού αυτοματισμού, ο ολοκληρωτισμός και το σκοτάδι στην κοινωνία και τις ψυχές των ανθρώπων.

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι βουτηγμένη στο αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων, στρατιωτών και αμάχων. Ο πόλεμος δεν κάνει εξαιρέσεις σε καλούς ή κακούς, μικρούς ή μεγάλους. Η κόλαση ενός πολέμου μένει ζωγραφισμένη για πάντα σ΄ αυτούς που τη βίωσαν, είτε νικητές είτε ηττημένοι. Τα μεγαλεία, οι δάφνες και τα εμβατήρια είναι καλά για τα βιβλία και την ιστοριοκαπηλεία. Για τους μαλθακούς νεοφασίστες και νεοναζιστές γιάπηδες, που βάζουν τα κλάματα μπροστά στους μισθοσυντήρητους μικροαστούς των δικαστικών και εισαγγελικών εδρών ενώ διακηρύσσουν προς πάσα κατεύθυνση ότι είναι έτοιμοι να προτάξουν τα στήθη τους στις κάνες των όπλων των ¨εχθρών της πατρίδας¨. Οι κουτσαβακίστικοι λεονταρισμοί από τις θρασύδειλες κότες του παρακρατικού οχετού δεν έχουν καμία σχέση με την πείνα, την εξαθλίωση, την προσφυγιά και το θάνατο, δηλαδή την απτή  πραγματικότητα του πολέμου.

Κανένας λαός δεν έγινε μεγάλος και δεν προόδευε με τη λογική των επεκτατικών πολέμων, το μίσος προς άλλους λαούς για θρησκείες και σύνορα. Το μόνο που κατάφεραν όλοι αυτοί οι πόλεμοι ήταν να φέρουν δυστυχία και οπισθοδρόμηση για τις ζωές των καθημερινών ανθρώπων της εργασίας και της δημιουργίας. Οι μόνοι που ωφελούνται τελικά είναι τα αφεντικά, οι εταιρίες όπλων και το παπαδαριό που αναλαμβάνουν το έργο της πνευματικής και υλικής ανοικοδόμησης συνεχίζοντας τον πόλεμο στις κοινωνίες με άλλα μέσα. Οι κοινωνίες βγήκαν κερδισμένες και επέβαλαν την πρόοδο της ιστορίας μόνο όταν πάλεψαν για τις πραγματικές ανάγκες τους. Για τη γη και την ελευθερία. Για αυτοδιάθεση, ισότητα, και κοινωνική δικαιοσύνη. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να ενώσει όλους τους ανθρώπους. 

Ο αγώνας για την αποτίναξη του ζυγού κάθε εξουσίας που θησαυρίζει από το αίμα και τον ιδρώτα των καταπιεσμένων είναι ταυτισμένος με την ίδια την ιδέα της ελευθερίας, που πραγματώνεται μόνο όταν ο άνθρωπος σπάσει τις αλυσίδες που το σύστημα του φοράει από τη μέρα που γεννιέται.

Οι θεσμοί που δημιουργεί το κράτος και το κεφάλαιο εκτός από τη διευκόλυνση της ίδιας της λειτουργίας του συστήματος έχει και διαμορφωτικό ρόλο στην προσωπικότητα του ανθρώπου που σπάει μόνο μέσα από τις σχέσεις αλληλεγγύης και αγώνα στην κοινωνία. Ο στρατός έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα που κάθε άνθρωπος σήμερα πρέπει να θεωρεί δεδομένα για την ομαλή λειτουργία του μέσα στην κοινωνία. Ιεραρχία, τυφλή υπακοή, πίστη στο αόρατο και σε σύμβολα, κατηγοριοποίηση των ανθρώπων, ομοιομορφία, φιλοτομαρισμός και ρουφιανιά. Ό,τι δηλαδή πρέπει να έχει, γι αυτούς, ένας καλός δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος ή οποιοσδήποτε εργαζόμενος. Να είναι, ένα άβουλο και φοβικό ον και κατά συνέπεια εύκολα χειραγωγήσιμο.

