Περί Δικαιοσύνης και Ελευθερίας ή αλλιώς και μέσα κι έξω, ΦΥΛΑΚΗ.
«Αποκαλείται ημάς κακούργους, αλλά τι είναι εκείνοι, οίτινες τα ιερώτερα του ανθρώπου αισθήματα εμπαίζουσι και εμπορεύονται; Εκείνοι οίτινες υποκρινόμενοι τους ευσεβείς και θρήσκους ληστεύουσι τους ανθρώπους; Είναι τέρατα της φύσεως, είναι αληθώς κακούργοι, είναι εκτρώματα της εκτρωματικής κοινωνίας.
Ημείς, οι λησταί, μη παραδεομένοι την κοινήν απάτην θα καταδείξουμε την πλάνην των φρονούντων ταύτα, ουχί επιθυμούντες να καινοτομήσωμεν, αλλά χαριζόμενοι εις την αλήθειαν.»
Αφομοιώνοντας τις ιδέες του διαφωτισμού ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, κατανάλωσης και ζωής έχει κατασκευάσει ένα πανίσχυρο πλέγμα κοινωνικών εκβιασμών οι οποίοι καλύπτονται από το μανδύα της δημοκρατίας των κρατών του «ελεύθερου κόσμου». Έτσι και ενώ τυπικά ισχύουν οι «ίσες ευκαιρίες» στην ιδιωτική προσπάθεια (κοινωνικής-ταξικής) ανέλιξης καθώς η «ισότητα όλων απέναντι στο νομό», στην πραγματικότητα όλο αυτό είναι ένα καλά στημένο παραμύθι που μετατρέπει τον απόκληρο του καπιταλιστικού κόσμου σε ένα σύγχρονο Σίσυφο που θα ξοδέψει τη ζωή και την αξιοπρέπειά του προκειμένου τελικά να ζήσει στο παραμύθι που θα αποτελεί την ίδια τη ζωή του. Η όποια προσπάθεια ποτέ δεν πρόκειται να δικαιωθεί, εκτός φυσικά αν περάσει συνειδητά με το στρατόπεδο των ισχυρών.
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι από την παιδική και την εφηβική ηλικία βλέπουν μπροστά τους να ανοίγει μια και μόνο πόρτα στη ζωή τους, αυτή της παρανομίας και των φυλακών; μην έχοντας ποτέ ουσιαστικά την ευκαιρία να επιλέξουν κάτι άλλο. Μην έχοντας ποτέ ουσιαστικά την πολυτέλεια της πρόσβασης στην εκπαίδευση, περίθαλψη και πρόνοια λόγο της ταξικής τους θέσης; Ή ακόμα, πόσοι διάβολοι των μηχανών και των τεχνικών κατασκευών -πραγματικά αριστοτέχνες- οι οποίοι κάνουν θαύματα με τα χέρια τους, αρνούνται τη μισθωτή σκλαβιά των 400Ε και του περιθωρίου, της μη αξιοποίησης και εξέλιξης της γνώσης τους εξαιτίας της υποτίμησης της εργασίας, για να καταλήξουν και αυτοί με τη σειρά τους στην (μικρό)παρανομία δικαιώνοντας έτσι το έργο των δημίων τους – δικαστών, μπάτσων, δικηγόρων, δεσμοφυλάκων. Και από την άλλη, πόσοι από αυτούς που δεν έχουν μοχθήσει ποτέ στη ζωή τους για οτιδήποτε απολαμβάνουν πλούτο, εξουσία, ατιμωρησία;
Αλήθεια, σε ποιο βαθμό απονέμεται δικαιοσύνη όταν άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας οδηγούνται στις φυλακές και στιγματίζονται κοινωνικά για μικροκλοπές που τους εξασφαλίζουν απλά τα απαραίτητα και σε καμία περίπτωση τους όρους μιας αξιοπρεπούς ζωής;
Το λέμε ξεκάθαρα, οι φυλακές φτιάχτηκαν από τους πλούσιους για τους φτωχούς. Για να διασφαλίζουν οι πλούσιοι την ιδιοκτησία την οποία πρώτοι έχουν κλέψει από τους φτωχούς, οι οποίοι είναι οι μόνοι που δουλεύουν και παράγουν τα πάντα. Ο νόμος διασφαλίζει τη μη πρόσβαση τους σε αυτά που οι ίδιοι έχουν φτιάξει.
Ας δεχτούμε λοιπόν ότι έχουν όλοι το προνόμιο της πρόσβασης στη μόρφωση και την αγορά εργασίας, ποιός; μπορεί να κατηγορήσει αυτόν που δεν τα επιλεγεί διότι αντιλαμβάνεται ότι έτσι χώνεται ο ίδιος όλο και πιο βαθειά μέσα στην ανώφελη επιβίωση του άγχους, των ψυχοφαρμάκων, των πλαστών υποχρεώσεων και αναγκών. Μετατρέποντας δηλαδή με τη συναίνεσή του τη ζωή του σε έναν προκαθορισμένο και ατέρμονο κατήφορο. Κι όλα αυτά τη στιγμή που όσοι κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία γνωρίζουν καλά ότι το παιχνίδι των «ίσων ευκαιριών» και της ελευθερίας του καθενός να υπερισχύσει του πιο αδύναμου που έστησαν, ποτέ δεν πρόκειται να τους στερήσει τα προνόμια και την ατιμωρησία που απολαμβάνουν. Καθώς το σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να τσακίζει τις παρεκκλίνουσες από την αστική νομιμότητα συμπεριφορές μόνο όταν αυτές προέρχονται από τις τάξεις των από-κάτω.
Αυτή η ΚΟΙΝΩΝΙΑ -από άκρη σε άκρη- δεν είναι απλά μια φυλακή, αλλά μια ΦΥΛΑΚΗ ΜΟΝΤΕΛΟ.
Έτσι λοιπόν δεν μας εκπλήσσει καθόλου η λύσσα τους για περισσότερες και αυταρχικότερες φυλακές. Όπως δεν μας εκπλήσσει και η πρεμούρα του κωλόπαιδου Κ. Καραγκούνη για την εύρεση χώρου φυλακών στην ευρύτερη περιοχή του Αγρινίου. Ας μας απαντήσει το εν λόγο κωλόπαιδο -γέννημα θρέμμα της τάξης των πλουσίων και του διεφθαρμένου τυραννικού καθεστώτος- αν αυτή από τη μεριά του αποτελεί την απάντηση στις συνέπειες του οικονομικού γύψου που έχουν επιβάλλει στην κοινωνία. Ας αναρωτηθούν και οι υπόλοιποι ποιους πρόκειται να στεγάσουν οι νέες φυλακές που ετοιμάζουν, μήπως τον Εφραίμ και την εκκλησιαστική μαφία, μήπως αυτούς που κατέκλεψαν το δημόσιο και τίναξαν στον αέρα τα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία αποτελούν περιουσία της κοινωνίας ή τους νέους και τις νέες που θα προσπαθήσουν να αμφισβητήσουν με όποιο τρόπο το κοινωνικό σφαγείο;
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ,
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
«Όσο η καταλήστευση των ανθρώπων και της φύσης από το κράτος και το κεφάλαιο είναι κανόνας στην κοινωνία…
Όσο βιομήχανοι, τράπεζες, πολυεθνικές και αφεντικά συνεχίζουν να θησαυρίζουν, δολοφονώντας σε εργατικά ’’ατυχήματα’’ και εξωθώντας σε αυτοκτονίες εργαζομένους απολύοντας τους ή βγάζοντας τα σπίτια τους στο σφυρί…
Όσο μπάτσοι και δικαστές συνεχίζουν να περιφρουρούν το εγκληματικό έργο των αφεντικών τους…
Τόσο η συνείδηση της κοινωνίας οξύνεται στην κατεύθυνση της απαλλοτρίωσης… της επανοικειοποίησης του κοινωνικού πλούτου.