Ποιοι; αποτελούν το στρατό. Ο κάθε στρατός στελεχώνεται στη βάση του και στην πρώτη γραμμή, από απλούς στρατιώτες και υπαξιωματικούς, με υποχρεωτική ή μισθωτή θητεία, από τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας και αντιφρονούντες σε τάγματα ανεπιθυμήτων. Αυτά θα είναι τα πρώτα θύματα ενός πολέμου αλλά και συνολικά το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών. Οι κατώτεροι αξιωματικοί συνήθως φτάνουν σε ένα μέσο βαθμό ιεραρχίας και αποστρατεύονται. Από κει και πάνω ξεκινούν τα μεγάλα τζάκια του στρατού. Οικογένειες ολόκληρες που έχουν παράδοση στο στρατό και τα σώματα ασφαλείας και από γενιά σε γενιά διατηρούν την παρουσία τους με ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς. Αυτοί είναι που βρίσκονται σε επιτελικά γραφεία και θέσεις και αποτελούν ηγετικά στελέχη στην ιεραρχία του στρατεύματος. Είναι αυτοί που θα αποφασίσουν ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Και σίγουρα δεν θα θυσιάσουν τους εαυτούς τους και τους γόνους των επιφανών ομοτράπεζών τους στο ληστρικό φαγοπότι της ειρήνης, έτσι κι αλλιώς υπάρχει πλήθος αναλώσιμων στρατιωτών που θα τους υπακούσει τυφλά. Αυτοί σε ρόλο θεού θα δρέψουν τις δάφνες της νίκης ή την αποτυχία μιας ήττας. Η αποτυχία και η ήττα θα τους κάνει ακόμα πιο αδίστακτους και δεν θα υπολογίσουν οποιοδήποτε κόστος έτσι ώστε να διαφυλάξουν το κύρος τους.

Η ταξική φύση του στρατού δεν αντανακλάται μόνο σε όλα τα παραπάνω αλλά και σε αυτόν καθεαυτό το ρόλο της καταστολής αγωνιζόμενων και εξεγερμένων πάντα στο πλευρό ότι πιο αντιδραστικού καθεστώτος έχει αναδειχτεί ιστορικά. Ενώ η ανυποταξία, η αυτομόληση και το μίσος για τον πόλεμο που εκφράζεται μετά από βαρύς φόρους αίματος  εφοδίαζε πάντα τις στρατιές των επαναστατών.

Με στόχο την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού προωθούμε την αλληλεγγύη ως όπλο των λαών και τον πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών ως μόνη ρεαλιστική λύση αποτελμάτωσης της ανθρωπότητας, για την πρόοδο και την ευημερία, για την ελευθερία και την ισότητα. Η ολική άρνηση στράτευσης και η ανυποταξία σήμερα αποτελεί σημαντικό ανάχωμα στα πολεμικά σχέδια των αφεντικών ενώ η διαίρεση του κοινωνικού ιστού κάτω από το δίπολο καταπιεστές και καταπιεζόμενοι που προκύπτει στην κοινωνία θα είναι τα υλικά του μόνου πολέμου που έχει συμφέρον η ανθρωπότητα να τελέσει. Ένα πόλεμο για την καθολική ανατροπή του υπάρχοντος. Για ένα κόσμο χωρίς σύνορα, κράτη, εξουσία, κεφάλαιο, πολέμους, θρησκείες, καταπίεση.

¨Τα τουφέκια μας τα θέλουμε για τα στήθια τα δικά σας,

οι λαοί αδελφωμένοι θα σας στήσουμε στον τοίχο.

Αυτοί που χωρίσανε το βιος τους σε πατρίδα,

Με σύνορα μας μάντρωσαν σαν ζώα σε κλουβιά,

Σε κάθε μας εξέγερση απάντησαν με βία…

Ρε, Κάτω το κεφάλαιο, Κάτω η δουλειά.

Η επανάστασή μας θα γίνει το μεγάλο άλμα για τη λευτεριά .¨

Νικόλας Άσιμος

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