Τόσο η κοινωνία θα συνεχίσει να αντιστέκεται σε οποιοδήποτε μέρος, με κάθε μέσο, που μπορεί να πλήξει τους εξουσιαστές και να προωθήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και την απελευθέρωση του ανθρώπου.» (από αφίσα του αυτ/μενου στεκιού Αγρινίου)
Οι τρόποι να αμφισβητήσει κάνεις το κοινωνικό σφαγείο και τον προκαθορισμένο του δρόμο, είναι πολλοί. Συλλογικοί και ατομικοί. Είναι η έκφραση μιας πρωτόλειας και άγριας εξέγερσης και είτε το θέλει είτε όχι στρέφεται πάντα ενάντια στην Τάξη αυτού του κόσμου. Εμείς ως αναρχικοί, σε αυτήν την πραγματικότητα ούτε επικαλούμαστε κάποια πλαστή ηθική που μιλά την εξουσιαστική γλώσσα, ούτε πολιτική ίσων αποστάσεων κρατάμε. Αντίθετα υπερασπιζόμαστε με κάθε κόστος το δικαίωμα του καθενός να αρνηθεί να γίνει θύμα ενός απάνθρωπου μηχανισμού όποιον τρόπο και αν αυτός διαλέγει. Όσον αφορά την αντικοινωνική παραβατικότητα θα λέγαμε στην κοινωνία της ιδιοκτησίας ότι αυτή πρώτη έχει εγκληματήσει τόσο εναντίον των αντικοινωνικών παραβατικών όσο και του ίδιου της του σώματος δεχόμενη την κοινωνική σαπίλα που δημιουργεί η εξουσία και εκφράζεται στη φράση: ο καθένας για την πάρτη του. Βρίσκεται λοιπόν σήμερα αντιμέτωπη με τις συνέπειες της δικής της ανεπάρκειας, ως κοινωνίας, και «δυστυχώς» θα την φάνε τα παιδιά της.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ – ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΗ
Η κοινωνία είναι σαν το ανθρώπινο σώμα, όπου ένα μικρό κομματάκι του αν λείπει ποτέ πια δε θα είναι σε αρμονία. Έτσι, σε αντίθεση με την κοινωνία της εξουσίας, η οποία γαντζωμένη στο κουτσό άρμα της φαντασίωσης της για ευημερία και κέρδος πετσοκόβει το κοινωνικό σώμα αποβάλλοντας αυτό που κάθε φορά περισσεύει, δημιουργώντας έτσι της συνθήκες προς τη συνολική αιχμαλωσία της. Η αναρχία, σαν την πηγαία έκφραση της ανθρωπινότητας και της αξιοπρέπειας αντιτάσσει σε αυτή την εγκληματική πρακτική της εξουσίας έναν κόσμο φτιαγμένο στη βάση να τους χωράει όλους.
Μια τέτοια πρόταση δεν μπορεί να λάβει πρακτική υπόσταση όσο ο κοινωνικός χώρος και χρόνος ελέγχεται και καθοδηγείται απο την εξουσία. Δεν μπορεί να μιλάμε για αταξική δικαιοσύνη όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο δηλαδή όσο υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση. Αυτό, μπορεί να πραγματοποιηθεί όχι με επιμέρους διεκδικήσεις και μεταρρυθμίσεις αλλά μόνο μέσα από την καθολική ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου και την αντικατάσταση τους από κοινωνίες και κοινότητες που θα έχουν ως συλλογικό όραμα έναν ανεξούσιο κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Έναν κόσμο χωρίς βασανιστήρια και αποκλεισμούς, έναν κόσμο όπου την αστυνομία και τις φυλακές θα αντικαταστήσουν η άμεση κοινωνική δράση για τη δικαιοσύνη η οποία θα βασίζεται πάνω στην έξης αρχή: η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει να θίγεται η ελευθερία του άλλου. Και είναι δουλεία του κοινωνικού σώματος συνολικά να επιλύει τις κοινωνικές και ατομικές συγκρούσεις με τρόπο δημόσιο και ανοιχτό διαγράφοντας μια για πάντα τη λέξη τιμωρία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ Σ΄ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, Αγρίνιο
ΑΠΡΙΛΗΣ 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου